Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

kulka53 napisał(a):Prosto to może za dużo powiedziane, trasa SS125 prowadzi przez przełęcz i jest mocno kręta. Ale ruch był bardziej niż znikomy , prawie nic zupełnie tamtędy nie jechało. Cel mieliśmy jeden – w zasadzie już od rana – uzupełnić zapas wody, rano się nie udało, musieliśmy to zrobić teraz, zatem jechaliśmy wypatrując jakiegoś ujęcia, kranika. Nie było nic .

Trasa ta nie powala, ot, droga przez góry. W najciekawszym miejscach tak to wyglądało:

Droga SS125 jest suuuper
Żałuję, że nie zdążyliśmy przejechać tego odcinka z Cardedu do Cagliari i tym samym stolicę wyspy zwiedziłam z Wami

Przygoda z wodą trochę trzymająca w napięciu. Dobrze, że mieliście zapas

trinity napisał(a):Droga SS125 jest suuuper
Żałuję, że nie zdążyliśmy przejechać tego odcinka z Cardedu do Cagliari i tym samym stolicę wyspy zwiedziłam z Wami

Przygoda z wodą trochę trzymająca w napięciu. Dobrze, że mieliście zapas

SS 125 jest nawet bardziej niż super (zresztą jak cała Sardynia ) ale najciekawszy odcinek to ten wiadomo jaki... Baunei-Dorgali . Południowo-wschodnią Sardynię koniecznie spenetrujcie następnym razem. Ta część jest wg mnie najciekawsza krajobrazowo...zresztą pod tym względem ogólnie wygrywa wschód z zachodem i południe z północą

Co co wody to faktycznie bardzo rzadko coś takiego się nam zdarza by nie było gdzie jej nabrać, bo nawet jak już nie ma tak swobodnie spływającej z gór w ujęciach bądź kranikach, to zawsze jest na cmentarzu (jak np na greckich wyspach). Nigdy też nie doprowadzamy do sytuacji by chociaż 10 l nie wieźć w bagażniku, mamy też osobny zapas wody do picia. Tym razem pechowo trafiliśmy na poniedziałek .

Pozdrawiam

24 maja, wtorek

A zatem znów jesteśmy na Feraxi...nie ukrywam, że bardzo chciałem się tutaj znaleźć ponownie, że dzień który spędziliśmy w całkowitej niemal samotności na tej ogromnej, piaszczystej plaży w zeszłym roku, chyba najbardziej zapadł mi w pamięć ze wszystkich. Przedwczoraj, na Porto Pino, plażowanie wyszło nam dość średnio z powodu urywającego głowy wiatru, liczyliśmy, że dziś będzie lepiej.

Nigdzie nie musimy się spieszyć, zwłaszcza, że noc tradycyjnie już była chłodna, poranek także. Nawet szybko wznoszące się nad horyzont słońce niespecjalnie pomagało, jako że przecież byliśmy w lesie. Do tego na niebie było trochę chmur... dlatego zanim udaliśmy się na plażowe wylegiwanie, postanowiliśmy trochę pozwiedzać okolicę, której tak naprawdę nie znaliśmy wcale. A przy okazji sprawdzimy, czy są tu jeszcze inne ciekawe miejscówki noclegowe – to tak na ewentualną przyszłość .

Poszliśmy na północ „główną” szutrówką, pomiędzy plażą i lasem a stagno Feraxi. Wokół kwitły całe łany krzewów ładnymi, żółtymi kwiatami











Podmokłe okoliczne łąki wykorzystuje się jako pastwiska dla m.in. krów .









Idąc, zlokalizowaliśmy kilka co najmniej bocznych, piaszczystych dróżek w kierunku morza. Zapuściłem się w jedną by sprawdzić co jest dalej, jaka jest mozliwość przejazdu i nie wyglądało to niestety najlepiej – przynajmniej dla Skody.



Nadmorskie różyczki.





Po jakimś kilometrze albo i dwóch doszliśmy do jakiegoś budynku, przed którym powiewały sardyńskie flagi.



Czy to był wynajem łodzi, czy może jakaś restauracja, czy informacja turystyczna – trudno powiedzieć, na pewno coś chylącego się raczej ku upadkowi a sfinansowanego (jak wynikało z tablic) przez UE.

Podeszliśmy kawałek dalej by zatrzymać się przed tablicą „teren prywatny”. To i tak już koniec spaceru, tam bowiem były ujścia kanałów, czy może jakiejś rzeczki, do morza.



Po drugiej stronie widać było jakieś budynki, magazyny i w wodzie hodowle morskich stworzeń.

Choć pogoda nad wyspą nie była może idealna, krajobrazy tej części Sardynii niezmiennie bardzo mi się podobały .



Tak mniej więcej wygląda koniec plaży Feraxi. Po drugiej stronie kanałów plaża nazywa się Colostrai.





Skoro dalej nie pójdziemy, wrócimy sobie plażą . Wielką, pustą, dziką, całą praktycznie tylko dla nas .

Z tym małym wyjątkiem .



Takie właśnie miejsca, takie plaże, są kwintesencją tego na czym najbardziej nam w tym względzie zależy...















Powolutku wróciliśmy plażą do naszego auta. W tym czasie pogoda poprawiła się zupełnie, zrobiło się bezchmurnie i gorąco , zabraliśmy wszystko co potrzebne i rozbiliśmy się po prostu na środku wielkiego piachu . Niestety, woda była zbyt chłodna jak dla nas by próbować się w niej zanurzyć...

W miarę upływu czasu pojawił się problem – wiatr . Po paru godzinach wiało tak makabrycznie, że musieliśmy zarządzić ewakuację. Podobnie zrobili nasi sąsiedzi, dwie niemieckie pary młodych ludzi z w sumie 4 dzieci. Wrócili z samego końca plaży i rozpoczeli urzędowanie przy samochodach, urzędowanie dość hałaśliwe niestety i o ile dzieci nie zachowywały się tak by stanowiło to problem, o tyle dużo bardziej przeszkadzała nam dość głośno puszczona muzyka . Przypomniało się nam dlaczego nie akceptujemy kempingów....postanowiliśmy coś z tym zrobić i przemieścić się w bardziej spokojne miejsce. Zaryzykujemy i sprawdzimy piaszczyste dróżki które widzieliśmy na spacerze, dodam, że natkneliśmy się idąc plażą na jedno auto na skraju lasu – czyli jakoś można będzie gdzieś tam dojechać.

Jak wymyśliliśmy, tak zrobiliśmy. Efekt był taki, że po 3 czy 4 próbach przejazdu po piachu (całoroczne opony sprawdzają się genialnie ) i tak nie znaleźliśmy nic odpowiedniego i po jakiejś godzinie wróciliśmy do punktu wyjścia . Na szczęście niemieckie rodziny zajęte były poszukiwaniami jednego z dzieci które gdzieś zaginęło niż uprzykrzaniem nam życia... Dziecko znalazło się po naprawdę długim czasie w prawie zupełnych już ciemnościach, na szczęście Niemcy nauczeni są do szanowania ciszy nocnej i około 21 zapanowała już zupełna cisza...

Niestety, tym razem plaża Feraxi nie dostarczyła nam tak wspaniałych wrażeń i doznań jak rok wcześniej. Niemniej jest to fajne miejsce, warto jedynie pamiętać by chcąc spędzić w tej okolicy dłuższą chwilę warto zaopatrzyć się w spore zapasy wody . Nam spokojnie jednak wystarczyło to co mieliśmy, a zaopatrzyliśmy się w nią w innym już rejonie wyspy – o czym już w następnym odcinku .

c.d.n.

kulka53 napisał(a): Wokół kwitły całe łany krzewów ładnymi, żółtymi kwiatami

To kwiatki z rodziny czystkowatych, najprawdopodobniej Halimium halimifolium

Jesteś niezawodna. Dzięki . Uwielbiam robić zdjęcia roślinom i zwierzętom. Z identyfikowaniem jest gorzej . Często nawet nie próbuję .

kulka53 napisał(a):wrócimy sobie plażą

... całkiem urokliwą ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):

kulka53 napisał(a):wrócimy sobie plażą

... całkiem urokliwą ... ...

Z gatunku tych, które najbardziej lubimy i jakich szukamy
Przy okazji i okolica Feraxi jest jeszcze całkiem ładna
Chętnie wrócilibyśmy tam, i w ogóle na Sardynię, ale na odkrycie czeka i Korsyka, i Sycylia, i całe południe Włoch... także póki co nie planujemy. Za jakiś czas jednak, czemu nie .

Pozdrawiam

25 maja, środa

Piękny, choć wietrzny był wczorajszy dzień, dziś za to pogoda zapowiadała się wręcz rewelacyjne. Chłodny świt w cieniu sosen nad Feraxi szybko ustąpił miejsca przyjemnemu, ciepłemu porankowi. To dobrze… bo mimo, że plażować nie zamierzaliśmy, to taka przyjemna aura na pewno będzie nam sprzyjać podczas przemierzania mniej lub bardziej znanych sardyńskich rejonów .

Zebraliśmy się dość wcześnie. Nasi niemieccy sąsiedzi z dwóch VW nie zdążyli jeszcze opuścić swoich pojazdów gdy my byliśmy już gotowi do drogi.











Żal było nam stąd odjeżdżać… podobnie jak w zeszłym roku, ale wówczas przypuszczałem że są spore szanse, że jeszcze na Sardynię wrócimy i to dość szybko. Tak się stało… ale teraz już takiego przekonania nie mam. Nowe wyzwania czekają i choć na tej wyspie także jeszcze parę miejsc chętnie byśmy zaliczyli, to kiedy i czy w ogóle zdecydujemy się na powrót – trudno powiedzieć. A Feraxi, leśny zakątek przy samej plaży jest z pewnością jednym z miejsc które wspominamy najlepiej – nawet mimo tego, że nie mieliśmy tu wymarzonej do plażowania pogody.

Mijamy bez zatrzymywania Muraverę, wody nie mamy prawie w ogóle, ale wolimy nie sprawdzać, czy o tej wczesnej porze już ktoś otworzył cmentarz , na pewno trafimy na coś po drodze. A kierujemy się w głąb wyspy, fajną, wygodną, zupełnie pustą drogą SS387 na północny zachód.

Na dodatek bardzo tu ładnie .







Są oleandry – wiosna w pełni



Potem, w miasteczku Ballao odbijamy w boczną drogę i chwilę później skuszeni drogowskazem zajeżdżamy pod stanowisko archeologiczne Funtana Coberta. Ma się tutaj znajdować dość dobrze zachowana święta studnia – ale nie pooglądamy bo na terenie trwają dalsze prace wykopaliskowe .





No trudno, to i tak byłby tylko nieplanowany przystanek, jedziemy dalej do zaplanowanego (choć dopiero wczoraj ) celu. A będzie to inne stanowisko archeologiczne – Pranu Muttedu, gdzie mamy nadzieję zobaczyć betyle, podobne do tych które widzieliśmy kilka dni temu w Tamuli koło Macomeru.

Pranu Muttedu jest nazywane włoskim Stonehenge (chyba trochę na wyrost) i jest jednym z najważniejszych odkrytych obszarów w charakterze nekropolii z okresu prenuragijskiego na Sardynii. Nas skusiły zdjęcia w jednym z folderków reklamowych które dostaliśmy, wyglądały fajnie, więc postanowiliśmy sprawdzić jak tam jest, zwłaszcza, że nie trzeba było nadkładać tak dużo drogi.



Park archeologiczny podzielony jest na dwie części podzielone drogą, przy której jest spory placyk parkingowy. Zaglądnęliśmy najpierw na tę część obok parkingu.











Poza kilkoma wydrążonymi w skale grobowcami, dość typowymi, nie było tu nic ciekawego. Także dość szybko przemieściliśmy się do części bardziej spektakularnej .

Wstęp to 5 euro, byliśmy z pewnością pierwsi tego dnia i młoda dziewczyna w kasie nie miała wydać z 50. Wpuściła nas więc bez biletów mówiąc, że zapłacimy przy wyjściu… a gdy wychodziliśmy jakieś pół godziny później w ogóle nikt nie zwrócił na nas uwagi, my też szczególnie nie szukaliśmy… także w efekcie pooglądaliśmy to co było do zobaczenia za free .

Najbardziej charakterystyczne dla tego miejsca są dwa obiekty, jednym z nich jest rząd betyli. Jest ich sporo, ale nie są tak ładne, tzn. ładnie obrobione jak te w Tamuli.











Są też pozostałości grobowców.









Na betyle można się natknąć też w innych miejscach.

Drugim charakterystycznym obiektem jest ten wydrążony w głazie grobowiec .

No i to byłoby na tyle… szczerze mówiąc spodziewaliśmy się czegoś więcej. Żeby nie było takiego poczucia rozczarowania i tego, że trafiliśmy tu niepotrzebnie, postanawiamy jeszcze podjechać do nuraga o nazwie Goni, takiej samej jak pobliska wioska. Ze słów dziewczyny w kasie, a także mapy wynika, że nurag znajduje się na szczycie wzgórza po północnej stronie wioski, tuż przed nią odbija tam wąska, stroma szutrówka. Nie jesteśmy obciążeni wodą, może jakoś damy radę .

Daliśmy… ale szczerze mówiąc nie polecam pchać się tam autem. Dróżka jest wąziutka i mocno stroma, w jednym miejscu też dziurawa i tam aby podjechać musiałem zgodnie z tradycją wysadzić Małgosię z auta. Teren nuraga to czyjeś pastwisko, ogrodzone, z furtką, a miejsca do zaparkowania jest tyle, że zmieściła się tylko Skoda.

Już stąd widać pobliski zbiornik zaporowy – Lago di Mulargia.



No to idziemy zobaczyć nurag Goni , to jeszcze kawałek pod górę.





Oto i on , w formie pojedynczej, zwykłej wieży, ale wysokiej, dobrze zachowanej.



Hmmmm




No tak… po co budować jakąś stajnię dla zwierząt jak się ma na swojej działce taki fajny nurag















Zgodnie uznaliśmy, że warto było się trochę natrudzić by tu dotrzeć, zwłaszcza, że nurag Goni to też całkiem niezły punkt widokowy na okolicę.





Wydawałoby się, że zjazd będzie już bardziej na luzie, ale nic z tych rzeczy. Zawrócić nie było tam szans nawet Skodą, no, może w 100 podjazdów i cofań , także w dół zjedziemy inną dróżką, prosto do Goni. Makabrycznie było stromo , do tego tu i ówdzie zalegały mokre liście, piach, a jak ich nie było, po prostu było ślisko i mokro na kamieniach… naprawdę zjeżdżałem z duszą na ramieniu że zaraz stracimy przyczepność. Jedynka, ręczny i nożny… i jakoś się udało bez strat.

Ale w ogóle było warto… także po to, by zobaczyć jeszcze inny kawałek Sardynii, bardzo atrakcyjny krajobrazowo, do tego prawie bezludny, dziki i pusty, o tym się przekonamy jeszcze tego dnia już niedługo. No i też po to, by znaleźć takie fajne ujęcie wody



c.d.n.