Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

kulka53 napisał(a):
Dzięki za fotki, jak zawsze piękne , te dwie pierwsze przypominają mi Santa Teresę Gallurę , reszty nie poznaję .
Skoda widzę wciąż służy

Pozdrawiam

Dwie pierwsze oczywiście rozpoznałeś bez pudła
reszta...:
okolice La Peloza,
okolice Nodigheddu,
okolice Punta La Marmora

Skody jak sam wiesz - są wytrzymałe podobnie jak VW (zwłaszcza te w wersji LUNA)

Na Waszych zdjęciach pusto, super

pozdr

Momentami bardzo dzikie to wybrzeże, wieże nieco zdewastowane, ale klimat robią
I Pan na koniku brzegiem jechał

Piękne puste plaże, które mieliście są do pozazdroszczenia U nas najmniej zaludnione miejsca były w okolicach Cardedu.
Morze widzę, że trochę groźne, mocno falujące a przy tym urocze. Lubię szum fal, ale nie lubię pływać w takim niestabilnym dużym basenie
Pozdrawiam

janusz.w. napisał(a):Dwie pierwsze oczywiście rozpoznałeś bez pudła
reszta...:
okolice La Peloza,
okolice Nodigheddu,
okolice Punta La Marmora

No tak... wszystkie znane , nawet przełączka przed "atakiem szczytowym"
Widzę, że same fajne miejsce odwiedziłeś a i zdobycia szczytu nie podarowałeś

janusz.w. napisał(a):Skody jak sam wiesz - są wytrzymałe podobnie jak VW (zwłaszcza te w wersji LUNA)

O Skodach to wiem.... a co do VW to mam nadzieję się pozytywnie przekonać za lat parę jak trochę więcej Lunę powykorzystujemy tu i ówdzie

janusz.w. napisał(a):Na Waszych zdjęciach pusto, super

Maj....
Choć i na Twoich tłumu nie ma

tony montana napisał(a):Momentami bardzo dzikie to wybrzeże, wieże nieco zdewastowane, ale klimat robią

Wieżyczki trochę latek już stoją to się posypały, a na wybrzeżu jest ich trochę - w sumie co kawałek jakaś .
Wyspa jest spora, dzikich plaż jest całkiem sporo - choćby pokazana wyżej Nodigheddu na której my byliśmy w tamtym roku

trinity napisał(a):Piękne puste plaże, które mieliście są do pozazdroszczenia U nas najmniej zaludnione miejsca były w okolicach Cardedu.
Morze widzę, że trochę groźne, mocno falujące a przy tym urocze. Lubię szum fal, ale nie lubię pływać w takim niestabilnym dużym basenie

My też wolimy spokojniejsze wody, nie jesteśmy zbyt dobrymi pływakami raczej, toteż nie ryzykowaliśmy. Temperaturę też wolimy trochę wyższą , w tym roku była niestety chłodniejsza niż rok wcześniej.
Cardedu i okolice pamiętam... tam to w ogóle było pusto

Pozdrawiam

18 maja, środa

Poranek przy Porto Ferro wstał całkiem sympatyczny, zapowiadał się pogodny dzień, chociaż temperatury nas nadal nie rozpieszczają , o ile nocami można się jeszcze poprzykrywać, o tyle po wyjściu z auta ogarnia nas przenikliwe zimno i nawet kilka warstw odzieży nie pomaga. Śniadanie w takich warunkach nie należy do najprzyjemniejszych, dlatego czekamy aż słońce przebije się przez zarośla i zacznie co nieco nas ogrzewać… na szczęście nie wieje .

Trochę tracimy czasu przez takie późniejsze wstawanie, ale przecież wciąż jest wcześnie .











Znaną już drogą dojeżdżamy do Alghero, to całkiem ładne miasto zwiedziliśmy rok temu, teraz się nie będziemy zatrzymywać. Jadąc od północnego zachodu mija się miejskie plaże, w zeszłym roku przygotowane już do sezonu i ze sporą ilością ludzi (mimo że byliśmy tydzień wcześniej), teraz raczej puste… a w jednym rogu ogromne sterty tego czegoś co także i nam wczoraj psuło nieco komfort plażowania, dziwne fioletowawe części roślin albo jakichś morskich stworzeń.

Za Alghero stajemy na moment na punkcie widokowym.





Tej trasy nie znamy. Początkowo łagodnie, potem stromo prawie zupełnie pusta droga wznosi się na wzgórza wnętrza wyspy, po drodze zatrzymujemy się przy źródle by uzupełnić zapasy wody a potem, w Villanova Monteleone na stacji po benzynę.

Już z daleka widać (choć widoczność jednak nie powala) nasz pierwszy na dziś cel .







Malutka osada Monteleone Rocca Doria, tam za chwilę pojedziemy. Nie ma tam żadnych znaczących zabytków, ale to miejsce tak spodobało mi się na googlowych zdjęciach, że postanowiłem wpleść je w trasę .

Na skałkę z Monteleone prowadzi stroma i kręta uliczka, auto zostawiamy na parkingowym placyku nieopodal kościoła.



Trudno tutaj mówić o jakimś centrum, miejscowość jest malutka, podobno mieszka tu na stałe niewiele ponad 100 osób. Ale jest niedługa stara uliczka i trochę nowszych willi powyżej.



Na razie przyjrzymy się kościołowi.

Chiesa di Santo Stefano, XIII wiek









Wewnątrz trwają generalne porządki przeprowadzane przez kilka kobiet, chyba tylko dzięki temu mogliśmy tam zajrzeć. Ale nie protestowały, a było warto.

Kościół bowiem jest jakby podwójny











A przed kościołem – kolorowy placyk.

Uliczką do końca i nieco w dół – proszę jaki fajny punkt widokowy











To jezioro jest oczywiście zaporowe, na Sardynii nie ma naturalnych jezior (poza Lago di Baratz).

Dostrzegam coś intrygującego…

Zaraz tam podjedziemy… na razie jeszcze chwila po miasteczku.



Nie ma problemu z parkowaniem (w dodatku darmowym )





Skuszeni znakami po chwili spaceru trafiamy na zupełne resztki ruin dawnego tutejszego zamku.







Już łączka jest ciekawsza (jeszcze nie skoszona)

https://lh3.googleusercontent.com/-3Iat ... 0P7497.jpg

Wsiadamy do auta i przejeżdżamy kawałek chcąc dostać się do tych pionowych, wyciętych w skale ścian, najpierw nie udaje się nam bo jedziemy za bardzo pod górę i na północ, ale potem trafiamy na szutrową dróżkę i spacerowe ścieżeczki które właśnie są koszone – po zachodniej stronie skały. W sumie widok na jezioro i okolice jest podobny…









Widać np. Villanova Monteleone przez które przejeżdżaliśmy.



Most…

Ale widać też TO





Teoretycznie nie wolno tutaj wchodzić od góry, urwiska są odgrodzone







Ale można zejść i zjechać w dół, bo te ściany służą jako jedno z niezłych miejsc wspinaczkowych na Sardynii





Właśnie tutaj spotkaliśmy….Polaka . Właściwie byli we trójkę, ale pozostali poszli się właśnie wspinać, a ten jeden jako niewspinający się zwiedzał okolicę. Był po raz pierwszy na wyspie, ale bardzo mu się podobało (czemu mnie to nie dziwi ), ale mając do dyspozycji tylko tydzień sam twierdził że wiele nie zobaczy. Trójka spała w namiotach, toteż narzekał na panujące temperatury , w sumie sporo czasu przegadaliśmy m.in. pokazując jak dojechać i najlepiej dojść na najwyższy szczyt – Punta la Marmora.

Jeszcze ostatnie fotki…





i wracamy do auta.

I na koniec zapora dzięki której powstało jezioro:



Oraz skała na której leży Monteleone z drugiej strony.





c.d.n.

kulka53 napisał(a): po drodze zatrzymujemy się przy źródle by uzupełnić zapasy wody

My na Sardynii przyjęliśmy inną taktykę uzupełniania zapasów – po prostu wchodziliśmy do jakiejś małej restauracji albo sklepiku i prosiliśmy o nalanie do baniaczka. Nigdy nie było z tym problemu, chociaż w żadnej z tych restauracji niczego nie zamawialiśmy . W jednym ze sklepików pani przy kasie poprosiła podchodzącego właśnie klienta aby troszkę poczekał, bo ona najpierw musi nalać wodę .

dangol napisał(a):My na Sardynii przyjęliśmy inną taktykę uzupełniania zapasów – po prostu wchodziliśmy do jakiejś małej restauracji albo sklepiku i prosiliśmy o nalanie do baniaczka.

Taktyka jak najbardziej słuszna, każdy ma swoją wypraktykowaną
Nam by się nie sprawdziła, jako że wodę transportujemy w dwulitrowych butelkach (najłatwiej było je zawsze upychać po zakamarkach Skody) i zwykle napełniamy ich przy ujęciu kilkanaście , toteż nasza prośba o napełnienie mogłaby pozostać bez echa . A potrzeby mamy spore, codziennie zużywamy przynajmniej 5 butelek... także takie ujęcia z wodą ze źródła czy inne tego typu sposoby są dla nas najprostsze .
Na szczęście nigdy nie ma z tym problemu... poza jednym rejonem na Sardynii właśnie gdzie nabrać wody nie było zupełnie gdzie a jedyny w okolicy cmentarz (wyjście już ostateczne, choć najprostsze) był tego dnia nieczynny . W efekcie musieliśmy do mycia i gotowania używać wodę przeznaczoną do picia.... ale i tak nam wystarczyło.

18 maja, środa c.d.

Z Monteleone Rocca Doria kierujemy się na północny wschód i powoli, bocznymi, wąskimi i zupełnie nie uczęszczanymi drogami suniemy przez sardyńską prowincję. Krajobrazy nie są porywające, ale ciekawe, w tym sensie że zaskakujące… zmieniają się niespodziewanie – niby wydaje się, że będzie teraz płasko a tu nagle wjeżdżamy w nieduży wąwozik z urwistymi skałkami by po chwili znaleźć się na płaskowyżu. Mijamy sporą miejscowość Thiesi, tu ruch znacząco się zwiększa, ale potem znów skręcamy na wschód i pniemy się ostro pod górę w paru serpentynach.

Thiesi zostaje w dole



Niewielka przełączka a za nią – Borutta





Tuż przy niej, właściwie pomiędzy Boruttą a Torralbą stoi romański kościół San Pietro di Sorres.



Gdy budowano ten kościół istniała tu osada, Sorres, zamieszkała już od czasów rzymskich. Już przed jego powstaniem Sorres było siedzibą biskupa. Ówczesna katedra powstała na przełomie XII i XIII wieku. Upadek i zburzenie miasta nastąpiło za rządów aragońskich, mieszkańców przeniesiono do sąsiednich miejscowości (np.Borutty). Taki stan rzeczy miał miejsce aż do połowy XX wieku, kiedy to opuszczony kościół i zrujnowane okoliczne budynki przejęli benedyktyni. Zakon odnowił budowlę i wzniósł nowe budynki klasztorne w stylu neoromańskim. Wewnątrz kościoła nie zachowały się żadne znaczące zabytki poza prawdopodobnie XIV wieczną marmurową amboną.

Do San Pietro di Sorres raczej niewielu turystów dociera, mimo, że leży bardzo blisko miejsca które będzie naszym następnym, ważniejszym celem, kościół był można powiedzieć po drodze. Poza nami była tylko druga para zdaje się francuska. Przed kościołem jest spory plac na którym postawiliśmy auto, zjedliśmy sobie co nieco i przyglądnęliśmy się zabytkowi. Na teren klasztoru wejść nie można, do środka owszem (o ile dobrze pamiętam za 3 euro), ale odpuściliśmy to sobie, wystarczyło nam zdjęcie na tablicy informacyjnej.

















Torralba

W kilkanaście minut dojeżdżamy do nuraga zwanego Santu Antine (a inaczej Sa domo de su Re). Widać go z daleka, jako że stoi na otwartej, płaskiej przestrzeni, pewnie widać go też z głównej szosy łączącej Sassari z Cagliari.









Nurag Santu Antine jest jednym z kilku najważniejszych, najbardziej imponujących budowli tego typu na wyspie. Został zbudowany około roku 1800 p.n.e. (główna wieża) natomiast inne jego poboczne części dodano później, w okresie pomiędzy rokiem 1600 a 1450 p.n.e. Ocenia się, że był drugim co do wysokości nuragiem z wszystkich powstałych, mierzył pomiędzy 22 a 24 m.

Bilety nie są tanie (6 euro), ale jak się okazało już po chwili, warto było te pieniądze wydać.

Kasa znajduje się w budynku po drugiej stronie ulicy, są tu też pamiątki i restauracja. Biletów nikt później nie sprawdza, ale przypuszczam, że próba wejścia na ogrodzony teren bez biletu nie skończyła by się powodzeniem .

Z zewnątrz nurag wygląda całkiem nieźle, jest wielki







Wokół znajdują się pozostałości wioski.



Można sobie wyobrazić jak przed wiekami budowla wyglądała w całości