Francja

Zgodnie z regułą cystersów, zarówno kościół, jak i krużganki, są prawie pozbawione zdobień. Jednak już sama ich struktura, a do tego światło wpadające przez liczne prześwity, budzą w nas zachwyt.

A w pewnym momencie stajemy wręcz osłupieni!

Coś pięknego:

Magiczne, raczej.

Lednice napisał(a):Coś pięknego:

FUX napisał(a):Magiczne, raczej.

Przeurocze miejsce.

Pozdrawiam,
Wojtek

Otoczone żywą zielenią, podpierające półkoliste arkady, szczupłe kolumienki na planie zbliżonym do okręgu, kryją wewnątrz uformowanej w ten sposób altany ośmiokątną fontannę. To lawatorium. Ale jakie! Mamy dosyć świeżo - bo tej zimy - utrwalone w pamięci piękne lawatorium, ale to tutaj przechodzi wszelkie oczekiwania! Po prostu i bez przesady w tych słowach: oczarowuje...

Nie wiadomo, ile jeszcze czasu byśmy spędzili w tym niezwykle pięknym miejscu, gdyby właśnie nie nadeszła widziana wcześniej grupka z przewodniczką. Przechodzimy zatem do najbliższego z pomieszczeń przylegających do krużganków. To kapitularz.

Niektóre z kolumn wykonane są z marmuru i pochodzą najprawdopodobniej z jakiejś rzymskiej willi; wzrok przyciągają również piękne wazy kardynała Bonzi, ustawione w arkadach przy wejściu.

To już wszystko, co mogliśmy tutaj zwiedzić - kierujemy się do wyjścia, ale korzystając z faktu, że grupka gdzieś zniknęła, zatrzymujemy się na ostatni rzut oka na najpiękniejsze lawatorium, jakie zdarzyło się nam kiedykolwiek w życiu zobaczyć.

Kiedy opuszczając wirydarz, trafiamy ponownie do będącej również kasą knajpy, gdzie właśnie urzęduje cała ta grupa. Pani za ladą polewa do kieliszków po kolei różne wina, tamci próbują, smakują, po czym wylewają resztę do kamiennej spluwaczki ze stojakiem, na którym zawieszone są winogrona. Ba! Żeby tylko marnowali to, co zostaje w kieliszkach, ale większość pluje drogocennym trunkiem. Aż tak im te wina nie smakują?...
No, dobrze, dobrze - wiem, o co chodzi, jednak sprawia to na mnie niespecjalnie miłe wrażenie. Przeglądając regał z folderkami, odczekujemy, aż grupa się rozproszy, a następnie i my przystępujemy do pani. Które wina zamierzamy spróbować? Przyznaję się do mojej ignorancji w temacie i proszę panią o dokonanie za mnie wyboru. W efekcie dostaję lokalne czerwone wino, a Bea wybiera jakieś białe. Obydwa są bardzo dobre, chociaż białe wydaje się smaczniejsze. pani zachęca do degustacji kolejnych gatunków - ja jednak prowadzę samochód, a pomysłu plucia winem nie akceptuję. Bea mogłaby poszaleć do woli i wyjść stąd wesolutka, jednak decyduje się dotrzymać mi kroku i zachować podobna wstrzemięźliwość. Podziwiam w skrytości jej determinację; ja bym sobie pofolgował...
Decydujemy się na zakup jednej butelki tego białego wina, którego nazwę pani zapisuje nam na kartce i w kasie zamieniamy siedem euro w gotówce na jedną butelczynę.





Wypijemy przy okazji, a teraz już ruszamy w dalszą drogę.

Odległość do następnego punktu na naszej trasie jest niewielka, więc szybko docieramy w jego pobliże i tutaj zaczyna się coś mało dla mnie zrozumiałego. Drogowskazy kierują na jakieś podejrzanie okrężne szosy i w efekcie przez pewien czas krążymy wokół miasta zamiast do niego wjechać. Chociaż może jednak po spirali, bo stopniowo rośnie w oczach katedra na wzgórzu. Ginie jednak z zasięgu wzroku, kiedy wbijam się w miejską zabudowę. Tu już jadę trochę na wyczucie, znajdując miejsce do zaparkowania pod halami targowymi. Jedyne wolne miejsce pośród mnóstwa innych samochodów mimo, iż jeszcze przez kwadrans obowiązuje zakaz zatrzymywania się. Zostawiamy samochód - może przez ten kwadrans nikt się nie zdąży przyczepić i ruszamy na podbój Beziers.