Francja

Mijając miejscowość Blandas, strzelam jedną fotkę zamkowej bramy, nabieramy wody z zauważonego kokotka i już jedziemy dalej.

Widoki przednie

Pozdrawiam.

ASIULA HK napisał(a):Widoki przednie

...wzmagają apetyt, krzesełka, stolik i kuchenka również u nas zawsze w pogotowiu w bagażniku

te kiero napisał(a):

ASIULA HK napisał(a):Widoki przednie

...wzmagają apetyt, krzesełka, stolik i kuchenka również u nas zawsze w pogotowiu w bagażniku

Przemieszczamy się w rejon, rozsławiony przez Stevensona.

A takie pikniki w plenerze - przy odpowiedniej pogodzie - bardzo lubimy.

Pozdrawiam,
Wojtek

Kilka zdań tekstu do wcześniejszych odcinków.

Po chwili szosa zaczyna lekko opadać w dół, stopniowo przybierając na stromiźnie i wkrótce staje się bardzo kręta. Przekraczamy dolinę rzeczki Arre, która niedaleko stąd wpada do płynącej na południe Herault - z nią się jeszcze spotkamy w ciekawych okolicznościach - i zaczynamy się wspinać w górę. Strefa płaskowyżów zostaje za nami, podczas gdy my zagłębiamy się w góry Cevennes, po których Stevenson wędrował z osiołkiem, co później pięknie opisał.

Krajobraz się zmienia - rozległe płaskowyże z niewielkimi wypiętrzeniami ustępują miejsca coraz bardziej wyraźnym grzbietom górskim, nadal jednak porozdzielanym głęboko wciętymi wąwozami o częściowo skalistych urwiskach. Bardzo kręta szosa wyprowadza na przełęcz o wysokości 1264m, po czym opada do wąwozu rzeki Dourbie - ta płynąc na zachód, wpada do rzeki Tarn w Millau, przez który przejeżdżaliśmy wczoraj - po czym wspinamy się na jeszcze wyżej leżącą przełęcz, Col de la Sereyrede. Tu skręcamy na północny zachód, by po chwili osiągnąć pierwszy z zaplanowanych na dziś punktów.

Kilka minut przed dziewiątą lądujemy na parkingu przy punkcie informacyjnym i kasie do Abime de Bramabiau. Informacja na miejscu pokrywa się ze znaną nam już wcześniej - czynne od 9:30. Widać dróżkę z furtką, gdzie z kolei informują, że wejście jedynie z ważnymi biletami. Jest to zatem odpowiedni moment na śniadanie - mimo iż termometr wskazuje jedynie 13 stopni, to słoneczko wspaniale dogrzewa, lokujemy się więc z pierwszym tego dnia posiłkiem na skraju parkingu.

Kiedy kończymy, zaczyna się już robić ruch; nabywamy bilety po 7,50, zaś na moje pytanie o godzinę przybycia przewodnika, słyszę odpowiedź, że ten już jest na miejscu. Z biletami w kieszeni ruszamy dróżką, opadającą miejscami nawet zakosami i po przejściu około kilometra, trafiamy do wąskiej doliny, której dnem płynie potok. Dolina zamknięta jest pionową skalną ścianą, jednak zamek nie jest idealnie szczelny - w skale widać wąską pionową szparę.

Czeka tu już kilka osób, troje innych doszło wraz z nami, a gdzież ten przewodnik? Jakoż i po chwili z pionowej szczeliny wyłaniają się dwie sylwetki, zmierzając wolno w naszą stronę. Jedna z nich to pani - jak się zaraz okaże - o tubalnym głosie i adekwatnej budowie ciała, podczas gdy towarzyszący jej mężczyzna zachowuje absolutną ciszę.

Wita nas i po zwyczajowym wstępie, ruszamy wszyscy w kierunku pionowej szczeliny.

Chodnik - przy samej ścianie zabezpieczony przed spadającymi z góry kamieniami - prowadzi do wnętrza Abime de Bramabiau. Nazwa jaskini wywodzi się z języka okcytańskiego i znaczy: "byk, który ryczy".

A nadana została z uwagi na huk kaskady, odbijający się zwielokrotnionym echem od wysokich ścian po obu stronach podziemnej rzeczki.