Milos u schyłku sezonu 2014

Oczywiście, że tylko trochę, w kolejnych dniach wichura była większa, ale filmiki marne (szarpało aparatem więc obraz rozmazany totalnie)

Jak te fale zobaczyłem to od razu mi się tegoroczne Mylopotamos przypomniało...i człowiekowi milej jakoś się zrobiło
pozdrawiam

ajdadi napisał(a): człowiekowi milej jakoś się zrobiło

Modlitwy w katolikonie trwaaaaaaały ( krótki filmik), a równolegle z nimi zaczynało się wielkie żarcie! Kościelne śpiewy docierały dokładnie wszędzie (zainstalowano przecież głośniki), więc można było wszystko połączyć .



Spora część pielgrzymów zadowalała się „tylko” tym, co oferowały stoiska gastronomiczne. Mnóstwo ludzi jednak (nie tylko ci, co mieli wynajęte mnisie cele, ale i siedzący przy stolikach) miało przygotowane swoje domowe żarełko . Ilość tego przyprawiała o zawrót głowy. Jak to wszystko można zjeść w tak krótkim czasie? Nawet jeśli święto poprzedzał post, a impreza miała trwać do białego rana , ilości jedzenia pojawiające się na stołach (no a potem znikające w żołądkach) były zadziwiające...

Próbowaliśmy dostosować się do miejscowych zwyczajów…



Jednakże, tak jak z siedzeniem przez kilka godzin przy jednej kawce , coś nam nie szło z pochłanianiem (dla odmiany błyskawicznym) góry żarcia. Ćwiczenie czyni mistrza, przy następnym panigyri (bo zapewne jeśli podczas kolejnych greckich wakacji trafimy na stosowny moment, też się na uroczystości pojawimy) poprawimy się . Będziemy wcześniej pościć od poprzedniego dnia, może pójdzie łatwiej?

Tak czy owak, staraliśmy się .Tempo znikania potraw ze stołu nie było jednak „greckie” .







Na ostatniej fotce widzicie typowe lokalne danie o nazwie pitarakia (dosłownie „małe placki”) – smażone pierożki z ciasta serowego przyprawionego ziołami. Smaczne, chociaż jedzenia w nich było niewiele, bo były puste w środku. Widoczne na tej samej fotce souvlaki były przyrządzone naprawdę po mistrzowsku - chociaż obawialiśmy się jakiegoś knota, bo na grillu kładziono lekko rozmrożone, przygotowane znacznie wcześniej (no bo potrzebne były szutuk raczej tysiące, a nie setki) szaszłyczki.

dangol napisał(a):Z dedykacją dla Tomka Mandrakia

Dziękuję

"Wietrzyk" w Mandrakii fajny, a śpiewy w Monastyrze super
Piękny wieczór mieliście. Atrakcje dla oczu, uszu i języka.
Nam na Lipsi też raz udało się posłuchać śpiewu w czasie nabożeństwa.

pzdr

Najładniejszych śpiewów cerkiewnych to nasłuchałam się w Rumunii... Może to kwestia bardziej śpiewnego języka?

Kilka "pocztówek dźwiękowych" z Agios Ioannis Siderianos (ale już nie z liturgii) może jeszcze znajdę

I tak - trochę przy stoliku , trochę w katolikonie - zeszło nam do 22-giej… Wówczas zaczął się koniec części oficjalnej panigyri, a konkretnie skończyły się modlitwy w świątyni, rozpoczęła się natomiast uroczysta procesja wokół katolikonu. Akuratnie procesję trochę przegapiłam, gdyż właśnie na chwilę byłam poza klasztornymi murami, po polarek leżący w aucie. Cóż, monastyr leży jednak w terenie górskim (chociaż do plaży blisko, a do najwyższego szczytu w pionie jeszcze daleko), więc w pewnym momencie w krótkim rękawie było mi po prostu za chłodno (słowo „zimno”, to by już była przesada). No i właśnie w momencie, gdy otwierałam auto, na terenie klasztoru rozległy się… wystrzały! Tak donośne, jakby z armaty . Tej oczywiście tam nie było, więc źródło dźwięku musiało być jakieś inne, ale po powrocie nie udało mi się go zlokalizować. Pewnie jakieś mega-petardy...





Procesja wprawdzie trwała nadal (były chyba trzy okrążenia), ale zamiast „armaty” były znacznie bardziej ciche wystrzały, takie raczej „pistoletowe”, a może tylko „kapiszonowe” .

Obrazu patrona oczywiście na procesji zabraknąć nie mogło …



Miejsce na ikonę świętego Jana – puste na czas procesji.



Zbieranie datków (z tym panem rozmawiał Teo w odcinku z monastyrem):



A to mieszkaniec wyspy, zapewne dobrze znany wielu uczestnikom uroczystości, sądząc po tym, jak często się z nim witano. Było w nim coś takiego, że od razu oboje stwierdziliśmy, że na pewno musiał być kiedyś ważnym kapitanem.





Na sam koniec jeszcze delikatne dzwonki oraz błogosławieństwo mnicha i święty chleb …

No i teraz mogła już rozpocząć się ta część święta, na którą oczekiwały tłumy, które nie mieściły się w katholikonie. No bo przecież tylko dlatego dużo wcześniej zasiedli przy stolikach…

Do wielkiego żarcia, dołączyła więc muzyka

Jeszcze jeden muzyczny filmik…

Nasz „Kapitan” oczywiście czuwał nad częścią artystyczną święta.
„Kapitana” oraz kilka innych osób (m.in. obu mnichów) „zapamiętanych” przez nas (dzięki fotkom i nagranym filmikom) , rozpoznaliśmy po powrocie do domu podczas ponownego oglądania odcinka nr 3 „Teorii Smaku Teo Vafidisa”. Święto w monastyrze jest pokazane na samym końcu tego odcinka. Tam też można zobaczyć przykładowe wnętrze jednego z domków (pokazuje je ten sam gościu, co zbierał na tacę). My do środka żadnej celi nie wchodziliśmy, w realu widzieliśmy tylko tyle, co można było zobaczyć przez uchylone drzwi. Chociaż oczywiście trochę więcej , niż na poniższej fotce.

Pięknie i nastrojowo.

pzdr

Ludzie bawili się coraz lepiej .



Nadszedł również czas na tańce !



To nie zorba z „greckich” wieczorów dla turystów, ale autentyczny miloski taniec ludowy , chociaż we współczesnym wydaniu .

Tutaj możecie oglądnąć nagrany przez nas krótki filmik .

A tu jeszcze kilka:

1

2

3

Na panigyri spędziliśmy sporo czasu, jednakże byliśmy tylko gapiami, a nie uczestnikami tańców. W pewnym momencie uznaliśmy, że nie mamy siły, aby przyglądać się aż do rana… Może gdybyśmy zostali dłużej, doczekalibyśmy pląsów w męskim wydaniu (bo póki co, panowie byli rodzynkami w tanecznym kole), może nawet zatańczyłby kóryś z mnichów, tak jak na filmie u Teo?

Zdecydowaliśmy jednak, że pora przenieść się na wcześniej upatrzoną „sypialną” pozycję . Opuściliśmy więc monastyr…



Przejechaliśmy z parkingu pod klasztorem na spory plac obok drogi „północnej”, tuż za odgałęzieniem do plaży Agios Ioannis.
Oświetlony klasztor był stamtąd widoczny , muzykę też było słychać , nawet z takiej odległości brzmiała super!

Zasnęliśmy (o dziwo) dość szybko, ale od czasu do czasu budziliśmy się stwierdzając, że zabawa trwa na całego. Muzyka ucichła dopiero, jak na dworze zrobiło się szaro…

dangol napisał(a):Ludzie bawili się coraz lepiej .

...zabawa trwa na całego.

Fajnie, że dałaś się namówić na filmiki.

W taką noc można nagle zacząć mówić po grecku.

pzdr

longtom napisał(a):

dangol napisał(a):Ludzie bawili się coraz lepiej .

...zabawa trwa na całego.

W taką noc można nagle zacząć mówić po grecku.

pzdr

I to jest to co tygryski lubią najbardziej...

Nadrobiłam "Dangolowy" Milos, który jest naszym "celem" 2015 i jak tu nie jechać jak takie opowieści się czyta i "pasie gały"... . Widzę i słyszę , że Cyklady Was "wzięły" na 100%

longtom napisał(a): W taką noc można nagle zacząć mówić po grecku.

Tym razem się nie udało...

Joan65 napisał(a): Cyklady Was "wzięły" na 100%

To fakt
Ale nie tylko Cyklady, po Peloponezie też wiedzieliśmy, że do Grecji musimy wrócić. A że najbardziej lubimy wyspy (wyjazdy chorwackie też były przede wszystkim wyspiarskie), to Cyklady w nasze upodobania wpisują się wyśmienicie . Ale jak zaglądam na Longtomową Lipsi, to tam również chciałabym kiedyś dotrzeć

Piątek, 26 IX









Rano nikt nam nie przeszkadzał. Ci, co nie posiadali wynajętych cel w monastyrze i musieli po zakończeniu panigyri odjechać, oczywiście tak uczynili. Pomimo tego że droga jezdna była niedaleko, od pewnej godziny nikt nią nie jeździł i mieliśmy święty spokój . Chociaż słowo "święty" po uroczystości w monastyrze, ze spokojem nie za bardzo się kojarzy …
Trochę pospaliśmy... Pomimo tego, że auto nie stało pod drzewami, ukrop z nieba nas nie obudził, bo… go (jeszcze) nie było. Wschodzące słońce musiało mieć trochę czasu, aby przedrzeć się przez góry na zachodnią stronę wyspy.

Kozy też nie przeszkadzały, pojawiły się na stoku ponad nami dopiero wtedy, gdy zaczynaliśmy umeblowanie „jadalni”.

Podczas śniadania podjęliśmy ostateczną decyzję odnośnie celu naszej pieszej wycieczki . Jak już pisałam, wcześniej myślałam zarówno o Kleftiko, jak i o Sykii. Skoro jednak nie zostaniemy w tej części wyspy na kolejną noc, wycieczka może być tylko w jedno miejsce. Owszem, lubimy wędrówki, ale co za dużo na jeden dzień, to niezdrowo .

Wybór łatwy nie był, ale po analizie wszystkich za i przeciw (zwłaszcza tych przeciw ), Sykia przegrała… Przede wszystkim dlatego, że bardziej chciałam zobaczyć Kleftiko . Kiedy już tam będziemy, a Grzesiek wskoczy do wody, posiedzę sobie rozkoszując się ładnym krajobrazem. „Dziura” Sykii wprawdzie też fajna, ale widok z niej przecież mniej rozległy… Na dodatek, mając na świeżo w pamięci „sypką”’ próbę zejścia do trzeciej plaży Agios Ioannis, jakoś nie miałam ochoty na powtórkę, nawet w bardziej stabilnych (od sandałków) adidasach. A górskich butów na wyprawę nie zabraliśmy…

kulka 53 napisał(a): Górskie buty bardzo się przydały , ostre i bezładnie porozrzucane, większe i mniejsze kamienie nie nadawały się raczej na sandałki

kulka53 napisał(a): Nachylenie jest bardzo duże, ścieżki właściwie już nie ma, zniknęły także znaki. Trzeba bardzo uważać by nie rąbnąć i nie zjechać w dół, drobny żwirek ciągle usuwa się spod butów

A przy zejściu do Sykii nawet Paweł miał lekki problem…

kulka53 napisał(a): Będąc już na dole źle wybrałem drogę przez skały, w pewnym momencie obsunęła mi się noga, chwyciłem za skałę a ta... oderwała się od podstawy i spadając uderzyła mnie w nogę. Efekt – zdarta skóra na kolanie i łydce, cieknąca krew...

Ścieżka wiodąca do Kleftiko jest mniej kamienista, tam brak traperów na pewno nie będzie nam przeszkadzał, więc wybór jest już przesądzony .
Skoro cel wybrany, możemy startować!







Autem podjeżdżamy tylko pod mury monastyru, gdzie pojazd zostawimy. Postanowiliśmy, że nie będzie ponownej jazdy kiepskim szutrem od monastyru do „koziej farmy” - zamiast katować auto, zrobimy troszkę dłuższy spacer.

Zakładamy na okna srebrzyste zasłonki - oprócz cienia od murów klasztoru, będzie dodatkowa osłona przed upałem (faktycznie, po powrocie z wycieczki w aucie mieliśmy o kilka stopni mniej, niż było na dworze). Pakujemy plecaczki i możemy iść… Zanim jednak rozpoczniemy właściwą wycieczkę, na moment wchodzimy jeszcze na teren monastyru, trzeba przecież zobaczyć, jak tu jest za dnia !

Ludzi znacząco mniej, ale o pustce nie ma mowy! Wszystkie cele nadal zamieszkane, pewnie będzie tak aż do niedzieli…