Małe i duże po Polsce podróże - Na Wschód-odsłona 2 :)

W parę kroków wracamy na Rynek. Pogoda wciąż jest lekko pochmurna .

Przy tym obiekcie już byliśmy…..



…ale ten zostawiliśmy sobie na później .





Kamienice przy ulicy prowadząca z Rynku do Cerkwi niewiele się chyba zmieniły od lat przedwojennych





Może nowy właściciel zadba o ten budynek?



Podoba się nam ten klimat

Piękna cerkiew konkatedralna pw. Przemienienia Pańskiego stoi na terenie dawnego, XV-wiecznego zamku, który ostatecznie, jako znajdujący się już w ruinie, rozebrano w XVII wieku. Cerkiew zbudowano w pierwszej połowie XVIII wieku a obecny, pseudobizantyjski wygląd jest efektem rozbudowy tuż przed I wojną światową.









Wewnątrz znajduje się cenna XVII-wieczna ikona, jednak nie mogliśmy jej zobaczyć bo cerkiew była zamknięta . Tylko rzuciliśmy okiem przez oszklone drzwi.















Spod Ratusza widać cerkiew, spod cerkwi – Ratusz .

Ostatnim punktem jarosławskiego programu miał być punkt widokowy , ale określenie to okazało się zdecydowanie na wyrost. Może gdyby jeszcze poprzycinać nieco rosnące drzewa i inne zarośla, zarówno na samym „punkcie” jak i pod murem benedyktyńskiego opactwa, byłoby trochę lepiej . Zwłaszcza, jak już się go wyremontuje .



Sanu nie widać, płynie za daleko od miasta.



Na skwerku, tzw. Małym Rynku stoi ławeczka-pomnik prof. Edwarda Kieferlinga, który był artystą i wieloletnim dyrektorem Liceum Sztuk Plastycznych w Jarosławiu.



Ostatni rzut oka na Ratusz…





… i zahaczając jeszcze o Kolegiatę (ale to opisałem już wcześniej) wracamy do samochodu.

Spędziliśmy w Jarosławiu dobrych kilka godzin , miasto wg mnie jest bardzo ładne i zdecydowanie warte odwiedzin, przydałby się może jeszcze nieco lepszy gospodarz, który umiejętnie uczyniłby z niego podkarpacką (i nie tylko) perełkę, taki dobry wstęp do większego i dużo lepiej znanego Przemyśla.

Było już dość późne popołudnie a my byliśmy naprawdę porządnie zmęczeni, ale mimo to postanowiliśmy jeszcze przed wieczorem i korzystając z poprawiającej się pogody odwiedzić coś z zaplanowanych miejsc. Także to jeszcze nie koniec dzisiejszego dnia .

c.d.n.

27 lipca, czwartek c.d.

Tego późnego popołudnia udało się nam odwiedzić jeszcze trzy miejsca w pobliżu Jarosławia, w tym odcinku pokażemy dwa z nich, z czego jedno było nieplanowane .

Przejeżdżając nieopodal jarosławskiego dworca kolejowego kierujemy się na południe. Kilka kilometrów za miastem odbijamy w kierunku sporej wsi Chłopice w której za drogowskazem docieramy na pagórek z wielkim asfaltowym placem. Znajduje się tu jeden z licznych na szlaku architektury drewnianej Podkarpacia kościołów pw. Wniebowzięcia NMP.

Pierwszy kościół w tym miejscu zbudowano na polecenie króla Jana III Sobieskiego w 1685 roku dla społeczności grekokatolickiej. Wcześniej stała tu drewniana kapliczka postawiona w efekcie domniemanych objawień maryjnych. Obecny drewniany kościół powstał w 1761 roku jako cerkiew i od tego czasu kilkukrotnie zmieniały się wyznania których wierni w nim odprawiali nabożeństwa. Od końca XIX wieku kościół już nieprzerwanie pełni funkcję świątyni rzymskokatolickiej. Wewnątrz znajduje się oryginalna polichromia bizantyjska z połowy XVIII wieku. Obok kościoła stoi zbudowana w połowie XVII wieku mała drewniana kaplica oraz dzwonnica.











Kościół był zamknięty, ale gdy dłuższą chwilę się wokół niego kręciliśmy, pojawiła się starsza zakonnica i otworzyła go… nie żeby akurat specjalnie dla nas , po prostu niedługo miała się rozpocząć wieczorna msza.





Wnętrzem, bogato i kolorowo wymalowanym nie byliśmy specjalnie zachwyceni, ale wypadało wyrażać zainteresowanie i podziw . W kościele znajduje się też kopia skradzionego w latach 90-tych cudownego obrazu który pochodził z XV wieku, ale nie dostąpiliśmy zaszczytu by go obejrzeć , jest odsłaniany jedynie podczas nabożeństw. Niemniej, zakonnica przygotowująca świątynię do mszy była sympatyczna i widząc nasze zainteresowanie zaczęła nam opowiadać różne historie , także związane z cudami i łaskami jakich przez wieku doświadczyli modlący się przed obrazem ludzie…Jakoś udało się nam w końcu „wyrwać” , głównie dlatego że chcieliśmy jeszcze dziś co nieco zobaczyć a i zmęczenie dawało się we znaki.

















No i fajnie, nie dość, że znaleźliśmy się tu przypadkiem to jeszcze mogliśmy wejść do środka… chyba warto zwiedzać tutejsze kościoły popołudniami bo są otwarte ze względu na msze .

Przejechawszy kilkanaście kilometrów jeszcze dalej na południe podziwiamy coraz bardziej pofałdowane krajobrazy Podkarpacia. Ładnie tu… choć na miejscu ładniej niż na zdjęciach .









A zmierzamy do wsi Tuligłowy , gdzie znajduje się wypatrzony przeze mnie przed wyjazdem kościół – sanktuarium. Skoro mamy trochę czasu i jesteśmy w okolicy, to zajrzymy .

Wg tradycji osadę tę założyli w XIV wieku uciekinierzy z Podola chroniący się przed Tatarami. Przywieźli ze sobą swój najcenniejszy skarb – obraz który stał się obiektem kultu. Badania wykazują, że obraz który dziś jest celem pielgrzymek nie jest jednak tym oryginalnym, został bowiem namalowany w końcu XV wieku. Obecny kościół w którym się znajduje zbudowano wraz z zabudowaniami klasztornymi w drugiej połowie XVIII wieku.

Kościół ma ciekawą i chyba rzadko spotykaną fasadę .





Typowa jak się przekonaliśmy dla tutejszych terenów potrójna dzwonnica.







Tuligłowy leżą na Drodze św. Jakuba, spory kawałek od celu



W Tuligłowach oryginalny XV-wieczny obraz znajduje się w prezbiterium.









A o jego historii można się w szczegółach dowiedzieć na miejscu



W sumie właśnie podczas lektury tej tablicy dotarło do nas że patrzymy na tak stary obiekt… czym, zresztą w ogóle jak całością naszego pojawienia się w kościele wywołaliśmy pewne zainteresowanie zmierzających na mszę kobiet . Zwłaszcza jedna z nich miała ochotę sobie z nami pogadać, pytała jak nam się podoba kościół – ewidentnie mieszkańcy są bardzo z niego dumni . Zgodnie z prawdą powiedzieliśmy że bardzo nam się podoba że jest tak ładnie odnowiony, no i że nie spodziewaliśmy się że skrywa tak stary i znany w okolicy obraz. Było to bardzo sympatyczne , po niemiłym incydencie w Rzeszowie dziś przytrafiały się nam same fajne spotkania i rozmowy.

Msza zaraz się zacznie… jedziemy dalej .

c.d.n.

Bardzo ładne, ciekawe i raczej nieznane obiekty pokazaliście w dwóch ostatnich odcinkach.

Fasada tego kościoła w Tuligłowach rzeczywiście bardzo oryginalna i raczej nieczęsto spotykana.

Nefer napisał(a):Bardzo ładne, ciekawe i raczej nieznane obiekty pokazaliście w dwóch ostatnich odcinkach.

Fasada tego kościoła w Tuligłowach rzeczywiście bardzo oryginalna i raczej nieczęsto spotykana.

Prawda? . Zobaczyłem ją na zdjęciach w sieci i mi się spodobała... a że potem tak wypadło, że był czas i byliśmy blisko, to podjechałem.
Takich mniej znanych miejsc jeszcze chyba parę będzie...a więcej to jak się zdecydujemy na podkarpacką powtórkę w tym roku

27 lipca, czwartek c.d.

Ostatnim punktem tego dość bogatego we wrażenia i długiego dnia był Pruchnik. Malutkie miasteczko, które swoje prawa miejskie odzyskało niedawno, bo w 2011 roku miało być istotnym punktem na naszej trasie, tak się ułożyła, że ostatnie chwile kończącego się dnia spędziliśmy właśnie tam.

Pruchnik przyciąga swoją w miarę nieźle zachowaną, zabytkową, drewnianą, małomiasteczkową zabudową. Miejscowość ma długą historię, prawa miejskie uzyskało w połowie XIV wieku, jednak nigdy nie rozwinęło się w istotny ośrodek, taki jak choćby pobliski Jarosław. Najstarsze zachowane drewniane domy, niektóre z podcieniami, pochodzą z XVIII wieku, większość jest XIX wieczna. W całym mieście jest ich około 40, w rynku i przy wybiegających od niego uliczkach, całość przypomina dawne, XIX-wieczne galicyjskie miasteczka. Byliśmy bardzo ciekawi jak to rzeczywiście wygląda np. w porównaniu do typowego skansenu…fakt że widzieliśmy tylko jeden, ten w Lublinie, ale do tej pory pozostajemy pod jego wrażeniem.

Parkuję na niedużym placu pod pruchnickim kościołem, tuż przy rynku. Na placyku jest trochę aut… no tak , właśnie trwa wieczorna msza .







Kościół pw. św. Mikołaja to budowla gotycka , wzniesiona w połowie XV wieku wraz z zachowanym, oryginalnym murem obronnym, w XVII wieku przebudowana w stylu renesansowym. Posiada XVIII-wieczny barokowy wystrój oraz dostawione wówczas kaplice boczne.



Zajrzymy tutaj później, teraz pójdziemy na rynek.

Jeden z odnowionych domów tuż przy kościele.



Zabytkowa, XVIII wieczna brama

Rynek w Pruchniku w pewnym względzie przypomina ten w Sandomierzu , jest podobnie nachylony wzdłuż przekątnej



Zdjęcia widziałem wcześniej w internecie planując wyjazd, więc mniej więcej wiedzieliśmy czego się możemy spodziewać. Jest ładnie, choć nie szałowo, trzeba przyznać, że całość jest ładnie zadbana i robi dobre wrażenie, nawet mimo kiepsko się komponujących „wstawek” z czasów dość jeszcze niedawnych.











W Pruchniku dzieciństwo spędził Mieczysław Orłowicz, stąd pochodziła jego rodzina.



Urodził się tu bliżej nam nieznany ksiądz Bronisław Markiewicz .



Jak również malarz Edward Kieferling .

Kręcimy się dłuższą chwilę po totalnie opustoszałym rynku zapuszczając się kawałek w boczne uliczki.









A potem wracamy pod kościół, msza właśnie się kończy więc jeszcze przed zamknięciem możemy zajrzeć do środka.







Kościół jest ładnie odnowiony, malowidła w starym stylu na sklepieniu uzupełniono o nowoczesne wstawki na ścianach bocznych.







Trochę historii



I ostatnie zdjęcie kościoła w promieniach zachodzącego już prawie słońca.



Nie spędziliśmy w Pruchniku wiele czasu, jednak wydaje mi się, że poza wieżą widokową zbudowaną na wzgórzach na południe od miasta wiele więcej do zobaczenia tutaj nie ma. Miasteczko jest jednak sympatyczne i wg mnie warte przystanku na trasie zwiedzania Podkarpacia .

Z Pruchnika udaliśmy się jeszcze dalej na południe by dotarłszy do płynącego doliną Sanu jadąc potem w kierunku wschodnim wzdłuż rzeki pilnie wypatrywać miejsca na nocleg. Tereny te są bardzo ładne , łagodne wzgórza porośnięte lasami i pocięte polami uprawnymi, wszystko w pięknym, wieczornym oświetleniu i spokojnej, bezwietrznej pogodzie sprawiało wręcz genialne wrażenie. Z miejscówkami już tak różowo nie było, ale ostatecznie bez większego trudu zostaliśmy gdzieś na trawie, wśród łąk i pól, przy samej rzece. Zdążyliśmy niemal w ostatniej chwili przed zachodem słońca… I tak właśnie powinno być , dzień wykorzystany od samego rana, do samego wieczora… a zmęczenie, cóż, po czasie się już tak nie pamięta, jak tego, że udało się zobaczyć tyle fajnych, ciekawych miejsc, krajobrazów, dowiedzieć się wielu nowych rzeczy. Może jutro też tak będzie? .

c.d.n.

kulka53 napisał(a):malowidła w starym stylu na sklepieniu uzupełniono o nowoczesne wstawki na ścianach bocznych.

Trzeba przyznać, że ładnie wygląda to połączenie starego stylu z nowoczesnością.

Nefer napisał(a):

kulka53 napisał(a):malowidła w starym stylu na sklepieniu uzupełniono o nowoczesne wstawki na ścianach bocznych.

Trzeba przyznać, że ładnie wygląda to połączenie starego stylu z nowoczesnością.

Na pewno ciekawie
Ktoś wpadł na pomysł by historię kościoła opowiedzieć w taki sposób, na pewno jest przez to oryginalnie.
Ważne, że wnętrze jest zadbane, nam się podobało zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz

kulka53 napisał(a):Urodził się tu bliżej nam nieznany ksiądz Bronisław Markiewicz .

Ja kojarzę księdza Markiewicza, z wyjazdów oazowych do Miejsca Piastowego k/ Krosna (dawno to było - jeszcze w czasach komuny).
To ciekawa postać ... taka pozytywistyczna (wg. XIX-cznych ideałów), bardzo zasłużony dla regionu. Założyciel domów wychowawczych dla młodzieży, założyciel zgromadzenia Michała Archanioła, wydawca periodyku Powciągliwość i Praca.
Jego imię nosi znany Ośrodek Onkologiczny w Brzozowie. Nie wiedziałem, ze urodził się w Pruchniku.

Buber napisał(a):Nie wiedziałem, ze urodził się w Pruchniku.

No to fajnie, że tam pojechaliśmy i zwróciliśmy uwagę na te tablice.
Jednak nawet z takiej relacji jak nasza można się czasem czegoś dowiedzieć