Między morzem, a górami, czyli Passatem przez Europę ;)

Piękne zdjęcia Pięciu Wież i Lagazuoi My widzieliśmy te miejsca tylko w zimowej scenerii i niestety bez błękitnego nieba... Tutaj, u Ciebie, jest bajecznie

Wspaniała Przygoda!

Czekam na więcej

U Ciebie też jest bajecznie. Co prawda inna sceneria, ale równie ładna. Ja osobiście lubię zimę w górach

blackmore2k3 napisał(a):U Ciebie też jest bajecznie. Co prawda inna sceneria, ale równie ładna. Ja osobiście lubię zimę w górach

Ja też bardzo lubię, ale najchętniej taką słoneczną

W takim razie specjalnie dla Ciebie słoneczna zima w górach

Ale zostawmy zimę i wróćmy na szlak...

Ostatnie spojrzenia wokół Nas...





I schodzimy powolutku w dół...





Po chwili w oddali ukazuje się Nam dolinka...



Z każdym krokiem w dół, pogoda się poprawia. Chmury się rozchodzą i robi się zdecydowanie cieplej.





Jesteśmy już prawie na samym dole. W pobliżu schroniska Scotoni. To tak w oparciu o mapę, do której link umieścił Mariusz. Jeśli coś pomyliłem to mnie poprawcie

Minęliście Lago di Lagazuoi.
Ja wtedy szedłem w przeciwnym kierunku.

Pozdrawiam,
Wojtek

No zgadza się, ale w konsekwencji tak czy tak dochodzimy do schroniska Scotoni... Czy się mylę ?
Według mapy nie ma innej drogi...

blackmore2k3 napisał(a):No zgadza się, ale w konsekwencji tak czy tak dochodzimy do schroniska Scotoni. Czy się mylę. Według mapy nie ma innej drogi...

Ano. Skoro w dół, to Scotoni.
Ja wtedy się "wciąłem" w tę trasę, schodząc stromym żlebem z wąskiej szczerbiny na szlaku w grupę Fanes.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ponownie spoglądamy na mapę. Musimy teraz kierować się w stronę samochodu.
Wybieramy szlak 18B który przechodząc później w 20A, doprowadzi nas do Passo Valparole.
Na drogowskazie przy schronisku szlak ten jednak nie występuje, albo jest jakoś inaczej oznaczony.
Obieramy jednak właściwy kierunek i przechodzimy na drugą stronę...



W tym miejscu trochę sobie odpoczywamy. Zmęczenie czuć co raz bardziej...





No nic, trzeba iść dalej. Szlak jest całkiem ładny i idzie się naprawdę przyjemnie. W sam raz na nieprzespaną noc

Franz napisał(a):Ano. Skoro w dół, to Scotoni.
Ja wtedy się "wciąłem" w tę trasę, schodząc stromym żlebem z wąskiej szczerbiny na szlaku w grupę Fanes.
Pozdrawiam,
Wojtek

No w dół w dół. Na ten dzień Nam już wystarczy
Chociaż i tak przechodząc na drugą stronę schroniska, ponownie musieliśmy piąć się w górę.

Schodzimy co raz niżej...





Mijamy niewielkie jeziorko...





I wychodzimy w końcu na główną szosę...



Okazuje się, że do Passo Falzarego kawałek Nam jeszcze zostało i trasa trochę się dłuży...



Dochodzimy do samochodu. W końcu można się położyć i trochę odpocząć...



Jeszce tylko szybkie dwa zdjęcia ...



Akurat udaje się uchwycić jadącą do góry kolejkę...



Zaczynamy przyrządzać obiad. Ryż,konserwa,kukurydza, sos i mamy pyszne danie. Więcej do szczęścia nie potrzeba
Jesteśmy tak zmęczeni, że po zjedzonym posiłku, kładziemy się za samochodem i chyba na 1,5 godziny ucinamy sobie drzemkę.
Do Passo Falzarego wróciliśmy stosunkowo wcześnie. Była może godzina 16. W międzyczasie zastanawialiśmy się, czy po obiedzie i krótkim odpoczynku nie wybrać się na drugą stronę. Nawet na krótki spacer, żeby wykorzystać do końca dzień.
Nie mniej jednak nie byliśmy w stanie...
Z jednej strony było takie lekkie zawiedzenie, że w zasadzie nie zrobiliśmy dzisiaj żadnej konkretnej trasy. Aczkolwiek naprawdę całonocna podróż samochodem i praktycznie brak snu ewidentnie dały się we znaki.
Zapoznaliśmy się natomiast z Dolomitami i z mapą. Można także powiedzieć, ze troszkę się zaaklimatyzowaliśmy. Tak czy tak kawałek dzisiaj przeszliśmy i coś się udało zobaczyć.
Pozostało Nam jedynie znaleźć jeszcze jakieś miejsce do nocowania.
Zjechaliśmy samochodem kawałek w dół. Zatrzymaliśmy się na zatoczce i tam też zostawiliśmy auto na noc.
Namioty rozbiliśmy obok w lesie.
W międzyczasie Kamil sprawdził pogodę. Ma być całkiem ładnie. Ustaliliśmy, że jutro wstajemy o 4:30 i naszym głównym celem jest via ferrata Giovani Lipella.
Jest chyba coś koło 21. Kładziemy się spać. Nawet nie wiem kiedy zasypiam...

Jak na młodzieżowy hardcore zaliczyliście wspaniały dzień. A biorąc pod uwagę moje doświadczenie- ta aklimatyzacja absolutnie się Wam jutro przyda
Pozdrawiam

Po nocnej jeździe i pięknej wycieczce zaraz po niej - musiało się dobrze spać.

Pozdrawiam,
Wojtek

plavac napisał(a):Jak na młodzieżowy hardcore zaliczyliście wspaniały dzień. A biorąc pod uwagę moje doświadczenie- ta aklimatyzacja absolutnie się Wam jutro przyda
Pozdrawiam

"Młodzieżowy hardcore" - bardzo podoba mi się to określenie
Myslę, że na pewno taki spokojniejszy dzień nie był bez znaczenia.
Tym bardziej, że w kolejnym dniu, po raz pierwszy w życiu przekroczymy granicę 3000 m n.p.m

Franz napisał(a):Po nocnej jeździe i pięknej wycieczce zaraz po niej - musiało się dobrze spać.

Pozdrawiam,
Wojtek

Rzeczywiście, spało się wyjątkowo dobrze. Chociaż noce były naprawdę chłodne i trzeba było się dobrze opatulić

4:30 dzwoni budzik. Pora wstawać. Nie chcemy tracić cennego czasu, więc w miarę szybko zwlekamy się "z łóżka". Składamy mokre od rosy namioty i kierujemy się w stronę samochodu.
Noc była zimna. Termometr w samochodzie pokazuje raptem 5 stopni na plusie.
Zabieramy się za przyrządzenie śniadanka. Choć tak naprawdę bardziej to przypomina obiad. Nie jemy kanapek. Gotujemy ryż, makaron - wedle uznania. Konserwa, kukurydza, sos i mamy troszkę bardziej kaloryczny posiłek, dzięki któremu sił starczy Nam na trochę dłużej. Oczywiście na trasę zabieramy także normalny prowiant. Przepakowujemy plecaki i wsiadamy do auta. Musimy podjechać kawałeczek do góry. Zostawiamy auto na parkingu i powolutku zaczynamy wędrówkę. Naszym dzisiejszym celem jest ferrata Giovanni Lipella. Podobno najpiękniejsza w Dolomitach.
Stopień trudności wg. Tkaczyka: 4/6. Ferrata trudna.

Ferrata, którą wybraliśmy poprowadzi Nas prawie na sam szczyt Tofane di Rozes (3225 m n.p.m.)
Ta pięknie prezentuje się o wschodzie słońca...









Dzisiejszy poranek, jeśli chodzi o pogodę, jest zdecydowanie ładniejszy. Od samego początku towarzyszy Nam błękitne niebo. Widoczne w oddali szczyty mienią się w słońcu. Jest po prostu pięknie. Aż chce się iść co raz wyżej i wyżej...









Jak widać nie jesteśmy jedynymi, którzy nocują pod namiotem







Po chwili dostrzegamy leżącego świstaka. Nazywamy go Romek. Długo go namawiamy, żeby szedł z Nami na ferratę, ale wyjątkowo w tym dniu jest małomówny...