Francja

Teraz pozostaje nam znaleźć przyjemne miejsce, gdzie będziemy się mogli oddać rozpuście. I raczej powinniśmy znaleźć takie miejsce szybko, zanim rolada się roztopi...

Mimo to zatrzymujemy się w co chwila, a nawet wyskakujemy w pewnym momencie na krótki spacerek, bo skalne formacje stają się coraz ciekawsze. Może zapakowana pod śpiworami rolada wytrzyma jeszcze chwilę? I już jedziemy dalej, intensywnie rozglądając się za miejscem na piknik. Zadanie mamy utrudnione, gdyż w wąwozie jest ciasno, a kiedy widać jakiś zjazd z drogi, okazuje się, że jest przeznaczony dla miłośników kajaków i innych tego typu atrakcji.

Ale mi się te skałki podobają,co do rolady,koleżanka kiedyś zrobiła na imieniny karpatkę,którą jedliśmy z kubków łyżeczką-dolewka też była
Pozdrawiam.
Piotr

Piotrek Byrdziak napisał(a):Ale mi się te skałki podobają

Ja bym się z wielką frajdą powłóczył po nich, czy chociażby wokół nich.

Pozdrawiam,
Wojtek

Nagle trafiamy na piękny parking ze stolikami i ławeczkami w sam raz na piknik. Problemem natomiast okazuje się znalezienie miejsca w cieniu, a żar z nieba leje się aż nadto odczuwalny. Objeżdżam parking dookoła, zataczam drugą pętlę... no, nie bardzo. Bea już jest skłonna poddać się żarliwej próbie słońca, kiedy decyduję się na nietypowe zaparkowanie samochodu. Znajdując lukę w zaroślach, wciskam się od zewnętrznej strony, a zamiast przy tutejszym stoliku, zasiądziemy do kawki na naszym sprzęcie. Francuska rodzinka przy sąsiednim stole już robi nam miejsce u siebie, ścieśniając się - chodźcie do nas! - ale dziękujemy. Mamy tu świetne miejsce, a kiedy spojrzę w górę, stwierdzam, że dzisiaj wypada nam piknik pod wiszącą skałą.

Pałaszujemy zakupione słodkości - rolada nieco zmiękła i właściwie w sam raz nadaje się do konsumpcji - popijamy herbatkę, kawkę, a jednocześnie w samochodzie ładuje się akumulatorek do aparatu. Kiedy sprawdzam jego stan, okazuje się, że niepokojąco miga dioda, więc odłączam, załączam ponownie - cóż, trochę dodatkowego czasu będzie to kosztowało.

I wtedy w całej rozciągłości objawia się stara prawda, że kiedy jesteśmy we dwójkę, Bea stanowi większy magnes dla kotów, zaś psy generalnie ciągną do mnie. Otóż pojawia się skądś Ciapuś, przez moment gości go Bea, po czym ten przykleja się do mnie. Bardzo się przykleja. Nachalnie się przykleja! Chyba się we mnie zakochał...

Polubił Cię i to bardzo
Pozdrawiam.
Piotr

Piotrek Byrdziak napisał(a):Polubił Cię i to bardzo

Aż za bardzo. Wiele razy się zdarzało, ze psy zabierały się ze mną na całodzienną włóczęgę po górach, ale od tego musiałem się opędzać.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): psy zabierały się ze mną na całodzienną włóczęgę po górach

Miły towarzysz włóczęgi-czemu nie
Pozdrawiam.
Piotr

Piotrek Byrdziak napisał(a):

Franz napisał(a): psy zabierały się ze mną na całodzienną włóczęgę po górach

Miły towarzysz włóczęgi-czemu nie

Ano. Chociaż najczęściej staram się zniechęcać, to zwykle bez efektu. Opisałem już na forum parę takich przypadków.

Pozdrawiam,
Wojtek

W końcu udaje mi się jakoś uwolnić od jego nadmiernych objawów przyjaźni i możemy kontynuować sjestę. Gdy jesteśmy już gotowi, a akumulatorek nadal się ładuje, decydujemy się zostawić otwarty samochód z kluczykiem w stacyjce, bo to jest konieczne dla obecności prądu w gniazdku i ruszamy na krótki obchód najbliższej okolicy. Może nikt nim w międzyczasie nie odjedzie.

Szybki rzut oka na skały, opadające pionowo prawie na samą drogę, a następnie folguję pokusie, by spenetrować otoczenie domostwa, przyklejonego do ściany, a nawet wbudowanego częściowo w skalną niszę.

Wciskam się w niewielką grotę, która niegdyś służyła zapewne za chłodziarkę, a dziś... lepiej nie mówić, po czym korzystamy z zaproszenia przeuroczych wąskich schodków, prowadzących do drzwi domu.

Gospodarstwo raczej nie jest już zamieszkałe, pozostałe zabudowania leżą w ruinie - całość wygląda bardzo nastrojowo.

Wrażenie potęguje dodatkowo wisząca nad domostwem, przechylona na stronę drogi skała, przypominająca trochę żółwia, a może bardziej dromadera.