Francja

Rzeczywiście, po chwili grupa przenosi się dalej, więc możemy wrócić i zmierzyć się oko w oko - już zupełnie sami - z Tańcem Śmierci. Następnie wracamy do chóru kapłańskiego; robi wrażenie jego ogrom. Byliśmy już w tylu kościołach, katedrach, ale takich proporcji jakoś nie kojarzę.

Przed wyjściem zaglądamy jeszcze do skarbca, gdzie wystawiono najcenniejsze arrasy; znajduje się tu również ładnie wykonana makieta opactwa w czasach, gdy jeszcze było kompletne. Założone zostało przez Św. Roberta, pod którego wezwaniem konsekrowano ten potężny kościół. Wyjaśnia się również kwestia nazwy. La Chaise-Dieu, które przetłumaczyłem sobie, jako Boski Tron, gdyż "chaise" oznacza krzesło, fotel. Tu chodzi jednak o przekręconą łacińską nazwę oryginalną Casa Dei, czyli Dom Boga.

Franz napisał(a):możemy wrócić i zmierzyć się oko w oko - już zupełnie sami - z Tańcem Śmierci.

Lepiej uważać bo będzie ciach.

Vjetar napisał(a):Lepiej uważać bo będzie ciach.

Wcześniej, czy później...


Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

Vjetar napisał(a):Lepiej uważać bo będzie ciach.

Wcześniej, czy później...

Jeszcze się z tym nie pogodziłem, jeszcze szarpię, jeszcze...

Pozdrawiam

Vjetar napisał(a):Jeszcze się z tym nie pogodziłem, jeszcze szarpię, jeszcze...

Póki jeszcze kardiogram ma góry i doliny...

Pozdrawiam,
Wojtek

Gdzieś tu ma się jeszcze znajdować Sala Echa - jak czytamy w przewodniku, efekt może mimowolnego żartu geometrii i akustyki, a może perfidnego planu podsłuchiwania tajemnic spowiedzi. Wprawdzie otoczenie kościoła, przez ustawione rusztowania, przypomina bardziej plac budowy i Bea jest już gotowa machnąć ręką, to jednak ja jeszcze nie daję za wygraną. Wreszcie w jakimś kącie opatrzonym strzałką do biblioteki, znajdujemy schodki prowadzące... właśnie do poszukiwanego przez nas pomieszczenia.

I rzeczywiście! Wrażenie jest wręcz niesamowite. Stajemy w przeciwległych kątach sali, której przekątna ma kilkanaście metrów długości, odwracamy się do ściany i szepczemy. Naprawdę, to tylko cichy szept, a słyszę wszystko dobrze i wyraźnie, jakby Bea właśnie stała tuż przy mnie. Aż nieprawdopodobne...

Zarąbiste

Troszkę nie z tej ziemi
Takie arcydzieła sztuki, a pusto, nie ma tłumów turystów,
coś niesamowitego

Lednice napisał(a):Zarąbiste

Troszkę nie z tej ziemi
Takie arcydzieła sztuki, a pusto, nie ma tłumów turystów,
coś niesamowitego

Bardzo sobie ten fakt ceniliśmy.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):I rzeczywiście! Wrażenie jest wręcz niesamowite. Stajemy w przeciwległych kątach sali, której przekątna ma kilkanaście metrów długości, odwracamy się do ściany i szepczemy. Naprawdę, to tylko cichy szept, a słyszę wszystko dobrze i wyraźnie, jakby Bea właśnie stała tuż przy mnie. Aż nieprawdopodobne...

Sprytne.

Vjetar napisał(a):Sprytne.

Przez pewien czas lansowano teorię, że to miało na celu spowiadanie trędowatych bez konieczności wchodzenia w bliższy kontakt z nimi. Teoria upadła, bo w tych okolicach nie było trędowatych.

Pozdrawiam,
Wojtek

piotrf napisał(a):Na zamku w Otmuchowie średniowieczna instalacja również działa do dziś

Podsłuchowa?
Minęło ponad 40 lat od czasu, gdy tam byłem...

Pozdrawiam,
Wojtek

Mapka przejazdów



A - poranek
B - Murol
C - Saint-Nectaire
D - Saurier-le-Montel
E - Saint-Floret
F - Issoire
G - Brioude
H - La Chaise-Dieu

Franz napisał(a):Rzeczywiście, po chwili grupa przenosi się dalej, więc możemy wrócić i zmierzyć się oko w oko - już zupełnie sami - z Tańcem Śmierci. Następnie wracamy do chóru kapłańskiego; robi wrażenie jego ogrom. Byliśmy już w tylu kościołach, katedrach, ale takich proporcji jakoś nie kojarzę.

P1030921.JPG

No mieli rozmach...