Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

Sardynia i wiatr lubią się wzajemnie, o czym wielokrotnie przekonaliśmy się podczas wczesnojesiennej podróży. Czasem było to dokuczliwe, ale w wielu momentach wręcz zbawienne .
Na momenty bezwietrzne też jednak trafiliśmy. Również na ulewę jak spod rynny...

Czy to zbiórka tegorocznych ...sardyńczyków











I już więcej nie śmiecę

pozdr

tiwa napisał(a):A propos wiatru, w czerwcu też mocno wiało , czasami i nie wszędzie

dangol napisał(a):Sardynia i wiatr lubią się wzajemnie, o czym wielokrotnie przekonaliśmy się podczas wczesnojesiennej podróży. Czasem było to dokuczliwe, ale w wielu momentach wręcz zbawienne .
Na momenty bezwietrzne też jednak trafiliśmy. Również na ulewę jak spod rynny...

Nam też nie wiało zawsze i wszędzie , ale jednak częściej i mocniej niż w poprzednim roku. Cóż, taka widać uroda wysp... w Grecji w sumie pod tym względem jest dość podobnie . Fakt, że czasami dzięki temu przypiekające słońce nie jest aż tak uciążliwe... tyle że na Sardynii aż tak nie przypiekało .

janusz.w. napisał(a):Czy to zbiórka tegorocznych ...sardyńczyków

Na to wygląda , spora grupa się zebrała.
I fajnie że dołączyłeś

Dzięki za fotki, jak zawsze piękne , te dwie pierwsze przypominają mi Santa Teresę Gallurę , reszty nie poznaję .
Skoda widzę wciąż służy

Pozdrawiam

17 maja, wtorek c.d.



Ooo , a gdzie to tak ładnie?

Już wyjeżdżając z Porto Torres poprawiła się pogoda, zrobiło się niemal bezchmurnie a w związku z tym nawet w miarę ciepło. Jakimiś bocznymi dróżkami przejechaliśmy kawałek drogi na zachodnie wybrzeże przekonując się że ten zakątek Sardynii jest praktycznie niezamieszkały. Znaczącą miejscowością była dopiero Palmadula a parę kilometrów dalej, na samym wybrzeżu – Argentiera. No to jesteśmy.

Argentiera to opustoszała osada górnicza powstała przy dawnej kopalni srebra. Kopalni dodajmy eksploatowanej już w starożytności, za czasów rzymskich. W czasach nowożytnych została ponownie otwarta do eksploatacji w XIX wieku dobrze prosperując aż do czasów II wojny światowej. Po wojnie nastąpił powolny upadek zarówno kopalni jak i miasteczka, skutkujący jej definitywnym zamknięciem w roku 1963. Miejsce to jest jednym z najważniejszych przykładów architektury górniczej na Sardynii i jest objęte Parkiem Geologiczno-Górniczym objętym ochroną przez UNESCO. A do tego ma całkiem niezłe plaże .

Bardzo nam ta historia i miejsce przypomniały upadłe kopalnie na Serifos...

Ale jesteśmy w Argentierze. Zaparkowałem auto pod zrujnowanym budynkiem prawie na samej plaży...



Bliżej brzegu trochę się obawiałem by go czasem nie zmyły potężne fale .





Trzeba przyznać że naprawdę tu ładnie...





Nad tą główną, można powiedzieć miejską plażą stoi hotel. Chyba kiedyś działał... ale teraz pozostał po nim m.in. taki basenik





Prawie od razu zauważyliśmy poszukiwaczy srebra.... albo przygód

Argentiera jest niewielka i właściwie nic tu nie ma. Trochę kopalnianych ruin, trochę odrestaurowanych budynków, jakiś bar. Nieco wyżej jest też parę zamieszkałych domów, na wzgórzu jest też kościółek. Autem już przejechaliśmy, teraz pójdziemy pieszo by to wszystko zobaczyć dokładniej.







Nie jesteśmy sami



Większość budynków, mimo że odnowionych, stoi zupełnie pusta.



Inne może przed zawaleniem doczekają się remontu.





Główny placyk Argentiery







Wspomniany kościółek – potem tam pojedziemy by popatrzeć na osadę z góry.

Na razie jesteśmy na wielkim parkingu nad plażami.



W sezonie zapewne wygląda to nieco inaczej







Bo teraz nie ma tłumu...



Podjechaliśmy szutrówką pod kościółek – niepiękny, więc zdjęcie miał tylko to jedno pokazane wcześniej. Widok spod niego na prawie całą osadę.











Niby nic, ale warto było przyjechać. Pospacerowaliśmy trochę, widzieliśmy budynki w którym ktoś rozpoczął kiedyś remont i dostosowanie go na potrzeby turystów – wstawione okna, drzwi, zamontowana armatura sanitarna... ale potem widocznie zabrakło środków albo perspektywa na biznes okazała się kiepska, bo wszystko to porzucono. Trochę dziwne... ale z drugiej strony na Sardynii jest tak ogromna ilość wspaniałych plaż, że te tutaj może nie przyciągnęłyby tylu chętnych by wszystko to miało się opłacać.

Nie nasz problem, my i tak tutaj tylko przejazdem. Ale żeby zobaczyć tu jeszcze co nieco, skręciliśmy przy wjeździe do Argentiery w prowadzącą na północ szutrówkę i przejechaliśmy się nią dokąd się dało, kilka kilometrów.





Czyli dokładnie tutaj .







Ostatnia plaża wybrzeża Argentiery... teoretycznie bez dojścia, ale jakby się kto uparł, pewnie dałby radę



Pogoda nawet i prawie plażowa się zrobiła... ale my póki co pozostaniemy na pamiątkowych fotkach .

Na plażowanie wybraliśmy dziś inny rejon, nieco dalej na południe. W zeszłym roku także tam dojechaliśmy sądząc, że Lago di Baratz, jedyne naturalne jezioro Sardynii, będzie ciekawym dla nas miejscem. Okazało się, że nie bardzo więc odjechaliśmy nie wiedząc, że raptem parę km dalej znajduje się świetna, wielka, zupełnie dzika plaża – Porto Ferro.

Mając wydrukowaną googlową mapkę ale i tak jadąc przed siebie trochę „na czuja” trafiliśmy na piaszczystą leśną dróżkę którą dało radę dojechać do samej plaży w jej północnej części. Auto zostawiliśmy jednak nieco wcześniej by stało sobie w cieniu sosen... i palm .





Droga do plaży, prawie jak nad Bałtykiem .



Tu już krajobraz trochę inny, poza tym strój mało plażowy – trochę wieje.



Nad Porto Ferro górują trzy XVII wieczne aragońskie wieże strażnicze, Torre Bantine na południu oraz Torre Bianca i Torre Negra na północy. To jest Torre Bianca.



A to Torre Negra.



No i południowa Torre Bantine.



Na południu w ogóle było troszkę więcej cywilizacji...



Porto Ferro podobno znana jest z wielkich fal.



Plaża Porto Ferro troszeczkę nas rozczarowała. Fakt, było to czego oczekiwaliśmy, czyli totalny spokój i pustka, na kąpiel nie liczyliśmy ze względu na temperaturę zarówno powietrza jak i wody , ale poza tym na plaży zalegało sporo dziwnego „czegoś” . Do tej pory nie wiemy co to takiego było, czy to wyrzucone na piach morskie rośliny, czy może szczątki jakichś stworzeń , nigdy czegoś podobnego nie widzieliśmy.



Niemniej, rozbiliśmy nasz namiocik dla ochrony przed pierwszymi w tym roku promieniami słońca oraz podmuchami wiatru, mniej więcej w tym miejscu

Do dyspozycji mieliśmy kilka popołudniowych godzin, podczas gdy Małgosia zaczytywała się w przewodnikach , ja wybrałem się na spacer do Torre Bianca.



Nie ma co – zostałem dostrzeżony



Okazało się, że na wieżę można się wdrapać





Bardzo chętnie skorzystałem z możliwości , nie było to zupełnie banalne, ale też niezbyt trudne. Nagrodą – takie widoki .





Widać, że mi się podoba

Jeszcze rzut oka na dwie małe plaże pomiędzy wieżami.











Sardynia drugą Albanią?



Wracam.









I tak zakończyliśmy ten dużo mniej intensywny dzień. Przed zmierzchem wróciliśmy do auta by ugotować sobie jedzenie, na szczęście pomiędzy drzewami byliśmy mniej narażeni na podmuchy wiatru.

Dzisiejsza trasa: Trinita di Saccargia – Monte d'Accoddi – Porto Torres – Argentiera – Porto Ferro.



c.d.n.

Po niezłym szoku termicznym po przylocie grzeję się w Waszej sardyńskiej relacji .

Cudownie pusto i spokojnie. To dla mnie największa zaleta waszego sposobu podróżowania, że można uciec z dala od turystycznych szlaków. Troszkę zazdroszczę .

Pokazana przez Was w ostatnich odcinkach część NW wybrzeża, dla nas okazała się pogodowo mało przyjazna, przerwy w deszczu były stanowczo za krótkie . No a w okolicach Palmaduli dopadła nas burza i wspomniana już ulewa, czasem wręcz uniemożliwiająca jazdę. O zjeździe do Argentiery nie było co myśleć....

ta część Sardynii jest mi nieznana. Najdalej na północny-zachód dotarłem do Alghero i rzutem na taśmę na Capo Caccia. W planach była jeszcze La Pelosa, ale nie dałem już rady.
Argentiera - ciekawe i zagadkowe miejsce.
Fajne zdjęcia wzburzonego morza

pozdrawiam,
Michał

No proszę , a my na Porto Ferro mieliśmy wymarzoną, bezwietrzną pogodę .
Na tej pierwszej, małej plaży spędziliśmy (praktycznie sami) cudownie, prawie cały dzień .

kulka53 napisał(a):

marze_na napisał(a):Cudownie pusto i spokojnie. To dla mnie największa zaleta waszego sposobu podróżowania, że można uciec z dala od turystycznych szlaków. Troszkę zazdroszczę .

Nie ma co zazdrościć... trzeba spróbować . Czasami nie jest lekko, ale i tak uważamy że warto i nie wyobrażamy sobie póki co inaczej...

dangol napisał(a):Pokazana przez Was w ostatnich odcinkach część NW wybrzeża, dla nas okazała się pogodowo mało przyjazna, przerwy w deszczu były stanowczo za krótkie . No a w okolicach Palmaduli dopadła nas burza i wspomniana już ulewa, czasem wręcz uniemożliwiająca jazdę. O zjeździe do Argentiery nie było co myśleć....

No to rzeczywiście kiepsko , aż tak źle pogodowo nie mieliśmy.
Nie na darmo obawiałem się kaprysów aury w tym rejonie we wrześniu...

Mikeee napisał(a):ta część Sardynii jest mi nieznana. Najdalej na północny-zachód dotarłem do Alghero i rzutem na taśmę na Capo Caccia. W planach była jeszcze La Pelosa, ale nie dałem już rady.
Argentiera - ciekawe i zagadkowe miejsce.
Fajne zdjęcia wzburzonego morza

O ile Alghero i Capo Caccia są punktami obowiązkowymi w zwiedzaniu wyspy, o tyle La Pelosa... raczej także . Może następnym razem
Argentiera spodobała mi się na zdjęciach, Sardynia ma sporo tego typu pozostałości po swej górniczej przeszłości i uznałem że warto będzie podjechać, zwłaszcza że i tak chcieliśmy być na Porto Ferro.

tiwa napisał(a):No proszę , a my na Porto Ferro mieliśmy wymarzoną, bezwietrzną pogodę .
Na tej pierwszej, małej plaży spędziliśmy (praktycznie sami) cudownie, prawie cały dzień .

No ładnie... od burzy i ulewy u Danusi, przez nasz chłód i wiatr, po Wasz pogodowy ideał w tej okolicy- niezła rozpiętość doświadczeń

Pozdrawiam