Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

My skupiamy się jednak na pięknej fasadzie San Pietro.

























Uchylone drzwi zapraszają... to wchodzimy

Za wielu zdjęć ze środka sądziliśmy że nie będzie - zakaz fotografowania. Pilnująca pani, tym razem całkiem młoda każdemu wchodzącemu zwraca uwagę na przekreślony aparat. No trudno...trzeba się było zastosować, zwłaszcza że oprócz nas były wspomniane dwie wycieczki.

Jednak nie bylibyśmy sobą, gdybyśmy czegoś tam sobie nie uwiecznili... w tym większa moja zasługa jako „operatora” Fuji – aparatu cichego i posiadającego wychylany ekranik

Kościół jest typowo romański, z naszą ulubioną kryptą . Najpierw tam popędziłem... „zanim nadejdą tłumy”...





WOW – istny las kolumn . Takiej ilości chyba jeszcze nie było









Zdjęcia z powierzchni to głównie zasługa kilku niemieckich emerytek, które bez większych skrupułów sobie pstrykały, oraz jednej indywidualnej turystki, która nawet mrugnęła do mnie porozumiewawczo schowana za filarem .















Myślę, że dla obu tych kościołów warto zboczyć z wyznaczonej trasy, albo podjechać do Tuscanii będąc w Rzymie czy gdzieś nad morzem.





c.d.n.

7 maja, wtorek c.d.

To teraz pójdziemy sobie na spacer po miasteczku. Moje samopoczucie u schyłku dzisiejszego dnia było już naprawdę ok, bez większego wysiłku mogłem się już porozumiewać z otoczeniem nie tylko za pomocą wymachów różnymi częściami ciała lecz zachrypniętym co prawda ale głosem . Poza tym byliśmy już tak blisko morza .







Tuscania nie ma spektakularnego położenia, leży na prawie płaskim terenie, stąd i widoki nie są jakoś zbytnio robiące wrażenie. Okolica była nieraz nawiedzana przez trzęsienia ziemi stąd zabudowa nie jest też może typowo archaiczna, ale myślę, że może się podobać. Nam się podobało – kolorowe, małe kamieniczki nadawały miastu zupełnie inny klimat niż też piękne, monochromatyczne, kamienne miasta Umbrii czy Toskanii.





























Czyżby po świeżej rekonstrukcji coś się już zawaliło?

Podobno w lutym 1971 roku Tuscania po trzęsieniu ziemi została zrównana z ziemią . Zginęło31 osób, a w kolejnych latach miasto zostało dokładnie i gruntownie odbudowane. M.in. to też nas trochę ciekawiło, jak taka świeża rekonstrukcja może wyglądać... mieliśmy w pamięci dopiero co widzianą L'Aquilę. No ale mówiąc szczerze, to co właśnie oglądamy w ogóle nam na żadne rekonstrukcje nie wygląda

















Prosta fasada jakiegoś kościoła.



Wnętrze równie proste.



Jedna z miejskich bram







Ozdobiona freskami

Tuscańskie mury miejskie















Z tego co pamiętam, to była tuscańska katedra.

Widok na San Pietro

Tuscania to taka prawie wieś

















Dopiero jak już prawie opuszczaliśmy miasteczko, natknąłem się na mapkę



Do paru miejsc nie trafiliśmy, no ale trudno .

A to też kiedyś był kościół





W dawnym klasztorze – zdaje się coś w rodzaju hotelu połączonego z centrum konferencyjnym.



Wracamy...





Fragment dawnej rzymskiej drogi... pewnie wiodącej do Rzymu







Bliżej morza znów rosną te cudowne, specyficznie włoskie sosny



Samochód grzecznie czekał na nas pod zamkniętym już o tej porze kościołem



No to wsiedliśmy i pojechaliśmy . Na zachód.

Pozostało nam już tylko znaleźć dobre miejsce do spania. Wydawałoby się to proste, bo również i ta okolica jest pusta, wszędzie są tylko pola. Ale dróżki albo pozagradzane, albo zbyt błotniste po ostatnich ulewach . Kawałek odjechaliśmy, by w końcu trafić gdzie trzeba , zostaliśmy co prawda blisko drogi ale za pasem gęstych zarośli. A z drugiej strony łany dojrzewającego włoskiego zboża, zachodzące słońce i coraz mniej zachmurzone niebo. Było ciepło, wreszcie tak ciepło by móc bez obaw porządnie się wykąpać. Trzeba przyznać, że poczuliśmy ulgę... teraz na pewno będzie już tak, jak być powinno. Ucieczka nad morze to była dobra decyzja

Mapka ucieczki



A – nocleg w „dolinie klasztorów”
B – wodospady Marmore
C – ruiny Carsulae
D – Park Potworów w Bomarzo
E – Viterbo
F – Tuscania
G – nocleg gdzieś w Lacjum

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Prosta fasada jakiegoś kościoła.

Powiedziałabym nawet, że ... kwadratowa .

kulka53 napisał(a):...Tuscania...

Gdzie nie zajedziecie...

to ładnie.

kulka53 napisał(a):

A szczególnie trójka zdjęć, zaczynająca się od tego, mi sie podoba.

pzdr

mysza73 napisał(a):Powiedziałabym nawet, że ... kwadratowa .

Ja tam się aż tak nie znam, wolałem uniknąć wpadki

longtom napisał(a):Gdzie nie zajedziecie...

to ładnie.

Bo my tylko takie ładne miejsca wybieramy (o co we Włoszech i w Grecji w sumie nietrudno )
Na jedno z nich już się niedawno skusiłeś i tam też było nieźle

8 maja, środa

Budzimy się rano a na niebie co? NIEBO oczywiście . Piękne, różowiejące świtem, tak wyczekiwane przez nas wymokniętych do bólu. Niesamowite... co prawda nie wiemy, czy może pogoda poprawiła się wszędzie, czy może faktycznie trzeba było przyjechać właśnie tu, uciec z wnętrza półwyspu by złapać jeszcze trochę słońca na zakończenie tego majowego urlopu. Jedyny minus – rosa , cała okolica jest zalana poranną wodą a my od razu mamy mokre nogi i buty oblepione miękkim polnym błotkiem . Co nie przeszkadza zrobić kilku zdjęć .









Było płasko, nie miałem kłopotów z wyjechaniem pod górkę z pola jak w poprzednim roku przy Montalcino, na szczęście też nie ugrzęźliśmy... ale błotko z kół waląc w nadkola odpadało pewnie z kilometr . Miałem taki pomysł, by jeszcze dziś rano podjechać na chwilę do Tarquinii obejrzeć etruskie grobowce – podobno tam są najokazalsze – ale postanowiliśmy zostawić to na ewentualny inny raz . Szybko dotarliśmy do prawie nadmorskiego Montalto di Castro, gdzie na przydrożnym cmentarzu uzupełniliśmy zawartość naszych butelek z wodą . Mniej więcej w tym momencie zaczął się prawdziwy UPAŁ . Oczywiście jak na majowe, włoskie warunki - czyli jak dla nas – idealny .

Z Montalto jedziemy na północny zachód wygodną dwupasmówką zwaną Via Aurelia. Właśnie jakoś dopiero wtedy dotarło do mnie, że włoskie drogi mają swoje nazwy . W oddali widać już to miejsce, do którego zmierzamy z ładną czapeczką z białych chmur... ale fotki na razie brak.

Skręcamy. Zatrzymuję się dopiero za Orbetello, miasteczkiem leżącym na wąskim cyplu, właściwie półwyspie. Kilka fotek i będziemy na Monte Argentario.

Widok na groblę południową i miasteczko Ansedonia



Monte Argentario





Ekipa czeskich rowerzystów szykuje się do objazdu półwyspu





Prawie jak na Cykladach

Po samym Orbetello nie chciało się nam chodzić, miasteczko nie wyglądało na ciekawe...płaskie, otoczone murami, zajmujące czubek półwyspu z którego dalej wydostać się można drogą przez zalew. Ruszyliśmy więc dalej, na objazd Monte Argentario wybierając kierunek zgodny z ruchem wskazówek zegara – czyli inaczej mówiąc od tej mniej „turystycznej” części . Na samym górzystym półwyspie leżą tylko dwie miejscowości z prawdziwego zdarzenia, Porto Santo Stefano (z którego można popłynąć na wyspę Giglio – o czym wcześniej nie wiedzieliśmy, a szkoda) oraz znacznie mniejsze Porto Ercole.

Miasteczkami, a zwłaszcza tym większym jakoś nie mieliśmy ochoty dziś zaprzątać sobie głowy. Skręcam w pierwszą boczną dróżkę i za moment parkujemy przy najdłuższej plaży w okolicy Monte Argentario leżącej na zamkniętej dla samochodów południowej mierzei łączącej półwysep z lądem. To FENIGLIA.

Parking o tej dość jeszcze wczesnej porze prawie pusty. W sezonie płatny, teraz majowo-darmowy . Idziemy na rekonesans.

Pierwsze co rzuca się nam w oczy to...koty. Mało je widać, ale były





Dywan z tych pięknie kwitnących roślin (nie wiem jak się nazywają ) dodatkowo wprowadził nas w nadmorskie klimaty



Takie kulki też były



MORZE i marina przy Porto Ercole



Porto Ercole (stąd go nie widać) leży w zatoczce strzeżonej przez dwie twierdze wybudowane w XVI wieku przez Hiszpanów.



Spiaggia





SOSNY . Nie pachniały niestety tak jak pinie...



Początek plaży jest zagospodarowany, są tam dwa bary i nieodłączne parasolki z leżakami. Potem, jak okiem sięgnąć jest dzika spiaggia

















Całość mierzei i plaży Feniglia wygląda tak:



Niech nikogo nie zwiodą literki P... to owszem parkingi, ale dla ...rowerów . Plaża od reszty terenu oddzielona jest siatką, przejście możliwe jest tylko w tych wyznaczonych 6 punktach.

Trochę się już „nabyliśmy” na plaży – idziemy do lasu. A ten jest piękny





Rowerowe dróżki w rezerwacie.





I znów na plaży... odsłonił się widok na Porto Ercole



Jak to na dzikiej plaży – oprócz wszelakiego rodzaju drewienek, także i trochę śmieci przez morze wyrzuconych. Ktoś urządził wystawę



Widoki są całkiem całkiem







Prawie jak nad Bałtykiem

Lubię te kwiaty... swego czasu przywiozłem do domu szczepki z Chorwacji, ale nie przetrwały zimy









Początek maja... plażowi sprzedawcy są czujni



Traktorki do sprzątania i grabienia jak widać przechodzą pierwsze wiosenne testy







Bardzo spodobało się nam to miejsce... pierwsza włoska plaża odpowiednia dla nas .