Milos u schyłku sezonu 2014

Woda była cieplusia , wiaterek delikatny…



Po prostu idealnie . Można spędzić leniwie całe popołudnie, gdyby nie to, że akurat nie miałam ochoty na totalną bezczynność, nawet jeśli od czasu do czasu przerywałam ją moczeniem się w morzu. Może wobec tego jakiś spacerek? Hmmm… Grzesiek jednak wolał lenistwo połączoną z lekturą, wreszcie było trochę czasu na książkę.

No cóż, muszę iść sama... Skoro tak, to nie będę się zapuszczać w jakieś „dzikie” ścieżki, przespaceruję się asfaltem. Wprawdzie trasę tę przebyłam już (i to całą, a nie fragmencik przeznaczony na teraz) autem, gdy jechaliśmy na zachodnie Milos, ale cóż szkodzi mała powtórka ?

Tak więc, schodkami z plaży pod „Muzy”, potem boczną drogą do kolejnej tawerny, na skróty do następnej, a potem szuterkiem do kaplicy Agios Sostis i głównej drogi.

Wędrówka asfaltem nie jest wprawdzie tym co lubię, ale w sandałkach idzie się dobrze , a ruch na drodze znikomy (przez całą wycieczkę w te i nazad minęły mnie może ze trzy auta).



Początkowo myślałam o dojściu na cypelek Kokinokavos. Tyle, że efektownych czerwonych skał na klifie, jakie na kajakowych fotkach pokazywał Tomek (a z rejsu wokół Milosa - Krzysiek), z góry i tak zapewne nie udałoby się zobaczyć, a nawet jeśli coś byłoby widać, to i tak nie tak ładnie. Z tego też względu, już po dojściu do szerokiego zakrętu drogi, zmieniam cel wycieczki . Dojdę do kaplicy Panagia Kipos, a potem wrócę tą samą drogą…

Widoki po drodze i tak będą ładne , szczególnie na fajnie teraz oświetloną zatokę Provatas oraz na wyglądającą zza cypla Fyriplakę i białą kopalnię tuż nad nią.



Półwysep Kokinokavos (noszący też „zwykłą” nazwę Akrotiri), jest niestety pod słońce…



Plaże Provatas i Agios Sostis prezentują się w korzystniejszym świetle .

Inne widoczki szersze (najczęściej) i węższe…



















Aut na asfalcie zbyt wiele się nie pojawiło, ilością przeważały zwierzęta . No ale ja już byłam spory kawałek od zakrętu, a one miały „do domu” całkiem blisko.





Kaplica Isodia Theotokou (nie zaglądałam) w Kipos (Κήπος):



Półwysep widziany już z bliskiej odległości od kościółka, który chciałam zobaczyć…



W zasadzie to moglibyśmy sprawdzić, czy droga (widoczna na fotce powyżej) nie prowadzi do jakiegoś fajnego dla nas miejsca noclegowego? No ale i tak nie będzie okazji z niego skorzystać, teraz pożegnanie z Provatas (w każdym bądź razie z miejscem noclegowym), na ostatnią na Milosie noc chcielibyśmy wrócić tam, gdzie też nam się fajnie spało .

No i w końcu jestem przy położonym w widokowym miejscu kościółka Panagia tou Kipous (Panagia Kipos) – Matki Bożej „Ogrodowej” .





Na pierwszy rzut oka, niczym szczególnym się nie wyróżnia od innych greckich kapliczek, ale … niech Was nie zmyli widniejąca nad drzwiami data 1911, bo to tylko data którejś z kolei modernizacji. Kościółek jest bowiem jednym z najstarszych na Milosie!



Bizantyjskie fragmenty z pierwszej świątyni można zobaczyć we wnętrzu, ale nie tylko.



W środku wystrój typowy…









Nie przyszło mi do głowy, żeby zaglądnąć za zasłonkę w skromnym ołtarzu, dopiero w domu wyczytałam, że tam znajdują się fragmenty wczesnochrześcijańskiej chrzcielnicy. Ponoć gdzieś są także ślady starych fresków...

A byłam przekonana, że zobaczyłam wszystko, co pozostało z najdawniejszej historii kościółka! Przy ścianie naprzeciwko ołtarza położono bowiem pozostałości marmurowych sarkofagów z czasów antycznych, w czasach chrześcijańskich odpowiednio „przystosowanych” przez dodanie właściwych symboli.

Wprawdzie wg mapy, w pobliżu powinien być jeszcze jeden kościółek (Agia Markela), ale uznałam, że na dziś wystarczy. Lepiej wrócić na plażę i wskoczyć do wody , zanim słońce nie zajdzie.

Fotki z drogi powrotnej (w zasadzie nic nowego nie zobaczycie, ale co tam):

“Obsada” plażowego domku czekała na mnie w komplecie .









Po kąpieli, był jeszcze czas na zrobienie kilku zdjęć.













No a potem zrobiliśmy sobie obiadokolację (tym razem “makaron przetrwania” dosmaczony resztką sałatkowych kalmarów i pomidorami, kotu dostała się także resztka jogurtu).
Cóż ponad to? Tylko rozkoszowanie się przedostatnim miloskim plażowym wieczorem …

Noc nie była tak czarna, jak poprzednie, na niebie wreszcie pojawił się fragment księżyca . Morze podświetlał wprawdzie jeszcze słabo, ale i tak fajnie, że był .



Trochę przed północą, na parking ponad plażą przyjechał jakiś pojazd, a jego pasażerowie zeszli nad wodę. Myśleliśmy, że zanosi się na jakąś kameralną imprezkę , ale nic z tego! Dwóch kolesi z wykrywaczem metali chodziło sobie po małym kawałku plaży, wyraźnie czegoś szukając. Czego i czy z powodzeniem? … nie wiemy. Rano jednak w piasku były jakieś wykopane dołki, więc może “skarb” został odnaleziony ?
Towarzystwo na Provatas mieliśmy jednak niedługo , może z godzinę, na pewno nie dwie. A potem już tylko cicha noc i delikatny szum fal na poprawienie jakości snu…

Nie powiem ile godzin zajęło mi "przedarcie" się przez tyle zaległych stron Twojej Danusiu relacji , ale tak to jest jak się nie zagląda przez kilka miesięcy...
Wróciłem z "Dalekiej Podróży" i jestem, lepiej późno, niż wcale

Pogoda Was nie rozpieszczała z tego co widzę...a już zwłaszcza wiatr dokuczał. Taki to już może być urok Cyklad . Niemniej, widzę, że Milos Wam się spodobała skoro snujesz plany na kolejne greckie wakacje .

Super że udało się Wam być w monastyrze podczas święta, to musiało być niezapomniane przeżycie. Noclegu w Klimie też pewnie długo nie zapomnicie . No i dobrze zrobiliście wybierając Kleftiko...
Ale - nie byłbym sobą, gdybym nie napisał, że .... szkoda Kimolos , no i Profitisa Iliasa w sumie też. Ale z naturą jeszcze nikt nie wygrał a bez auta droga na szczyt byłaby dłuuuuuga. Skoda ma swoje zalety

Pozdrawiam

kulka53 napisał(a):Wróciłem z "Dalekiej Podróży" i jestem, lepiej późno, niż wcale

Hurra, wreszcie się odnaleźliście

Joan65 napisał(a):

kulka53 napisał(a):Wróciłem z "Dalekiej Podróży" i jestem, lepiej późno, niż wcale

Hurra, wreszcie się odnaleźliście

Owszem...
Wczoraj prawie cały dzień spędziłem prze kompem wczytując się w relacyjne przygody, m.in. Twoje .
Jak napisałem, czekam jeszcze na Paros

Trochę zaległości nadrobiłem, ale jeszcze przede mną długa droga

A za jakiś czas może wystartujemy z niedługimi opisikami Samotraki

kulka53 napisał(a): A za jakiś czas może wystartujemy z niedługimi opisikami Samotraki

Nie mogę się doczekać! Ale będę cierpliwa - najważniejsze że "Daleka Podróż" dobiegła końca , na całą resztę można czeka tyle, ile Ci (Wam) potrzebne.

kulka53 napisał(a): szkoda Kimolos

Ano szkoda... Szczególnie szkoda było w tym momencie, jak musieliśmy odpuścić. No bo teraz chodzi mi po głowie, że może dobrze się stało? Być może w 2016 połączymy Kimolos z Sifnos. Przecież to właśnie miała być moja pierwsza Cyklada, ale Wy - a potem także inni - wpłynęliście na zmianę planów - z czego akurat bardzo się cieszę Inna sprawa, że po Milosie mamy spore wymagania . Ale mamy też wielką ochotę na dalsze poznawanie greckich wysp. Zwłaszcza tych niezbyt dużych, więc Kimolos jak najbardziej do nadrobienia . Plan na 2015 z powtórką z Krety nie zmienia tego, że wakacje na Milosie były tym, co bardzo nam się podobało . Jeszcze raz dziękuję za inspirację, bo to przecież dzięki Wam wiedziałam, że to wyspa także na nasze możliwości. Nawet, jeśli nie wszystko było dostępne także dla nas...

Środa, 1 X

Spaliśmy wyjątkowo długo…

Ostatnie chwile w przyjaznej sypialnej „dziurze” .











Po śniadaniu auto przenosimy na parking, znajdując sobie tam fajne zacienione miejsce – mamy wybór, zanim pojawią się plażowicze.

Zapowiada się słoneczny dzień. Na południu w zasadzie bezwietrzny, ale chyba nie będziemy ryzykować sprawdzenia, jak jest na wybrzeżu północnym? Na pewno nie będziemy, bo mam plan na jeszcze jedno miejsce południowe. Ale to dopiero na popołudnie (z tym, że bardzo wczesne), a na razie pobyczymy się jeszcze na Provatas.
To znaczy, tym razem to ja leniuchuję! Grzesiek ma robotę .



Trzeba skleić puzzle przed wyruszeniem w długą drogę powrotną z wakacji… Nową lampę założyliśmy już w Wrocławiu (używaną, więc ogólny koszt wakacji drastycznie nie wzrósł).

A ja w tym czasie … woda, piasek, woda, piasek, woda, piasek Złotej Plaży…





Na zdjęciu tego nie widać, ale w słońcu błyszczały się w nim małe drobinki, faktycznie jak złoto .

Do starej kopalni siarki chciałam dotrzeć, bo to przecież miloska ciekawostka , dostępna nawet dla naszego auta. Co prawda może nie aż do samego dołu, ale od czego mamy nogi ?
Środa okazała się odpowiednim dniem na tego typu wycieczkę, toteż gdy zwinęliśmy się z Provatas (było już około 13-tej), ruszyliśmy w kierunku Zefyrii, a stamtąd w stronę Palioremy.

Nie mamy takiego zacięcia (ani wiedzy odnośnie rozpoznawania skał) jak Longtomy, toteż nie zrobiliśmy “skoku w bok” do gipsu krystalicznego, nie oglądaliśmy odkrywki kaolinu, obsydianu też nie próbowaliśmy znaleźć… No bo co by to było, gdyśmy znaleźli? Żal nie wziąć , a zabrać - nie mieliśmy miejsca. Przy ścieleniu łóżka, każdy skrawek auta był zarezerwowany na kuchnię i garderobę , a spać na kamieniach (nawet cennych) nie miałam ochoty. Może nie jestem księżniczką, której nawet ziarnko grochu przeszkadza, ale mimo wszystko …

Tak więc, w te i nazad, jechaliśmy tylko głównym szutrem wiodącym do dawnej kopalni siarki. Skoro nie zdobyliśmy się na żaden z wariantów przewidzianych w trasie “Geowalk”, nie zobaczyłam żadnego z kościółków pokazanych przez Tomka w jego relacji, “tufowej zagrody” oczywiście też nie.





Dotarliśmy do miejsca, gdzie zalecane jest zostawienie auta.

MCR napisał(a): Jakby ktoś jednak chciał zjechać autem, to "normalnym" można spokojnie od "parkingu" przejechać kilkaset metrów w dół aż do pierwszego zakrętu 180' na którym znajduje się placyk gdzie można spokojnie zaparkować. Dalej jest stromo i sypko, bez 4x4 może być ciężko (co nie oznacza że się nie da).

Wprawdzie Longtomy zjechały na dół swoim wehikule, wiele innych aut też nie miało z tym żadnego problemu, jednakże my zdecydowaliśmy się na nóżkach. Grzesiek co prawda przejechał kawalątek poza zakaz wjazdu , bo droga początkowo była przyjazna nawet dla volvo... Ostatecznie podjęliśmy decyzję o cofnięciu się do “górnego parkingu”.







Na “dolnym” (przy cypelku ponad plażą, tuż przed zaczynającą się największą stromizną drogi) stały dwa auta, ale każde z nich miało zdecydowanie większy prześwit. Wyzwania zjazdu na samą plażę po beznadziejnej i stromej nawierzchni, nikt jednak nie podjął!

Być może, pomimo kamyków i nierówności drogi, jakoś byśmy się skulali do tych wdzianych z góry aut, ale powrót mógłby nas dobić.

Srebrne zasłonki na okna i możemy iść .

Cel widoczny .

Paliorema (Παλιόρεμα) to teren działającej od 1862 roku kopalni siarki (θειάφι), czyli Theiorychieia (Θειωρυχεία, Thiorychia) działającej od 1862 roku.
W 1905 działalność górniczą wstrzymano, w tym czasie na rynkach światowych pojawiła się tania siarka. Sporadyczną produkcję podjęto na Milosie w w latach 1910-1918 , a w latach 1930-1937 kopalnię rozbudowano. W czasie II wojny światowej działalność znów wstrzymano. Wznowiono na początku lat 50-tych, ale już około 1956-1958 rozpoczął się kryzys spowodowany spadkiem cen siarki (zaczęto ją uzyskiwać znacznie taniej, jako produkt uboczny przy rafinacji ropy). Kopalnię i zakład przetwórczy ostatecznie zamknięto w 1978 roku.

Średnia roczna produkcja wynosiła około 2 tysiące ton siarki, łącznie przez cały okres działalności kopalni – około 125 tysięcy ton.





Ciut więcej o tym, co z infrastruktury kopalnianej pozostało, będzie później – jak już będziemy na dole .
Na razie ważniejszy od kopalnianych ruin jest widok na plażę ! Już mamy upatrzony ten jej kawałek, na którym przycupniemy .





Prawda, że fajne zestawienie kolorów? Nad wodą będzie jeszcze lepsze !

Schodząc, obserwujemy „dziury” prowadzące do wnętrza skał…





Za chwilę będziemy na miejscu.

W kopalni pracowało przeciętnie około 200-300 osób, w ciągu tygodnia robotnicy mieszkali na terenie kopalni. Budynek mieszkalny powstał dopiero w 1937 roku, ale nie był w stanie pomieścić wszystkich robotników, wielu nadal musiało nocować w pobliskich skalnych grotach. Pracownicy kopalni do domów wracali (pieszo!) tylko na weekendy.
Warunki pracy były trudne i niezdrowe (w tunelach było gorąco, mnóstwo pyłu i trujących gazów, a wentylacji prawie wcale), toteż robotnicy często chorowali. Wypadki przy pracy były zapewne nierzadkie, ale mało kiedy oficjalnie o tym mówiono. Minimalną opiekę zdrowotną zapewniono robotnikom dopiero w 1952 roku. Na terenie „socjalnym” powstała wówczas także piekarnia i mały sklepik spożywczy.
Głębokie sztolnie zajmowały północne zbocza wąwozu, po tej stronie dolinki mieściły się także zakłady przetwórcze.











W zasadzie nic (poza moim lękiem wysokości ) nie stało na przeszkodzie, aby wspiąć się na samą górę podążając szynową „trasą wagonika…



Ograniczyliśmy się jednak do oglądania wszystkiego od dołu .



Wagonikami transportowano rudę na górę do kruszarek, uzyskany proszek poddawano procesom przetwórczym - siarkę wytapiano w wielkich autoklawach, następnie (już w formach) chłodzono wodą morską.





Wagoniki przewoziły gotową siarkę przez malowniczy mostek do małego pirsu z dźwigiem załadunkowym, znajdującym się po południowej stronie.

Po południowej stronie znajdowały się pomieszczenia mieszkalno-socjalne i biurowe, laboratoria, magazyny i warsztaty oraz generator energii elektrycznej (tu ze zdjęciami „szalał” Grzesiek, jako bardziej obeznany z dawnym zastosowaniem fotografowanych rdzewiejących eksponatów).