Menorca - fall in love

Dzień 6 - wtorek

Odcinek 1: Macarella i Macarelleta - plażowe siostrzyczki

Wspominałam już, że nasz polski przewodnik opisuje w tabeli 89 plaż, wybór jest trudny. Najbardziej popularne, oblegane i urocze zatoczki są na południowym zachodzie wyspy. Jedną z nich, Son Saurę próbowaliśmy znaleźć na początku pobytu. Źle się za to zabraliśmy, dziś spróbujemy dotrzeć do innej plaży, ale najpierw trzeba ją wybrać. Z różnych powodów decydujemy się tylko na jedną, ewentualnie 2 zatoczki. Dlaczego? Wspominałam już, że żeby przemieszczać autem się z punktu A do puntu B (które leżą czasem ledwie kilka km od siebie) należy za każdym niemal razem wracać do głównej drogi. My dziś chcemy poleniuchować na plaży, nie jeździć za dużo.

W przewodniku kupionym "u pirata" jest opisanych 19 najpopularniejszych i uznanych za najładniejsze plaż, są też zdjęcia. Od razu skreślamy te w mniejszym bądź większym stopniu zabudowane. Zawężamy też wybór do tych leżących wyłącznie na południowym zachodzie. Wszystkie leżą w zatoczkach, mają białe plaże i oczekujemy również spokojnego krystalicznie czystego morza. Natalia chce jedną z plaż z pocztówek, "hiciora" w błękitach... ok, mamy... decydujemy się jechać na Macarellę. Liczymy się z tym, że będzie tam sporo ludzi, więc na śniadanie schodzimy o 8.00 wcześniej pakując cały majdan do auta.

Pół godziny później jesteśmy w drodze. Bezbłędnie trafiamy na odpowiednie rondo i wkrótce widzimy tablice z wyświetlonym stanem zapełnienia parkingów przy poszczególnych plażach. Wszystkie wolne, ufff... Skręcamy na południe i jedziemy wiejskimi dróżkami, co jakiś czas drogi się rozchodzą do kolejnych plaż, w końcu na wyświetlaczu zostają 2:



Cala en Turqueta w międzyczasie odpada, pan w odblaskowej kamizelce siedzący na rozstaju dróg właśnie postawił słupki z łańcuszkiem, póki nikt nie wyjedzie, nie będzie wpuszczał więcej ludzi. To mała plaża, pewnie też i mały parking.

Jedziemy dalej, droga się mocno zwęża i szybko dobijamy do.... sznura aut,



przed nami 2 identyczne jak nasze:



Bardzo się kurzy, dziwnie wygląda taki "zakurzony las"



W pewnym momencie droga tak się zwęża, że aż strach myśleć jak tu sytuacja wygląda później, gdy część ludzi wyjeżdża podczas gdy nadciągają nowi. Mijamy 2 puste, piaszczyste place i dojeżdżamy do kolejnego pana w kamizelce. Ten pan pobiera opłatę, 5 euro od auta. Wjeżdżamy na kolejny plac, stoi na nim może 15 samochodów, miejsca jest jeszcze duuuużo. Lekko mnie to przeraża, co się będzie działo na plaży?

Tak to wygląda z lotu ptaka, jak widać niedaleko jest zurbanizowana zatoka Cala Galdana, została ona zabudowana na potrzeby turystyki jako bodajże pierwsza na wyspie. Można do niej dojść pieszo z Macarelli szlakiem Cami de Cavalls. Do tej mniejszej zatoczki podobnie.



Takich zatoczek jest w okolicy około 10, mniejszych i większych.

Z parkingu trzeba kawałek przejść, okolica jest bardzo zielona, płynie nawet strumyk. W przeciwieństwie do północnych plaż tu rosną duże drzewa, a część plaży stanowi zagajnik piniowy dający sporo cienia. Na plaży jest już trochę ludzi, ale jest lepiej niż myślałam. Jak na razie super. Poza tym część idzie dalej na mniejszą plażę, na sąsiednią Macarellę, droga wiedzie skrajem sympatycznego klifu.

Plaża bardzo nas zaskakuje, a raczej nie ona tylko morze... ze zdjęć znałam obie siostrzyczki jako plaże z kryształową, spokojną wodą, gdzie cienie łódek odbijają się na dnie.



A tu?! Fale, fale mieszające wodę z piaskiem...




Na to nie mamy jednak wpływu. Trudno, na północnym wybrzeżu pewnie teraz jest spokojniej.

Znajdujemy super zakątek, na razie skryty w głębokim cieniu i pewnie dlatego pusty, ale za to otoczony grubym konarem drzewa i jakimiś krzaczkami. Usypujemy mały wał ochronny, gdyż woda raz po raz próbuje dostać się do naszego obozu. Moi idą walczyć z falami,





ja organizuję "dobytek". Morze wyrzuciło na brzeg sporo wodorostów, jakieś śmieci, ledwo pomyślałam, że przydałoby się może trochę pozbierać, chociaż koło nas, zjawia się samochód z ekipą sprzątającą. Najpierw gołymi rękoma, a zaraz potem grabkami panowie i panie sprawnie oczyszczają Macarellę.





Fale rzucają żaglówkami, pewnie dlatego są tylko dwie... przy spokojnym morzu byłoby ich zapewne więcej




Z każdą godziną plaża coraz bardziej się zapełnia, aż w końcu ilość osób bawiących się falami jest zawrotna.




Mimo, że plaża jest pełna, jest całkiem sympatycznie. Ani razu podczas pobytu na Minorce nie zauważyliśmy, żeby ktoś swoim zachowaniem przeszkadzał innym na plaży. Jacyś fajni turyści przyjeżdżają na tą wsypę, chociaż i tu słyszymy prawie wyłącznie język hiszpański.



Plaża jest strzeżona, jeden z ratowników siedzi sobie na krzesełku koło nas w cieniu. Z tyłu za plażą są skupione w jednym miejscu jakieś knajpki i prysznice. Całość otacza płot i krzaki, tak że nie widać tego z plaży. Nie wolno tam wchodzić w strojach, a obecność knajpek nijak nie zakłóca plażowania. Można tego nawet nie zauważyć.

Plażujemy na Macarelli pół dnia, w przerwach dwukrotnie udajemy się na sąsiednią plażę. Najpierw lecę sama z aparatem, potem z mężem i bez aparatu. Widoki są urzekające...

Cala Macarella



Cala Macarelleta



Na razie tylko 2 zdjęcia, później dorzucę więcej, komputer chyba po burzy ma focha, strasznie długo "myśli".

cdn

Kilka zdjęć ze spaceru między obiema zatoczkami:

Można by skusić się na dalszy spacer






A teraz do góry





I już jesteśmy po drugiej stronie




Zamurowana i zamalowana jaskinia:




Tu zgodnie plażują tekstylni i nadzy:



W drodze powrotnej jeszcze rzut oka na łódeczki:



Po powrocie w naszym zakątku stoi taki "gość", od razu przypomina mi się nasza forumowa maslinka



Około 15-stej opuszczamy plażę.

Wspomniana wcześniej zieleń:




Było fajnie, ale tęsknić będę za północnym wybrzeżem, za jego dzikością i przestrzenią. Tu super wędrowałoby się od plaży do plaży wiosną. Piękne widoki, śliczne zatoczki.... spokój. Teraz za dużo tu ludzi.

Przy wyjeździe z parkingu stoi młoda dziewczyna, pracownica baru przy plaży, próbuje złapać stopa, szybka decyzja: Stajemy! Jest upał, a do najbliższej miejscowości kilkanaście km, szkoda żeby tak stała w kurzu i upale. Opuszczam szybę, dziewczyna pyta:

-Ciutadella?
- Yes

No i zaczyna się nasza "rozmowa" , ona twierdzi, że słabo mówi po angielsku, my wcale po hiszpańsku, ale jakoś trzeba zabić ciszę.
- Today not a good day for this beach - mówi dziewczyna - you must go north
- And tomorrow?
- Maybe yes, maybe not. You go better north tomorrow

Dowiadujemy się, że takie fale mogą być jeszcze 2-3 dni i że mamy pecha, bo normalnie zatoka jest śliczna i nie taka jak dziś.
No tośmy sobie pogadali , opowiadamy jeszcze skąd jesteśmy, że pojutrze wyjeżdżamy, ona żałuje i życzy nam jeszcze dużo wrażeń. Jakoś nam się udaje miło spędzić wspólne kilkanaście minut i cieszymy się, że ją zabraliśmy. Żegnamy się z nią na pierwszym rondzie w Ciutadelli, uparła się tam wysiąść, chociaż przejeżdżaliśmy przez centrum, widocznie tak miała bliżej, albo chciała uniknąć tłumaczenia reszty drogi.

Przejeżdżamy przez senną o tej godzinie Ciutadellę i nabieramy ogromnej ochoty, żeby powłóczyć się po jej uliczkach, udziela nam się spokój i luz miejscowych kierowców, podziwiamy ich pogaduszki między autami na światłach, obserwujemy staruszków siedzących przed domami. Zaczynamy jeździć jak inni z opuszczonymi szybami, bez klimatyzacji i w ogóle tak jakoś fajnie jest... ech, zostać tu dłużej.

Po doprowadzeniu się do porządku i wygarnięciu tony piachu z różnych zakamarków ciała, resztę dnia spędzamy w Ciutadelli. Ale o tym w następnym odcinku.

helen napisał(a):Bardzo się kurzy, dziwnie wygląda taki "zakurzony las"

Nam na Pasmanie się też taka biała droga trafiła. Rośliny na poboczu jak ospreyowane na biało wyglądały.
pzdr

Czadowo ją odstawili!

Dzień 6 - wtorek

Odcinek 2 : Ciutadella de Menorca

Dawna stolica wyspy zachwyca swoim kolonialnym stylem, pałacami i kamienicami z piaskowca, oraz domami malowanymi na różne kolory - żółte, czerwone, niebieskie, albo bielone z kolorowymi obramowaniami okien i drzwi. Zielone okiennice przypominają nam Kotor. Liczne kawiarnie w wąskich uliczkach, ładnie ubrani ludzie, malutkie sklepiki z pojedynczymi, jedynymi w swoim rodzaju, sztukami garderoby to wszystko sprawia, że można się od razu poczuć w tym mieście bardzo dobrze. Rozpieszcza ono kolorami, zapachami m.in. sera z licznych sklepików, oraz skóry z butików z sandałami i wyrobami kaletniczymi. Bardzo przyjazne turyście miejsce.

Parkujemy nasze zakurzone auto bez problemu w samym sercu Ciutadelli, na pięknym placu defilad (Placa des Born), mąż idzie kupić bilet parkingowy, a my rozsiadamy się od razu na ławce.


To właśnie tu odbywa się większa część uroczystości ku czci św. Jana, czerwcowej fiesty, największej na wyspie, Ses Festes de Sant Joan.





Plac otaczają piękne pałace z piaskowca i ratusz w stylu eklektycznym (hmm ... nie załapały się zbytnio na zdjęcie )
Ratusz:

Na środku placu ocienionego palmami stoi obelisk upamiętniający tragedię miasta w czasie najazdu tureckiego w 1558 r.



Z placu roztacza się piękny widok na port:



Myślicie, że moi podziwiają port? Nie, nie... oni nabijają się z kota, który uciekał po schodach poniżej tego czerwonego budynku, uciekał przed kogutem





Do portu schodzi się schodami Baixada de Capllonc, gdzie latem odbywa się codziennie targ rzemiosła Mercadet de Capllonc.


Można tu oczywiście kupić sandały i inne wyroby skórzane, np. bransoletki:

Córa kupuje od razu kilka, będzie miała prezenty dla przyjaciółek.



Schodzimy do portu:



W tym miejscu powinnam wspomnieć o nietypowym zjawisku, które ma miejsce sporadycznie na niektórych wybrzeżach Morza Śródziemnego, m.in. właśnie w Ciutadelli. Jest to tzw. rissaga. Fenoment ten związany jest z nagłymi wahaniami poziomu morza w zatokach i portach. Wywołuje go szereg różnych zjawisk atmosferycznych. Poziom wody potrafi podnieść się w ciagu kilku minut o kilka nawet metrów. Ostatnia rissaga w Ciutadelli miała miejsce 15 czerwca 2006 r. Morze podniosło się wtedy o 4 metry zalewając port i niszcząc łodzie.

Koleżanka canonierka...

FUX napisał(a):Koleżanka canonierka...

Jak się dorwie to już oddać nie chce.

Nosiła, nosiła... a zamiast robić zdjęcia łaziła po sklepach.

Zaczęła i skończyła przy obelisku, nie licząc wyproszonych 2 fotek, które łaskawie zrobiła nam.

Dobrze, że wspomniałeś, bo bym zapomniała o tym zdjęciu.
Córy dzieło:

Wracamy na plac defilad, w porcie byliśmy na początku pobytu wieczorową porą, teraz pora na spacer uliczkami.








Dochodzimy do figurki baranka, jest to jeden z symboli związanych ze obchodami fiesty św. Jana. W świąteczną niedzielę 50-kilogramowy przystrojony baranek noszony jest po mieście na barkach mężczyzny "s'homo des be"



następnie w towarzystwie jeźdźca na osiołku (znacie go już z naszej fiesty w Es Migjorn Gran) mężczyzna z barankiem udaje się do ratusza, aby odwiedzić burmistrza i rusza dalej na obchód miasta.

W jednej z uliczek bez reszty przepadamy w sklepach z lokalnymi wyrobami. Próbujemy wreszcie Queso Mahón-Menorca, sera z mleka krowiego.
Ser jest jeden, ale może przybierać różne postaci w zależności od etapu jego suszenia. Wyróżnia się cztery. Jednodniowy jest biały, krojony w kostkę lub paseczki, może, jak mozzarella, być dodawany do sałatek lub może być jedzony bezpośrednio z chlebem. Jest wyborny, delikatny, lekko słony, lecz zarazem wyraźny w smaku.

Druga forma sera mahon powstaje po miesiącu suszenia -od tej pory jest to ser żółty. Kolejne jego wcielenia to ser trzymiesięczny (semicrudo) i półroczny (crudo). Z wiekiem stają się coraz wytrawniejsze, pikantniejsze i bardziej słone. Im dłużej ser leżakował, tym jest twardszy i ciemniejszy. Półroczny trzeba kroić już bardzo ostrym nożem (jest przy tym kruchy), kolorem przypomina bryłę bursztynu. Można trzeć go na tarce i posypywać nim makarony jak parmezanem.

Minorka nazywana jest mleczarnią Hiszpanii, jest tu najwięcej krów mlecznych na kilometr kwadratowy. Ser lub mleko na ser produkuje ponad 500 gospodarstw.
W 1980 roku przyznano serowi znak pochodzenia "denominacion de origen". Mahon menorca wysyłany jest do wielu krajów świata, trafia nawet na stoły smakoszy w Japonii.





Próbujemy i próbujemy, w końcu decydujemy się na dwa. Każemy zapakować próżniowo i czekając podziwiamy asortyment sklepu:





Jest i gin Xoriquer i szynka i minorkańskie kiełbasy, jest też ensaimada, ciasto, które znane jest na Balearach, a tu na Minorce wyróżnia je nadzienie z dyni. Pakowane w piękne pudła doskonale nadaje się na prezent, tylko trzeba wymyślić jak je spakować do samolotu, my nasze kupiliśmy na lotnisku


W środku wygląda mniej więcej tak:

Pyszne.
Znudzone oczekiwaniem na nasze zakupy usiadły z córą vis a vis wejścia do sklepu i przyglądałyśmy się ludziom

Sklep cieszył się popularnością, a my wypatrywałyśmy tradycyjnych sandałów na nogach przechodzących ludzi...

Są:


Ja swoje, kupione dzień wcześniej w sklepie fabrycznym, również miałam już na nogach. Noszę je na okrągło, sa niesamowicie wygodne.

W końcu dostajemy nasze zakupy i możemy dreptać dalej

Po zakupach odpoczynek na uroczym placu Alfonsa III. Cudnie jest tak siedzieć i podpatrywać. Siadamy pod palmą i osładzamy sobie chwilę mrożonymi napojami z budki przy placu.





Znowu widzimy sandałki, tym razem na nóżkach dziewczynki bawiącej się z ojcem w chowanego.



Z placem sąsiaduje przez ulicę zabytkowy wiatrak - Moli des Comte. Kiedyś na parterze mieścił się magazyn, a na pierwszym piętrze pokój młynarza. Dziś w wiatraku jest bar.

Spacerując po Ciutadelli wciąż napotykamy sklepy z sandałami avarques, ich prostota i uroda nieustannie nas zachwyca.


Czyż nie są urocze?






Zaglądamy do jedynej na wyspie katedry, pięknie góruje ona nad miastem i jest widoczna z daleka. Wchodzimy do środka, ale nie robię zdjęć.


Zdjęcia z internetu:



I dalsza część spaceru:









Ciutadella to przeurocze, spokojne, klimatyczne i bardzo kolorowe miasto. Nasz popołudniowo-wieczorny spacer jego uliczkami zaliczamy do tych najmilszych chwil na wyspie.

Ależ mi narobiłaś smaku tymi serowymi zdjęciami!
Sandałki przeurocze bardzo, trochę za bardzo zabudowane jak dla mnie

mahadarbi napisał(a):Ależ mi narobiłaś smaku tymi serowymi zdjęciami!
Sandałki przeurocze bardzo, trochę za bardzo zabudowane jak dla mnie

Mam w lodówce serowy duecik, paski sir obok Queso-Mahón-Menorca. Zafoliowane oba. Jeden taki komplecik już zjedliśmy.

Sandałki też mi się wydawały zbyt zabudowane, ale są niesamowicie wygodne i bardzo zgrabnie wyglądają na nodze. Kupiłam takie w "cielistym" kolorze, do opalonej skóry pasują idealnie Wczoraj w pracy dziewczynom bardzo się podobały, no i mam pewność, że żadna takich nie będzie miała, przynajmniej w najbliższym czasie Niesamowite jest to , że one są unisex .

A ja wczoraj namiastkę grecką, zwaną sałatką zajadałam i też tak myślałam o tych swoich sandałkach mykonoskich Chodzę w nich bez przerwy, bo wygodniejszych nigdy nie miałam! No i to, co mówisz, nikłe szanse na zdublowanie pomysłu na ulicy czy w pracy

Miasteczko też mi się podoba. Cicho tam, wydaje się. Przyjemny chłodek od kamieni czuć