Francja

FUX napisał(a):Myślę, że przyczyna leży w tym, iz uległa mniejszym zniszczeniom.
Wielokrotnie grabiona, plądrowana, niszczona, palona Polska nigdy, z wyjątkami, nie nawiąże do bogactwa Zachodu i Południa.
Niestety.

Piękno bierze się z zamożności.

No tak faktycznie Francja bardzo szybko poddała się Niemcom.

Lednice napisał(a):Nie wiem, czy słowo szpital oznaczało wtedy, to samo co obecnie.
Szpital był raczej w średniowieczu domem opieki społecznej, a nie miejscem, gdzie kogoś leczyli

Wtedy pod tym pojęciem kryło się to wszystko, co teraz obejmują instytucje szpitalne, hospicja i MOPS.
W języku francuskim zwano je: hospice, a wywodziło się to od słowa oznaczającego użyczanie gościny potrzebującym.
Ale i wtedy już leczono - tak jak umiano. A że umiejętności w tej kwestii były bardzo ograniczone, to już inna sprawa.

Jeśli chodzi o ogólne różnice między krajami typu Francja oraz tymi typu Polska, to tu się nałożyło mnóstwo czynników. Począwszy od geologicznych (m.in. brak odpowiedniego kamienia) poprzez cywilizacyjne (m. in. brak spuścizny myśli antycznej), demograficzne (mniej ludzi, mniej podatków) aż po geopolityczne - wzrastający w siłę sąsiedzi i stopniowy upadek Polski, demokracja szlachecka, tchnąca ochlokracją, ponadto prawo veta.
"Szlachcic na zagrodzie równy wojewodzie" - pięknie brzmi, ale nie wtedy, gdy potrzebna silna ręka.

Wyszło, jak wyszło...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franzuzi szlachcice przyjeżdżający do Polski w XVII i XVIII wieku byli zszokowani brakiem przedsiębiorczości polskich szlachciców.
W Polsce szlachcic sprzedał zboże, a w karczmie wódkę i to kończyło jego pomysły.
A we Francji w każdym majątku coś produkowano, jak nie wino, to różne rodzaje ciężkiego alkoholu,
pachnidła, wyroby spożywcze,
zagospodarowano każdy kawałek ziemi, z wszystkiego francuski szlachcic wyciskał kasę
No i nie było pańszczyzny

Lednice napisał(a):No i nie było pańszczyzny

Całkiem lekko to ci francuscy chłopi też nie mieli.

weldon napisał(a):Żeby Wojtkowi nie mieszać, odpisałem tutaj

Dzięki za troskę.

Pozdrawiam,
Wojtek

Przechodzimy do pozostałych pomieszczeń. Niestety, najbardziej reprezentacyjne odgrodzone jest wysoką szklaną ścianką - widać wszystko jak na dłoni, ale na zdjęciach występują odbicia. Pomimo analogicznych odbić w gablotce z modelem całego Hotel-Dieu, nie odmawiam sobie przyjemności uwiecznienia kompleksu z symulowanego lotu ptaka. Następnie trafiamy do kuchni, gdzie odrobinę nieruchawe zakonnice szykują coś dla podniebienia.

Tuż obok znajduje się farmacja. W odróżnieniu od zwiedzanej podczas poprzednich wakacji apteki, tutaj nie ma zakazu fotografowania, a wyposażenie wydaje się ciekawsze. Zwraca na siebie uwagę sporych rozmiarów miedziana aparatura do destylacji, zaś na ścianie wisi obraz z połowy XVIII wieku, ukazujący pracownię słynnego aptekarza, Claude’a Morelot.

Wychodzimy na dziedziniec, obsychający już z porannego deszczu. Próbuję ustawić samowyzwalacz do wspólnego zdjęcia, ale coś mi nie wychodzi – za pierwszym razem jest sama Bea, za drugim razem jesteśmy już oboje, ale dopiero od pasa w górę.









Rezygnuję z dalszych prób i wchodzimy do specjalnie klimatyzowanej sali, gdzie wystawiono najcenniejsze skarby tutejszego muzeum – wspaniałe tapiserie z XVI i XVII stulecia oraz przedstawiający Sąd Ostateczny piętnastowieczny poliptyk, którego autorem jest flamandzki artysta Rogier van der Weyden.

Ostatnie serie zdjęć to deser

Uczta dla oczu


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Ostatnie serie zdjęć to deser

Uczta dla oczu

W takim razie tutaj też skrobnę kilka zdań.

Pozdrawiam,
Wojtek

Kilka zdań tekstu do poprzednich odcinków:

To prawdziwe arcydzieło stanowiło pierwotnie retablum ołtarza w kaplicy, obecnie jest wystawiane w prawie zupełnie zaciemnionym pomieszczeniu. Zdjęcia można robić – oczywiście bez lampy błyskowej – ale problem stanowi fakt, że nie mam na czym oprzeć aparatu. Kombinuję, jak mogę i w efekcie jakoś udaje mi się uchwycić obiektywem poszczególne fragmenty. Aby ukazać wszystkie namalowane sceny na zamykanym poliptyku, rozcięto go, dzięki czemu można zobaczyć zarówno wersję otwartą, jak i zamkniętą.

Jeszcze poświęcamy chwilę na obejrzenie pozostałych eksponatów, w tym wielu arrasów, po czym opuszczamy ten wspaniały przytułek, zaglądając po drodze do sklepiku z pamiątkami, gdzie przerzucamy wzrokiem ciekawsze miejsca w pobliżu, prezentowane na kartach licznych książek i albumów. Zaś po drugiej stronie ulicy otwierają właśnie biuro informacji turystycznej – dosłownie na naszych oczach. Znajdujemy tu ciekawą mapkę Burgundii, ale tylko północnej, więc teraz nam już nie po drodze, ale pod koniec tego wyjazdu? Kto to wie…

Wyjeżdżamy z miasta w kierunku południowo-zachodnim. Jeszcze rano zamierzaliśmy z Beaune ruszyć na południe, jednak wertowanie książek w sklepiku skłoniło nas do zmiany planów i teraz skręcamy na zachód, szosą na Autun, by odbić z niej na północ, do jednego z zamków, który nam wpadł w oko. Najpierw jednak zatrzymujemy się na śniadanie – najwyższy czas! – a potem już dojeżdżamy do drugiego punktu dzisiejszego dnia: zamku Sully.