Francja

Kilka zdań tekstu do dwóch ostatnio zamieszczonych odcinków.

To Chapelle-sous-Brancion, czyli w dosłownym tłumaczeniu Kaplica pod Brancion - maleńkie osiedle, ot, kilka domków rozrzuconych wokół kościółka z cmentarzem, ulokowane u stóp orlego gniazda Brancion. Kościół z zewnątrz bardzo ładny, w środku trochę mocno podniszczonych fresków, poza tym nic nadzwyczajnego, natomiast zwraca naszą uwagę cmentarz. Nagrobki - jak dla nas - niezwykłe. Przymocowane małe tabliczki z czymś na kształt scenek rodzajowych, maleńkie rzeźby, nawet piesek - wszystko z dedykacjami: mężowi, ojcu, bratu, szwagrowi...

Wracamy do samochodu, cofamy do ostatniego rozgałęzienia i teraz obieramy właściwy wariant. Parkujemy przed murami i już wtedy rzuca mi się w oczy jakieś niewyraźne zjawisko atmosferyczne.

- Popatrz, jak ciekawa mgiełka!
- Pewnie popadało i teraz paruje.

Nie mija nawet minuta i czujemy na sobie pierwsze krople. Doskakujemy do bramy, ale deszcz się nasila i bez sensu tak tkwić w bramie - nie wiadomo, jak długo. Ruszamy niemal biegiem i dopadamy do biura turystycznego, gdzie można kupić bilety wstępu na zamek. O tej porze zamek jest już zamknięty, ale przeczekując deszcz, zabieramy się za przeglądanie wystawionych książek. W pewnym momencie Bea odrywa wzrok od literatury rzuca okiem na świat za oknem...

- Tęcza! - woła do mnie - Ale jaka piękna!

Bez chwili wahania wyskakujemy na zewnątrz. Deszcz pada nadal dosyć mocno, ale jak tu darować takiemu widokowi! Szukamy jakiegoś zadaszenia z dobrą perspektywą, chowamy się w progu jakiejś szopy, czy bardziej stodoły. Chronieni przed deszczem możemy teraz spokojnie podziwiać to piękne zjawisko - pełny łuk tęczy zamyka oświetlone jaskrawymi promieniami słońca zamkowe mury.

Chyba narobiliśmy rabanu, wyskakując tak nagle, bo na ulicę wysypują się za nami następni. Również z sąsiedniej kawiarni wypada kilka osób, w tym starszy pan, który korzystając z tego, że deszcz właśnie ustaje, zbliża się w naszą stronę i zagaduje:

- To właśnie Burgundia. Gra świateł, szybkość zmian, spektakle na niebie...
- Pan jest stąd, czy turysta? - pytam.
- Jestem właścicielem tego zamku - uśmiecha się szeroko do nas.

Z kolei wypytuje nas o pochodzenie, po czym podkreśla tradycje przyjaźni polsko-francuskiej. Wie, że historia nie traktowała nas zanadto pobłażliwie i cytuje powiedzenie, które ponoć jest polskie, ale ja go nie znam:

- Bóg jest wysoko, a Francja daleko...

Gawędzimy jeszcze przez chwilę, na koniec pan nam dziękuje za wizytę, mimo iż była taka krótka i żegnamy naszego sympatycznego rozmówcę.

Witaj Wojtku,
w tym roku zdradzamy Cro na rzecz właśnie Francji, co prawda nie będzie to na taką skalę jak u Ciebie, ale mamy zamiar pobyć kilka dni w Paryżu i zwiedzić go dobrze nie spiesząc się. Może jeszcze coś w okolicy, a później kilka dób w Berlinie.
Dziękuje za fajną relację z Francji, jak zwykle dobrze się ją czytało i oglądało.
Pozdrawiam i życzę udanych wojaży.
- Wojtek

iwwoj napisał(a):w tym roku zdradzamy Cro na rzecz właśnie Francji, co prawda nie będzie to na taką skalę jak u Ciebie, ale mamy zamiar pobyć kilka dni w Paryżu i zwiedzić go dobrze nie spiesząc się.

Ja Paryż odwiedziłem wiele lat temu. Dwudniowe zwiedzanie mi wystarczyło - uważam, że Francja ma wiele piękniejszych miejsc od swojej stolicy. Ale całkiem prawdopodobne, że przy następnej okazji zaglądnę do Paryża choćby na kilka godzin.

iwwoj napisał(a):Dziękuje za fajną relację z Francji, jak zwykle dobrze się ją czytało i oglądało.

Cóż mogę powiedzieć - ta relacja dopiero zaczyna się rozkręcać.

iwwoj napisał(a):Pozdrawiam i życzę udanych wojaży.

Dziękuję i wzajemnie - mnóstwa wspaniałych wrażeń życzę.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wracając do samochodu, pstrykamy jeszcze parę fotek spod bramy, w której przedtem chroniliśmy się przed deszczem, a następnie zaczynamy zjeżdżać w dół. Ostatnie krótkie ujęcie Brancion z serpentyny i następny przystanek - dosłownie na moment - przy małym zamku, koło którego przejeżdżaliśmy wcześniej. To Chateau de Nobles - szesnastowieczny zamek, w którym trzy komnaty pełnią funkcje hotelowe. Moglibyśmy tu spędzić noc za sto euro. Raczej się nie skusimy...

Wracamy do Cormatin, gdzie skręcamy na południe. Mijamy zaraz Taize i szybciutko dojeżdżamy do ostatniego punktu na dzisiejszej mapie - Cluny. Jest już zbyt późno na zwiedzanie - mamy ostatnie blaski dnia do dyspozycji - wykorzystamy je, by się przekonać, czy warto tu ponownie rano przyjeżdżać, a jeśli tak, to o której godzinie coś otwierają. Parkujemy w pobliżu wieży strażniczej Fabry, stanowiącej ważny punkt w murach obronnych miasta, skąd ruszamy na krótki rekonesans. Zerkamy z ciekawością na widoczne już stąd wieże opactwa, najpierw jednak poświęcamy odrobinę uwagi mijanemu właśnie merostwu, zajmującemu niegdysiejszy pałac opata Jacques'a d'Amboise.

właśnie wróciłem ze Szlaku Orlik Gniazd (częściowo) i wszedłem tu by nieco porównać;
cóż nieco inne epoki i budownictwo, jednak Francuzi wiedzą co dobre i jak to utrzymać, by cieszyło przez wieki,
tęczy niestety nie było

te kiero napisał(a):właśnie wróciłem ze Szlaku Orlik Gniazd (częściowo) i wszedłem tu by nieco porównać;
cóż nieco inne epoki i budownictwo, jednak Francuzi wiedzą co dobre i jak to utrzymać, by cieszyło przez wieki

Inne warunki.

te kiero napisał(a):tęczy niestety nie było

Ta okalająca zamek tęcza była niesamowita.

Pozdrawiam,
Wojtek

Po minięciu ratusza, zakręcamy o 180 stopni i schodzimy szeroką ulicą w dół. Ulicą... Tak to teraz mogłoby wyglądać, gdyby nie drobne niepasujące elementy, jak na przykład - stwarzające wrażenie potężnych łap - nisko ponad powierzchnią ucięte, ruiny kolumn. Potężnych kolumn...

Ale co tu się dziwić - poruszamy się po terenie największego niegdyś kościoła w całym chrześcijańskim świecie. Ufundowane w roku 910 benedyktyńskie opactwo, niezależne od czynników świeckich i zeświecczonych biskupów, stało się ambitnym ośrodkiem reform i czystości zakonnej, promieniującym na całą Europę. Dopiero w XVI wieku bazylika św. Piotra w Rzymie pobiła rekord wielkości, należący do cluniackiego kościoła. Zakonna czystość opactwa przetrwała znacznie krócej, bo już sto lat po jego założeniu, jak w całym Kościele, panoszyło się tu bogactwo, próżniactwo i zepsucie moralne.

maslinka napisał(a):Doczekałam się Cluny i opactwa

Pierwsze Cluny na forum.

maslinka napisał(a):Miło popatrzeć na Twoje zdjęcia, Wojtku. Ja mam stamtąd ze 4 fotki, papierowe...

Ja też wiele więcej nie mam. Jak widać, to ostatnie blaski dnia...

Pozdrawiam,
Wojtek