Mamma Mia!!! Hippy Vis i Happy Brač :)

Droga do korzeni - cz.1

Czas pożegnania i ... powitania

Żegnamy Sutivan witając wschód słońca.



Żegnam moje odkrycie - kiciusia z kościelnej wieży - mogę śmiało powiedzieć, że to "mój" kicior, skoro go ujawniłam na tym forum






Today is the day... Mam poznać moją rodzinę w Słowenii
Jestem tego ranka wulkanem emocji - mieszają się ze sobą smutek i nostalgia wywołane nieodwołalnością opuszczenia Chorwacji, podekscytowanie spotkaniem z familią i obawy, czy polubimy się, czy poczujemy więzy krwi..
Do tego dochodzi fatalne samopoczucie spowodowane pełnoobjawową infekcją w pełnym rozkwicie


Wjeżdżamy na prom mający planowo wystartować o 7:45.




I odpływamy




Ogarnia mnie jeszcze większy smutek - nie cierpię pożegnań, a Brač stał mi się za tym drugim pobytem bardzo bliski.
To był bardzo happy Brač Dlatego tak żal opuszczać wyspę.

Nie tylko ja to czuję - współpasażerowie są ewidentnie targani takimi samymi emocjami...
A smutny piesek ma podobną ekspresję jak pani siedząca po mojej prawej



Ostatni pocałunek chorwackiego słońca na odmorište Krka...



Teraz to już pędzimy do Słowenii bez przystanków - postanawiamy.

Przed Sv.Rok 24 stopnie...




...natomiast za tunelem





To mnie zupełnie dobija - 12 stopni i zadyma z deszczem
Natychmiast włączamy ogrzewanie, a na pierwszej stacji benzynowej jednak robimy postój i szczękając zębami szukamy ciepłych ubrań.

Na granicy chorwacko - słoweńskiej - korek, który zatrzymuje nas tam przez około pół godziny.



W tym czasie postanawiam rozpocząć pierwszą lekcję słoweńskiego z radiostacją, która automatycznie wskakuje nam w miejsce chorwackiego radia Nasz rodzimy odpowiednik też jest bardzo silny, gdyż włącza mi się z automatu na autostradzie z Gdańska do Torunia nie dopuszczając do głosu innych stacji



Właśnie odmawiana jest w niej...chyba "koronka" - modlitwa "Zdrowaś Mario". Po 15 - tym powtórzeniu potrafię ją odmówić bezbłędnie

Z rodziną w Słowenii umówieni jesteśmy na 17-18 tą - umawiał nas na odległość mój stryj - brat ojca, który bywa u nich dwa razy w roku, mówi biegle po słoweńsku i chorwacku, a rok wcześniej przyjął słoweńskie obywatelstwo.( Aby je otrzymać nie wystarczyło być synem Słowenki, musiał wykazać się właśnie znajomością języka, zdać jakiś test z wiedzy o Słowenii itd)
Ludzie, których mamy odwiedzić to mój...wujek Jože (syn jednego z braci mojej babci) i jego rodzina. Jedyną osobą mówiącą po angielsku jest tam moja kuzynka Jasna (córka Jožego )

Właśnie otrzymuję od niej smsa:
"Hej, podobno jesteśmy spokrewnione
Gdzie jesteście i o której będziecie u nas?"

Wysyłam lokalizację (granica koło Bregany...) i myślę sobie...

Dlaczego mamy spotykać się wieczorem, zaraz zrobi się ciemno, a my mamy przecież odwiedzić groby przodków i rodzinną winnicę Coś ten mój stryj dziwnie nas umówił...
Poza tym jestem niemal nieprzytomna od choroby i gorączki

Dzwonię do Jasnej i mówię, że mamy rezerwację w pensjonacie w Čatežu, i tak tu nocujemy, czy nie lepiej byłoby spotkać się nazajutrz - w niedzielę ?
Jasna jest bardzo zadowolona z takiego rozwiązania, więc umawiamy się na 10 rano w Cerklje ob Krki .

Miejscowości, do których się udajemy są bardzo blisko granicy, więc jedziemy już krótko.
Jak wspomniałam, nocleg będzie w Čatežu ob Savi (nad rzeką Savą), a docelowo trafimy do małej wioski Črešnjice pri Cerkljah, gdzie mieszkają krewni. Wioskę zaznaczyłam czerwonym punktem na mapie...



Čatež to wieś licząca około 328 mieszkańców. Znana jest głównie dzięki Termom - kompleksowi basenowemu ze spa i hotelem, ale też dlatego, że leży przy samej autostradzie i łatwo trafić tu na nocleg Jest uroczo położony u zbiegu dwóch rzek - Krki i Savy. Miejsce ich spotkania widać dobrze z autostrady.

Takie tutaj klimaty...








Nasz apartament jest na parterze małego domku schowanego za taką restauracją ...



Postanawiamy zajrzeć do niej i spróbować poprawić mój stan czymś takim jak rosół - ale to już po tym jak się zameldujemy...Marzę o gorącym prysznicu (mamy całe 9 stopni ), aspirynach i godzinie drzemki przed kolacją.

Drzwi otwiera nam właścicielka - sympatyczna babka o wyglądzie i temperamencie artystki, ma na sobie fioletowe ogrodniczki poplamione farbami i chustkę na włosach. Pasujemy do siebie, bowiem ja też w "szmacie" na głowie

Mieszkanko dwupokojowe, czyściutkie i "wyniuniane", w łazience czyste ręczniki, kosmetyki do demakijażu, balsam do ciała, płyn pod prysznic. Yes, yes, yes.






Na ścianach obrazy olejne i mozaiki z kamieni półszlachetnych.

Potem dowiem się, że nasza artystka zajmuje się również prowadzeniem zajęć jogi - także dla gości pensjonaciku i innymi praktykami tajemnymi..Apartament nosi sugestywną nazwę - Life &Energy
No to ja bardzo proszę aby te pozytywne energie spłynęły na mnie i dodały życia, bo umieram normalnie
Niestety...

Z minuty na minutę jest ze mną coraz gorzej...Mimo zażytych leków i odpoczynku w pozycji horyzontalnej nie mam siły ruszyć ręką, ani nogą, nie ma mowy, żebym podźwignęła się do restauracji za płotem...
Po kilku godzinach - jest około północy - zaczyna robić się trochę dramatycznie. Nie mogę oddychać - to chyba napad astmy, matko bosko, co to jest ?
Kiedyś miałam kotkę, którą uparłam się zatrzymać mimo zdiagnozowanej u mnie silnej alergii na kota i psa.
Wtedy zdarzało mi się mieć duszności, ale po pierwsze były to stany o wiele mniej poważne, poza tym miałam inhalator na wszelki wypadek.
Koteczki nie ma z nami od lat, i od lat nie wiem co to alergia , toteż inhalatorów nie potrzebuję...

Skąd, zatem ten koszmar?

Albo ktoś tu był przed nami z jakimś futrzakiem
Albo to skurcz oskrzeli wywołany gwałtowną zmianą i różnicą temperatur między Dalmacją, a Słowenią Plus infekcja.

Próbuję przyjąć jakąś pozycję, w której poczułabym ulgę, ale to się nasila, i na pewno nie pomaga atak paniki...Po kolejnych 15 minutach wyszukujemy w necie adres najbliższego ostrego dyżuru - znajduje się on w szpitalu w oddalonym o 2 km miasteczku Brežice. Chyba pora tam się udać...zanim będzie za późno

Słowenio, kraju przodków, dlaczego mnie tak witasz?

Ubieram się ciepło i owijam kocem. Przed budynkiem, w drodze do auta zauważam, że na powietrzu duszności zmniejszają się lekko.
Proszę małżona, by podtrzymywał mnie, bo się słaniam i pomógł pospacerować w kółko miarowym krokiem.
Chodzimy w ten sposób pół godziny, ja staram się oddychać tak, by unormować oddech. Przy tym dostaję szoku tlenowego, czuję, że zasypiam.

Może obędzie się bez ostrego dyżuru?

Ostrożnie, bez gwałtownych ruchów kładę się na łóżko, aplikuję sobie sama antybiotyk, który mam w apteczce i na szczęście zasypiam.

Rano...czuję,że stał się cud
Jest ze mną dużo lepiej, dam radę spotkać się z rodziną - a jeszcze w nocy podawałam ten plan w wątpliwość. Może antybiotyk zadziałał tak błyskawicznie, że jednak stoję na nogach?

Jedziemy do wsi Cerklje wzdłuż rzeki Krki, szkoda, że jest pochmurno, całkiem tu ładnie.






Jesteśmy umówieni pod szkołą podstawową - w starym budynku (po prawej) uczyła się moja babcia - współczesna część gmachu została dobudowana niedawno.



Koło szkoły dużo terenu do zabawy i sportów na świeżym powietrzu, oraz hotele dla pszczół.



Po 3 minutach podjeżdża auto z którego wysiada starszy mężczyzna i młoda kobieta. To wujek Jože i moja kuzynka Jasna .

Jože jest grubo po 60-tce, ale ma szczupłą, elastyczną sylwetkę, spaloną na mahoń od słońca w winnicy skórę twarzy, ciemne przydługie włosy, a na sobie...czerwone dżinsy, czerwone trampki i czerwoną skórzaną kurtkę kierowcy Formuły 1 Wygląda jak stary rockendrolowiec

Podobno pierwszych 17 sekund jest kluczowych dla zbudowania wrażenia o człowieku.
Widząc jego rozpromienienie na mój widok, szczery uśmiech i potem mocny uścisk, wiem, że się polubimy.
Kuzynka (nieco po 30-tce) jest z początku trochę zdystansowana, ale niedługo okaże się bardzo wesołą, trochę zwariowaną dziewczyną.
Idziemy na cmentarz, gdzie pochowanych jest wielu krewnych.



Grób mojej prababci Mariji...



Jest w nim pochowany także mój pradziadek - Martin Jurečič, ale nie ma adnotacji na nagrobku
Dziwne, gdyż wiem,że był wójtem, jak prawie wszyscy Jurčiče od wielu pokoleń, ale nie wypada mi pytać Jožego dlaczego nie wyryto inskrypcji na grobie jego dziadka.

Rodzina Jurečić przybyła w te okolice setki lat temu z terenów Chorwacji i z czasem nazwisko uległo zmianie na Jurečič.
Konstatujemy z Jasną, że mamy wspólnych pradziadków w tym grobie - dociera do nas, że naprawdę jesteśmy rodziną

To bardzo dziwne uczucie - odkryć, że ma się krewnych i to w Słowenii, zobaczyć groby przodków, o których prawie nic się nie wiedziało...

Tu leżą siostry babci - jej ukochana Vera (Veronika) i Marija.



I jej bracia - Martin i Jože - ojciec "naszego" Jožego.



Ufff...to było mocne doznanie.

Jedziemy do winnicy położonej na wzgórzu oddalonym o jakieś 10 minut jazdy samochodem, po drugiej stronie rzeki Krki, którą przeskoczymy starym, drewnianym mostem







Już widać oznakowanie szlaku winnic na wzgórzu Piroški Vrh...



Jeszcze kawałek lasem pod górę...



Mijamy wiele winnic i zatrzymujemy się przed "naszą", założoną przez pradziadka Martina w 1897 roku.
Jest też herb rodowy Tylko literka "r" nadgryziona zębem czasu

W następnym odcinku przedstawię dzieło pradziadka pielęgnowane przez kolejne pokolenia Jurečičów
Jak też fragmenty rodzinnej historii.

Katerina napisał(a):Nie wiedziałam,że czytałaś o moim rejsie

O ile się nie mylę, czytałam chyba wszystkie Twoje relacje. Bardzo zapadła mi w pamięć ta z festiwalem barokowym na Korculi. Dzięki za link do Sileant Zephyri, pokochałam ten utwór. Długo już tu jestem i śledzę wszystko na bieżąco, ale nie komentowałam.

Katerina napisał(a):W tym roku wybraliśmy się na wyprawę dwudniową i to na wyspę położoną dalej niż Jabuka

No nie! Palagruža? To teraz już w ogóle nie będę mogła się doczekać. Ta wyspa rozbudza wyobraźnię! W tym roku jeden poznany Chorwat opowiadał mi jak to jego dziadkowie mieszkali na takiej małej wyspie, gdzie była tylko latarnia i wychowała się tam jego matka. Nie była to Palagruža, ale jakaś podobna wysepka. Całe dzieciństwo bawiła się sama, bo byli jedynymi mieszkającymi tam ludźmi. Ciekawa jestem jak wygląda życie w takim miejscu.

Powroty z Chorwacji nigdy nie są miłe, no ale u Ciebie to już jakieś totalne apogeum i katastrofa. Współczuję, to nic fajnego być chorym z dala od domu.

Spotkanie z rodziną ze Słowenii i to w dodatku pochodzącą z Chorwacji... Tego jeszcze na tym forum nie było! Nawet nie potrafię sobie wyobrazić, jakie to uczucie patrzeć na groby przodków i poznawać swoje korzenie. I do tego inny kraj, język! Niesamowita historia. Domyślam się, że świadomość tego, że ma się chorwackich przodków zupełnie zmienia percepcję i pozwala jeszcze inaczej odbierać ten piękny kraj. Ciekawa jestem winnicy, bo uwielbiam słoweńskie wina.

Katerina napisał(a): ... I odpływamy ...

Nie cierpię tej chwili.

Katerina napisał(a): ... Apartament nosi sugestywną nazwę - Life &Energy

Katerina napisał(a): ... Z minuty na minutę jest ze mną coraz gorzej...

Chyba pobiera tą energię od lokatorów wysysając z nich życie ...

Dobrze, że miałaś ten antybiotyk ze sobą
Infekcja swoją drogą ale ten skurcz oskrzeli mógł być też spowodowany niepokojem przed spotkaniem z nieznaną dotąd rodziną.

W winnicy pewnie atmosfera się poluzuje

Katerina napisał(a):Jestem tego ranka wulkanem emocji - mieszają się ze sobą smutek i nostalgia wywołane nieodwołalnością opuszczenia Chorwacji, podekscytowanie spotkaniem z familią i obawy, czy polubimy się, czy poczujemy więzy krwi..

Och jak ja nie lubię tego stanu. Nie wiadomo czy śmiać się, czy płakać ,czy obgryzać paznokcie...

Katerina napisał(a):Do tego dochodzi fatalne samopoczucie spowodowane pełnoobjawową infekcją w pełnym rozkwicie

Jakiś pech chyba, bardzo współczuję

Choć na tym zdjęciu wyglądasz jak kwitnąca zaduma w szmacie na głowie

Katerina napisał(a):A smutny piesek ma podobną ekspresję jak pani siedząca po mojej prawej

Smutne pieski to jakiś standard na promach- może po prostu nie lubią pływać?

Katerina napisał(a):Ludzie, których mamy odwiedzić to mój...wujek Jože (syn jednego z braci mojej babci) i jego rodzina. Jedyną osobą mówiącą po angielsku jest tam moja kuzynka Jasna (córka Jožego )

Katerina napisał(a): jest grubo po 60-tce, ale ma szczupłą, elastyczną sylwetkę, spaloną na mahoń od słońca w winnicy skórę twarzy, ciemne przydługie włosy, a na sobie...czerwone dżinsy, czerwone trampki i czerwoną skórzaną kurtkę kierowcy Formuły 1 Wygląda jak stary rockendrolowiec

Podobno pierwszych 17 sekund jest kluczowych dla zbudowania wrażenia o człowieku.
Widząc jego rozpromienienie na mój widok, szczery uśmiech i potem mocny uścisk, wiem, że się polubimy.
Kuzynka (nieco po 30-tce) jest z początku trochę zdystansowana, ale niedługo okaże się bardzo wesołą, trochę zwariowaną dziewczyną.
Idziemy na cmentarz, gdzie pochowanych jest wielu krewnych.

Niesamowite mieć taką "zagraniczną" rodzinę i korzenie
To jakbyś pochodziła co najmniej z Marsa

I myślę,że znajomość angielskiego nie była Ci potrzebna ,żeby porozumieć się z rodziną.

Czekam z wielką niecierpliwością na cd

Super odcinek! Nie będę oryginalna, spotkanie niesamowite. Kiedy wspominałaś wcześniej, że macie takie spotkanie w planie to właśnie zastanawiałam się czy ktoś Wam pomagał to zaaranżować. Szkoda, że pogoda niefajna i jeszcze choroba. Ale podobno w tym roku już było z pogodą lepiej?

Ogromne emocje z kilku powodów w jednym czasie , dodatkowo infekcja - szczerze współczuję .
Mnie w takiej sytuacji pomaga rakija

Czekam jako wielki fan uprawy winorośli i wszystkiego co z tym związane , na odcinek o rodzinnej winnicy . . .


Pozdrawiam
Piotr

Ostatni odcinek to prawie horror. Z wypiekami na twarzy zastanawiałam się czy Katerina przeżyje?

Fajnie, że spotkanie z rodziną się udało.

Też czuję bezgraniczny smutek kiedy opuszczamy Chorwację

Ale się działo w tym odcinku! Było bardzo dramatycznie. Na szczęście cud się zdarzył i poczułaś się dużo lepiej

Bardzo się stresowałaś spotkaniem ze słoweńską rodziną? Ja pewnie byłabym zdenerwowana, chociaż stan chorobowy zwykle działa na mnie tak, że przestaję się stresować czymkolwiek, a skupiam na objawach choroby Też tak masz?

Okolice winnicy przodków wyglądają niezwykle sielsko

Smutno mi, że Twoja relacja się kończy... Natomiast baaardzo nie mogę się doczekać kolejnej, więc mam nadzieję, że szybko zaczniesz nową opowieść

Epepa

O ile się nie mylę, czytałam chyba wszystkie Twoje relacje. Bardzo zapadła mi w pamięć ta z festiwalem barokowym na Korculi. Dzięki za link do Sileant Zephyri, pokochałam ten utwór.

Bardzo miło mnie zaskoczyłaś Cieszę się, że udało mi się zainteresować Cię swoim ględzeniem o mojej pasji do baroku (Vivaldi wciąż dla mnie zaskakujący, genialny

Katerina napisał(a):
W tym roku wybraliśmy się na wyprawę dwudniową i to na wyspę położoną dalej niż Jabuka


No nie! Palagruža? To teraz już w ogóle nie będę mogła się doczekać.

To miał być rejs na Palagrużę, ale zmieniliśmy decyzję na wysokości Biševa...Dlaczego - wyjaśnię w relacji.
Palagruża będzie w 2020

jeden poznany Chorwat opowiadał mi jak to jego dziadkowie mieszkali na takiej małej wyspie, gdzie była tylko latarnia i wychowała się tam jego matka. Nie była to Palagruža, ale jakaś podobna wysepka. Całe dzieciństwo bawiła się sama, bo byli jedynymi mieszkającymi tam ludźmi. Ciekawa jestem jak wygląda życie w takim miejscu.

Może to włąśnie wyspa do której my dotarliśmy? Mam nadzieję, że mimo, iż nie była to Palagruża, to nie będziesz rozczarowana - będzie latarnia i jeden stały mieszkaniec

Domyślam się, że świadomość tego, że ma się chorwackich przodków zupełnie zmienia percepcję i pozwala jeszcze inaczej odbierać ten piękny kraj.

Tak jest, istotnie Jeszcze o tym wspomnę


gusia-s

Chyba pobiera tą energię od lokatorów wysysając z nich życie ...

Infekcja swoją drogą ale ten skurcz oskrzeli mógł być też spowodowany niepokojem przed spotkaniem z nieznaną dotąd rodziną.

Też o tym myślałam, cały tamten dzień był od rana pełen napięcia

W winnicy pewnie atmosfera się poluzuje

Jasnowidz Skąd wiedziałaś ?


travel

myślę,że znajomość angielskiego nie była Ci potrzebna , żeby porozumieć się z rodziną.

Och, nic bardziej mylnego Przyzwyczajona do chorwackiego zupełnie zgłupiałam w pierwszych chwilach, bo słoweński wbrew pozorom nie jest bardzo do chorwackiego podobny. Są słowa, które - wydaje ci się - powinny mieć jakiś wspólny korzeń w obu tych językach, a tu...nic z tego (np. chorwackie dijete, to po słoweńsku otrok i tak co chwilę). Dobrze, że oni rozumieją chorwacki i dużo bardziej polski, niż my słoweński.

Niesamowite mieć taką "zagraniczną" rodzinę i korzenie
To jakbyś pochodziła co najmniej z Marsa

.
Wtedy, za pierwszym razem, uczucie było dziwne, ale w tym roku podczas odwiedzin u nich wszystko wydawało się już naturalne


pomorzanka zachodnia

Super odcinek! Nie będę oryginalna, spotkanie niesamowite. Kiedy wspominałaś wcześniej, że macie takie spotkanie w planie to właśnie zastanawiałam się czy ktoś Wam pomagał to zaaranżować.

Okazało się, że nie ma się co zastanawiać, tylko samemu aranżować

Szkoda, że pogoda niefajna i jeszcze choroba. Ale podobno w tym roku już było z pogodą lepiej?

Oj, taaak W tym roku w Słowenii mieliśmy 27 stopni, i to na początku października


piotrf

Mnie w takiej sytuacji pomaga rakija

Ja też czasem stosuję podobne remedium, ale tym razem tak się strachu najadłam, że zupełnie o nim zapomniałam Natomiast na drugi dzień przekonałam się, że na choróbska najlepsze są naturalne środki , do tego z rodzinnych, ekologicznych upraw


ruzica

Ostatni odcinek to prawie horror. Z wypiekami na twarzy zastanawiałam się czy Katerina przeżyje?

Chyba jestem nie do zdarcia

Też czuję bezgraniczny smutek kiedy opuszczamy Chorwację

Teraz czuję się tak blisko związana z tym miejscem na ziemi, że mój smutek jest bezgraniczny i bezdenny


maslinka

Bardzo się stresowałaś spotkaniem ze słoweńską rodziną? Ja pewnie byłabym zdenerwowana, chociaż stan chorobowy zwykle działa na mnie tak, że przestaję się stresować czymkolwiek, a skupiam na objawach choroby Też tak masz?

Denerwowałam się kilka dni wcześniej. Przyznam się, że był moment, gdy ...chciałam odwołać spotkanie Potem było tak, jak mówisz - skoncentrowałam się na na tym, żeby...przeżyć i na drugi dzień rano martwiłam się już tylko tym, że wina z winnicy nie będę mogła pić Ale, jak napisałam wyżej Piotrowi,
te troski też uleciały w niebyt... wkrótce

Okolice winnicy przodków wyglądają niezwykle sielsko
Smutno mi, że Twoja relacja się kończy... Natomiast baaardzo nie mogę się doczekać kolejnej, więc mam nadzieję, że szybko zaczniesz nową opowieść

Agnieszko, kończymy relacje niemal równocześnie, z tym, że Ty zaczęłaś dużo później Najwyższa pora, ale jeszcze pokażę trochę sielskości
Zarzekałam się, że teraz to już zrobię sobie przerwę, ale pewnie nie wytrzymam i po Nowym Roku pokażę co tam na Visie w tym roku się działo ...

Winnica tuż po weekendzie

Super Kasiu, że udało się pokonać siłę wyższą, jaką jest choroba. Spotkanie z taką rodzinką warte było walki do końca
Jesteś twarda, brawa dla Ciebie

Tunel zimno-ciepło znów potwierdził zasadność swojej nazwy. Takiej różnicy temperatur jeszcze tam nie widziałem
Dla mnie tunel wyznacza jeszcze jedną granicę . Tu cieszę się i smucę jak dziecko

Katerina napisał(a):Cieszę się, że udało mi się zainteresować Cię swoim ględzeniem o mojej pasji do baroku (Vivaldi wciąż dla mnie zaskakujący, genialny

Jakim tam ględzeniem! Dzięki Twojej relacji zaczęłam słuchać Vivaldiego. Jeszcze raz dziękuję, bo do tej pory jeszcze żadna muzyka nie zrobiła na mnie takiego wrażenia i nie wywołała tylu emocji. Mam taką cichą nadzieję, że jeszcze kiedyś, przy okazji pisania jakieś relacji, podzielisz się z nami znowu swoją pasją.

Katerina napisał(a):Może to włąśnie wyspa do której my dotarliśmy? Mam nadzieję, że mimo, iż nie była to Palagruża, to nie będziesz rozczarowana - będzie latarnia i jeden stały mieszkaniec

Jeśli to ta wyspa, o której myślę, to czekam z niecierpliwością, bo też mnie od dłuższego czasu kusi. Odwiedziłam kiedyś małą wysepkę o podobnej nazwie, ale w zatoce Kvarner.

Habanero

Spotkanie z taką rodzinką warte było walki do końca
Jesteś twarda, brawa dla Ciebie

Dzięki, było warto - i to z różnych powodów, o czym w następnym odcinie

Tunel zimno-ciepło znów potwierdził zasadność swojej nazwy. Takiej różnicy temperatur jeszcze tam nie widziałem

Ja już wszystko tam widziałam we wrześniu- bywało ,że temperatura była identyczna przed i po wyjeździe z tunelu - częściej w drodze na południe, chociaż w tym roku mieliśmy tak przy powrocie 30 września - całe 26 stopni. Ale bywały też i takie drastyczne różnice jak spadek na 11...

Dla mnie tunel wyznacza jeszcze jedną granicę . Tu cieszę się i smucę jak dziecko

Dobrze to ująłeś Ten tunel kocha się jadąc na urlop i drży przed nim wracając


Epepa

Dzięki Twojej relacji zaczęłam słuchać Vivaldiego. Jeszcze raz dziękuję, bo do tej pory jeszcze żadna muzyka nie zrobiła na mnie takiego wrażenia i nie wywołała tylu emocji. Mam taką cichą nadzieję, że jeszcze kiedyś, przy okazji pisania jakieś relacji, podzielisz się z nami znowu swoją pasją

Czuję się zaszczycona.
Pewnie nie raz się podzielę, gdyż skojarzenia muzyczne (nie tylko barokowe ) często nasuwają mi się same w różnych miejscach i sytuacjach. Utwory Vivaldiego często miały jako temat główny morze...W ogóle muzyka baroku bardzo dobrze mi współgra z pięknymi obrazami okrętów, sztormu, ale też spokojnych śródziemnomorskich pejzaży, np.:



(BTW, polecam też Heandla , a teraz na święta z dedykacją dla Ciebie - Corelli - Christmas Concerto


)

Jeśli to ta wyspa, o której myślę, to czekam z niecierpliwością, bo też mnie od dłuższego czasu kusi. Odwiedziłam kiedyś małą wysepkę o podobnej nazwie, ale w zatoce Kvarner.

Tak, to ta wyspa Oprócz podobnej nazwy do tej wysepki w Kvarnerze, ma też podobne brzmienie do nazwy szczepu winogron z Kvarneru

Katerina napisał(a):
Epepa
Dzięki Twojej relacji zaczęłam słuchać Vivaldiego.

Przyznam się,że ja też
Bo wcześniej mimo,że słyszałem,to
To nie słuchałem

Katerina napisał(a):Denerwowałam się kilka dni wcześniej. Przyznam się, że był moment, gdy ...chciałam odwołać spotkanie

Całe szczęście,że tego nie zrobiłaś
podobnie jak to sierpniowe,a potem sylwestrowo-noworoczny przyjazd

Katerina napisał(a): Agnieszko, kończymy relacje niemal równocześnie, z tym, że Ty zaczęłaś dużo później

Tia...
Tylko,że Maslinka kończy...
Relację z tegorocznego wyjazdu
...
A wracając do "przedspoktaniowych"
infekcji,to przypomniał mi się wigilijny postrzał


pees.
Zeszły rok był bardzo wyjątkowy...
Obfitował w spotkania

tomekwgurach

Epepa
Dzięki Twojej relacji zaczęłam słuchać Vivaldiego.



Przyznam się,że ja też
Bo wcześniej mimo,że słyszałem,to
To nie słuchałem

Katerina napisał(a):
Denerwowałam się kilka dni wcześniej. Przyznam się, że był moment, gdy ...chciałam odwołać spotkanie



Całe szczęście,że tego nie zrobiłaś

Najgorsze to, że gdybym to zrobiła, to nie wiedziałabym, czy żałować, czy nie

Zeszły rok był bardzo wyjątkowy...
Obfitował w spotkania

To prawda I passa nadal trwa