Francja

FUX napisał(a):Szczęka opadła...

Staliśmy tam przez dłuższą chwilę, wybałuszając gały...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

tony montana napisał(a):Zaiste, piękne położenie... Czy ktoś z tych ludzi nie chce mi TEGO sprezentować????

Serio? Wiesz, jak tam mało słońca dociera?...

Pozdrawiam,
Wojtek

A po co mi słońce w TAKIM MIEJSCU???
Słońce to mam w Trójmieście!

Ile można

tony montana napisał(a):A po co mi słońce w TAKIM MIEJSCU???
Słońce to mam w Trójmieście!

Ile można

No, tak - wilgoć od rzeki zapewniona. Cień również. Czegóż więcej chcieć?...
Wolę słoneczko - chociaż też bez przesady.

Pozdrawiam,
Wojtek

To Castelbouc - domostwa, przylepione do opadającej pionowo do wody skały, na której znajdują się ruiny zamczyska.

Rewelacyjne miejsce - aż serce we mnie skacze na samą myśl, żeby się tam chociaż przez chwilę poszwendać. Jednak spojrzenie na zegarek zamyka tę kwestię - minęła 18:30.

Jest zdecydowanie zbyt późno na jakikolwiek spacer. Przejeżdżamy Gorges du Tarn jeszcze do Florac, gdzie kończą się porozcinane rzekami płaskowyże, a zaczynają góry Cevennes. Dokładnie na południe stąd znajduje się drugi co do wysokości ich szczyt - Mont Aigoual - w pobliżu którego jechaliśmy rano do jaskini, a my kierujemy się teraz na południowy wschód.

Postanawiamy sprawdzić, co się kryje pod nazwą Corniche des Cevennes.

"Ścieżka wykuta przez oddziały królewskie, ścigające kamizardów" - ciekawe, czy da się nią jakoś przejechać?
Na szczęście, zamiast ścieżki mamy przyzwoitej szerokości szosę; zastanawiamy się tylko, w jakim sensie została ona wykuta. Jakiegoś skalistego terenu, którego można by się spodziewać po takim haśle - nie widać. Za to mnóstwo rozległych widoków łagodnych gór, po których Stevenson wędrował z osiołkiem.

Szkoda wielka , ze zabraklo czasu na spacer po tak niezwyklym miejscu . . .
Zapisalem , moze mnie sie uda


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Szkoda wielka , ze zabraklo czasu na spacer po tak niezwyklym miejscu . . .
Zapisalem , moze mnie sie uda

To tylko trzytygodniowy wyjazd.
Co krok człowiek staje przed trudną kwestią wyboru...

Pozdrawiam,
Wojtek

W paru miejscach zatrzymujemy się na krótkie zaledwie ogarnięcie wzrokiem horyzontu, więc licznik w samochodzie odmierza teraz kilometry nieco szybciej, niż w wąwozie. Niemniej, czas ma swoje nieubłagane prawa i z gór zjeżdżamy już po ósmej wieczorem. Tuż przed Saint-Jean-du-Gard wjeżdżamy w dolinę rzeki, która w tym miejscu nosi nazwę Gardon de St. Jean.

Nieco dalej, w okolicy Anduze rzeka zmienia nazwę na Gardon d'Anduze. Postanawiamy porzucić na razie tę niezdecydowaną rzekę i wrócić do niej później, kiedy będzie się nazywała jeszcze inaczej. Korygujemy jednocześnie pierwotne plany z uwagi na dzisiejszą datę - ten wieczór dobrze jest spędzić blisko jakiejś większej cywilizacji. A że pora jest już wieczorna, więc znajdujemy sobie spokojne miejsce na przyrządzenie szybkiego obiadu.

Tuż po dziewiątej opuszczamy nasz bar pośród zieleni i pokonujemy ostatnie 40km, dzielące nas od Nimes.

Droga mija szybko, zupełnie inaczej jest ze znalezieniem miejsca do zaparkowania - trochę krążymy i w efekcie zostawiając wóz, uczymy się na pamięć nazwy ulicy, żeby później do niego jakoś trafić. Ulicą Roberta dochodzimy do bulwaru Gambetta, po czym kierujemy się nieco na wyczucie, a następnie już w stronę podświetlonych obiektów. Pierwszy, na jaki trafiamy, to wieża zegarowa. Oczywiście, każde z nas łapie za aparat.

- Ładnie podświetlona, prawda?
- Taki ciepły, żółtawy kolor.
- Żółtawy? Skądże! Bardziej niebieski!

Ten zachód słońca i nocne foki, to jest to, co mi się zawsze miło z urlopem kojarzy....
Tylko, że teraz, oglądając takie fotki...smutek mnie ogarnia

Pozdrawiam.

ASIULA HK napisał(a):Ten zachód słońca i nocne foki, to jest to, co mi się zawsze miło z urlopem kojarzy....

Zachód słońca taki niemrawy, ale co zrobić, skoro niebo nad horyzontem mocno zachmurzone było.

ASIULA HK napisał(a):Tylko, że teraz, oglądając takie fotki...smutek mnie ogarnia

Domyślam się po Twoich słowach, że zostajesz w domu.
Nie wiem, czy Cię jakoś pocieszy, że ja już drugi rok z rzędu muszę zrezygnować z wszystkich (słownie: pięciu) tradycyjnych wypadów w różne górskie rejony Europy...

Pozdrawiam,
Wojtek