Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

15 maja, niedziela c.d.

Spod arzacheńskiego grzyba jedziemy prosto do drugiego „wykupionego” nuraga o nazwie kojarzącej mi się z wiezieniem – Prisgiona. Dojazd drogą szutrową, jednak równą i gładką, uczęszczaną przez wielu turystów, nawet teraz w maju spotykamy sporo osób. Sam nurag doskonale widoczny ze wspomnianej szutrówki, choć mniejszy, prezentuje się trochę lepiej niż poprzedni, jednak wciąż to nie to, czego się spodziewamy...

Okazale wygląda tylko (wraz z całym osiedlem domostw) na zdjęciu lotniczym.



Wioska, licząca w sumie około 100 okrągłych domostw w skupiskach zwykle po 5, rozrzuconych po okolicy funkcjonowała w okresie od XIV do IX wieku p.n.e.

Przy wejściu przez drewnianą furtkę okazaliśmy nasze bilety i mogliśmy pokręcić się po niewielkim terenie wioski.





Mimo, że na górze widać sznurkowe barierki, nie można tam wejść by popatrzeć na wioskę z góry.



















W zasadzie fajnie zwiedza się takie zabytki... 15 minut i gotowe . Przesadzam trochę, ale nie spędziliśmy tam wiele więcej czasu...

Do pobliskiego grobowca gigantów (tomba dei giganti) o dźwięcznej nazwie Coddu Vecchiu można by właściwie pójść pieszo, znajduje się bowiem o może kilometr. Ale my jeśli tylko możemy gdzieś dojechać, nie wahamy się . Oszczędzamy czas i własne nogi...

W poprzednim roku widzieliśmy tylko jeden taki grobowiec i bardzo się nam ta dziwna konstrukcja spodobała. Coddu Vecchiu jest w zasadzie bliźniaczo do S'Ena'e Thomes podobny, ale trochę lepiej zachowany.

Widziany z drogi.



W sumie można i jego pozwiedzać zoomem.



Ale mamy bilet, którego i tak nikt nie sprawdza...zatem bez wahania wchodzimy . Z bliska też fajnie wygląda.



I od tyłu.













My do gigantów nie należymy

Ale skoro tak dobrze nam idzie, zobaczmy, a przynajmniej spróbujmy zobaczyć pozostałe 2 tutejsze zabytki. Najpierw, jeszcze jeden grobowiec gigantów – Li Lolghi, parę km autem i jesteśmy pod bramą, niestety rzeczywiście zamkniętą na głucho. No trudno, forsować ogrodzenia nie będziemy, zawracamy i wąską dróżką docieramy do nekropolii Li Muri. W pierwszej chwili nie dowierzamy, czy to jest właśnie to, czy to naprawdę jest TO? . Tak, dobrze trafiliśmy, dobrze widzimy, te mało imponujące kamienie to cmentarz sprzed około 6000 lat .

















Krajobrazy północno-wschodniej Sardynii...







I jeszcze mapka z trasą po okolicach Arzacheny.



A – Nuraghe Albucciu
B – Tempietto Malchittu
C - „Grzyb”
D – Nurag La Prisgiona
E – Tomba dei giganti Coddu Vecchiu
F – Tomba dei giganti di Li Lolghi
G – Necropoli di Li Muri

I to był dopiero początek tego pierwszego sardyńskiego dnia...

c.d.n.

... na szczęście jestem na bieżąco - ostre tempo jak na początek ... ... nas też wzięło na "kamienie" na Malcie ... ...
Pozdrawiam.

na tym ujęciu grzyb wygląda jak tapir jakiś lub mrówkojad

ile czasu trwało zanim zjechaliście z promu od momentu przybicia do brzegu? Można schodzić do auta w trakcie rejsu?

pozdrawiam,
Michał

kmichal napisał(a):... na szczęście jestem na bieżąco - ostre tempo jak na początek ... ... nas też wzięło na "kamienie" na Malcie ... ...

Niedługo znów będzie przerwa, ale póki co trochę podgonimy
Po czasie wspomnienia się nieco zacierają, także im mniej się zwleka, tym lepiej

Kamieni typu różnorakiego trochę będzie, tym razem zajrzeliśmy do większej liczby miejsc zabytkowych , ale i plaże, i różne inne ciekawostki też będą .

Mikeee napisał(a):ile czasu trwało zanim zjechaliście z promu od momentu przybicia do brzegu? Można schodzić do auta w trakcie rejsu?

Do auta schodzić nie można, to normalna praktyka na promach. Spotkaliśmy się tylko z jednym wyjątkiem w Grecji, gdzie nie było tego ograniczenia.
A ile czasu...no trochę schodzi, pewnie z pół godziny. To zależy oczywiście od ilości aut, ale też od kolejności ich wypuszczania. W Grecji zwykle jest tak, że do aut można zejść jakiś czas przed przybiciem do brzegu, podczas manewrów. Na Mobym wszyscy czekają aż prom się unieruchomi przy brzegu i dopiero wtedy są otwierane drzwi, także trochę to wszystko trwa

Pozdrawiam

15 maja, niedziela c.d.

Z okolic Arzacheny kierujemy się na Luogosanto, nieduże miasteczko. Jedziemy, jest wczesne popołudnie, fajna pogoda, dobra i pusta droga, jedziemy… i nagle widzimy drogowskaz – Palazzo di Baldu. To co, skręcamy? Skręcamy

Parę kilometrów wąskim asfalcikiem po pustkowiu i dróżka kończy się sporym, zupełnie pustym parkingiem. Cudów się po tym miejscu nie spodziewaliśmy, nie natknąłem się na żadną wzmiankę na jego temat, a tu się okazuje, że pałac jest najbardziej widoczną pozostałością po sporej, średniowiecznej osadzie , Villa de Sent Steva, najlepiej prosperującej w XIV wieku. Drugim zachowanym budynkiem jest odbudowany kościółek Santo Stefano

Jest zamknięty, i ma formę małej szopki , no ale fotka strzelona .



Za to oliwka – jak się patrzy



W ogóle drzewa na wzgórzu dorodne.



Z pałacu di Baldo pozostała mniej więcej połowa ścian.

Skał i kamieni o skomplikowanej, zadziwiającej formie tu nie brakuje





Na parkingu, wciąż pustym, zjedliśmy to i owo na drugie śniadanie, a wracając zatrzymaliśmy się by poprzyglądać się widocznemu w oddali kamieniołomowi, wciąż działającemu.

Parę kilometrów główną i proszę jaki widoczek na Luogosanto





Miasta sardyńskie w większości nie zachwycają architekturą gdy się przez nie przejeżdża, jednak z daleka wyglądają naprawdę fajnie, są kolorowe i często tak właśnie poprzyklejane do zboczy wzgórz. Malutkie Luogosanto, osada o średniowiecznym rodowodzie, jednak spodobała się nam na tyle, że zatrzymaliśmy się w niej na chwilę.

Najważniejszy zabytek w mieście – XIII wieczny romański kościół – bazylika Nostra Signora di Luogosanto.











Święte drzwi wykonane z brązu, od roku 1700 do lat 70 XX wieku zamurowane – otwierane co 7 lat, podobno wydarzenie to ściąga tysiące pielgrzymów.

Wnętrze… no może być











Kolorowe domki w centrum.





I nie tylko domki







W okolicy, poza Palazzo di Baldo można zobaczyć jeszcze Castello Balaiana, oraz na przedmieściach miasta – eremo (pustelnia) San Trano z relikwiami świętych Trano i Mikołaja. My nie widzieliśmy .

Pojechaliśmy bowiem główną, ale wąską i krętą drogą na południe, w kierunku Tempio Pausania. Po drodze minęliśmy takie skalne cudo









a także wielkie ilości lasów, czy może bardziej zagajników dębów korkowych



Za wikipedią:

„ W celu zdobycia korka wykorzystuje się jedynie korę tego drzewa, a dokładnie - jej zewnętrzną obumarłą część. Podczas okorowywania zdejmuje się płatami zewnętrzną warstwę, bez uszkadzania wewnętrznej części regenerującej korę. Zabieg jest całkowicie bezpieczny dla drzewa. Kolejne okorowanie może nastąpić dopiero po 9–12 latach, gdy zarosną poprzednie nacięcia i kora zregeneruje się. Korę pozyskuje się po raz pierwszy z drzew, które osiągnęły minimum 25 lat. W ciągu życia pojedynczego drzewa pozyskuje się korek zwykle 12 razy. Drzewo osiąga wiek 150–250 lat.

Dąb korkowy jest uprawiany w Hiszpanii, Portugalii, Algierii, Maroko, Francji, Włoszech i Tunezji. W krajach tych lasy z dębem korkowym zajmują ok. 2,5 miliona ha powierzchni. Około 50% ilości pozyskiwanego korka przypada na Portugalię.”

Przypomniałem sobie, że gdzieś wyczytaliśmy, że z kory dębów korkowych w dawnych czasach gdy przychodziły chude, nieurodzajne lata i ludność Sardynii piekła bieda-placki zamiast chleba

Trzeba przyznać że robi to fajne wrażenie… Zatrzymaliśmy się przy jednym takim zagajniku-plantacji by poprzyglądać się okorowanym drzewom.





























c.d.n.

kulka53 napisał(a):Po drodze minęliśmy takie skalne cudo

... skoro majowa Sardynia grzybami stoi to i sporej "purchawki" zabraknąć nie może ... ...
Pozdrawiam.

zbieramy korki z wypitego przez nas wina. Kto wie, może któryś pochodzi z drzewa, które są na zdjęciach
tak swoją drogą, jak patrzę na ilość uzbieranych korków, to trwoży mnie ogrom wina, które już wychlaliśmy

nie ukrywam, że cieszy mnie szybsze tempo tej relacji.

pozdrawiam,
Michał

Tapir (Mrowkojad) swietny ale ten wielki skalny grzyb bezcenne zobaczyc cos takiego

Mikeee napisał(a):
nie ukrywam, że cieszy mnie szybsze tempo tej relacji.

Mnie też

Michał, Ty wybierasz się na 2 tygodnie, czy na 3?