Małe i duże po Polsce podróże - Na Wschód-odsłona 2 :)

To i owo na Dolnym Śląsku, 02.04.2017, niedziela

Kapryśną, głównie deszczową (choć też śnieżną ) i zimną mieliśmy wiosnę w bieżącym roku...
Korzystając z zapowiadanej wyjątkowo całkiem niezłej pogody na pierwszy z kwietniowych weekendów, postanowiliśmy z niego skorzystać i przejechać się świeżo „zaczipowaną” Luną. Autko stało większą część zimy na parkingu wyruszając tu i ówdzie tylko sporadyczne kilka razy, chciałem wypróbować jak będzie się zachowywać w trasie, no i zaprezentować jego nowe możliwości Małgosi . Plan powstał naprędce, nie chcieliśmy się wybierać nigdzie daleko (takie bardziej odległe też mamy pomysły), a zobaczyć coś nowego albo dawno nie widzianego... i tak około 8 rano wyruszyliśmy do Kamieńca Ząbkowickiego.

Pałac w Kamieńcu znamy oczywiście, choć ostatni raz byliśmy tam dobrych kilka lat temu. Od tego czasu sporo się zmieniło... zmarł poprzedni właściciel który dzierżawił obiekt od lat 80-tych a którego udział i rola w jego historii oceniana jest bardzo różnie . Pałac został przejęty przez gminę, która po przeprowadzeniu prac remontowych i rekonstrukcyjnych od niedawna udostępnia go do zwiedzania.

Wspomnę tylko, że pałac nie ma zbyt długiej historii, powstawał z przerwami przez 33 lata od 1839 do 1872 roku. Pomysłodawczynią jego zbudowania i właścicielką była księżna niderlandzka Marianna Orańska, która dobra na Dolnym Śląsku otrzymała w spadku po swoich rodzicach. Wielce zasłużona dla rozwoju regionu ziemi Kłodzkiej i okolic księżna zmarła w 1883 roku mając 73 lata.

Już po dojechaniu na nieduży parking u podnóży zamkowego wzgórza widać, że trochę się tu zmieniło... cały teren został porządnie ogrodzony oraz uporządkowany... może nie pod linijkę, ale różnica jest widoczna. Małgosia rzuciła się na fotograficzne łowy wczesnowiosennych, pięknie kwitnących i wyglądających w porannym słońcu kwiatków

Sam pałac od frontu w sumie prezentuje się dość podobnie do tego co pamiętaliśmy...



Ale nieco z boku widać że na pewno trochę się zmieniło, elewacja jest odnowiona, ubytki uzupełnione, wszystko błyszczy się i lśni w pięknie świecącym słońcu i fajnie wygląda na tle błękitnego nieba

Zajrzeliśmy do środka, było otwarte. Nie planowaliśmy zwiedzania , ale dla chętnych informacja – zwiedzanie z przewodnikiem odbywa się od godziny 10 o każdej pełnej godzinie i kosztuje – uwaga – niemało, bo 25 zł. Trudno wyrokować czy spacer po świeżo odnowionym wnętrzu w którym nie zachowały się żadne praktycznie artefakty z epoki (rozkradzione po wojnie i spalone w pożarze tuż po niej) jest wart tej ceny , może gdybyśmy jeszcze załapali się na pełną godzinę może byśmy się zdecydowali, ale była już 10:20 i pani stwierdziła że może nas ewentualnie doprowadzić do grupy... podziękowaliśmy. Może za parę lat wrócimy gdy całość będzie jeszcze bardziej okazała .

Przyjrzeliśmy się za to powieszonej na ścianie trasie najciekawszego szlaku w Polsce



Coś tam znamy, czegoś innego nie znamy…może zajrzymy gdy będzie okazja.

Obeszliśmy sobie pałac dookoła, liści niewiele jeszcze było więc widoki do zaakceptowania.





Teren od tyłu został naprawdę porządnie uporządkowany .























No, może tutaj cegiełki by trochę trzeba uzupełnić



Zajrzeliśmy też przez siatkę na świeżo założony ogródek przez pałacem.















Widać zmiany, widać włożone środki, widać dobrą drogę by zamek w Kamieńcu Ząbkowickim stał się tym, czym się reklamuje – perłą architektury Dolnego Śląska...

Ciekawe czy one to doceniają





Żeby dopełnić wizytę w Kamieńcu przespacerowaliśmy się jeszcze do tutejszego kościoła, czy też trafniej – dawnego klasztoru Cystersów z kościołem Wniebowzięcia NMP. W zachowanych budynkach barokowego klasztoru mieści się obecnie Archiwum Państwowe. Historia Kamieńca ściśle wiąże się zakonem, Cystersi przybyli tutaj z Lubiąża już około połowy XIII wieku i wkrótce powstała imponująca siedziba klasztorna wraz z gotyckim kościołem. Obecny barokowy wygląd zawdzięcza przebudowie w XVII wieku.







Właśnie trwała msza... za wiele się nie naoglądaliśmy.



Ale tutaj większe zmiany przez kilka lat nie nastąpiły... mogliśmy spokojnie wrócić do auta i udać się w dalszą drogę .

c.d.n.

Tam mnie jeszcze nie było. Chętnie poznam

kulka53 napisał(a):. Małgosia rzuciła się na fotograficzne łowy wczesnowiosennych, pięknie kwitnących i wyglądających w porannym słońcu kwiatków

Kokorycze i zawilce.

pzdr

ale kilometrowe te linki

Z Marianną Orańską „spotkałam się” dość niedawno (bo na sylwestrowym wypadzie do Międzygórza), ale Kamieńcu nie byłam całe wieki. Może uda się wygospodarować w tym roku jakiś dzień (chociaż nie będzie to łatwe), aby to zmienić?

Nieszczęśliwa w małżeństwie bez miłości, Marianna zakochała się z wzajemnością we własnym koniuszym. Dla niego porzuciła rodzinę, wywołując najgłośniejszy skandal XIX wieku. W sumie to nie wiadomo, czym bardziej oburzono się na europejskich dworach - tym, że miała kochanka (przecież w czasach Marianny pozamałżeńskie związki były dość częste nie tylko u mężczyzn), tym że kochankowi urodziła dziecko, czy raczej tym, że kochanek był „nikim”?

Mariannę oczywiście ukarano… Na pruskim terytorium nie wolno jej był przebywać jednorazowo dłużej niż dobę, co miało wpłynąć na ograniczenie jej kontaktów dziećmi ze ślubnego związku. Znalazła na to sposób, kupując pałacyk kilkanaście kilometrów od Kamieńca, ale już za granicami Prus, dzięki czemu mogła często bywać w Kamieńcu nie łamiąc zakazu .
Pojawiła się wówczas kolejna szykana – zakaz wchodzenia do pruskich pałaców przez główną bramę, obejmujący również jej własną rezydencję w Kamieńcu. To właśnie dla niej powstało tylne wejście wykute w zachodniej wieży, do którego docierała po dostawianych drewnianych schodach.

greenrs napisał(a):Tam mnie jeszcze nie było. Chętnie poznam

W Kamieńcu czy w ogóle w Kotlinie Kłodzkiej?

Tym razem zbyt wielu miejsc nie będzie, ale niedawno zrobiliśmy sobie jeszcze jedną wycieczkę , także się jeszcze coś pojawi za jakiś czas .

longtom napisał(a):Kokorycze i zawilce.

Zawilce to znamy, te drugie - pierwszy raz słyszę nazwę , dzięki.
Nie rosły dziko ale na założonych pod pałacem rabatkach.

A linki.... można je skracać ale daliśmy sobie spokój. Chyba się już przyzwyczaiłem.
Tony też takie ma .

dangol napisał(a):kupując pałacyk kilkanaście kilometrów od Kamieńca, ale już za granicami Prus

Czytałem o tym, pałacyk znajdował się w Bilej Vodzie, tuż przy obecnej polsko-czeskiej granicy .

Ale o tylnym wejściu wykutym w wieży to nie słyszałem , byśmy się przyglądnęli czy wciąż tam jest.
Trochę miała utrudnione życie przez ówczesne władze, może właśnie dlatego brak szczęścia osobistego rekompensowała tak rozbudowaną działalnością społeczną i nie tylko na Dolnym Śląsku? .

2 kwietnia, niedziela c.d.

Z Kamieńca pojechaliśmy prosto do Barda. No, może nie tak prosto bo się okazało że najkrótsza droga przy zbiorniku Pilce jest zamknięta i trzeba było nadrobić parę km przez Ząbkowice.

Przez Bardo, niewielkie miasteczko leżące na przełomie Nysy Kłodzkiej przez góry Bardzkie przejeżdżaliśmy wiele razy, wiedzie tamtędy główna droga do Kłodzka i do Czech. Kiedyś przed laty miałem okazję chwilę w nim spędzić, uznaliśmy, że skoro jesteśmy tak blisko a Małgosia w ogóle nigdy tu nie była to zajrzymy .

Bardo chyba najbardziej znane jest ze swego górskiego położenia nad przełomem rzeki, są tu organizowane krótkie spływy kajakowe po Nysie. Jest tutaj również sanktuarium maryjne, barokowy kościół Nawiedzenia NMP ma od 2008 rangę bazyliki mniejszej, nadaną przez papieża Benedykta XVI. Z innych zabytków wymienić można gotycki, kamienny most na Nysie z początku XVI wieku oraz zespół kaplic na Górze Różańcowej (lata międzywojenne XX wieku).

W niedzielne południe Bardo prezentowało się nadzwyczaj sennie i skromnie zarazem. Miasteczko jest naprawdę nieduże, mieszka tu niespełna 3000 ludzi, widać, że nie dociera tu masowa turystyka. Kamieniczki na głównej ulicy są w większości zaniedbane, handel i usługi na wymarciu – lokale pozamykane, na sprzedaż lub wynajem…

Pierwsze kroki skierowaliśmy do bazyliki. Wzniesiona na przełomie XVII i XVIII wieku na miejscu wcześniejszego kościoła, będącego od średniowiecza miejscem kultu maryjnego. Historię ma podobną co klasztor w Kamieńcu, w połowie XIII wieku został przejęty po augustianach przez cystersów. Z zewnątrz budowla jest zwyczajnie brzydka , poza tym zaniedbana, wewnątrz jednak jest dużo lepiej.

W ołtarzu znajduje się najcenniejszy zabytek kościoła – romańska figurka Matki Boskiej z Dzieciątkiem, tzw. Tronującej Madonny.







Parę słów na jej temat



I jeszcze parę kościelnych, barokowych figur.

Wychodzimy. Na placyku przed kościołem przyglądamy się mapce, trzeba przyznać, że obecnie tak jak większość polskich miast także i Bardo jest przygotowane na odwiedziny turystów



W parę kroków jesteśmy na zabytkowym moście, służącym obecnie do ruchu lokalnego.





Proszę, ile tu atrakcji



Zanim będziemy je zaliczać spójrzmy jeszcze na klasztor żeńskiego zgromadzenia zakonnego w którym mieści się Dom Dziecka. Zbudowany w 1935 roku budynek jest spory i od razu rzuca się w oczy na tle pozostałej małomiasteczkowej architektury Barda.

A potem przeszliśmy przez rzekę i w pocie czoła (serio, zrobiło się naprawdę bardzo ciepło) wdrapaliśmy się na Obryw Skalny , czy było to 2,3 km? możliwe, choć bardziej męcząca była droga w pionie niż w poziomie

Tuż przed celem…





Tłumu nie ma



Toteż bez przeszkód możemy się poprzyglądać Bardu, ładnie położonemu w zakolu Nysy Kłodzkiej.





















Dostrzegamy kilka (z wielu) kaplic wspomnianej Drogi Różańcowej

Nawet nie wiedziałem że w tym momencie patrzę na bardzki Rynek



A to już on właśnie już z bliska







Chyba najmniej imponujący Rynek jaki kiedykolwiek widziałem , ale jest a to się też liczy. W dodatku z odnowioną nawierzchnią, także jak widać co się w Bardzie dzieje, i dobrze.

Zjedliśmy sobie zabrane drugie śniadanie i ruszyliśmy dalej…

c.d.n.

kulka53 napisał(a):

greenrs napisał(a):Tam mnie jeszcze nie było. Chętnie poznam

W Kamieńcu czy w ogóle w Kotlinie Kłodzkiej?

Nie no... Kotlinę Kłodzką znam dość dobrze Chodziło mi o Kamieniec

2 kwietnia, niedziela c.d.

Ponieważ zostało nam jeszcze całkiem sporo czasu, postanowiliśmy zrealizować ostatni punkt programu i podjąć wyzwanie przedostania się do Krzeszowa . Nie na darmo piszę w ten sposób... lokalne, powiatowe i gminne drogi w górskich rejonach Dolnego Śląska pozostają wciąż sporym wyzwaniem dla zawieszeń samochodów i testem odporności na wstrząsy dla ich pasażerów .

Aby mieć nieco krótszą drogę i w miarę prostą, wybraliśmy trasę przez Czechy, a konkretnie przez Tłumaczów i następnie Broumov.

W Krzeszowie, mimo że to tak blisko, żadne z nas nigdy jeszcze nie było. Historia tego miejsca jest podobna jak poprzednio odwiedzonych, sprowadzeni tu w XIII wieku Cystersi zasiedlili opuszczone opactwo benedyktyńskie i pozostawali tu przez stulecia, aż do kasacji zakonu w XIX wieku. Część zabudowań wyburzyły wówczas pruskie władze nie mając pomysłu na ich zagospodarowanie. Średniowieczny, romański kościół został zastąpiony na początku XVIII wieku przez piękną, późnobarokową świątynię mającą od 1998 toku rangę bazyliki. We wnętrzu znajduje się najstarszy na ziemiach polskich obraz maryjny z początku XIII wieku. Obecnie, od II wojny światowej część klasztornych pomieszczeń zamieszkują siostry benedyktynki które przeniosły się tu ze Lwowa.

Piękny kościół... tak napisałem, bo teraz już wiem, że rzeczywiście jest on bardzo piękny i odnowiony z wielką starannością. Tak prezentuje się zza kiepsko wyglądającego muru



I sprzed wejścia.



Poza kościołem głównym pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP w kompleksie klasztornym znajduje się tzw. Dom opata (czyli dawny dom gościnny), kościół św. Józefa, budynki klasztorne, budynki bramne. W bazylice, w kaplicy za prezbiterium znajduje się XIV wieczne mauzoleum Piastów świdnickich. Jak się okazało, wszystkie te atrakcje są płatne , a poza tym o tej późno popołudniowej porze i tak nie można było ich już zwiedzać.

Dlatego musieliśmy poprzestać na tym co widać na zewnątrz, no i na szczęście można było bez większych przeszkód wejść do bazyliki. Pewną przeszkodą okazała się jednak właśnie rozpoczynająca się msza, toteż nie udało się nam przyglądnąć znajdującemu się w ołtarzu najcenniejszemu obrazowi MB Krzeszowskiej .

Bazylika, kościół św. Józefa, dom opata.









Fasada bazyliki jest arcydziełem architektury, tu każda rzeźba ma swoje znaczenie i znajduje się w konkretnym miejscu nieprzypadkowo. Sporo na ten temat można było wyczytać na tablicach przed kościołem.

O ile nie przepadamy za barokiem, tak ten krzeszowski robi naprawdę spore wrażenie, myślę, że także dzięki pięknemu odrestaurowaniu całości. Przyszła mi na myśl od razu bazylika na Górze Zamkowej w Chełmie, podobnie pięknie odnowiona, która zrobiła na nas równie wielkie wrażenie. Tam wnętrze było bardziej surowe, jasne, eleganckie, tu zaś bardziej bogato zdobione, złocone, nieco ciemniejsze.















No i to tyle z Krzeszowa, miejsca może nieco zbyt nastawionego na zarabianie , ale na pewno wartego odwiedzenia , bazyliką byliśmy (i jesteśmy), podobnie jak tą chełmską autentycznie zachwyceni.

W planie były także położone kawałek za Kamienną Górą Kolorowe Jeziorka , które miałem okazję odwiedzić nieco wcześniej, ale pora zrobiła się już zbyt późna by się tam udać. Trzeba poczekać na okazję by się tam wspólnie wybrać, innym razem. Tym razem podskakując na wybojach lokalnych dolnośląskich dróg wróciliśmy pod wieczór do domu .