Francja

travel napisał(a):Czy we Francji jest coś brzydkiego

Clermont-Ferrand umieściłbym właśnie najniżej, jeśli chodzi o urodę.

Mikeee napisał(a):Dzwonnik z Notre Dame vel Quasimodo
Gerard Depardieu
Renault Vel Satis

Będę się strzegł, by o żaden z wymienionych przez Ciebie punktów nie zahaczyć.

Pozdrawiam,
Wojtek

Oprócz Pascala, odnajdujemy jeszcze rozmieszczone na chodnikach wizerunki papieża Urbana II, a także Wercyngetoryxa i już wracamy do samochodu, kierując się teraz do drugiej części miasta.

A druga część miasta, to drugi człon obecnej nazwy, dokładniej: Montferrand. W wyniku powtarzających się konfliktów pomiędzy hrabiami Owernii a biskupami Clermont, na początku XII wieku ci pierwsi założyli miasto Montferrand na wzgórzu po drugiej stronie rzeki. Dopiero w XVII stuleciu nastąpiło połączenie obu jednostek w jeden organizm pod nazwą Clermont- Ferrand.

Zajeżdżamy na prawie pusty parking, gdzie zostawiamy wóz i bez konkretnego celu zagłębiamy się w główną uliczkę starówki Montferrand. Stoi przy niej kilka interesujących budynków, niektóre z konstrukcją szkieletową w górnych kondygnacjach, wysuniętych co jedna, to bardziej ponad ulicę. Docieramy do kościoła - niestety, również o tej porze już zamkniętego. Co nas natomiast zaskakuje, to kolejny wizerunek, umieszczony tu i ówdzie w trotuarze - kobieta na koniu, o której wiadomo jedynie, że to "Comtesse G". Od razu nasuwa mi się skojarzenie z Lady Godivą - ta jednak jest najwyraźniej ubrana. Dopiero później dotrzemy do informacji, że chodzi o hrabinę Brayere, zwaną właśnie hrabiną G., która wraz z synem nadała miastu Kartę Wolności, pozwalającą na powołanie miejskiego samorządu.

Jest już późno, więc kończymy wizytę w tym mieście, a zarazem kończymy cały ten dzień. Pozostaje nam znalezienie miejsca na nocleg. Postanawiamy następnego dnia rzucić okiem na wulkany Masywu Centralnego, kierujemy się zatem w stronę gór. Długo trwa, zanim się przebijemy przez gęsto zasiedlone, szerokie okolice Clermont-Ferrand, potem zaczynają się zalesione, mało przystępne strome zbocza, więc stopniowo redukujemy bogate początkowo plany względem obiadu. W efekcie znajdujemy sobie ustronne i wygodne miejsce w lesie w pobliżu jeziora Aydat, jednak na tyle późno, że obiadek będzie z rodzaju błyskawicznych. I w ten sposób kończy się nasz kolejny dzień we Francji, a pierwszy w Owernii.

Poczytałem trochę Twoich relacji. Podróżujemy trochę podobnie, nocujemyw samochodach. Różnica jest taka, że Wy nie nocujecie na kampingach. Moje dziewczyny nie chcą noclegów na dziko. Kamping jednak daje poczucie bezpieczeństwa i zaplecze sanitarne. Kamping daje też życie towarzyskie (nie zawsze), można spotkać tam fajnych ludzi. Z drugiej strony kampingi kosztują, w niektórych regionach całkiem słono. Ciekawy jestem jak sobie organizujecie noclegi poza kampingami, najtrudniejsze zapewne są sprawy higieniczne. Być może pisałeś gdzieś o tym, nie zauważyłem. Możesz o tym napisać, jeśli nie chcesz publicznie to może na priv?

jumpy napisał(a):Poczytałem trochę Twoich relacji. Podróżujemy trochę podobnie, nocujemyw samochodach. Różnica jest taka, że Wy nie nocujecie na kampingach.

Kiedyś nocowaliśmy na dziko i na kempingu - na zmianę. Tak na przykład było w opisywanych przeze mnie przygodach po obu stronach Pirenejów. Wtedy prysznic na kempingu musiał wystarczyć na zapas na dziki nocleg. Czyli jeden dzień rano, następny wieczorem.

Potem przeszliśmy na samowystarczalność - wozimy ze sobą miskę oraz wodę w dwóch pięciolitrowych bidonach (zresztą, po francuskich tanich winach, bo mają kompaktowe kształty). Ta ilość wody, grzana na butli gazowej, zupełnie nam wystarcza.

Namiot mamy ze sobą zawsze. Używaliśmy go na kempingach oraz tam, dokąd samochodu już się w plecaku zatargać nie daje.
Teraz służy mi w zasadzie wyłącznie jako poduszka...

A noclegi na dziko dają wspaniałe poczucie wolności.

Pozdrawiam,
Wojtek

Pięknie Wojtku podróżujecie, a ja razem z Wami. Dziękuję.

adania napisał(a):Pięknie Wojtku podróżujecie, a ja razem z Wami.

Witaj, Basiu!
Myślałem, że już Cię wystarczająco zanudziłem naszymi wędrówkami.
Mam nadzieję, że życie nie daje Ci się zanadto we znaki.

Pozdrawiam,
Wojtek

Mapka przejazdów



A - Berze
B - Paray-le-Monial
C - Clermont-Ferrand
D - nocleg przy Aydat

Witaj, Basiu!
Myślałem, że już Cię wystarczająco zanudziłem naszymi wędrówkami.
Mam nadzieję, że życie nie daje Ci się zanadto we znaki.

Wojtku, bardzo często zaglądam na forum. Nie zawsze się odzywam. Życie jak życie, raz tak raz tak. We wrześniu byłam trochę nad naszym morzem. Kocham nasz Bałtyk, wiem, że zimny, ale dla mnie niepowtarzalny.Mogę godzinami spacerować brzegiem. Zaliczyłam nawet kąpiel. Niewielu było śmiałków do tak chłodnej kąpieli. Ja jednak sobie popływałam / i dobrze mi z tym było/. Teraz trochę badań, szpital i tak musi być. Życie jest fajne, pomimo różnych przeciwności. W każdej wolnej chwili wędruję z Wami, wracam na trasy, które już dzięki Wam zaliczyłam. Życzę Wam jak najmniej trudności i przeciwności w tych cudownych wędrówkach.

adania napisał(a):Życie jest fajne, pomimo różnych przeciwności.

Ja ostatnio walczyłem z paskudztwem i wygląda na to, że skutecznie, chociaż teraz już co trzy miesiące muszę sprawdzać, czy nie wraca.
Tobie życzę z całego serca, żeby utrapień było jak najmniej, a jak najwięcej pogodnych chwil.

Pozdrawiam serdecznie,
Wojtek

Franz napisał(a):

adania napisał(a):Życie jest fajne, pomimo różnych przeciwności.

Ja ostatnio walczyłem z paskudztwem i wygląda na to, że skutecznie, chociaż teraz już co trzy miesiące muszę sprawdzać, czy nie wraca.
Tobie życzę z całego serca, żeby utrapień było jak najmniej, a jak najwięcej pogodnych chwil.

Pozdrawiam serdecznie,
Wojtek

Wojtku musimy się cieszyć każdą chwilą. Życie jest takie kruche, jak widzimy wokół nas. Staram się aby tych pogodnych chwil było jak najwięcej, a Tobie życzę tego samego / słoneczka każdego dnia/. Pięknie spędzacie czas z Beą. Pozdrawiam

adania napisał(a):Wojtku musimy się cieszyć każdą chwilą.

Masz rację.
Mnie dodatkowo cieszy, że znajdujesz przyjemność w podążaniu naszymi ścieżkami.

Pozdrawiam,
Wojtek

Dzień czwarty

Pomimo bliskości szosy noc minęła spokojnie. Pierwszy dźwięk samochodu - za którym pojawiło się od razu kilka następnych - dociera do naszych uszu tuż przed alarmem budzika. Zwijamy obóz, wracamy do drogi i przejeżdżamy przez Aydat, na którego obrzeżach spędziliśmy tę noc. Zatrzymujemy się na parę fotek nad samym jeziorem.