Menorca - fall in love

Jedź i relacjonuj!

Muszę koniecznie, ile ja się naryczałam wyjeżdżając stamtąd. Za znajomymi, za wydmami, za fokami na plaży...

Dwa lata temu w majowy weekend byłam jeden dzień na Norderney. Piękne miejsce icon_smile.gif.

Ooo, czyli ktoś był, super. Ja mieszkałam na Borkum, to ostatnia przed Holandią niemiecka wyspa.

Trzy miesiące to sporo czasu, można się przywiązać.

helen napisał(a):

Jedź i relacjonuj!

Muszę koniecznie, ile ja się naryczałam wyjeżdżając stamtąd. Za znajomymi, za wydmami, za fokami na plaży...

Dwa lata temu w majowy weekend byłam jeden dzień na Norderney. Piękne miejsce icon_smile.gif.

Ooo, czyli ktoś był, super. Ja mieszkałam na Borkum, to ostatnia przed Holandią niemiecka wyspa.

Chętnie bym kiedyś tam jeszcze pojechała. Twoja relacja może tylko przyspieszyć realizację pomysłu. Pozdrawiam

Elizasz napisał(a):... nawet pływadła mi nie przeszkadzają, wręcz przeciwnie-dodają uroku

Na zdjęciu, owszem, jest w jakimś stopniu uroczo.
Jednak w realu mnie by to już denerwowało. W innych miejscach czasami spotykam takie zachowania i nie ukrywam, że patrzę na nich "z byka".
Człowiek idzie sobie od brzegu aby mieć trochę dla siebie swobody a tu masz ...... podpływa ktoś "pływadełkiem", kotwiczy i myśli, że nikomu nie przeszkadza.
Niech sobie kotwiczy ale na głębszej wodzie, na płyciźnie nie powinien. Płycizna jest dla tych co przyszli z brzegu.

Dzień 4 - niedziela

Odcinek 4 - Cap de Cavalleria

Dzisiejszy dzień, który zaczął się wieki temu w małym miasteczku opanowanym przez czarne konie, wciąż trwał. Lekko zmęczeni upałem postanawiamy odwiedzić kolejną latarnię, stoi ona na końcu półwyspu o tej samej nazwie. Półwysep ten łagodnie wznosi się w miarę dojazdu do latarni, a ta stoi już na 90-metrowym klifie. Zanim turysta uda się do latarni powinien (czego my gapy nie zrobiliśmy ) odwiedzić eko-muzeum, które informuje nie tylko o latarni, ale też o historii i walorach przyrodniczych okolicy. W muzeum jest restauracja z tarasem, a znajduje się ono przy rozwidleniu dróg u nasady półwyspu, mniej więcej i mieści się w starym budynku o nazwie Santa Teresa.



Dojazd na Cap de Cavalleria jest oznakowany i trzeba wypatrywać tabliczek, bez nich można się łatwo zagubić. Drogi są wąskie, kręte i jak zwykle wiodą przez wiejskie klimaty.




Po drodze można zahaczyć o którąś z zatoczek, można sugerować się zaparkowanymi na poboczu autami. Warta odwiedzenia jest zapewne Cala Cavalleria, ale mu już mieliśmy dosyć słońca, więc odpuściliśmy szukanie jej.



Poniżej budynku muzeum zaczyna się właściwa droga do latarni, jest wąska i trzeba uważać na jadące z przeciwka auta. W pewnym momencie na drodze jest brama, można w nią wjechać, należy tylko ją po sobie zamknąć. A potem to już jest tylko tak:



Miejsce jest niesamowite, ta przestrzeń, widoki jakie się stamtąd roztaczają... tak tu nasza miłość do tej wysepki rozkwitła na dobre. A przynajmniej moja.

A zwłaszcza, że można tam spotkać i bliżej poznać mieszkańców tego uroczego zakątka i to w ilościach sporych:



cdn...

c.d.
Zauważamy, że po obu stronach drogi pasą się kozy, różnokolorowe stworzenia nie zwracają uwagi na przejeżdżające samochody.



Do czasu



gdy tylko samochód się zatrzyma kózki biegną w naszą stronę. Widocznie rozpieszczone przez turystów oczekują poczęstunku. Powinno się karmić kozy herbatnikami? pewnie nie , ale kozy są zachwycone i uparcie pchają się po więcej.





W końcu zjadają i nasze ostatnie kanapki, a gdy dobierają się do drewnianych elementów mojego paska mówię: Dość! Czarny kozioł fuka na mnie niezadowolony gdy dostaje lekkiego szturchańca, ale sam sobie winien, nie należało mnie ciągnąć za pasek
O, to ten kawaler, mam teraz po nim pamiątkę na pasku



Fajne są, a to maleństwo najfajniejsze, cóż spóźniło się na poczęstunek.



Zostały tylko pieszczoty

... tylko oczy mają przerażające ...

Crayfish napisał(a):... tylko oczy mają przerażające ...

Momentami to one całe były przerażające , ale oczy mają fakt, specyficzne

helen napisał(a):

Crayfish napisał(a):... tylko oczy mają przerażające ...

Momentami to one całe były przerażające , ale oczy mają fakt, specyficzne

Widać wilcze zęby czy jakoś tak ...

Dochodzimy do latarni, znajoma bramka, znajomy napis...



ten sam schemat co w piątek, zachodzimy latarnię z boku





Obejść się raczej nie da, tzn. koza pewnie by dała radę ale my wolimy posiedzieć



i popodziwiać morze, które jest 90 metrów niżej.

Widać wilcze zęby czy jakoś tak ... icon_wink.gif

Nie, no teraz to już żadnej kozy nie dotknę...

Zupełnie nie zdawałam sobie sprawy jak wysoko siedzieliśmy dopóki nie zerknęliśmy na tą tablicę:



jaki ten klif potężny, latarnia taka malutka, a my gdzieś na skraju siedzieliśmy ... brrrr, ale pięknie było. Teraz kierujemy się do groty-tunelu w skałach , ciemno w nim okrutnie, oświetlamy drogę komórkami i fleszem aparatu, wreszcie jest światełko



Wiedząc jak wysoko jesteśmy kategorycznie zabraniam moim podchodzenia do tego co widzimy na końcu tunelu, sama też się nie zbliżam:



Jeden krok za dużo... ech, jak będziecie z dziećmi pilnujcie ich żeby się nie rozpędziły, bo po kracie zostały tylko ślady w murze.

Wychodząc mamy taki ładny obrazek przed sobą:



Jeszcze tylko rzut oka na tablicę opisującą elementy krajobrazu



na sam krajobraz z górującym El Toro



i można wracać.



Chciałoby się zostać dłużej, wszędzie, nie tylko tu, pójść krok dalej, pobyć, połazić. Ale na wszystko mamy tak mało czasu. Zbieramy nasze puzzelki, odhaczamy jaskrawo zaznaczone punkty na mapie, układamy w całość. To taka podróż zwiadowcza śladami tylko tych najważniejszych miejsc, bez czasu na szaleństwa, na odkrywanie miejsc nie wymienianych w przewodnikach. Szkoda... ale jak kiedyś wrócimy, będziemy wiedzieć co i gdzie chcemy jeszcze zobaczyć. A wrócimy na pewno.

Jeszcze tylko kamyczek



Cap de Cavalleria, dla mnie jedno z najbardziej imponujących miejsc na wyspie. No i teraz "zakochana" już jestem po uszy, jeszcze nie wyjeżdżamy a ja już tęsknić zaczynam.

Niby wszędzie równiny, płasko, jak okiem sięgnąć, dopóki człowiek nie zbliży się do krawędzi Niespodziankowo, rzekłabym.

Fryzja - na wyspach nie byłem, natomiast zwiedzając wybrzeże Morza Północnego od południwej Jutlandii po Holandię, zetknąłem się z wtedy zupełnie mi nie znanym zjawiskiem - Wattenmeer.
Gały mi wyszchodziły z zadziwienia, w jakich warunkach ludzie na tych mikrowysepkach żyli. Ba! Nadal niektóre są zamieszkałe, chociaż na tych bliskich brzegu już sporo udogodnień cywilizacyjnych zainstalowano.
Ale te dwupoziomowe zbiorniki do odsalania wody, te wystające z wprost morza budynki, kiedy poziom morza podczas sztormu się podnosi... Niesamowite.

Kozy - nie tyle z kozami, co z nachalnymi owcami spotkałem sie dawno temu w Norwegii. Kiedy skończyły się dla nich smakołyki, owce zaczęły skakać na moje dzieciaki i na samochód. Musiałem ostro interweniować.

A to:

helen napisał(a):

to moje ulubione klimaty...

Pozdrawiam,
Wojtek

W drodze powrotnej chcemy jeszcze raz stanąć przy kózkach, ale zjeżdżamy za daleko i tam gdzie stajemy już ich nie ma.

Zatrzymujemy się koło wielkiej rudej kałuży, chwilę po nas podjeżdża kamper , ups... oni to mają wszystko ze sobą, pozazdrościć:



Miejsce urocze na postój, widać stąd okolice Fornells, widać wieżę obronną i strażniczą El Torre de Fornells (oczywiście i ją spróbujemy odwiedzić później)








Nasze dziecko od małego miało sentyment do błotka, nad Bałtykiem nigdy nie budowała zamków z piasku, zawsze lepiła coś z błota siedząc niemal że w wodzie.
I teraz też długo nie zwleka i włazi kopytami w cudnej barwy kałużę




Ruszamy dalej zastanawiając się, czy jechać już dziś do Fornells, skoro jesteśmy tak blisko, czy wrócić innego dnia. W Fornells chcemy spróbować słynnej zupy z langusty, ale .. nie, dziś nie. Dziś jesteśmy osoleni, okurzeni i podsmażeni za bardzo... do celebrowania kultowego na Minorce dania trzeba się chociaż inaczej ubrać, wszak nie co dzień je się zupę za jedyne 50 euro, a może przewodnik kłamie? Przyjdzie się jeszcze przekonać.

A na razie znowu jedziemy naszymi ulubionymi dróżkami, mogłabym tak jechać i jechać...










Gdy docieramy do Me-1 jest już późne popołudnie, pastwiska więc jak co dzień zapełniły się stadami krów.




Gdy podjeżdżamy pod hotel nasz samochód zdecydowanie wyróżnia się spośród innych aut na parkingu . Można po nim pisać, jak my go oddamy w takim stanie? Ale do tego czasu zdążymy go jeszcze "dobrudzić". Nasi sąsiedzi patrzą na nas z tarasu, ich miny zdają się mówić :"A oni gdzie znowu byli?!" Wczoraj wróciliśmy mokrzy z brudnymi nogami, a dziś auto jak po wizycie w cementowni, a córa ma stopy do kostek pomarańczowe . Co ja za to mogę, że oni się nie ruszają z miejsca... gdzie my dziś byliśmy? W raju... kochani, w raju, cokolwiek by to miało znaczyć.

Doprowadzamy się do porządku i resztę dnia spędzamy w hotelu, ewentualnie robiąc zakupy na kolejny dzień w zaprzyjaźnionym już pobliskim sklepie, gdzie zawsze jesteśmy witani z radością i nie ma dnia, żebyśmy nie porozmawiali chwilę z miłą obsługą. A zaczęło się od zakładu, jaki panie zrobiły na samym początku na temat naszego pochodzenia

W następnym odcinku.... hmmm, niech pomyślę... aaaa już wiem, będzie "wielki błękit"