Francja

Lednice napisał(a):Najbardziej mi się podoba w twoich relacjach to, ze ty się upajasz każdą chwilą, to widać i to czuć,
to nie jest jakieś zaliczanie miejsc w trasie, tylko przeżywanie tego,
przeżywanie ze stoickim spokojem

A jest sens robić to inaczej

Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):

Lednice napisał(a):Najbardziej mi się podoba w twoich relacjach to, ze ty się upajasz każdą chwilą, to widać i to czuć,
to nie jest jakieś zaliczanie miejsc w trasie, tylko przeżywanie tego,
przeżywanie ze stoickim spokojem

A jest sens robić to inaczej

Wprawdzie minęły już czasy, kiedy nowe miejsca, fantastyczne krajobrazy, czy wspaniałe dzieła ludzkich rąk wywoływały we mnie coś na kształt euforii, ale nadal czuję wobec nich olbrzymi respekt i ogromny podziw.
Oprócz radości dla oczu dostarczają mi również wiedzy o naszym świecie.

FUX napisał(a):Właśnie; czasami trzeba silnik zgasić...

I to są te najpiękniejsze chwile...

Pozdrawiam,
Wojtek

Podjeżdżając pod zamek, zatrzymujemy się po drodze w dwóch miejscach, zamieniając się kolejnością z wozem na niemieckich numerach. Kiedy po zaparkowaniu podchodzimy w stronę wejścia, Niemcy już stamtąd wracają - też chyba nie mają zamiaru czekać na oprowadzanie. Widzimy jakąś parę, do której zapewne przewodniczka mówi po angielsku, wskazując na kolejne fragmenty opatrzonej dwoma basztami, potężnej bramy.

Pierwsza warownia powstała tutaj w X stuleciu wokół przedromańskiej kaplicy - o czym wspominają roczniki kluniackie - ale obecny zamek pochodzi z wieków XIII do XVI i jest najpotężniejszą warownią południowej Burgundii. Najbardziej burzliwe dzieje w jego historii przypadają na okres wojny stuletniej, kiedy przechodził z rąk do rąk pomiędzy Burgundczykami i Armagnakami.

Trochę odczekujemy, aż wreszcie miejsce przed bramą pustoszeje i możemy się na jej tle spokojnie uwiecznić, po czym wracamy na parking, zaglądając po drodze do niewielkiego, samotnie stojącego kościółka. Nasze zapasy wody zdążyły się uszczuplić, więc pada pomysł zajrzenia na cmentarz, jako że zwykle tam najłatwiej o ogólnodostępny kurek. Tym razem jednak okazuje się, że dokładnie to, czego szukamy, znajduje się na parkingu. Rzadko spotykana sytuacja, z której ochoczo korzystamy, nabijając obydwa bidony pod korek.







Mamy wszystko - możemy ruszać w dalszą trasę.

Mapka przejazdów.



A - Cluny
B - Saint-Point
C - Pierreclos
D - Berze-la-Ville
E - Berze-le-Chateau

Dojeżdżamy do głównej szosy i obieramy kierunek na zachód. Dosyć szybko docieramy do kolejnego punktu na naszej trasie.

To Paray-le-Monial.

Na wjeździe zatrzymujemy się, widząc kościół odbijający się w rzece, ponad kamiennym mostem z niskimi arkadami. Następnie podjeżdżamy bliżej z zamiarem dokładniejszego poznania obiektu, który jest pomniejszoną, ale za to wciąż istniejącą wersją, nie zachowanego już dzisiaj kościoła w Cluny.

Wprawdzie dziś świątynia ta jest bazyliką Sacre-Coeur, czyli Najświętszego Serca, ale oryginalnie był to opacki kościół Notre-Dame.

Co było powodem tej zmiany? Otóż w XVII wieku Małgorzacie z Alacoque czterokrotnie ukazał się Chrystus z przebitym włócznią sercem, życząc sobie, aby w każdy pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała odbywała się uroczystość ku czci Jego Serca. Po tym zdarzeniu rosła sława Paray-le-Monial, które obecnie jest znanym miejscem pielgrzymkowym.

Zaglądamy do krużganków, z których wracamy przechodząc przez wspaniały romański portal.

Oryginalne witraże nie przetrwały rewolucji francuskiej - obecne pochodzą głównie z przełomu XIX i XX wieku. W jednej z kaplic ambitu natrafiamy na witraż św. Małgorzaty z Alacoque.

Chetnie popielgrzymkowalbym do TAKIEGO miejsca
Niestety jest kawalek drogi z 3Miasta...