Małe i duże po Polsce podróże - Na Wschód-odsłona 2 :)

21 lipca, czwartek c.d.

Poza ruiną kazimierskiego zamku i położoną jeszcze wyżej Basztą, miasteczko ma jeszcze jeden świetnie znany punkt widokowy – Górę Trzech Krzyży. Nazwa analogiczna do Góry Trzykrzyskiej w Wilnie, różnica jest taka, że tam krzyże są białe i betonowe, zaś tutaj drewniane. Drugą różnicą jest to, że Wilno z góry pooglądać można za darmo, zaś Kazimierz – za skromne bo skromne, ale jednak 2 zł . Strome, niedługie schodki doprowadzają pośród zarośli prosto do budki z kasą, a potem można już sobie popatrzeć na inną nieco odmianę kazimierskiej panoramy .





Rzeczone trzy krzyże, stojące tu od 1708 roku dla upamiętnienia ofiar zarazy która dotknęła te tereny.

Takie fotki ma chyba każdy, kto się tutaj znalazł

Zeszliśmy z powrotem na dół, na Rynek. Ludzi nie przybyło, odnieśliśmy wrażenie, że wręcz ubyło… to dobrze, bo trochę (a nawet bardzo) zgłodnieliśmy i chcieliśmy poszukać jakiegoś miejsca by napełnić żołądki. Zanim, jeszcze kilka fotek ładnie prezentującej się fary.







A potem oddaliśmy się rozkoszom podniebienia spożywając takiego olbrzyma w jednej z pizzerii na Rynku .



Niezwykle rzadko korzystamy z tego typu miejsc, zarówno na co dzień jak i na wyjazdach. Ta pizza była czymś co obiecałem Małgosi już dawno i jeden z ważniejszych celów nie tylko wizyty w samym Kazimierzu, ale także całego tego „wschodniego” wyjazdu. Nazywała się „grecka” i na szczęście była znakomita .

No to jeszcze parę zdjęć pustawej starówki.

















Klimatyczna zabudowa bocznych uliczek…

A potem udaliśmy się tam:



czyli do klasztoru Reformatów, istniejącego od połowy XVII wieku.







Na dziedzińcu.



I wewnątrz klasztornego kościoła.





Znad muru otaczającego kompleks można popatrzeć na panoramę Kazimierza z niewysokiej, ale za to zupełnie odwrotnej perspektywy niż ze słynnych miejsc w których byliśmy uprzednio.





Miejsce to przyciąga artystów



Nawet przysiedliśmy na chwilę na trawniku by popatrzeć na szkicującą malarkę, filmowaną zresztą przez towarzyszącego jej mężczyznę.



I efekt po paru minutach

Jeszcze kilka fotek…









… i schodzimy. Tym razem przez główne dojście, identyczne do tych, jakie napotykaliśmy w Rumunii, choćby w Sighisoarze. No, może z tą różnicą, że tamtejsze były drewniane.

Nie byliśmy jeszcze nad Wisłą… to zaraz będziemy





Ze spaceru po długiej nadwiślańskiej promenadzie zrezygnowaliśmy mocno czując już w nogach dotychczasowe wędrówki.



Czy pisałem już, że w Kazimierzu jest naprawdę ładnie?

To było bardzo udane, dobrze spędzone kilka godzin. Wróciliśmy do auta czekającego przez ten czas w cieniu ogromnych drzew i odjeżdżamy, ale na razie w bardzo bliską okolicę . Nigdy jeszcze nie byłem bowiem w Mięćmierzu, a zaintrygowało mnie to miejsce tak ze słyszenia. Co prawda można udać się do tej wioski pieszo, ale to bardziej dla tych, którzy w Kazimierzu i okolicach spędzają nie jeden dzień a przynajmniej kilka… tak więc my podjedziemy autem.

Troszeczkę zaskakujące było to, że dojazd to dość kiepskie wertepy przez las . Na miejscu w zasadzie niczego szczególnego nie ma… jednak mimo to przy tak pięknej pogodzie i zupełnych niemal pustkach było bardzo przyjemnie. Wioska, dawniej flisacka, to dziś coś w rodzaju żywego skansenu, przeniesiono bowiem tutaj z okolic stare, drewniane domy służące właścicielom za letniska. W okolicy jest parę lokalnych atrakcji jak stary, drewniany wiatrak albo punkt widokowy Albrechtówka, my jednak ograniczyliśmy się do krótkiego spaceru nad Wisłę.

„Centrum” Mięćmierza.























Nad Wisłą znajduje się kamień – obelisk postawiony w 2009 dla upamiętnienia 70-tej rocznicy przybicia właśnie tutaj statku z wawelskimi arrasami, o czym informuje napis:

„W dniu 9 września 1939 roku do tego miejsca dopłynął galar, którym ewakuowano skarby wawelskie. Dzięki pomocy miejscowej ludności Kazimierza Dolnego, Karmanowic i Wojciechowa przetransportowano je furmankami do Tomaszowic, a następnie wywieziono z Polski przez Rumunię do Kanady. Powróciły na Wawel w latach 1959 – 1961. W 70. rocznicę uratowania skarbów kamień ten ufundowano staraniem Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Oddział w Kazimierzu Dolnym. Męćmierz 09.09.2009”

Nie wiem dlaczego nie zrobiliśmy zdjęcia .

Na tym zakończyliśmy poznawanie Janowca, Kazimierza i Mięćmierza. Było naprawdę super… ale to jeszcze nie koniec dzisiejszego dnia .

c.d.n.

kulka53 napisał(a):ale to jeszcze nie koniec dzisiejszego dnia

... mocno napięty terminarz ... ... a widoczki na Kazimierz robią wrażenie, do tego piękna pogoda dodatkowo wzbogaca odczucia ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):... mocno napięty terminarz ... ... a widoczki na Kazimierz robią wrażenie, do tego piękna pogoda dodatkowo wzbogaca odczucia ... ...

Terminarz to właściwie prawie zawsze mamy napięty , tym razem nie było inaczej.
Pogoda zdecydowanie dopisała... ale to już nasza zasługa , bo planując kierunki i terminy baczną uwagę zwracamy na prognozy, w naszym przypadku to bardzo ważne.
Niniejszy wyjazd był przesunięty o tydzień właśnie ze względu na zapowiadane okno pogodowe i opłaciło się poczekać .

21 lipca, czwartek c.d.

Z Kazimierza, czy też Mięćmierza, udaliśmy się prosto do Puław. W ostatnim czasie zdarzyło mi się kilkukrotnie przejeżdżać przez to spore, raczej przemysłowe miasto, ale nie było okazji by się zatrzymać, taka okazja nadeszła właśnie teraz.

Puławy nie mają szczególnie bogatej historii, nie mają też urokliwej starówki, miastem stały się dopiero na początku zeszłego stulecia. Jedynym znaczącym zabytkiem jest zbudowany w 2 połowie XVII wieku pałac w stylu barokowym przez rodzinę Lubomirskich, a następnie po tym jak spalili go Szwedzi przebudowany ostatecznie w stylu klasycystycznym przez Czartoryskich. Pałac jest obecnie siedzibą Państwowego Instytutu Badawczego – Instytutu Uprawy, Nawożenia i Gleboznastwa. Wokół rozciąga się spory park, w którym znajduje się wiele ogrodowych budowli i rzeźb. Właśnie to miejsce chcieliśmy zobaczyć .

Zostawiłem auto przy ładnym, zadbanym, zielonym placyku naprzeciwko głównego wejścia do parku. Fakt, byliśmy nieco padnięci po prawie całym dniu szwędania się po kazimierskich i nie tylko zaułkach, ale trochę sił w nogach jeszcze nam pozostało, popatrzmy sobie zatem na puławski pałac Czartoryskich .





Budynki i otoczenie są zadbane, w nisko już operującym słońcu całkiem przyjemnie się prezentują. Park jest wykorzystywany po prostu jako park miejski, a kilka budowli które w nim widzieliśmy także są odnowione.

To jedna z nich, tzw. Dom Gotycki z początku XVIII wieku.

A to druga, tzw. Świątynia Sybilli zbudowana kilka lat wcześniej na wzór antycznej świątyni Westy w Tivoli pod Rzymem. Właśnie tu Izabela Czartoryska założyła pierwsze na ziemiach polskich muzeum . Bardzo ładne miejsce .









Na mapce wyczytaliśmy, że jest tutaj też Domek Grecki, nie sposób byłoby go ominąć, mimo, że kawałek trzeba było przejść (poza park, na drugą stronę ulicy) a obecnie, po przebudowie mieści się w nim miejska biblioteka





Tzw. Domek Żółty z początku XIX wieku.



Jeszcze kilka fotek pałacu…



…i przechadzających się przed nim pawi

A potem poszliśmy spory kawałek w drugą stronę, aż na drogę wiodącą do miasta z mostu przez Wisłę, z której to drogi dobrze widać tę budowlę:



Zawsze mnie intrygowała, teraz nadarzyła się okazja by przyjrzeć się jej dokładniej, okazja tym bardziej dobra, że właśnie skończyła się msza i zdążyliśmy jeszcze przed zamknięciem .

To kościół Wniebowzięcia NMP z początku XVIII wieku, zbudowany na wzór rzymskiego Panteonu, obecnie kościół parafialny.







Wewnątrz też było całkiem ciekawie , na okrągło.

Porządnie już zmachani wróciliśmy do auta przechodząc przez ładny placyk przy którym stało. Trawka, alejki, kwiaty, krzewy, ławeczki, fontanna, trochę ludzi, a to wszystko w promieniach prawie już zachodzącego słońca – jednym słowem miłe miejsce.

Jednak nie skorzystaliśmy…było już dość późno a nam został kawałek drogi i umieszczenie się gdzieś na nocleg. Okolica jest dość gęsto zabudowana, lasów i pustych przestrzeni nie ma tu zbyt wiele, przynajmniej przy głównej szosie, a zapuszczać się w boczne dróżki nie bardzo chcieliśmy, Uznaliśmy, że spróbujemy przespać się… w Lublinie , a dokładnie na jego obrzeżach czyli – nad zalewem Zemborzyckim .

Pomknęliśmy tam najpierw zwykłą drogą, potem wskoczyliśmy na kawałek S17 i następnie, prowadzeni przez nawigację (przydaje się czasami, właśnie w takich przypadkach) przejechaliśmy południowymi ulicami Lublina prosto nad zalew. Nigdy tam nie byłem, w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca objechaliśmy go naokoło – jest całkiem spory, po zachodniej stronie raczej zabudowany, natomiast po wschodniej otaczają go lasy. Skręciłem… była tam pętla autobusu i spory ziemny plac na którym stało sporo aut, miejsce dobre ale tych aut trochę za dużo. Dróżka wiodła brzegiem dalej…trafiliśmy więc na sympatyczny cypelek wykorzystywany przez zakochane pary



oraz wędkarzy





Miejsce może średnio ustronne, ale z upływem czasu i zapadającymi ciemnościami prawie całkiem opustoszało, ugotowaliśmy sobie więc obiadokolację (skromną, bo żołądki wciąż wypełniała nam kazimierska pizza ), a potem rozłożyliśmy nasze samochodowe posłanie i wykończeni poszliśmy spać.



To był męczący, ale bardzo udany dzień .

c.d.n.

kulka53 napisał(a): a dokładnie na jego obrzeżach czyli – nad zalewem Zemborzyckim .

Ale fajnie, że Zalew będzie pokazany W każde wakacje (jako małe dziecko) właśnie tu się kąpałam w czasie lipcowych upałów, a kiedyś potrafiły być porządne upały i do tego jeszcze dojazd autobusem...
Jeśli dobrze pamiętam, to on kiedyś nie leżał w granicach miasta Lublin (ale może miejscowi sprostują...), popatrzyłam teraz na mapę, na pewno nie należał do miasta... Trafiliście nad Zalew od strony Dąbrowy, tam było się trudniej dostać (kiedyś), bo mniej autobusów, więc częściej bywałam na północno-zachodnim brzegu...
Czekam na zdjęcia za dnia, zobaczę co się przez X lat zmieniło....

... fajne te ostatnie focie po zachodzie słońca ... ...
Pozdrawiam.