Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

Naprzeciwko zamku stoi kościółek – zaglądnęliśmy





Na zewnątrz całkiem ok, wewnątrz... zobaczcie sami



Naszą uwagę przykuły głównie bardzo oryginalne malowidła







Lepiej popatrzmy jeszcze na zamek













Widok na starą i nową część Bolseny na tle łagodnych wzgórz otaczających jezioro.



Piazza Matteotti

Schodzimy.







Taka sobie impresja



Zamknięty, XIII wieczny kościół San Francesco na Piazza Matteotti







W mieście Cudu nie mogło zabraknąć cudownie wielkiego pomnika

Niedługą uliczką wzdłuż której mieści się sporo sklepów, w tym takich z pamiątkami i dewocjonaliami w parę chwil z Piazza Matteotti przemieszamy się pod XI wieczny kościół Santa Cristina.





Święta Krystyna jest patronką Bolseny. Wg tradycji była to zmarła w wieku 12 lat dziewczynka, zakatowana przez własnego ojca, Rzymianina, za chrześcijańskie przekonania, m.in. została wrzucona z przywiązanym kamieniem do jeziora z którego w cudowny sposób wypłynęła. Bolsena w średniowieczu stała się miejscem kultu Krystyny, jednak miał tu jeszcze miejsce inny cud, znacznie bardziej współcześnie znany. Eucharystyczny cud bolseński miał miejsce w 1263 roku i stał się podstawą do ustanowienia rok później obchodzonego do dziś święta Bożego Ciała.

Z kościoła właśnie wyszła dziecięca wycieczka



Porozglądaliśmy, popstrykaliśmy kilka zdjęć... gdy podszedłem do drzwi okazało się że podobnie jak wiele innych włoskich kościołów też i ten w środku dnia jest zamknięty. Środek dnia zaczynał się za 3 minuty

Trochę więc po nim pobiegaliśmy



Święta Krystyna



Kapella del Miracolo



Kamień do którego przywiązano wrzuconą do jeziora Krystynę z odciskiem jej stóp . W średniowieczu stanowił on też część ołtarza przy którym miał miejsce wspomniany cud eucharystyczny.











Wyszliśmy, pan kościelny nieubłaganie pogasił wszystkie światła i wskazał nam drzwi. No i ok, dobrze że i tak cokolwiek udało się nam zobaczyć.







No i to byłoby na tyle Bolseny. Całkiem sympatyczne miasteczko na godzinny przystanek i spacerek. Wróciliśmy do auta, podjedliśmy co nieco z coraz bardziej niknących zapasów i mogliśmy pojechać dalej. Tam, gdzie jeszcze przed wyjazdem wiedzieliśmy, że MUSIMY się znaleźć, choć przewodniki na temat tego miejsca z niewiadomych powodów absolutnie MILCZĄ .

Jeszcze tylko widoczek na Bolsenę z góry.





c.d.n.

kulka53 napisał(a):O, tu urodził się papież Grzegorz VII .

Na piętrze czy na parterze?

kulka53 napisał(a):

tony montana napisał(a):Między Rzymem A Neapolem to oczywiście Orvieto must see

kulka53 napisał(a):Jak must, to must
Tylko czy ono na pewno pomiędzy tymi miastami leży?

Oczywiście, że 100 km na północ pd Rzymu, matulu, ale pomyłka, byłem tam miesiąc temu i już mi się pokićkało od tych wszysykich wrażeń


Swoją drogą to straszny ten ojciec małej Krysi ... co za czasy ...
Piszę o tym też dlatego, że katedra w "pobliskim" Orvieto została zbudowana także na cześć cudu z Bolseny

weldon napisał(a):Ech, ta Barca

A może Jagiellonia

romuald22 napisał(a):Na piętrze czy na parterze?

Na piętrze. Dokładne miejsce, za ścianą, wskazuje owa biała tablica

tony montana napisał(a):Oczywiście, że 100 km na północ pd Rzymu

Spoko

tony montana napisał(a):Swoją drogą to straszny ten ojciec małej Krysi ... co za czasy ...
Piszę o tym też dlatego, że katedra w "pobliskim" Orvieto została zbudowana także na cześć cudu z Bolseny

Do Orvieto wcale tak daleko z Bolseny nie jest ...
Pewnie jak dojedziesz w swej opowieści do Orvieto, my będziemy jakieś greckie ISOLE explorować... będziemy niedobrzy i nie poczekamy, pokażemy wcześniej

10 maja, piątek c.d.

Bagnoregio. Już nawet nie pamiętam gdzie i kiedy natrafiłem na zdjęcia z tego miejsca. Tam po prostu MUSIELIŚMY się znaleźć .

No i się udało









Bagnoregio a dokładniej Civita di Bagnoregio to sam środek dawnej, średniowiecznej miejscowości. Położona na miękkiej, tufowej, wulkanicznej, bardzo nietrwałej skale, z upływem wieków na skutek trzęsień ziemi i osunięć pod wpływem deszczów coraz bardziej się zmniejszała, by ostatecznie ulec wyludnieniu. Początki przenoszenia się ludności na bardziej trwałe tereny zaczęła się już w XVI wieku, pod koniec XVII miasto opuściły lokalne władze i biskupstwo. W XIX wieku zawaliła się większość budynków, te pozostałe na odosobnionej skale stały się specyficzną „wyspą” wznoszącą się ponad okolicę. Budowano prowizoryczne mosty dzięki którym w ogóle można było dostać się do miasta. Ten obecny wzniesiono w latach 60 XX wieku, Bagnoregio obecnie jest tylko atrakcją turystyczną a pozostałe w nim budynki stanowią kwatery do wynajęcia lub weekendowe posiadłości.

Aby tu dotrzeć, trzeba przejechać przez właściwe Bagnoregio, niezbyt ciekawą miejscowość do której przenosili się zagrożeni osunięciami mieszkańcy. Na samym końcu jest sporo parkingów, wszystkie płatne, myśmy sobie tradycyjnie jednak znaleźli miejsce do bezpłatnego upchania auta w nierzucającym się w oczy miejscu . Jak wygląda Civita z daleka – już widzieliście, teraz pójdziemy trochę bliżej



Na moście trochę wiało



Po prawej, czyli od północy leży Lubriano









Skalno-piaszczyste pozostałości podobne jak w bułgarskim Melniku





Wspinamy się





Widok w drugą stronę na najbliższy Civicie parking, most i punkt widokowy. Turystów było całkiem sporo, zwłaszcza z Japonii.

Przed bramą przywitał nas taki śliczny futrzak



Przywitania we wcześniejszych wiekach były trochę mniej przyjemne













Brama tak trochę donikąd

„Resztki” miasta bardzo się nam podobały















Za wiele możliwości spacerów nie było... każda właściwie boczna uliczka kończyła się już za moment.

Z niektórych miejsc rozciągały się fajne widoki na okoliczne doliny.











Mimo, a może dzięki niewielkim rozmiarom Civita jest bardzo klimatycznym miejscem

Po niektórych domach pozostałe jeszcze piwnice...





…...albo inne malownicze ruiny

Wychodzimy













Super miejsce, dla nas rewelacja... może oprócz pogody



Gdy pstrykając fotki to tu, to tam, wracaliśmy długim mostem na „ląd” zaczepiła nas para turystów... czy my czasem nie byliśmy kilka dni temu w L'Aquili? . Też byli w tym zrujnowanym mieście i zapamiętali nas.... chyba jesteśmy charakterystyczną parą . Chwilkę porozmawialiśmy... na ile pozwolił mój nie całkiem doszlifowany angielski , pożyczyliśmy miłego zwiedzania Włoch. To było bardzo zaskakujące spotkanie i bardzo miłe , Włochy to jednak mały kraj .

Jeszcze kilka ujęć z punktu widokowego:





Właśnie w tym momencie na moment przez chmury przebiło się słońce .







Fantastyczne miejsce, wiadomo było, że takich widoków i zdjęć jakie można znaleźć w internecie, z mgłami, z błękitnym niebem mieć nie będziemy, ale i tak bardzo nam się tu podobało. Myślę, że śmiało możemy nazwać Civitę di Bagnoregio jednym z największych hitów tych włoskich, majowych dwóch tygodni.

Było jeszcze dość wcześnie... trochę czasu mieliśmy by coś jeszcze dziś zwiedzić, ale trochę nie bardzo wiedzieliśmy co by tu... . Pobliskie Orvieto było trochę za duże, a my już nieco zmęczeni. Postanowiliśmy przynajmniej zobaczyć je z zewnątrz. Ale po drodze zatrzymała nas... łąka

Różnokolorowa, wiosenna, włoska łąka