Między morzem a górami: Czerwcówka 2023

longtom napisał(a):Też lubię te ptaki.

Ja tam się cieszyłem, że nie obrócił nagle swojego dzioba w moją stronę.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Ja tam się cieszyłem, że nie obrócił nagle swojego dzioba w moją stronę.

Strusie aż tak długich szyi nie mają


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Strusie aż tak długich szyi nie mają

Ile wynosi średnica Ziemi?

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

piotrf napisał(a):Strusie aż tak długich szyi nie mają

Ile wynosi średnica Ziemi?

Pozdrawiam,
Wojtek

To jakieś podchwytliwe pytanie?

Jacek S napisał(a):

Franz napisał(a):

piotrf napisał(a):Strusie aż tak długich szyi nie mają

Ile wynosi średnica Ziemi?

Pozdrawiam,
Wojtek

To jakieś podchwytliwe pytanie?

No przecież to proste : wystarczy od długości szyi strusia odjąć to , co wystaje z obydwu stron



Pozdrawiam
Piotr

Jacek S napisał(a):To jakieś podchwytliwe pytanie?

Piotr dobrze wiedział, o co pytam.

piotrf napisał(a):No przecież to proste : wystarczy od długości szyi strusia odjąć to , co wystaje z obydwu stron

I mówisz, że tego, co wystaje, już by nie starczyło, by sięgnąć do mnie? OK, czuję się uspokojony.

Pozdrawiam,
Wojtek

Dzień trzeci

Budzik wyrywa mnie z objęć snu o 6:00. Wstać od razu? Czy jeszcze chwilkę podrzemać, usiłując połapać rozbiegające się w popłochu senne fantazje? Przez chwilę walczą we mnie dwie skrajne postawy. Ech, jak ja lubię spać! Ale jednak nie po to tu przyjechałem. Spać mogę przecież w domu. Trzeba będzie wstać. Chyba że... świat za oknem usprawiedliwi błogie lenistwo. Sprawdźmy zatem, jak ten świat wygląda. Unoszę się na łokciu i zerkam przez szybę. Oj! Koniec! Precz, śnie! Natychmiast! Wyskakuję ze śpiwora i łapię za aparat - takiej chwili nie mógłbym sobie darować. Oblany czerwienią słońca wstającego właśnie zza Velebitu - Pag.

Pag... i serce mocniej zabiło na widok tej kupy kamieni.. ślicznie

helen napisał(a):Pag... i serce mocniej zabiło na widok tej kupy kamieni.. ślicznie

Kupa kamieni o świcie.

Wkrótce zmieni się barwa oraz kąt widzenia, ale wciąż będzie Pag.

Pozdrawiam,
Wojtek

No to usiądę sobie i popatrzę jeszcze...

helen napisał(a):No to usiądę sobie i popatrzę jeszcze...

Będzie mi bardzo miło.

P.S. Mam dla Ciebie dobrą wiadomość: wygląda na to, że jednak Madera przed Macedonią.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

helen napisał(a):No to usiądę sobie i popatrzę jeszcze...

Będzie mi bardzo miło.

P.S. Mam dla Ciebie dobrą wiadomość: wygląda na to, że jednak Madera przed Macedonią.

Pozdrawiam,
Wojtek

Jupiiii

Sesja zakończona - mogę ścielić samochód i pakować plecak, po czym wyjeżdżam na drogę, którą wczoraj ostrożnie zjeżdżałem w dół. W górę jest odrobinę trudniej - za szybko po tych kamolach nie chcę, a za wolno ryzykuję, że silnik zgaśnie. Jakoś znajduję złoty środek i po chwili mijam tego grata po prawej, a wkrótce jestem już blisko szosy, gdzie stan drogi się wyraźnie poprawia. Teraz już w mig do Jadranki i za moment widać mój przystanek autobusowy. Parkuję tuż przy nim, wkładam buciory i ruszam w trasę. Trochę późno się zrobiło - dochodzi za kwadrans siódma - i już wiem, co mnie czeka. Powietrze stoi w bezruchu i lada moment upał weźmie mnie w swoje czułe objęcia. Czułe, nie czułe - na pewno gorąco mnie uściska. Na razie korzystam jednak z faktu, że przez jakiś czas będę szedł w strefie cienia.

Szeroka kamienista droga - o ile nie jest to przesadny eufemizm - okolona z obu stron murkami, nachylona jest z początku bardzo łagodnie. Później gradient nieco rośnie, ale nie jest źle - szlak zakręca w lewo, prowadząc skośnie po zboczu. Murki, które na samym początku wykonane były z wyjątkową starannością, wyżej już przybierają typowy charakter suhozidu, czyli luźno ułożonych kamieni, z grubsza tylko dopasowanych do siebie i oczywiście, bez żadnej zaprawy. Towarzyszą mi po jednej czy drugiej stronie, potem zupełnie zanikają, a kiedy i pośród niskich krzewów coraz więcej przerw się tworzy, w dole znów przykuwa uwagę mój poranny towarzysz - Pag.

Właściwie, rozdzielam spojrzenia wyłącznie pomiędzy wyboisty trakt, którym się poruszam, a niezmiennie przepiękny widok nieodległej wyspy z jej surowym obliczem. Mówi się o księżycowym krajobrazie Pagu - mnie on jakoś bardziej z Marsem się kojarzy, zapewne z uwagi na barwę, dodatkowo podkreślaną czerwoną dominantą porannego blasku. Obserwuję promy kursujące pomiędzy wyspą a stałym lądem - na idealnie spokojnej tafli wody pozostaje długi, wąski ogon, bardzo powoli zmierzający w przeciwległe strony.

Wkrótce osiągam wysokość pierwszych niewielkich kulminacji terenu, a wokół kamienistego traktu znów więcej roślinności - Pag chwilowo ginie z pola widzenia. Pod stopami oprócz mocno usadowionych, nieruchomych głazów, coraz więcej luźnych kamieni. Czuję potężniejąca falę ciepłego powietrza i widzę, jak zbliżam się do granicy mojej bezpiecznej strefy - kończy się cień... Jeszcze kilka kroków dzieli mnie od zalanego słonecznym blaskiem, bardzo łagodnie nachylonego, wielkiego tarasu.

Franz napisał(a):Właściwie, rozdzielam spojrzenia wyłącznie pomiędzy wyboisty trakt, którym się poruszam, a niezmiennie przepiękny widok nieodległej wyspy z jej surowym obliczem. Mówi się o księżycowym krajobrazie Pagu - mnie on jakoś bardziej z Marsem się kojarzy, zapewne z uwagi na barwę, dodatkowo podkreślaną czerwoną dominantą porannego blasku.

Franz napisał(a):

Nie dla każdego to widoki
Dzięki, że i nam było dane.

pzdr