Maslinka w Maslinicy :)

O mamo :O Już mi się odechciało Twoich kajaków

Jak zobaczyłem pierwsze z falami pomyślałem ot mają, kłopot...
Wielkie brawa za...hart ducha

Pozdrawiam
Krzysiek

AniaJ. napisał(a):Ależ emocje ja chyba czekałabym jednak do wieczora. ...

Pewnie tak byłoby najrozsądniej...

AniaJ. napisał(a):Solta i jej okolice oczarowały mnie dzięki Tobie

Cieszę się

Hercklekot napisał(a):Uff - lubię fale, ostry prąd i pływanie nawet bez gruntu pod stopami - pamiętam jak w Povlji też wiało i kąpaliśmy się do momentu jak żonę rzuciło na skałki ale kajakowanie w takich warunkach to jednak ekstremalna zabawa...

Muszę przyznać, że lubię ekstremalne zabawy i adrenalinkę

Mikromir napisał(a):Aż mnie dreszcz grozy przeszedł... Pewnie bym się nie zdecydowała płynąć podczas takich fal - no chyba, że byłabym baaardzo głodna.

Byłam baaardzo głodna

tyniolek napisał(a):O mamo :O Już mi się odechciało Twoich kajaków

Kajakowanie jest super! I tak naprawdę to nie było aż tak niebezpiecznie. Ja jestem trochę szalona i nieodpowiedzialna , ale mój mąż nie ryzykowałby, gdyby zagrożenie było duże. On jest tą rozsądniejszą i bardziej zrównoważona połówką

arko2007 napisał(a):Jak zobaczyłem pierwsze z falami pomyślałem ot mają, kłopot...
Wielkie brawa za...hart ducha

Mam na co dzień trening w różnych nerwowych albo nietypowych sytuacjach

maslinka napisał(a):Teraz, po takich przeżyciach, musimy się napić Dobrze się składa, że dopłynęliśmy akurat do beach baru:

Ależ emocjonujący odcinek

Nadrobiłem zaległości.

Zazdroszczę tych zatoczek, rybek, niezmąconego obcymi nurkowania.
Fajny sposób na odkrywanie "swojej" chorwackiej drogi.
No chyba, że ktoś się ładuje "z buciorami" w tę intymność.
Nie dziwię się Twojej reakcji.

Pozdrawiam

ruzica napisał(a):

Ależ emocjonujący odcinek

Emocji nie brakowało

Vjetar napisał(a):Zazdroszczę tych zatoczek, rybek, niezmąconego obcymi nurkowania.
Fajny sposób na odkrywanie "swojej" chorwackiej drogi.
No chyba, że ktoś się ładuje "z buciorami" w tę intymność.
Nie dziwię się Twojej reakcji.

Od paru lat odkrywamy Chorwację "po swojemu", co oznacza przede wszystkim ucieczkę od cywilizacji (chociaż wieczory lubimy spędzać w miasteczkach ), poszukiwania ustronnych miejsc i plaż, kontakt z naturą...

To taki nasz chorwacki sen Czasami jednak "obcy element" wdziera się w ten sen i powoduje, że musimy się gwałtownie przebudzić To zawsze jest szokiem!

Pozdrawiam

Emocje widzę mieliście spore na sam koniec, szacunek za stalowe nerwy, cieszę się, że wszystko dobrze się skończyło !

Fale całkiem...całkiem....
Przygoda też...
Przypomina mi moją z tego roku.
Byłem lekko spanikowany jak zejdziemy na brzeg...
Zejść się nie dało -Julka skakała z pontonu jak z "Titanica"...
Mnie Jadran wymasował o brzeg plecy w tym miejscu, gdzie tracą swoją szlachetną nazwę...

tony montana napisał(a):Emocje widzę mieliście spore na sam koniec, szacunek za stalowe nerwy, cieszę się, że wszystko dobrze się skończyło !

Bez emocji wakacje byłyby trochę niepełne

CROberto napisał(a):Zejść się nie dało -Julka skakała z pontonu jak z "Titanica"...

Też już mi się to zdarzyło Często bezpieczniej jest wskoczyć do wody, niż próbować wychodzić na ląd, kiedy skały są ostre, a morze mocno faluje.

To mnie trochę postraszyliście , właśnie rozważam zakup jakiegoś gumiaka dmuchańca, ale te fale.....

elka21 napisał(a):To mnie trochę postraszyliście , właśnie rozważam zakup jakiegoś gumiaka dmuchańca, ale te fale.....

Fale nie występują codziennie i wszędzie Nie trzeba ryzykować. Warto pływać tak, żeby ewentualny mistral, który zrywa się po południu, przy powrocie pomagał, czyli pchał.

Okolice Maslinicy należą do szczególnie wietrznych. Takie położenie Wiedzieliśmy o tym, wypływając i liczyliśmy się z silnym wiatrem

Pozdrawiam

maslinka napisał(a):Bez emocji wakacje byłyby trochę niepełne

Też lubię adrenalinę...ale nie na pełnym morzu... więc dobrze ,że wszystko skończyło się dobrze.

No risk no fun
Ten rejs zapamiętacie na 100%


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):No risk no fun

Tak jest!


24 lipca (niedziela): Grohote i koty

Po kajakowych emocjach, późnym popołudniem, ruszamy na leniwy spacerek po Grohote. Chciałam jeszcze raz pojechać do stolicy wyspy, bo poprzednio bardzo mi się tu podobało.

Zaczynamy od miejsca, w którym jeszcze nie byliśmy, czyli od pomnika ofiar, które zatonęły na szpitalnym statku u wybrzeży Šolty w czasie II wojny światowej:





Z tego miejsca roztacza się ładny widok na port w Rogaču, Split i góry Mosor. Z tym, że dzisiaj ten widok jest nieco zamglony:





Idziemy dalej, w stronę plątaniny wąskich uliczek. Na podwórku jednego z domów zauważamy wesołą gromadkę kotów:



Niektóre z nich są zajęte swoimi sprawami:



ale zdecydowana większość pięknie nam pozuje:





Dwa obserwują nas z góry:



Wychodzi właściciel domu:



i przedstawiam nam całą swoją menażerię. Każdego z osobna Dzisiaj pamiętam tylko, że jeden kot miał na imię Marko

Pan mówi, że jest muzykiem (ten facet, nie Marko ), a imiona kotów też są w jakiś sposób związane z muzyką. Jaki to był związek, nie wiem, bo kocich imion nie pamiętam, a gościu nawijał tak szybko po dalmatyńsku, w dodatku w šoltańskiej odmianie čakavicy , że nasz "literacki chorwacki" wyuczony na kursie na nic się w tym wypadku nie zdał

Ale miłe to było spotkanie, a pan serdeczny. I widać, że darzy koty uczuciem

Idziemy dalej, na nastrojowy spacer po Grohote. Zaglądamy w te same miejsca, w których już byliśmy:





ale odkrywamy też kilka nowych:






Np. ruiny hotelu, który stał tutaj od początku XX wieku do 1944 roku, kiedy zamienił się w ruinę podczas bombardowania Grohote:



Tylko dlaczego teraz postawiono w tym miejscu kontener na śmieci :



Na koniec wizyty w stolicy wyspy pokazuje nam się jeszcze quadokot :



Zobaczyliśmy quadokota, to możemy już wracać

Mkniemy naszym Maździakiem-rumakiem w stronę zachodzącego słońca:



Nad horyzontem są chmury, więc nie musimy żałować, że nie ma nas teraz na tarasie Zresztą wczorajszy zachód w zupełności nam wystarczy

A po zachodzie idziemy do Maslinicy - po raz przedostatni

I dopiero dzisiaj zauważamy przed jednym z domów taką śliczną čuvitę:



Kolację zjemy w konobie Sagitta, żałując, że trafiliśmy do niej tak późno...

Ceny są tu, co prawda, dosyć wysokie (jak wszędzie na Šolcie!), ale restauracja ma urokliwy wystrój i piękny widok na nabrzeże i hotel Martinis Marchi:



Kelnerka też jest bardzo miła i chwilę z nią rozmawiamy - o wyspie, o naszych kończących się powoli wakacjach...

Wpadam w melancholijny nastrój... Zaduma z kufelkiem :



Ze stanu lekkiego przygnębienia szybko i skutecznie ratuje mnie porcja pysznych ćevapčići :



I tak powoli kończy się ten emocjonujący i bardzo ciekawy dzień, kolejny wspaniały dzień naszych wakacji

Opuszczamy konobę Sagitta:



Żegnamy się z kotami, które chyba już się najadły, bo teraz już nie żebrzą przy restauracyjnych stolikach, tylko zainteresowały się ciuchami przy budce z suwenirami :



Wracamy do naszego šoltańskiego domu

Kocia banda słodka i widać, że przyjazna. Fajna miejscówka w tej ostatniej konobie, czego chcieć więcej. Szkoda tylko. że te piękne wakacyjne wyjazdy tak szybko się kończą