Między morzem a górami: Czerwcówka 2023

Mijam akurat jakieś kolejne chałupy, kiedy zaczyna jednak padać. Przeczekałbym, ale one pozamykane, a tutejsze dachy poza obręb murów nie wystają. Za to opodal droga przechodzi zagajnikowym tunelem i tam przystaję, rozważając możliwe opcje. Pierwsza faza deszczu - pod drzewami jeszcze sucho. Jeśli dojdzie do drugiej fazy, będę musiał nałożyć pelerynę i kontynuować marsz w deszczu. Mam jednak szczęście, gdyż po dziesięciu minutach szum kropel o liście ustaje, zatem szybko ruszam w dalszą trasę. Jedyne utrudnienie, to śliskie kamienie, nie mogę więc polegać na tarciu podeszwy o podłoże. Za małą przełączką zaczyna się bardziej strome zejście; na szczęście, wiatr błyskawicznie osusza wilgotne głazy i bez niekontrolowanych poślizgów docieram... na cmentarz.

Wygląda na jakiś szybki pochówek. Co to z cmentarz tak naprawdę był ?

Kenik napisał(a):Wygląda na jakiś szybki pochówek. Co to z cmentarz tak naprawdę był ?

Tutaj jest kilka zdań na ten temat.

Pozdrawiam,
Wojtek

Mirila - jest ich tu więcej, niż tam, gdzie wczoraj byłem. Przechodzę pomiędzy rzędami równo ułożonych kamieni, zaglądam do innych, które stercząc samotnie, sygnalizują pojedyncze miejsca spoczynku. Bardzo nastrojowo tu jest. Svaki kamen moze postati mirilo. Mirilo vise nikad ne moze biti obican kamen. Każdy kamień może stać się mirilem, mirilo nigdy nie będzie już zwykłym kamieniem...

Ze skraju platformy z mirilami widać już leżący poniżej Ljubotic, a do tego mam stąd całkiem wygodny kamienny trakt, który opuszczam niżej i wzdłuż suchozidów szybko docieram do samochodu. Na ostatnim odcinku wypiłem resztkę z drugiej butelki wody, więc teraz rzucam się łapczywie na piwo, a następnie zjeżdżam pod cmentarz z fantazyjnym nagrobkiem, który przygotował dla siebie Tatek. Rozstawiam stolik i po chwili rozkoszuję się smakiem kawy. Prognozy na dzień następny nie są najlepsze, poza tym odczuwam dziś większe zmęczenie - chyba upał mi się we znaki - zatem postanawiam spędzić kolejny dzień bez podejmowania większego wysiłku. A dziś trzeba jeszcze tylko znaleźć miłe miejsce na nocleg.

Zjeżdżam do Jadranki i wypatruję jakiegoś obiecującego odbicia od szosy. Jakoż i znajduję wkrótce takowe - droga prowadzi obok budowy nowego domu, za którą skręca, by skośnie po zboczu, wzdłuż plantacji oliwek sprowadzić prawie na sam brzeg morza. Tu ostry zakos i dojeżdżam do samego końca. Jest miejsce na jakieś trzy samochody, więc wygodnie ustawiam mój hotel na kółkach. Wprawdzie po chwili mam towarzystwo - z góry zjeżdża samochód, z którego wysiada dwóch mężczyzn - ale witają mnie przyjaźnie i robią sobie kilka zdjęć. Potem zostaję już sam na sam z morzem i zachodzącym słońcem. Kończy się wspaniały dzień. O mnie czeka jutro? Ba! Któż to może wiedzieć...

Nie tak dawno te wspaniałe barwy wyczarowane przez naszą Gwiazdę pokazywałeś nad słodką zimną wodą
Marzyłeś kiedyś, żeby mieć tą jedną jedyną chwilę by uchwycić zielone Słońce ? Ale do tego potrzeba chyba większej wodnej przestrzeni niż Jadran czy największe nawet alpejskie jeziora ...

Mirile są nadzwyczajnie uduchowionymi kamieniami. Powiedzenie "serce z kamienia" nabiera przy nich nowego znaczenia ...

Pozdrawiam i ... witam w Klubie Leśnika

plavac napisał(a):Nie tak dawno te wspaniałe barwy wyczarowane przez naszą Gwiazdę pokazywałeś nad słodką zimną wodą

Tiaaa... Szwajcaria...

plavac napisał(a):Marzyłeś kiedyś, żeby mieć tą jedną jedyną chwilę by uchwycić zielone Słońce ? Ale do tego potrzeba chyba większej wodnej przestrzeni niż Jadran czy największe nawet alpejskie jeziora ...

Oglądałem zachody nad oceanem, ale zielone... Nie, nie widziałem jeszcze.

plavac napisał(a):Mirile są nadzwyczajnie uduchowionymi kamieniami. Powiedzenie "serce z kamienia" nabiera przy nich nowego znaczenia ...

Ponoć niektóre nawiązują do tradycji stecci.

plavac napisał(a):Pozdrawiam i ... witam w Klubie Leśnika

Kombinuję, kombinuję... i nic.
Ale skoro Ty w nim jesteś, to towarzystwo doborowe.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Ponoć niektóre nawiązują do tradycji stecci.

W linii prostej niedaleko przecież. Przysłowiowy rzut kamieniem ...

Franz napisał(a):

plavac napisał(a): ... witam w Klubie Leśnika

Kombinuję, kombinuję... i nic.
Ale skoro Ty w nim jesteś, to towarzystwo doborowe.

Byłbyż to nie Twój hotel na kółkach na zdjęciach pokazany

Pozdrawiam

plavac napisał(a):W linii prostej niedaleko przecież. Przysłowiowy rzut kamieniem ...

Ja w takiej sytuacji zwykłem rzucać beretem.

plavac napisał(a):Byłbyż to nie Twój hotel na kółkach na zdjęciach pokazany

Byłbyż to mój. Ale to trzy drzewo-krzewy, żaden las.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

plavac napisał(a):W linii prostej niedaleko przecież. Przysłowiowy rzut kamieniem ...

Ja w takiej sytuacji zwykłem rzucać beretem.

Dobrze, że nie kamiennym

plavac napisał(a):Dobrze, że nie kamiennym

Niczym rzeźba dyskobola.

Pozdrawiam,
Wojtek

Dzień piąty

Budzik tradycyjnie dzwoni o szóstej, ale skoro ma być kiepska pogoda i nie mam w planach niczego ambitnego, to jeszcze chwilę trwam w półśnie. Potem niespiesznie zwijam majdan i wracam do Jadranki. Przejeżdżam przez Starigrad i Seline - wracają wspomnienia pięknej trasy na Vaganski vrh przez obydwa wąwozy - i mijając zjazd na płatny most, kieruję się do Maslenicy. Tu wreszcie mam okazję, by porównać mapy ze stanem faktycznym. Na starych sztabówkach jest zaznaczony jedynie most w Maslenicy, w nowym atlasie widnieje wyłącznie most na autostradzie, a rzeczywistość? Godzi obydwa warianty - oba mosty ponad wodnym przesmykiem istnieją i mają się dobrze.

Przejeżdżam na drugą stronę i parkuję samochód. Schodzę zauważonym chodniczkiem w dół i kiedy zamierzam postawić nogę na kolejnym stopniu, coś nagle śmiga mi spod stóp. Oczywiście, pierwszy zapala się sygnał alarmowy, ale zaraz łapię za aparat, jako że gadzina wystraszyła się bardziej ode mnie i wyginając ciało na obie strony, oddala się z dużą prędkością. Na wszelki wypadek postanawiam wzmóc czujność, skoro węże też korzystają z chodników, nie rezygnuję jednak z podziwiania widoków na Novsko Zdrilo i Velebit ponad nim z jednej strony oraz Novigradsko more i daleką Bukovicę z drugiej.

Po powrocie do samochodu, kieruję się na Obrovac. We wsi Jasenice próbuję zjazdu w prawo, ale droga kończy się szybko i widać, że nic nie widać. Wracam do szosy i po chwili sprawdzam kolejną możliwość. Parizevacka Glavica - to jest to. Dojeżdżam do wyblakłej tablicy z informacją o kręceniu filmów z cyklu „Winnetou”. Wóz zostaje na rozległym placu, a ja ruszam na mały rekonesans.

Widzę że nie natrafiłeś na żadnego Apacza .
Franz kiedy tam przebywałeś