Francja

Wracamy do szosy i nie przejeżdżamy nawet całego kilometra, a już trafiamy na pierwszy zaplanowany punkt dzisiejszego dnia. To Pont du Diable.

Teraz tutaj pięknie
I tak latam, i latam, i latam

I to kusi, i to nęci

Pozdrawiam.

ASIULA HK napisał(a):Teraz tutaj pięknie
I tak latam, i latam, i latam

I to kusi, i to nęci

Diabeł w tym palce maczał, to nic dziwnego, że... nęci.

Pozdrawiam,
Wojtek

Mijamy obszerne parkingi z informacją o darmowej "navette", podwożącej bliżej i zostawiamy wóz na chwilę prawie pod samym zakazem postoju przy skręcie do restauracji - o tej porze nie spodziewam się żadnych szykan. Z nowego mostu mamy piękny widok na Diabelski Most. Decydujemy się na spędzenie dłuższej chwili w tym miejscu, zatem postanawiam skorzystać z najbliższego parkingu. Trochę straszy szlaban i konieczność pobrania biletu, podnosi na duchu informacja, że do pół godziny możemy tu stać bezpłatnie. Jednak oceniamy, że z parkingu zbyt wiele trzeba dreptać na piechotę, więc zawracam i... rzeczywiście, przy wyjeździe szlaban podnosi się automatycznie, gdy tylko się do niego zbliżamy.

Teraz już zdecydowanie podjeżdżam pod samą restaurację - o tej porze zamkniętą na głucho - parkując przy stojącym tam samochodzie. Okazuje się, że budzimy w ten sposób smacznie śpiących pasażerów. OK, śpijcie, spijcie, my już sobie idziemy.

Diabelski Most został zbudowany przez benedyktynów w pierwszej połowie XI wieku, zatem jakieś tysiąc lat temu. Wprawdzie w XVIII wieku go poszerzono, jednak w pełni został zachowany oryginalny kształt. Most umożliwiał dotarcie suchą stopą do położonego w głębi wąskiej doliny opactwa Gellone. Niestety, ile w ciągu dnia zdołali zakonnicy wybudować, tyle w nocy ulegało zniszczeniu. Tak trwało to przez dłuższy czas, aż sam św. Guilhem postanowił zbadać przyczynę. Zasiadł wieczorem w pobliżu budowanego mostu i w pewnym momencie zauważył przybycie diabła, który od razu zabrał się do niszczenia tego, co zostało świeżo domurowane.

- Dlaczego nam to robisz, szatanie?! - wykrzyknął św. Guilhem
- Bo nie cierpię tych twoich psów, sługusów, zakonników! - odparł diabeł.
- Ale my potrzebujemy tego mostu!
- Nic z tego. Chyba że... - zawahał się szatan.
- Że co?
- Że dostanę duszę pierwszego z tych twoich psów, mnichów, który przejdzie po gotowym moście.

St. Guilhem pomyślał chwilę i rzekł:

- Jeśli w ciągu trzech dni powstanie gotowy most, zgadzam się na twój warunek.

Na tym stanęło. Po trzech dniach piękny most łączył oba brzegi i zjawili się mnisi z opactwa. Diabeł zatarł ręce, św. Guilhem wyciągnął zza pazuchy kość i rzucił ją na drugi brzeg. Wtedy wyskoczył towarzyszący mu pies, przebiegając jako pierwszy po moście.

- Umowa wykonana, szatanie - podsumował zadowolony św. Guilhem, a diabeł ze złości zawył i skoczył w nurt rzeki.

Przyjęła się tradycja, że przechodzący mostem pielgrzymi rzucają kamień do rzeki. Jeśli przypadkiem dobrze trafią, o ściany wąwozu odbija się echem diabelski skowyt...

Coś w tej opowieści musi być
Niewątpliwie jakaś magia

Pozdrawiam.

ASIULA HK napisał(a):Coś w tej opowieści musi być
Niewątpliwie jakaś magia

Czarna magia.
W służbie pobożnych mnichów.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Czarna magia.

Czarna, czy biała...obojętnie
Miejsce urokliwe

Pozdrawiam.

ASIULA HK napisał(a):Miejsce urokliwe

W tym dniu o kilka ładnych miejsc zahaczymy.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):W tym dniu o kilka ładnych miejsc zahaczymy.

To ja już zacieram łapki

Pozdrawiam.

ASIULA HK napisał(a):To ja już zacieram łapki

W najbliższych odcinkach przeurocza wioska.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zbliżam się do krawędzi niezbyt wysokiego, ale poszarpanego urwiska, jakim spadają do koryta rzeki ściany wąwozu. Wypatruję diabelskich rogów, ale tylko jakieś ptaszysko podrywa się do lotu.