Małe i duże po Polsce podróże - Na Wschód-odsłona 2 :)

fiona1 napisał(a):Dziękuję Wam bardzo za piękną relację z moich terenów.

To my dziękujemy za tak miłe słowa

fiona1 napisał(a):Nie raz spotkałam się z opinią, ze nie ma po co tutaj przyjeżdżać, bo zaścianek, daleko, brudno, ubogo i w ogóle......białe niedźwiedzie po ulicach chadzają

Tak naprawdę to ta podróż wynikająca z tego, że jakiś czas wcześniej w ogóle znalazłem się w Lublinie, to był zbieg okoliczności, przypadek... wcześniej nie mieliśmy takich planów na Polskę. Ale stało się... i było warto.

fiona1 napisał(a):Jako niezależni obserwatorzy (i to pochodzący z tej "cywilizowanej" części Polski)

Z tym "ucywilizowaniem" to bym nie przesądzał...
A z pochodzeniem, to też nie tak do końca... rzeczywiście urodziłem się i całe życie mieszkam we Wrocławiu, ale moja Mama urodziła się... pod Lwowem, zaś Ojciec - pod Mielcem . Także korzenie mam zdecydowanie gdzie indziej i na szeroko pojętym południowym wschodzie od Tarnobrzega po Przemyśl bywałem nieraz, co nieco także zwiedzając. Ale rzeczywiście Lubelszczyzna to był dla mnie rejon zupełnie nieznany.

fiona1 napisał(a):Dodatkowo napisaliście to, co w moim odczuciu jest bardzo ważne - to są naprawdę tereny na wskroś Polskie, w Lublinie po prostu czuć, że to było zawsze Polskie miasto. Wrocław jest cudowny, Gdańsk prześliczny, ale Lublin ma całkowicie odmienny charakter. Nie potrafię tego opisać słowami, trzeba przyjechać i zobaczyć to samemu.

Tak, właśnie tak poczuliśmy. Wszędzie, gdziekolwiek się człowiek nie ruszy, nie spojrzy, widać jakieś ślady dawnej polskości. Nie jesteśmy znawcami historii, po prostu czasem zaciekawi nas coś, co innego wyczytamy przypadkiem. Gdziekolwiek by się nie sięgnęło, w cokolwiek by się człowiek nie zagłębił - zawsze trafia się na polskich królów, magnatów, polskie podwaliny tego co się widzi. A Wrocław i okolice... już niekoniecznie

fiona1 napisał(a):w "okrągłym" kościółku z pięknym widokiem na Wisłę brałam ślub.

Rzeczywiście, miejsce można by rzec idealne do tego typu uroczystości
Zaintrygował mnie "od pierwszego wejrzenia"

fiona1 napisał(a):Ominęliście niestety Nałęczów, a tutaj też warto wpaść i zobaczyć zupełnie niespotykaną zakopiańską drewnianą architekturę. O Zamościu to nawet nie będę wspominać - to jest perła, ale trzeba by było pokonać jeszcze trochę kilometrów w kierunku wschodu.

W Nałęczowie kiedyś byłem, kilkanaście lat temu...może faktycznie nie zauważyłem tam tego, co warto, do tego trafiłem na deszczową pogodę. Natomiast Zamość... pokonaliśmy te kilometry . Jeszcze kilka miejsc też zdołaliśmy odwiedzić, tyle ile się dało w te w sumie 5 dni .

Pozdrawiam puławiankę

kulka53 napisał(a):

Nefer napisał(a):W tej kategorii mogę jeszcze z głębokim przekonaniem polecić Miasteczko Galicyjskie, które znajduje się obok Sądeckiego Parku Etnograficznego w Nowym Sączu .

Tamte okolice też nie są w planie, ale jeśli w Miasteczku miałoby być podobnie, to trzeba będzie pomyśleć

Zachęcam. Moim zdaniem warto też sam Nowy Sącz, Stary Sącz oraz skansen z Miasteczkiem Galicyjskim odwiedzić.
No i oczywiście Beskid Sądecki, jeśli tylko ktoś lubi chodzić po górach. Bywam tam regularnie - mniej więcej raz do roku.

Czekam, co będzie dalej w relacji. Chyba coś nieznanego, bo tereny na wschód od Lublina, to dla mnie właściwie terra incognita

Pozdrawiam

Nefer napisał(a):Zachęcam. Moim zdaniem warto też sam Nowy Sącz, Stary Sącz oraz skansen z Miasteczkiem Galicyjskim odwiedzić.
No i oczywiście Beskid Sądecki, jeśli tylko ktoś lubi chodzić po górach. Bywam tam regularnie - mniej więcej raz do roku.

Raz do roku... to ja powinienem być już koło 40 razy
A byłem 2 czy 3, pamiętam Stary Sącz sprzed ponad 20 lat i Krynicę sprzed równo 20 . Miasteczka chyba jeszcze nie było.
Poza tym - okrągłe zero

Nefer napisał(a):Czekam, co będzie dalej w relacji. Chyba coś nieznanego, bo tereny na wschód od Lublina, to dla mnie właściwie terra incognita

No to mamy szansę , choć na razie bardziej północ niż wschód.

Pozdrawiam

22 lipca, piątek c.d.

Po południu popsuła się trochę pogoda . Już na Wieży Trynitarskiej widzieliśmy w oddali na północy nadciągającą ścianę chmur, bardzo powoli przesuwającą się na południe. Ledwo wyjechaliśmy ze skansenowego parkingu kierując się na północ, wpadliśmy w tę zachmurzoną strefę raczej bez większej nadziei że coś się jeszcze dziś zmieni. No trudno, dobrze że to już końcówka tego dnia a to co najważniejsze za nami.

Ale skoro trochę czasu jeszcze mieliśmy, postanowiliśmy go wykorzystać na ile się będzie dało. Stwierdzając, że obolałe kończyny dolne odpoczną nam nieco w samochodzie jechaliśmy do Kozłówki.

Przez 30 km za bardzo jednak nie odpoczęliśmy. Chyba też jechaliśmy trochę nie z tej strony co trzeba, bo w sumie nie tak całkiem łatwo było trafić, spodziewaliśmy się, że skoro to tak znany i popularny zabytek to będzie jednak inaczej. No ale udało się, podobnie jak zostawić auto nieopodal wejścia w jakiejś bocznej, polnej dróżce – wszędzie indziej albo zakazy albo płatne parkingi.

Pałac w Kozłówce to zabytek stosunkowo młody, został zbudowany w pierwszej połowie XVIII wieku i przez niemal 150 lat (wiek XIX i połowę XX) należał do rodziny Zamoyskich.

Pałac słynie podobno z doskonale zachowanych i utrzymanych wnętrz z przełomu XIX i XX wieku. Nie widzieliśmy ich , nie mielibyśmy już siły na szczegółowe zwiedzanie komnat. Poza tym było dość późno i właściwie to nie wiem czy wejście było jeszcze możliwe, nie zlokalizowaliśmy też kasy by się czegoś więcej dowiedzieć. Brama główna była otwarta, nikt nas nie zatrzymywał, weszliśmy więc i zobaczyliśmy to co się dało.



Rowerem nie wolno, ale my jesteśmy pieszo



Mimo zachmurzonego nieba, całkiem ładnie to wygląda .





Ale jak widać, nie wszystkie zabudowania są odremontowane.

Na lewo od wejścia mieści się muzeum socrealizmu. Nie ukrywam, że to interesowałoby mnie najbardziej , ale budynek był na pewno zamknięty, także mogliśmy tylko pozaglądać przez okna i popatrzeć na kilka zdemontowanych popiersi i pomników dawnych przywódców i działaczy.













Fajnie, ale spodziewałem się, że jest tu tego więcej.

Tuż obok trafiliśmy na niewielką plantację różnych odmian róż, większość była już przekwitnięta, ale niektóre całkiem ładnie się wciąż prezentowały.













Niektóre miały bardzo zaskakujące nazwy

Trafiliśmy też do kaplicy pałacowej – bardzo ładnej (wzorowanej na kaplicy w Wersalu).









Z boku kaplicy można przejść korytarzykiem do pomieszczenia w którym w czasie wojny mieszkał ukrywając się przed Niemcami późniejszy Prymas – ksiądz Stefan Wyszyński.

Pałac Zamoyskich od tyłu + ogrody pałacowe.

Jak widać także i to miejsce służy sesjom ślubnym



Małgosia wymiękła



Przysiedliśmy oboje, ale czas trochę ponaglał a i pochmurna aura jakoś nie bardzo sprzyjała kontemplowaniu piękna tego miejsca. Na zdecydowany plus naszej wizyty – było prawie zupełnie pusto, zatem cicho i spokojnie.

Wracając zauważamy jeszcze takie cuda











Na pewno warto było tu przyjechać, chociaż nam Kozłówka jakoś nie zapadła w pamięć jako coś super wspaniałego i wyjątkowego, na co wpływ na pewno miała pochmurna pogoda i olbrzymie zmęczenie .

c.d.n.

22 lipca, piątek c.d.

Ale to jeszcze nie koniec na dziś , przynajmniej dla mnie. Małgosia odpuściła…. z Kozłówki jest bardzo blisko do powiatowego Lubartowa, gdy tam przyjechaliśmy oznajmiła że ma dość i zostaje w aucie. Lubartów był w planie, był po drodze, poszedłem więc na krótki spacer.

Historia Lubartowa (zwanego dawniej Lewartowem) rozpoczęła się w XVI wieku, ale największy rozwój to wiek XIX. W mieście znajdują się 3 znaczące zabytki, z czego do jednego – XVIII wiecznego klasztoru Kapucynów z kościołem św. Wawrzyńca - nie dotarłem.

Zaparkowaliśmy naprzeciwko barokowej, również XVIII wiecznej bazyliki św. Anny,



która stoi w samym centrum miasta. Centra niedużych miast na wschodzie naszego kraju nie da się ukryć znacząco różnią się od tych na zachodnich terenach.



Kilka zdjęć z bazyliki, było po 18, zatem wewnątrz trwała msza.

Tuż obok bazyliki stoi bardzo ładny Urząd Powiatowy



czyli pałac rodu Sanguszków. Pierwotnie znajdowała się tu budowla obronna zbudowana w XVI wieku, obecny pałac powstał w wieku XVII i został przebudowany przez kolejnych właścicieli a konkretnie Pawła Sanguszkę w wieku XVIII.





Na tyłach pałacu oczywiście znajdują się ogrody pełniące rolę miejskiego parku. Ładnie tu, choć oczywiście nie tak jak w Kozłówce.







To tyle co w ekspresowym tempie zobaczyliśmy w Lubartowie (moimi oczami).

Na dziś pozostało już tylko znalezienie miejsca na nocleg i odpoczynek… Ambitnie zaplanowałem, że może spróbujemy zanocować nad jakimś fajnym jeziorkiem, których w okolicy nie brakuje, w końcu tylko kawałek na wschód znajduje się Poleski Park Narodowy. Mapa usiana jest niewielkimi oczkami wodnymi, na pewno gdzieś tam znajdziemy coś fajnego.

Nie znaleźliśmy . Rzeczywistość okazała się dość brutalna, ale też fakt, że za wiele czasu na poszukiwania już nie mieliśmy, zmierzchało się w zastraszającym tempie (słońce na wschodzie naszego kraju zachodzi jednak co najmniej pół godziny wcześniej niż we Wrocławiu), a pochmurny wieczór jeszcze to przyspieszył. Jeziorka (np. Krasne, Łukcze, Zagłębocze, Rogóźno czy Piaseczno) rozczarowały nas całkowicie, może niesłusznie, ale w pamięci pozostał obraz albo zarośniętych trzcinami i zupełnie niedostępnych brzegów, albo równie niedostępnych terenów prywatnych letniskowych działek z domkami albo ośrodków wypoczynkowych . Odpuściliśmy… pojechaliśmy po prostu dalej by ostatecznie w całkowitych już ciemnościach wylądować na… zżętym polu którego gleba miała twardość niemalże betonu dzięki czemu nic gdzieniegdzie nie urosło. Mieliśmy zatem do dyspozycji całkiem niezły placyk w pewnym oddaleniu od drogi. A ciemności mając Lunę w ogóle już nam nie przeszkadzają , wyposażona w różne praktyczne światełka pozwala na swobodne funkcjonowanie w jej pobliżu.

To był bardzo, bardzo męczący dzień, ale – poza zakończeniem – również bardzo udany.

I mapka:



Zalew Zemborzycki – Lublin – Skansen – Kozłówka – Lubartów – gdzieś w polu….

c.d.n.

Kozłówka i Lubartów sprawiają bardzo miłe wrażenie. Myślę, że kiedyś tam dotrzemy , jako że tam na jeszcze nie było .
Zwłaszcza jestem ciekaw muzeum socrealizmu.

tak dla zobrazowania jak w środku wygląda to co było zamknięte

Nefer napisał(a):Kozłówka i Lubartów sprawiają bardzo miłe wrażenie. Myślę, że kiedyś tam dotrzemy , jako że tam na jeszcze nie było .

Kozłówka bardziej
Ale skoro Lubartów jest tak blisko, a też jest tam co obejrzeć, to oczywiście też warto.

Nefer napisał(a):Zwłaszcza jestem ciekaw muzeum socrealizmu.

garbowski napisał(a):tak dla zobrazowania jak w środku wygląda to co było zamknięte

Też byłem ciekaw... ale w sumie to sporo z tego pamiętam

Pozdrawiam

Dziękuje za pozdrowienia i pozdrawiam również
Popatrz jak się to życie plecie, rodzina mojej mamy też została przesiedlona ze wschodu na Dolny Śląsk. Mama urodziła się w Stanisławowie, do tej pory większa część rodziny mieszka na opolszczyźnie, wiec Wasze klimaty są mi bliskie i dobrze znane Bardzo łatwo mi zatem porównywać różnice miedzy wschodem i zachodem Polski, kiedyś nawet wstydziłam się ze mieszkam w tej Polsce B, ale to już było dawno i nie prawda, bo baaaaardzo wiele się zmieniło na plus.
Z całą odpowiedzialnością zapraszam do nas, z pewnością jest się czym chwalić