Francja

te kiero napisał(a):świetny klimat miasteczka, z tymi proporcami jeszcze lepszy, nawet zajrzałem na mapę gdzie jesteśmy,
nie wiem czy to już poruszałem, ale jak wynajdujecie te wszystkie godne uwagi miasteczka

Oprócz przewodników korzystamy z szeregu programów o interesujących nas rejonach - w tym przypadku o Francji - głównie na niemieckich kanałach TV.

Pozdrawiam,
Wojtek

Trudno go ogarnąć wzrokiem w ciasnej zabudowie miasteczka - dopiero kiedy się oddalamy wąską uliczką, daje się zauważyć nietypową konstrukcję dzwonnicy.

Bardzo ładnie, bardzo.

Vjetar napisał(a):Bardzo ładnie, bardzo.

W końcu to... Francja...

Pozdrawiam,
Wojtek

Opadająca lekko w dół uliczka doprowadza nas do pochodzącej z XIII wieku Porte des Ormeaux. Mimo, że brzmi to jak Brama ORMO, to jednak jest to tylko Brama Wiązów. Jej górna część jest akurat ostro oświetlona jaskrawymi promieniami słońca, co silnie kontrastuje z ocienioną dolną partią. Rzucamy znów okiem poza miasto, a następnie wracamy w obręb jego murów.

Masz wyczucie światła i czasu.

FUX napisał(a):Masz wyczucie światła i czasu.

Przypadek - zbyt długo zabalowaliśmy w Tuluzie.
Ale w uliczkach już zbyt ciemno było...

Pozdrawiam,
Wojtek

Podwójne fortyfikacje, ale w ogóle bez zamczyska, miasto ulokowane na wzgórzu wyrastającym dwieście metrów ponad okolicę, a do tego zbudowane w całości w przeciągu kilku lat... To jest prawdziwy ewenement!

Otóż Cordes zostało zbudowane jako jedno z miejsc azylu dla ludności Langwedocji - ciemiężonej, rabowanej, mordowanej przez krucjatę bogobojnych katolików. Na mocy zawartego w 1229r. traktatu mieli prawo się tu schronić ocaleli z pożogi mieszkańcy zniszczonych okolicznych wiosek. W imieniu małoletniego króla Ludwika IX dokument podpisała regentka i matka, Blanka Kastylijska, drugą stronę, czyli zmuszonych do kapitulacji Albigensów reprezentował hrabia Tuluzy, Rajmund VII, jednak dopiero po odbyciu narzuconej mu, pokutnej pielgrzymki do Paryża, gdzie na schodach katedry Notre-Dame publicznie musiał się wyrzec swoich ideałów i tolerancji religijnej.

Wracamy do samochodu i opuszczamy Cordes-sur-Ciel, czyli Sznury-na-Niebie. Jedyne, co jeszcze dziś mamy do załatwienia, to znalezienie noclegu, a że z tym we Francji nie ma na ogół problemu, to już po chwili znajdujemy sobie ustronne miejsce - opatuloną z każdej strony krzewami łąkę. Nie robimy na razie żadnych planów na dzień następny - owszem, dwa albo trzy murowane punkty muszą się na trasie znaleźć, ale jak ta trasa będzie wyglądała? To się dopiero okaże.