Francja

piotrf napisał(a):Ciekawe jak tam było przed wielką renowacją w latach osiemdziesiątych

Czy los był łaskawy jak dla Bibury , czy na swój przewrotny sposób okrutny , jak dla Boscastle

Renowacja była przeprowadzona.
Jak wyglądało przed nią?... Nie wiem, ale cieszę się, że mogliśmy to oglądać w obecnym stanie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Jak wyglądało przed nią?... Nie wiem, ale cieszę się, że mogliśmy to oglądać w obecnym stanie.

Też się cieszę , bo dzięki tobie możemy podziwiać jedną z ciekawszych miejscowośći tego typu
Pytania jednak pozostają , a ciekawość każe drążyć temat . . .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Też się cieszę , bo dzięki tobie możemy podziwiać jedną z ciekawszych miejscowośći tego typu

Ta wioseczka, to jeszcze nic. Później tego dnia zobaczymy prawdziwy hit w tym względzie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Obecne fortyfikacje pochodzą z pierwszej połowy XV wieku i zostały wzniesione staraniem przeoryszy zakonu cysterskiego z nieodległego Nonenque. Powodem były powtarzające się napady band zbójeckich, których w rejonie płaskowyżu Larzac było wiele. Ale już wcześniej istniały pewne obwarowania, postawione w czasie wojny stuletniej, zaś pierwsze wzmianki o wiosce pochodzą z XII stulecia - ówczas zwała się ona Mas d'Olcas.

Gdzież zatem ślady templariuszy czy szpitalników? Przecież podążamy ich szlakiem!
Tu daje się wykryć pewne nadużycie - Saint-Jean d'Alcas nie ma z nimi absolutnie nic wspólnego, a jedynie dla swej urody została do szlaku włączona.

Chociaż, właściwie jest coś, co łączy tę wioskę z rycerzami zakonnymi. Otóż na początku XIV wieku miał na nią chrapkę komandor pobliskiej Sainte-Eulalie, czemu jednak skutecznie oparły się cysterki, wspierane przez króla Francji.

Cóż - zobaczyliśmy, co się dało, opuszczamy zatem ufortyfikowaną wioskę, wsiadamy do samochodu i odjeżdżamy.

Mapka przejazdów



A - Estaing
B - Espalion
C - wiadukt w Millau
D - Saint-Jean d'Alcas

Teraz wiem, dlaczego te Twoje domy z kamienia dobrze się komponują.
Przez kolor.
Podobny dom w PL byłby z popielatego granitu, a więc brzydki.
Ten kamlot ma kolor ciepły i jest miły dla oka i otoczenia.

FUX napisał(a):Teraz wiem, dlaczego te Twoje domy z kamienia dobrze się komponują.
Przez kolor.
Podobny dom w PL byłby z popielatego granitu, a więc brzydki.
Ten kamlot ma kolor ciepły i jest miły dla oka i otoczenia.

Bardzo lubię taką kolorystykę.
Bea z kolei uwielbia kamienne domy z niebieskimi drzwiami i okiennicami. Tu i ówdzie trafiają się nam takie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wąską asfaltową drogą obniżamy się na dno szerokiej doliny, rozdzielającej wapienne płaskowyże...

...by po chwili wspiąć się serpentyną na zbocza sąsiedniego płaskowyżu.

Dojeżdżamy do Le Viala du Pas de Jaux - maleństwa, zbudowanego przez Szpitalników zaraz po przejęciu tych terenów po rozwiązanym zakonie Templariuszy. Początkowo był to jedynie kościół i pomieszczenie bardziej administracyjne niż obronne, jednak w następnym stuleciu z uwagi na rosnącą ilość napadów postawiono wieżę obronną z magazynem do przechowywania ziarna. Akurat trwa remont całości, więc wchodzimy jedynie do biura informacji turystycznej, gdzie urządzono niewielka ekspozycję. Jest możliwość zakupu wejściówki na wieżę, z czego jednak rezygnujemy - widok z góry na plac budowy nie jest dla nas na tyle atrakcyjny, również dosyć silny wiatr zniechęca do tego przedsięwzięcia. Szybko zatem opuszczamy Le Viala du pas de Jaux.

Kierujemy się na wschód, a już po chwili zatrzymuje nas całkiem ładny wiadukt kolejowy.

Nasza droga prowadzi pod jednym przęsłem w dół, inna odchodzi w bok, skręcając pod kolejne przęsło, których jest więcej, jako że linia kolejowa przecina opadającą dolinkę. Korzystamy z tego przystanku również, aby spojrzeć z góry na mieścinkę, do której właśnie zmierzamy.