Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

tony montana napisał(a):Szczerze mówiąc ta moja relacja jest bardzo pobieżna i niedokładna, teraz napisałbym ją zupełnie inaczej z większą ilością zdjęć (no ale tych aż tak dużo wtedy nie robiłem)

Szczerze mówiąc to nasza relacja i ten wyjazd z konieczności (w ogóle z wielu względów) też są raczej pobieżna , choć akurat zdjęć mamy całkiem sporo (prawie 7000 )
Ale na przykładzie Twojej fajnie widać jak na przestrzeni mniej więcej roku - od kiedy ją pisałeś do teraz, kiedy piszesz turecką a wcześniej była cypryjska - zmieniło Ci się audytorium

29 kwietnia, poniedziałek c.d.

Tuż obok Katedry stoi XII wieczna Torre Civica





Okolice San Leo



La Rocca swój obecny wygląd otrzymała w XV wieku.





Wracamy na „Rynek” . Czasami zza zamglonego nieba nieśmiało przebijają się promienie słońca





Piazza Dante otrzymała swą nazwę zapewne dlatego, iż w jednym z domów przy niej stojących sam poeta niegdyś się zatrzymał

Św Franciszek też się zatrzymał, a jednak nie został uhonorowany nazwaniem placu swoim imieniem





















W drodze do twierdzy, widok na miasteczko i... płatny parking

Trochę trzeba się było powspinać tą drogą... pod koniec dnia gdy mamy już trochę km i ładnych parę godzin w nogach podchodzenie pod górkę wymaga nieco samozaparcia



Sprzed twierdzy widać okoliczne wzgórza i ładne irysy









Storczyki też tu są... zresztą, gdzie we Włoszech ich nie ma





Po prawej wejście do twierdzy.



Te działa trochę zbyt współczesne



Ponieważ było jeszcze dość wcześnie, zdecydowaliśmy się na wejście do twierdzy. Koszt – średnio zachęcający – 8 euro.

Widoki w zasadzie dość podobne



Za murami – głównie kamienna pustynia. W nielicznych dniach roku, gdy we Włoszech przez chmury przebija się słońce musi tu być całkiem ciepło







Mini miasteczko San Leo (prawie) z lotu ptaka



W oddali – dolina rzeki Marecchia uchodzącej do Adriatyku w Rimini.



W jeszcze większej oddali, tyle że w innym nieco kierunku zza mgły przebijają zarysy San Marino.
Św. Maryn i św. Leon mogli sobie pomachać

Po wejściu do wnętrza napotykamy makietę twierdzy:



W jednej z sal zgromadzono kolekcję broni















W innej - „pradawne” naczynia alchemiczne



Ciekawe były dawne oznaczenia pierwiastków



A to jakieś zupełne „niewiadomoco”

Najbardziej spodobała się nam sala z pięknymi zdjęciami San Leo uchwyconego z różnych miejsc i o różnych porach roku













Tuż obok były zdjęcia z przełomu wieków i z lat międzywojennych.









To było zaskakujące

Kilka pustych sal, dawnych komnat właścicieli twierdzy.





Ponieważ przez większość swego istnienia twierdza w San Leo służyła jako więzienie (najpierw papieskie, potem państwowe), nie mogłoby tu zabraknąć również dawnych narzędzi tortur



















Gablotki z różnymi różnościami





Po odwiedzeniu twierdzy, która tak naprawdę nie zaskoczyła wewnątrz niczym szczególnym wróciliśmy do samochodu i ruszyliśmy w dalszą drogę, której celem było znalezienie sobie miejsca na nocleg . Już po chwili znaleźliśmy się w takiej okolicy, z której San Leo prezentowało się naprawdę pięknie. Dzięki temu też mamy zdjęcia, może nie takie jak te prezentowane na wystawie, ale też całkiem ładne. A tak naprawdę są najładniejsze, bo pokazują nasze własne wspomnienia





Jechaliśmy wolniutko przyglądając się mijanym krajobrazom całkiem przypominającym te toskańskie... tylko cyprysów brakowało. Wjeżdżaliśmy coraz wyżej i wyżej... okazało się że do pokonania jest jakaś jakby przełęcz, w każdym razie miejsce najwyższe na tej trasie oznaczone tabliczką z jego wysokością ciut powyżej 1000 m. n.p.m. i nazwą – Passo San Marco. I tak się właśnie złożyło, że ta przełęcz okazała się świetnym miejscem na spędzenie nocy . Kilkadziesiąt metrów szutrówką pod górę i trafiliśmy na łączkę nieco powyżej drogi, osłoniętą jodłami i sosnami.
Było jeszcze wcześnie, słońce zza cienkich chmur całkiem przyjemnie przygrzewało... najpierw urządziliśmy sobie porządne kąpiele , potem ugotowaliśmy równie porządny obiad z domowego mięska. Ten wieczór był takim, jakie chcielibyśmy spędzać codziennie .

Małgosia rzecz jasna udała się na kwiatkowe łowy

Miodunka (plamista?)





Kwiatek N.N.



Pod wieczór temperatura wyraźnie spadła (czego się spodziewaliśmy), ale nie na tyle by odczuwać jakiś dyskomfort. Śpiwory i koce - podstawowe wyposażenie naszej samochodowej sypialni na majowe Włochy okazały się wręcz idealne :idea .

Dzisiejsza trasa:



A – Lido Adriano
B – San Marino
C – Verucchio
D – San Leo
E - nocleg na przełęczy San Marco

c.d.n.

kulka53 napisał(a):... św Leona, ...

To odcinek dla "Kaszubskiego".

Oj, coś czuję, że zbliżamy się do Urbino

Dzięki za mnóstwo fot z San Leo!

kulka53 napisał(a):
Małgosia rzecz jasna udała się na kwiatkowe łowy

... i słusznie ! ... w końcu upragniona wiosna.

pozdrawiam

Malownicza ta miejscowość i kameralna - coś, co lubię.

A jakby taka salkę przy Sejmie zrobić, może by to jakoś motywująco działało na pracę posłów?:

longtom napisał(a):To odcinek dla "Kaszubskiego".

Pisząc, miałem Go na myśli i na uwadze
Może tu jeszcze zaglądnie

tony montana napisał(a):Oj, coś czuję, że zbliżamy się do Urbino

Dzięki za mnóstwo fot z San Leo!

Zbliżamy się... ale przystanek jeszcze będzie po drodze
Co do fotek i ich ilości - polecamy się na przyszłość

mariusz-w napisał(a):... i słusznie ! ... w końcu upragniona wiosna.

Patrząc na wysokość włoskich majowych traw i ilość kwiatów - to już prawie lato było
Pogodowo, przedwiośnie raczej

weldon napisał(a):To jakieś rusztowania, tarasy?

To były rusztowania, być może trwa umacnianie podstaw twierdzy.
Każda skała w końcu zaczyna wietrzeć

weldon napisał(a):I tak podziwiam za ilość militariów, jakie sfotografowaliście

Też się podziwiam
Bo tak naprawdę wewnątrz niewiele więcej nadawało się do uwiecznienia
Oprócz tych fotografii i narzędzi tortur...
Te karabiny (czy jak to się tam zwie) z tego co pamiętam to z XX wieku raczej pochodziły.
Wszystkie napisy w twierdzy po włosku tylko były to i za wiele się dowiedzieć nie można było.

DarCro napisał(a):Malownicza ta miejscowość i kameralna - coś, co lubię.

My też lubimy wszystko co nieduże i spokojne.
Zawsze mówię, że "hity" przynajmniej raz trzeba zobaczyć.
A idealnym połączeniem jest - małe, spokojne i "hitowe"

Pozdrawiam

30 kwietnia, wtorek

Godzina 4 rano – całkiem ciemno. Na niebie chmury - pada. Oprócz odgłosów bębniącej o dach wody słychać szum, słabszy, mocniejszy - wieje. O rany... znów to samo . Zasypiamy jeszcze.

Godzina 7 rano – przestało padać, mniej wieje, jest zimno, mokro, ponuro. Codziennie wieczorem gotujemy sobie herbatę do termosu, coś ciepłego z rana w takich warunkach to konieczność. Jemy śniadanie, zbieramy się do drogi bez większych nadziei na znaczącą poprawę pogody.

O, tu spaliśmy



Taką dróżką tu przyjechaliśmy



Okolica w mgłach



Passo San Marco, 1006 m. n.p.n.
Ta górka w oddali, tam leży San Marino.





Niektóre okazy włoskiej roślinności dopiero budzą się do życia







Ten już całkiem przebudzony