Między morzem a górami: Czerwcówka 2023

Franz napisał(a):Coś się wykombinuje.

To lubię.
O tym marze.
Zawsze się coś wykombinowało.

romuald22 napisał(a):To lubię.
O tym marze.
Zawsze się coś wykombinowało.

Jak mawiał mój tata: "Jeszcze tak nie było, żeby jakoś nie było"...

Pozdrawiam,
Wojtek

Szybko wkraczam w leśno-krasowy, nieco tajemniczy świat.

Franz napisał(a):Jak mawiał mój tata: "Jeszcze tak nie było, żeby jakoś nie było"...

Czytał "Szwejka"

Ja też bardzo lubię taki krasowy las. Chociaż bywa niebezpieczny dla kostek... Trzeba uważać z rozglądaniem się na boki
P.

plavac napisał(a):Ja też bardzo lubię taki krasowy las. Chociaż bywa niebezpieczny dla kostek... Trzeba uważać z rozglądaniem się na boki

Jak się ma pecha, to i rozglądanie niczego nie gwarantuje...

Pozdrawiam,
Wojtek

Wygodna ścieżka sprowadza w dół, łącząc się z szerszą drogą, by wkrótce ją opuścić, skręcając w prawo. Początkowo dobrze znakowana, potem trochę gorzej, a kiedy trafiam na dno leja krasowego, po ścieżce nie zostaje więcej niż nikły ślad. Udaje mi się wyszukać wzrokiem kolejny znak powyżej, a że las jest rzadki, więc brak ścieżki specjalnie nie przeszkadza. Jednak w końcu nawet szlaku już nie widzę, o ścieżce nie wspominając. Zgubiłem?

Wracać przez ten lej?... Nie bardzo mi się chce - skoro szlak z niego wyprowadzał, to gdzieś tu w pobliżu musi być. Odbijam trochę w lewo, przeczesując wzrokiem okolicę... Nic. W takim razie może poszedł w prawo? Skręcam pod kątem prostym, równie dokładnie przyglądając się ewentualnym czerwonym śladom. Nie widać... Postanawiam zatem ruszyć na południe, w kierunku samochodu, jakaś droga czy ścieżka przecież w końcu się trafi. Wyciągam rosyjski kompas - ten sam, przez który wiele lat temu wpakowaliśmy się w Irlandii na poligon w trakcie ostrzału artyleryjskiego - wiem, że kolory wskazówki sa mylące i mam określić kierunki świata dokładnie odwrotnie w stosunku do tego, jak mi się wydaje, tylko... No, właśnie, zapomniałem, jak mi się wydaje. Wiem, że ma być odwrotnie, tylko być może ja już podświadomie zakładam odwrotność, zatem powinienem postąpić odwrotnie do odwrotności... Gapię się na kompas jak sroka w kość, łapiąc się na tym, że gonię w piętkę.

Dobra, południe jest w tym kierunku. Ruszam, a trasa staje się coraz trudniejsza - powalone drzewa, poskręcane gałęzie, śliskie kamienie i korzenie, zapadające się pod moim ciężarem listowie. Kluczę, wyszukując najlepszych wariantów i może długo bym tak szedł, gdyby w którymś momencie nie błysnęło w gałęziach drzew słońce. Za mną... Mhm, czyli idę w kierunku północnym...

Dobrze, że Ci rosomak nie wyszedł z tej jamy...
Rosyjski kompas?!?!?!?!?!?!
No, no...

P.S. Żyją tam rosomaki?

plavac napisał(a):Rosyjski kompas?!?!?!?!?!?!
No, no...

Kumpel zapodział kompas, który mu pożyczyłem i w efekcie oddał, co akurat miał pod ręką.

plavac napisał(a):Żyją tam rosomaki?

Jak mawiał mój ulubiony belfer w ogólniaku:
- Jeśli coś widziałeś, możesz odpowiedzieć, że tak. Jeśli nie widziałeś, to nie możesz odpowiedzieć, że nie, tylko ze nie wiesz...

Pozdrawiam,
Wojtek

Nie pozostaje nic innego, jak zawrócić. Znowu przez ten paskudny teren? A przecież wiem, ze tam szlaku nie było. Zaczynam się zastanawiać, w którą stronę odbić. Który kierunek niesie większe prawdopodobieństwo trafienia na szlak?... Żebym tylko wiedział, kiedy on się ze mną postanowił rozstać...

Cóż, obieram wariant skośny w stosunku do wcześniejszego bezdroża, starając się nie zagłębiać zanadto w kolejne leje krasowe. Normalnie starłbym się zejść w dolinę i nią podążać w kierunku cywilizacji, ale tutaj zejście w dolinę jedynie pociąga za sobą konieczność wydostania się z niej w górę. Kluczę zatem, wybierając jak najłatwiejsze warianty przejścia, w miarę możliwości utrzymując stały kierunek. Kiedy natrafiam na jakąś ścieżkę, radość trwa krótko, jako że ta szybko zatraca się w kolejnym głazowisku wzbogaconym o powalone pnie. Do tego zaczyna kropić deszcz...

plavac napisał(a):
P.S. Żyją tam rosomaki?

Według oficjalnej wersji - nie . Za to można spotkać borsuka , lisa , wilka , hienę pręgowaną czy szakala .

Radzieckie kompasy ( te armijne ) wskazywały podobno tylko jeden kierunek na zapad



Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Radzieckie kompasy ( te armijne ) wskazywały podobno tylko jeden kierunek na zapad

W Irlandii przez tę pomyłkę z kompasem, ichniejsza armia w nagrodę za przeżycie ostrzału odwiozła nas dobrych kilkadziesiąt kilometrów do naszego samochodu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

piotrf napisał(a):Radzieckie kompasy ( te armijne ) wskazywały podobno tylko jeden kierunek na zapad

W Irlandii przez tę pomyłkę z kompasem, ichniejsza armia w nagrodę za przeżycie ostrzału odwiozła nas dobrych kilkadziesiąt kilometrów do naszego samochodu.

Jak z takiej opresji wyszedłeś cało, to i tu dobrze się skończy; choć z opisu wynika, że póki co wchodzisz w "czarną dziurę"
Pozdrawiam!
P.

plavac napisał(a):Jak z takiej opresji wyszedłeś cało, to i tu dobrze się skończy; choć z opisu wynika, że póki co wchodzisz w "czarną dziurę"

Jak pokaże czas, również i tę wyprawę przeżyłem...

Pozdrawiam,
Wojtek

Co pod nosem międlę, głośno się nie przyznam, ale gdyby wyciąć słowa niecenzuralne, to milczę jak grób. Z narastającą tęsknotą wyszukuję wzrokiem jakiejś normalnej doliny, ale trafiam jedynie na kolejne głębokie leje. Kiedy wreszcie znajduję coś, co nie jest lejem, bo jak okiem sięgnąć, nie daje się dostrzec otaczających go krawędzi, ruszam uszczęśliwiony ostro w dół. Bardzo ostro i stromo. Ostro, stromo i szybko... Zbyt szybko...

Łomatko!!! Którąż to część ciała tak ci odarło od kości!?!?!?

Cóżeś se zrobił?

No dziś to Cię naprawdę serio pozdrawiam...
P.