Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

Grobowiec A jest największy i w sumie najciekawszy, oryginalnie miał formę nie tak jak inne które do tej pory widzieliśmy – kamiennego półokręgu, a rogów byka .

Nurag – z tych bardziej zwyczajnych.

Betyli jest 6 , 3 męskie a 3 żeńskie . A co to takiego betyl? Większe lub mniejsze obrobione kamienie ustawione pionowo, pojedynczo, w rzędach lub grupach, służące w starożytnych kulturach do pośrednictwa w oddawaniu czci bóstwom. Betyle sardyńskie wyglądają tak:

Dlaczego żeńskie? Chyba widać (to nie są oczy )













A jakie są duże? O, takie









Kompleks Tamuli nie jest szczególnie znany ani popularny, ale leży w fajnej dość okolicy na znaczącej wysokości – ponad 700 m. n.p.m. Ze względu na betylki myślę, że warto było tutaj przyjechać . A wysokość miała swoje konsekwencje... pod wieczór zrobiło się chłodno, by nie powiedzieć zimno, do tego zaczęło trochę wiać. Słońce już prawie zachodziło, fajnie byłoby już nigdzie daleko nie jechać tylko znaleźć sobie dobre do spania miejsce tu w pobliżu. Udało się nam tego dokonać, może kilka kilometrów dalej trafiliśmy na coś odpowiedniego, nieopodal jakiegoś zakładu, czy firmy magazynowej. Teren równy, suchy, pod ogromnymi sosnami i cyprysami... osłoniwszy się autem od wiatru porządnie już zmęczeni całym dniem ugotowaliśmy sobie ciepłe jedzenie i walnęliśmy się spać...

Kawałek wyspy przejechaliśmy tego dnia



A – plaża Porto Ferro
B – Alghero
C – Monteleone Rocca Doria
D – San Pietro di Sorres
E – nurag Santu Antine
F – San Lorenzo, Rebeccu i nekropolia Sant'Andrea Priu
G – Burgos
H – Santa Sabina
I – Tamuli
J – nocleg

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Betyli jest 6 , 3 męskie a 3 żeńskie . A co to takiego betyl? Większe lub mniejsze obrobione kamienie ustawione pionowo, pojedynczo, w rzędach lub grupach, służące w starożytnych kulturach do pośrednictwa w oddawaniu czci bóstwom. Betyle sardyńskie wyglądają tak:

A które to męskie, a które żeńskie

mysza73 napisał(a):A które to męskie, a które żeńskie

W zdjęciach następnego postu lepiej to widać (na miejscu też bez trudu dało się odróżnić )

kulka53 napisał(a):

mysza73 napisał(a):A które to męskie, a które żeńskie

W zdjęciach następnego postu lepiej to widać (na miejscu też bez trudu dało się odróżnić )

No dobra, że niby po cyckach można odróżnić ...

Na Santa Sarbana wpadłem już po zmroku. Rzeczywiście nie trudno nie zauważyć to miejsce. Oczywiście kompleks był już zamknięty, więc też zrobiłem kilka zdjęć z zewnątrz


Dla mnie wszystkie te betyle wyglądają na męskie

pozdrawiam,
Michał

Mikeee napisał(a):Na Santa Sarbana wpadłem już po zmroku. Rzeczywiście nie trudno nie zauważyć to miejsce. Oczywiście kompleks był już zamknięty, więc też zrobiłem kilka zdjęć z zewnątrz

Pewnie było oświetlone?
Jestem zdania że akurat w tym przypadku wystarczyło obejrzeć zabytek z zewnątrz. Fakt, że czasami trochę przesadzają z pobieraniem opłat , na pewno tak było tutaj oraz w przypadku Twojej Cali Goloritze.

Mikeee napisał(a):Dla mnie wszystkie te betyle wyglądają na męskie

Aha.... czyli taki gust mamy
W sumie... rozumiem

Pozdrawiam

19 maja, czwartek

To była najzimniejsza noc jak do tej pory i jak się okazało w ogóle podczas tej podróży po Sardynii. Rano termometr pokazywał 6 stopni (jest po połowie maja ), a do tego wiał silny, lodowaty wiatr. Fakt, że znajdowaliśmy się na sporej wysokości, pewnie około 700 m., ale jednak nie takich warunków spodziewaliśmy się przesuwając nasz wyjazd jeszcze o tydzień w stosunku do poprzedniego. Miejsce w którym spaliśmy było całkiem w porządku, ustronne i spokojne, ale niestety, uznaliśmy że wolimy być jeszcze przez jakiś czas głodni niż przemarznięci do szpiku kości... poprzekładaliśmy jedynie rzeczy i odjechaliśmy bez śniadania licząc, że później i niżej będzie choć trochę cieplej.



Na razie jednak daleko nie ujechaliśmy, zatrzymujemy się bowiem w niedużej miejscowości San Leonardo de Siete Fuentes . Osada rozwinęła się tu w XII wieku wokół źródła, zbudowano tu kościół i szpital. Jednak już w XVI wieku straciła na znaczeniu, ponowny rozwój zawdzięczając zbudowanemu tu zakładowi butelkowania wody mineralnej, stadninie koni oraz spa – to wszystko już w XX wieku . Miejsce to nie było punktem obowiązkowym na naszej trasie, ale skoro już jesteśmy...

Kościół San Leonardo o tej porze był oczywiście zamknięty, toteż jak wygląda w środku zobaczyliśmy na tablicy informacyjnej.





Z zewnątrz jest typową dla tego rejonu, bazaltową romańską budowlą.











San Leonardo właściwie trudno nazwać miejscowością, niewiele jest tu domów, a jeszcze mniej zamieszkałych na stałe. Całość położona jest w gęstym, ciemnym i wilgotnym lesie... pewnie latem panuje tu przyjemny mikroklimat, teraz – nawet mimo przebijających się nieśmiało przez liście promieni słonecznych, panuje przejmujące, ostre zimno





Nic tu po nas, woleliśmy skryć się w miarę już ciepłym wnętrzu auta, ale zanim, zajrzeliśmy jeszcze nad stawek powstały poniżej źródeł.

Jedziemy nad morze...

Ale po drodze jeszcze jeden przystanek. Castello del Montiferru (inna nazwa Casteddu Etzu) to ruiny zamku obronnego księstwa Arborei zbudowanego pod koniec XII wieku. Gdy z początkiem XV wieku Sardynia przeszła pod władanie aragońskie zamek stracił swoje funkcje obronne, zmieniał wielokrotnie właścicieli, by ostatecznie po niespełna 2 wiekach popaść w ruinę.

Tak prezentuje się obecnie z parkingu przy drodze Santu Lussurgiu-Cuglieri









Właściwie ciężko powiedzieć czy można ruiny zwiedzać, być może tak, ale nie mieliśmy takiego zamiaru a poza tym nie zauważyliśmy w ogóle takiej możliwości, żadnej ścieżki. Podobno jest to świetny punkt widokowy, ale dziś i tak widoczność była zwyczajnie marna.

Zjeżdżamy coraz niżej, a w Cuglieri nasza tegoroczna trasa łączy się z zeszłoroczną . Przyczyn jest co najmniej trzy , najpierw parę słów o tej pierwszej.

S'Archittu. O istnieniu takiej ciekawostki wiedziałem już w zeszłym roku, ale wtedy, przejeżdżając, nic takiego nie rzuciło się nam w oczy, nie zauważyliśmy znaku czy drogowskazu, a ponieważ zbliżał się wieczór więc odpuściliśmy. Teraz jedziemy powoli przyglądając się mijanym miejscom i właściwie nadal nie możemy odgadnąć gdzie to może być...ale udało się . Trzeba minąć Santa Caterina di Pittnuri i w niewielkim S'Archittu zjechać do miejscowości kierując się nad morze.

Potem chwila spaceru z takimi widoczkami...

Już wiemy, że znaleźliśmy





S'Archittu, czyli skalny łuk o wysokości około 15 metrów to efekt erozji wapiennego wybrzeża, kiedyś była to jaskinia. Dziurek w skale jest tu więcej



W ogóle wybrzeże sprawia miłe wrażenie, spotęgowane przez totalnie bezwietrzną pogodę , do tego bezchmurną. To niesamowite jak może zmienić się pogoda na przestrzeni tak niewielu kilometrów .



Ale słońce wciąż jeszcze nisko





Na horyzoncie przylądek Capo Mannu i Su Pallosu.

Do skalnego łuku poszedłem sam. Małgosia została po drugiej stronie m.in. po to, by zrobić mi takie zdjęcia





Ja też coś tam pstryknąłem

























Jedna z wielu aragońskich wież – Torre del Pozzo.



Przybyliśmy, znaleźliśmy, zobaczyliśmy , no i fajnie. Czas na kolejne punkty dzisiejszego programu .

c.d.n.

S'Archittu było naszym przystankiem "śniadaniowym" (ale byliśmy tam chyba o ciut późniejszej godzinie niż Wy), bo w miejscu noclegowym wiało stanowczo za mocno.