Małe i duże po Polsce podróże - Na Wschód-odsłona 2 :)

Dłuższą chwilę spacerujemy po wnętrzu rozglądając się dookoła i ewidentnie wzbudza to ciekawość kilkunastu osób które też są w środku. Jeden starszy pan zaczepia nas i prosi byśmy wpisali się do księgi pamiątkowej przekazując swoje uwagi na temat kościoła, natomiast jedna z kobiet chwilę później donośnym szeptem poleca nam byśmy koniecznie zajrzeli za malutkie drewniane drzwi na końcu nawy po prawej stronie ołtarza głównego. Hmmm, no dobrze, ciekawe co tam zastaniemy , uchylam zamknięte na haczyk drzwi, przechodzimy wąskimi schodkami trochę do góry i…

…jesteśmy w pięknej kaplicy z boku ołtarza głównego .











Mimo zmęczenia i coraz późniejszej pory jesteśmy bardzo zadowoleni że przyszliśmy aż tutaj, kościół okazał się zaskakująco ładny a odwiedzający go mieszkańcy Przemyśla życzliwi dla turystów .

Wracając przyglądamy się jeszcze drugiej zachowanej przemyskiej synagodze zwanej Zasańską.



Synagoga ta została zbudowana w końcu XIX wieku. W czasie wojny zdewastowana przez Niemców, po jej zakończeniu budynek pełnił różne funkcje, był też remontowany. W latach 90-tych planowano urządzić tu centrum sztuki żydowskiej. Od 2005 jest własnością prywatną i wygląda… jak widać .



Zaglądamy jeszcze na dziedziniec przed klasztorem benedyktynek.



Mieszkańcy Przemyśla (a przynajmniej kobiety ) to bardzo odważni ludzie .

Na zakończenie wizyty w mieście kilka ładnych, popołudniowych, słonecznych obrazków. Tak zapamiętamy Przemyśl .

















Wracamy do auta które stoi i czeka na nas w bezpośrednim sąsiedztwie Rynku. Trochę nam zeszło… stoi już w słońcu , na szczęście tyłem do niego przez co mocno się nie nagrzało. Docieramy ledwie żywi , dłuższą chwilę dochodzimy do siebie, pijemy napoje energetyczne by trochę się orzeźwić i ogarnąć. Ustalamy trasę…bo to jeszcze nie koniec na dzisiaj .

c.d.n.

Przemyśl podoba mi się ze względu na fantastyczne położenie i piękną architekturę.
Poza tym ma jeszcze jeden olbrzymi atut .

Że też śnieg tam jeszcze dziś leży ... .

marze_na napisał(a):Przemyśl podoba mi się ze względu na fantastyczne położenie i piękną architekturę.
Poza tym ma jeszcze jeden olbrzymi atut .

Ma jeszcze jeden (być może) atut, który może i mógłby nas zainteresować.
Ale nie wiedziałem czy warto a czas mieliśmy dość ograniczony.
Zresztą... do ostatniej chwili nie mogliśmy się zdecydować czy z Przemyśla jechać na północ czy na południe .
Bo nart to oboje na nogach nigdy nie mieliśmy

Buber napisał(a):Że też śnieg tam jeszcze dziś leży ... .

Śnieg jest, ale tłumów nie ma... i to mimo premierowej niedzieli wolnej od handlu

Małgosia pogrzebała trochę w zeszłorocznym Endomondo i odszukała dystanse jakie pokonaliśmy w największych odwiedzonych wtedy miastach
Przy okazji pokazały się fajne mapki

Rzeszów - 6,9 km w czasie 3 godz



Jarosław - 8,2 km w 3 godz 50 min



Przemyśl - 7,5 km w 5 godz 40 min

28 lipca, piątek c.d.

Postanowiliśmy, że z Przemyśla udamy się na północ… ale nie dziś , dopiero jutro. Dzisiaj pojedziemy jeszcze na chwilę na południe, w miejsce gdzie również miałem okazję być przed wieloma laty i pamiętam, że wówczas mi się podobało. To jedziemy .

Jest już dość późno, na szczęście dzień jest wciąż długi i mamy trochę czasu. Zanim dojedziemy do celu jednak na chwilę się zatrzymamy, obejrzymy sobie drewnianą cerkiew we wsi Fredropol. Cerkiew ta nie jest wyjątkowo wiekowa, zbudowano ją w 1860 roku, obecnie od II wojny służy jako kościół rzymskokatolicki.

Dawna cerkiew stoi prawie przy samej głównej drodze na lekkim wzniesieniu.








Jak można się było spodziewać jest zamknięte, do środka też nijak zajrzeć się nie da. Oglądamy sobie zatem z zewnątrz.























Domek nieopodal kościoła.



We Fredropolu jest jeszcze inny zabytek, może i nawet ważniejszy… nawet na pewno ważniejszy, tyle że w znacznej ruinie. A jest to XVI wieczny zamek rodziny Fredrów, a właściwie jedynie fragment dawnego zamku obronnego, baszta i część zachodniego skrzydła. Zamek popadł w ruinę po najazdach szwedzkich i tatarskich, od I wojny światowej znajduje się w mniej więcej w obecnym stanie. I nie zmienił tego stanu także obecny prywatny właściciel.

Może gdybyśmy mieli więcej czasu podjechalibyśmy zobaczyć, to bardzo blisko… ale czas nieco gonił a ruiny na zdjęciach w sieci nie przedstawiały się zachęcająco. Jedziemy więc dalej.

A kawałek dalej na południe znajduje się Kalwaria Pacławska . Była mniej więcej 19 gdy tam jechaliśmy i sądziłem że zastaniemy wszystko zamknięte, że jest już za późno. Okolica jest tutaj bardzo ładna, pojawiają się coraz wyższe wzgórza, na tyle wysokie że są zalesione, nie wykorzystywane rolniczo. Dolinką płynie rzeczka, jadąc rozglądamy się uważnie wypatrując jakiegoś fajnego miejsca na nocleg… nad tą rzeczką z pewnością uda nam się coś znaleźć gdy będziemy wracać.

Kalwaria Pacławska położona jest na wzgórzu o wysokości 465m. n.p.m. Zarówno nad rzeką, jak później podczas pojazdu lasem stromo pod górę pojawiają się liczne kapliczki , Kalwaria obejmuje jak widać naprawdę wielki obszar. Zajeżdżamy pod klasztor… i przeżywamy lekki szok bo wszędzie są dość pokaźne tłumy , z wielkim trudem upycham się na parkingu, chyba tylko dlatego, że ktoś przed chwilą odjechał, wszystko wokół obstawione jest samochodami.

Okazało się (jeszcze po powrocie sprawdziłem dokładniej) że trafiliśmy na Franciszkańskie Spotkanie Młodych , odbywające się w dniach 23-29 lipca, nie dość że na praktycznie jego zakończenie (ostatni wieczór) to jeszcze na jubileusz bo odbywało się ono po raz 30 .

No dobrze, ale gdzie my właściwie jesteśmy? . Kalwarię Pacławską założył w 1665 roku Andrzej Maksymilian Fredro, powstał wówczas drewniany kościół i klasztor, kompleks otoczono fortyfikacjami. Topografia Kalwarii miała przypominać Jerozolimę i jej okolice, a pobliska rzeczka Wiar symbolizować biblijny Cedron. Nowy, obecny kościół to dzieło kolejnego fundatora, Szczepana Dwernickiego, zbudowano go w latach 1770-1775 wraz z kilkudziesięcioma kapliczkami na kalwaryjskich dróżkach. W kościele znajduje się cudowny obraz Matki Boskiej pochodzący z Kamienia Podolskiego, który po zdobyciu tamtejszych terenów przez Turków trafił właśnie tutaj w końcu XVII wieku.

Sama osada jest niewielka i niby posiada trochę zachowanych XIX wiecznych drewnianych domów, ale szybki rzut oka w tamtą stronę nie wywołuje żadnych emocji z tym związanych.



Idziemy więc do klasztoru…



Chyba nie zgubimy się tutaj .



Kościół jest odrestaurowany i prezentuje się całkiem w porządku.



Zaglądamy do środka, staramy się zachowywać dyskretnie bo jest tam trochę modlących się osób .











Kaplica z cudownym obrazem.





Przy wyjściu bocznym znajduje się taki grób młodego franciszkanina.

Cały kompleks jest dość spory, budynki – jak to w sanktuariach mieszczą pokoje dla pielgrzymów, jadalnie itp. itd.



Prawdę mówiąc średnio by nas to interesowało tak normalnie, ale – jako że nigdy nie mieliśmy okazji być w takim miejscu w takim czasie – przyglądamy się z ciekawością. Przypuszczam że wyglądaliśmy dość dziwnie, bo oprócz nas nikt nie miał aparatu zawieszonego na szyi , poza tym wiekowo też nieco odbiegaliśmy od średniej .

Zaglądamy na punkt widokowy gdzie stoi wieża, na którą za drobną opłatą można wejść. Tzn. można byłoby, gdyby nie to że było zamknięte . Przypuszczam, że i tak byśmy nie weszli bo pora już nie ta, a poza tym widoki też takie niezbyt .



Tuż obok jest wielka łąka na której stoi chyba z 1000 namiotów . Fotki brak… głupio nam było robić, zwłaszcza że i tak wleźliśmy na teren mimo napisu że wstęp tylko z identyfikatorem… Nikt nas jednak nie wyrzucił. Wracamy do auta, słońce zaszło, jeszcze chwila i będzie zupełnie ciemno.

Parę zdjęć z Kalwarii Pacławskiej.

Ochrona przyrody tu nie obowiązuje? .





Poza odnowionym kościołem i będącym chyba w trakcje remontu klasztorem reszta budynków zdecydowanie pamięta lepsze czasy.



Impreza dopiero się zacznie…











Kalwaria Pacławska zrobiła na nas raczej średnie, by nie powiedzieć kiepskie wrażenie. Panuje tu jakiś taki chaos, architektoniczny i nie tylko…. może dlatego, że trafiliśmy akurat na taki moment. Zapamiętałem sobie to miejsce jednak inaczej sprzed lat, wtedy podobało mi się tu bardzo, zwłaszcza ze względu na ładne widoki na okolicę. Czyżby wzgórze obrosło przez te 20 lat drzewami? , żadnych pięknych widoków nie zaobserwowałem.

Zamierzaliśmy wrócić niżej, gdzieś nad rzeczkę by w jej pobliżu spędzić tę noc. Ale pomyślałem, a może przejedziemy jeszcze przez wioskę, może gdzieś dalej będą ładne drewniane zabudowania? Zabudowań nie było… a szukając miejsca do nawrócenia zajechaliśmy w ciekawe miejsce – tuż za ostatnimi domami pod drzewami stoi kilka kapliczek kalwaryjskich dróżek, nawet całkiem okazałych . Od razu pomyśleliśmy, że to też może być całkiem dobre miejsce na nocleg .

Umieściliśmy się pod drzewami koło jednej z nich na fajnym równym terenie. Rozłożyliśmy się z obozowiskiem i zaczęliśmy gotowanie obiadu… wcześniej w ogóle nie zwróciliśmy uwagi na pogodę a okazało się że niestety wyraźnie się pogorszyła. Z południowego zachodu nadciągały czarne, burzowe chmury, w jednym momencie zerwał się silny, nawet bardzo silny wiatr z tamtej strony. Przez jakiś czas dawaliśmy sobie radę bo chronił nas przed podmuchami budynek kaplicy ale gdy zaczęły padać pojedyncze krople deszczu musieliśmy skapitulować… zresztą wiało już zbyt mocno. Pozamykałem auto i przenieśliśmy się pod niewielki daszek przy wejściu do kaplicy, dalej wstępu chroniła krata. Niestety… padało coraz mocniej i zacinało, daszek przestał pełnić swoją funkcję. Biegiem poprzenosiliśmy rzeczy do innej, nieco dalszej kaplicy zdążając zanim burza i ulewa rozpętała się na dobre… całe szczęście, że jednak nie zjechałem na dół, do rzeki. W popołudniowym słońcu okolica wydawała się tam niemal rajem, teraz w zupełnych ciemnościach, ulewie i akompaniamencie grzmotów i błyskawic byłoby nam tam niewesoło… Mały budynek kapliczki z pewnością nie powinien służyć do takich celów do jakich go wtedy wykorzystaliśmy , ale nie było zbytniego wyboru.

W końcu około 23 burza straciła swoją moc, prawie przestało padać. Baliśmy się o siebie, ale też o auto, które co prawda stało nie bezpośrednio pod drzewem, ale przy takim wietrze to mogło być różnie. Dopiero wtedy przenieśliśmy się do auta pozostawiając część naszych rzeczy w kapliczce. To było dodatkowo męczące i emocjonujące zakończenie tego i tak porządnie wyczerpującego dnia…

c.d.n.

Byliście przy granicy - tam wiatry zawracają .
Ze znanych mi Kalwarii ta jest stosunkowo nisko, wolę Zebrzydowską ( z wielu względów), za to Pacławska naprawdę jest bardzo rozległa.

Buber napisał(a):Byliście przy granicy - tam wiatry zawracają .

Byliśmy jeszcze bliżej granicy, podobno około 300 metrów
Ale to w następnych odcinkach...

Buber napisał(a):Ze znanych mi Kalwarii ta jest stosunkowo nisko, wolę Zebrzydowską ( z wielu względów), za to Pacławska naprawdę jest bardzo rozległa.

W Zebrzydowskiej bylem jako dziecko i nic nie pamiętam. Wejherowską jakoś pominęliśmy podczas wakacyjnych wycieczek po wybrzeżu. Ostatnio (wiosną) udało mi się wrócić po latach do Wambierzyc, no i dwa dni wcześniej byliśmy w Leżajsku stąd wiem że tam też jest coś takiego. Innych Kalwarii nie kojarzę nawet .
Po Pacławiu spodziewałem się więcej. Niemniej bardzo ładna jest tam okolica a kapliczki stojące co najmniej parę kilometrów od kościoła (w linii prostej) wręcz nas zszokowały, także ich ilość była porażająca.
Poranek wśród pól, drzew i kapliczek... mamy co wspominać .

Właśnie te poboczne kaplice (nie należące do stacji drogi krzyżowej) są tam dość rozwłóczone, na paru km kwadratowych.
Byłem tam jako dziecko, na jakiejś pielgrzymce, w paskudnych warunkach pogodowych - dlatego ta Kalwaria trochę mi się źle kojarzy .
No ale po Waszej relacji mam chęć zweryfikować wspomnienia.
No i umieściliście fotkę Sługi Bożego W. Katarzyńca OFMconv (który tam jest pochowany) , ponoć pomagającego w sprawach materialnych - kolejny argument, żeby tam przyjechać .

Buber napisał(a):Byłem tam jako dziecko, na jakiejś pielgrzymce, w paskudnych warunkach pogodowych - dlatego ta Kalwaria trochę mi się źle kojarzy .

To się nie dziwię

Buber napisał(a):No ale po Waszej relacji mam chęć zweryfikować wspomnienia.

Jak pisałem nie mamy zbyt bogatych doświadczeń z kalwariami , ale wydaje mi się, że ta akurat nie powala.
Może to późna pora, może zmęczenie, może panujące tam zamieszanie sprawiły, że odnieśliśmy takie wrażenie, trudno powiedzieć. W każdym razie kapliczki są w dobrym stanie, odnowione przynajmniej z zewnątrz, dla ułatwienia wędrówek wykoszone były pasy łąk pomiędzy nimi.
Podobały mi się tamtejsze krajobrazy, chociaż pewnie w większości miejsc na pogórzu są podobne . Dla nas z okolic płaskich jak stół zawsze jednak jakieś wrażenie to robi.
Zajrzeć na pewno warto, nawet i z turystycznego punktu widzenia bo o religijnym to się nie wypowiem.

Buber napisał(a):No i umieściliście fotkę Sługi Bożego W. Katarzyńca OFMconv (który tam jest pochowany) , ponoć pomagającego w sprawach materialnych - kolejny argument, żeby tam przyjechać .

Nam póki co zbytnio nie pomógł , ale może trzeba być cierpliwym....

29 lipca, sobota

Wstał przepiękny poranek, po wczorajszej burzy nie było ani śladu… no, może trawa jeszcze trochę była mokra . Noc i świt były porządnie chłodne , nieco tylko powyżej 10 stopni, auto stało w cieniu ale ze śniadaniem od razu umieściliśmy się na słońcu .



Jak widać kapliczki Kalwarii Pacławskiej są godnych rozmiarów (ta akurat była największa )

W tym miejscu było ich bodajże 5.









Śniadanie pod kapliczką .





Daleko od klasztoru nie odjechaliśmy…



Wybrałem się na krótki spacer po okolicy by zrobić kilka pamiątkowych zdjęć.

Jadąc tutaj wczoraj z Przemyśla widzieliśmy przynajmniej kilka, jak nie kilkanaście razy taki obrazek



Dwa kije po obu stronach drogi na przez nie przeciągnięty jakiś przewód , nie mając pojęcia co to takiego nie zastanawialiśmy się nad tym szczególnie, uznałem że może to z jakichś powodów tymczasowo tak poprowadzone są linie elektryczne . Gdy rozglądałem się dziś po okolicy spotkałem człowieka i chwilę porozmawialiśmy… tak ogólnie, że jesteśmy turystami, zwiedzamy, spaliśmy tu pod kapliczkami i że nam się bardzo podoba ta okolica. Ale też przy okazji zapytałem czy wie on może co to takiego, te kije i porozciągane wszędzie przewody… okazało się, że to PGNiG poszukuje nowych złóż ropy i gazu , wykonują za pomocą tych przewodów jakieś pomiary? . I jak się ostatnio okazało coś ponoć znaleźli.

No dobrze, śniadanie zjedzone, spacer zaliczony, graty poskładane….można jechać . Ale zanim opuściliśmy Kalwarię całkowicie jeszcze na chwilę zatrzymałem się przy cudownym źródełku.
Źródełko jest przy drodze, w lesie, na zboczu kalwaryjskiego wzgórza. Obudowane w kapliczkę .



Po schodkach w dół i jest . Miałem ze sobą parę butelek by uzupełnić nasz zapas, ale widząc taki obrazek zrezygnowałem .





Sama kapliczka wewnątrz jest deczko zagracona .