Francja

Udaje się wejść na samą górę zamku, chociaż miejsca tu niewiele. Rozglądamy się przez chwilę z przyjemnością, po czym ruszamy w dół. Wracamy do samochodu, a że nadeszła pora kawy, to zaraz po odjeździe rozglądamy się za odpowiednim miejscem. Nie ma z tym najmniejszego trudu i już po chwili zatrzymuje wóz na łące z dosyć wysokimi trawami, gdzie rozstawiamy nasz podróżny bar kawowy. Kiedy kończymy, zostaje po nas wyraźny ślad ugiętych traw, a my kierujemy się do bliskiego La Roque Saint-Christophe.

Już przejeżdżając pod skałą, widzimy mnóstwo zwiedzających ją ludzi. Na parkingu ścisk, jakiego już dawno nie widzieliśmy - musi to być niesamowicie popularne miejsce. Jakoś tam udaje mi się znaleźć wolne miejsce na samochód, dzięki czemu możemy i my wplątać się w ten tłum, oczywiście po nabyciu wejściówek w cenie 7,50 za sztukę.

Witam.
Cudnie, jestem zachwycona i przerażona. Kiedy ja to zdążę wszystko zobaczyć
A już miałam wszystko zaplanowane i znowu muszę trochę nagiąć plany.
Ale pisz, wklejaj te piękne zdjęcia. Francja jest warta ponownych odwiedzin.
Pozdrawiam Renata

Renatka66 napisał(a):Cudnie, jestem zachwycona i przerażona. Kiedy ja to zdążę wszystko zobaczyć
A już miałam wszystko zaplanowane i znowu muszę trochę nagiąć plany.
Ale pisz, wklejaj te piękne zdjęcia. Francja jest warta ponownych odwiedzin.

Milo mi ponownie Cię tu widzieć.
W moim przypadku Francja doczekała się już wielu wizyt. I jeszcze ostatniej nie było...

Pozdrawiam,
Wojtek

Wchodzimy po wąskich schodkach na niższą z systemu skalnych półek biegnących w pionowej ścianie, przepuszczając schodzących akurat ludzi, jako że jest dosyć wąsko. I dopiero na niej możemy wzrokiem ogarnąć część tego tłumu okupującego kompleks. Jeszcze na tych wakacjach nie zdarzyło się nam natknąć na tak zatłoczoną atrakcję.

Witam ponownie.
Czy to ostatnie zdjęcie jest autentyczne ?
Domki wyglądają jak dla krasnoludków. Ale bajka.
Pozdrawiam Renata

Tradycyjnie podążam śladem.
Podoba mi się...

Renatka66 napisał(a):Czy to ostatnie zdjęcie jest autentyczne ?
Domki wyglądają jak dla krasnoludków. Ale bajka.

Zdjęcie jest autentyczne. Przedstawia makietę ilustrującą ten kompleks. W paru miejscach zamieszczono je tam, żeby zobrazować, jak to drzewiej wyglądało.

ACandrzej napisał(a):Tradycyjnie podążam śladem.
Podoba mi się...

To mnie cieszy.

Pozdrawiam,
Wojtek

Spotykamy nawet dwie bardzo liczne grupy z przewodnikami używającymi sprzętu nagłaśniającego - tu się nam przypominają napotkane kilka dni wcześniej grupki dwuosobowe z przewodnikiem - a również język polski jest obecny. Nieco później w sklepiku usłyszymy skierowane do trzylatka zdanie:

- Wiktor, przejdź tu, bo tata cię zdyscyplinuje!

Udaje się nam w którymś momencie wyrwać z tego ścisku, co pozwala na lepszą percepcję tego unikalnego miejsca w niespotykanej gdzie indziej skali.

Na długości kilometra skalne urwisko przecinają na pięciu poziomach półki z ponad setką schronień - czy to naturalnych, czy ręką ludzką pogłębionych. Powstały w wyniku zlodowaceń oraz erozji rzecznej i były zamieszkane od czasów prehistorycznych przez wieki średnie, kiedy ludność chroniła się w niedostępnych miejscach przed najazdami wikingów, aż po wojny religijne, kiedy to służyły za kryjówki dla Hugenotów.

Dziękuję za te wspaniałości

Co innego poczytać o czymś , a co innego poczytać i zobaczyć . . .

już wiem gdzie pojadę gdy już mnie wyremontują


Pozdrawiam
Piotr

Miejsce robi wrażenie.

pozdrawiam,
M