Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

kulka53 napisał(a):...wybraliśmy inny, niecny plan na wyschnięcie...o czym niedługo

Kiedyś, po max przemoknięciu na Bornholmie, wybraliśmy się na zwiedzanie manufaktury szklarskiej.
Wyschliśmy.

7 maja, wtorek c.d.

Leje. Tak leje, że wycieraczki ledwo nadążają zbierać wodę z szyb. Czarne chmury zwałami przetaczają się tuż nad głowami. Masakra jakaś, istny włoski armageddon pogodowy.

Obwodnicami szybkiego ruchu mijamy Terni i chwilowo kierujemy się na północ. Za kilkanaście km jakiś zjazd, trzeba uważać bo naprawdę niewiele widać a my dodatkowo nie za bardzo wiemy gdzie jechać. Na szczęście pojawiają się tabliczki, czasem nowe, czasem stare i zardzewiałe. Za parę chwil parkuję na ogromnym, pustym, zarośniętym parkingu. Jesteśmy przy Carsulae.

Starożytne rzymskie miasto Carsulae miało pecha. Powstało w podobnym czasie jak inne w tej okolicy (Narni, Terni, Spoleto i Spello) czyli w III wieku p.n.e. , jednak z powodu silnych trzęsień ziemi i wojen domowych popadło w ruinę. Podobno było piękne... obecnie jest to, cytując przewodnik, „imponująca kupa gruzu” . Przywiodło nas tu słowo „imponująca” i wszystko byłoby ok, tyle, że z miejsca w którym jesteśmy kompletnie nic nie widać .

Leje. Leje już trzecią godzinę tak, że nie da się wyjść z auta. Leje już trzeci dzień . Czytamy, podsypiamy... ogólnie rzecz biorąc tracimy nasz włoski czas . Właśnie tak mniej więcej w tym momencie Małgosia mówi co jej leży na sercu . Zróbmy jak kiedyś, parę lat temu w Grecji i jeszcze wcześniej - gdy byliśmy w Bułgarii. Zostawmy to czarne, ponure, zalane wodą górskie wnętrze Włoch. Pal licho plany, zwiedzanie... i tak dłużej tych ulew nie wytrzymamy. Jedźmy po prostu nad morze . Wtedy na greckim wybrzeżu nieopodal Kavali, i zachodnim, w Epirze, zastawaliśmy błękitne niebo i piękne słońce... może teraz będzie podobnie?

Na moment deszcz się zmniejszył. Popatrzyłem na mapę, pomyśleliśmy... jedziemy nad morze, ale skoro już tu jesteśmy, zobaczmy te „imponujące” ruiny. Ledwo wyszliśmy z auta, z obowiązkowymi parasolkami, od razu jedną z nich straciliśmy, po prostu się złamała i trzeba było ją wyrzucić, została w przyparkingowym śmietniku. Ale co tam... my przecież i tak jedziemy nad morze .

Dlaczego tu tak pusto? Parking miał nawet przejście podziemne na drugą stronę mało uczęszczanej ulicy, ale kasa zabytku była zamknięta, postój darmowy. Popatrzyliśmy na mapkę.



Tajemnica wyjaśniła się wkrótce. Nowy budynek był po drugiej stronie ulicy, z dojazdem trochę nie wiem którędy . Kasa też była – wstęp na teren wykopalisk i jakieś mini muzeum to koszt 5 euro. Niewiele... ale niewiele też można tam zobaczyć, to co widzieliśmy ze ścieżki za płotem raczej nas nie zachęciło.









Poza tym wciąż lało, jak tu zwiedzać wielki teren we dwójkę z jedną parasolką i jeszcze robić jakieś fotki? . Bez przesady... jedziemy nad morze .

Wracamy na dwupasmówkę. Wracamy na południe, potem na krzyżówce kieruję się na zachód. Mijamy Narni i zjazd na Amelię (była w planach.... ), potem przy rozjazdach z Autostradą del Sole - przepięknie położone miasteczko ORTE . Fotki brak, ale było super, wymiękam przy tych włoskich miasteczkach . Kawałek dalej jest zjazd na Bomarzo, tego już nie odpuszczę . Chwilowo nie pada, a nad morze jeszcze zdążymy .

Bomarzo oczywiście też ma (czego wcześniej nie wiedziałem) „położoną na wzgórzu zwartą , miejską, średniowieczną zabudowę” , ale nie dla niej odwiedza się to miasteczko, no chyba że przy okazji. Także i my nie po to przyjechaliśmy, główną atrakcją jest tu bowiem „PARK POTWORÓW” .

Nie, nie... nic w stylu polskiej specjalności typu „Jurassic Park” . Park Potworów w Bomarzo, czy bardziej z włoska – Parco dei Mostri, ma znacznie starszy rodowód. Jego wybudowanie zlecił i wspomniane Potwory zaprojektował w 1552 roku książe Bomarzo – Pier Francesco Orsini, podobno w hołdzie żonie Julii. On sam nazywał to miejsce Świętym Lasem. Znajdujące się w nim rzeźby w większości powstały ze znajdujących się w tym miejscu wielkich głazów. Po śmierci księcia miejsce to popadło w zapomnienie – aż do lat 30 XX wieku kiedy to ponownie odkryła je grupa malarzy, z Salvadorem Dali na czele, który uwielbiał te przedziwne manierystyczne rzeźby i inspirował się atmosferą które tworzą.

Trafiliśmy tam bez większego problemu, mimo, że drogowskazy pojawiły się dopiero za Bomarzo. Jednak jest to bardzo blisko, właściwie pod wzgórzem na którym leży miasteczko. Na sporym parkingu przed wejściem stało kilka aut... nic dziwnego, w taką pogodę . Bo gdy dojechaliśmy na miejsce, znów zaczęło kropić .

Zdecydowaliśmy w związku z tym (mamy tylko jedną parasolkę ) że na zwiedzanie Parku Potworów pójdę sam. Kupując bilet (10 euro) otrzymałem mapkę, dość dokładną, dowiedziałem się też, że nie wolno robić zdjęć w celach komercyjnych i że obejście całości nie powinno zająć więcej niż godzina – półtorej. To idę .

Widoczek z terenu parku na Pallazzo księcia Orsiniego



Wejście



Na mapce którą dostałem każda (prawie) rzeźba jest podpisana, ma swoją nazwę. Są też miniaturowe rysunki dzięki którym można się zorientować co gdzie jest i na co właśnie patrzymy. Bardzo mi się to podoba a w padającym deszczu, znów coraz mocniej padającym , było to spore ułatwienie.

Sfinksy





Kilka rzeźb z serii „nie wiadomo co”











Proteusz

Mauzoleum



Wodospadzik



Walka gigantów





Paprotki



Mech



Żółw



Fontanna Pegaza







Wieloryb?

Nimfeum



Fontanna z delfinami (tylko gdzie one? )



Ławeczka



O, tu ktoś już zaległ



Wanienka





Jedna z wielu walających się tu i ówdzie bezimiennych rzeźb



Fontanna z nimfą





Teatr



Pochylony Dom... taka tutejsza Krzywa Wieża, tyle że on już w zamyśle był taki krzywy .







Można wejść do środka , naprawdę jest tu krzywo...

Jeszcze jedna ławeczka, podobno etruska



Wazonik


Chyba najsłynniejsza rzeźba – OGRE (google tłumaczy jako wilkołak )





Tak się czuje człowiek połknięty przez OGRA



Smok







Słoń





Pani z grubymi nogami



I nie za dużym biustem

Neptun



Z opisu wynika że to delfin



Teatr z góry



Śpiąca Pani



Kształty obfite, ale przynajmniej biust większy



Groźna sadzawka





Jeszcze jedna ławeczka



Furia



Lwy



TA PANI jest nie mniej sławna niż OGR

„Heraldyczny Miś”



Szyszki





Prozerpina





Rotunda



I na koniec, w najwyższym punkcie parku – taka sobie świątynka spod parasola



Choć przez chwilę nie pada...





Trochę NAPADAŁO



Faktycznie, pani z kasy miała rację... mój spacerek po Parku Potworów trwał około półtorej godziny. Bardzo, bardzo podobało mi się to miejsce, ciekawe, a w upalne dni z pewnością dające cień i wytchnienie. Myślę, że można tu spędzić więcej czasu, posiedzieć, nie spieszyć się. Tego dnia było tam prawie całkiem pusto, choć gdy wychodziłem przyjechały dwa autokary włoskich dzieci . Poopowiadałem Małgosi o wrażeniach, zapełniłem pusty żołądek... i mogliśmy ruszać na zachód, KU MORZU

c.d.n.

Super Park Potworów, ale i tak najbardziej przypadło mi do gustu zdjęcie "Mech"

tony montana napisał(a):Super Park Potworów, ale i tak najbardziej przypadło mi do gustu zdjęcie "Mech"

Znaczy się "mechate" zdjęcia

kulka53 napisał(a):sfinksy

Raczej sfinksice .

pzdr

twardy zawodnik z Ciebie

longtom napisał(a):twardy zawodnik z Ciebie

He, he
Nie wiem dlaczego, ale dzięki

Póki co nie wymiękam, nawet przy spotkaniu z OGREM
Nie mówiąc już o paniach z grubymi nogami

7 maja, wtorek c.d.

Z Potwornego Parku w Bomarzo wracamy te kilka km na dwupasmówkę i znów kierujemy się na zachód, ku morzu . Jakbyśmy nie dość jeszcze mieli wody w ostatnich dniach, to przed Viterbo wjeżdżamy w burzę której towarzyszy potężna ulewa, tak silna, że trzeba zwolnić do około 60 km/h.





W samym Viterbo zamiast ulic są rwące potoki i jeziora , masakra. Jak mi się udało przejechać obrzeżem i bez bólu trafić we właściwą drogę, sam nie wiem... chyba tylko dzięki skupieniu i dobremu oznakowaniu . Na szczęście zaraz za miastem (które też mieliśmy w przedwyjazdowych planach ) nie tylko deszcz ustaje, ale trochę przejaśnia się – jak to po burzy

Krajobraz staje się prawie płaski, lekko tylko pagórkowaty. Pusto tu... nie ma prawie żadnych osad, jedynie gdzieniegdzie pojedyncze domy i ciągnące się jak okiem sięgnąć pola.

Aż tu nagle...



...dojechaliśmy do Tuscanii

To będzie nasz ostatni punkt programu na dziś. Wydaje się, że ta „przeprowadzka” z górzystego wnętrza półwyspu w okolice wybrzeża to był dobry pomysł... ale przecież możemy coś sobie jeszcze po drodze pooglądać. Padło na Tuscanię, nieduże miasteczko o prehistorycznym, etruskim rodowodzie, obecnie szczycące się dwoma wczesnośredniowiecznymi kościołami stojącymi na uboczu i sympatyczną starówką.

Ten powyżej to Santa Maria Maggiore. Powstał w VIII wieku a w obecnym kształcie stoi sobie od XII wieku. Zaparkowaliśmy tuż przy nim .

O, tu





Fasada z tufowej skały jest lekko podniszczona.









Bardzo eleganckie wejście

Wejście jest za darmo, ale nie wolno robić tu zdjęć . Pilnuje tego zakazu starsza pani... kilka fotek przemyciliśmy











Bardzo nam się tu spodobało. Pozostawiliśmy auto przy kościele i resztę atrakcji postanowiliśmy odwiedzić pieszo...Tuscania jest niewielka

Santa Maria Maggiore uchwycona podczas podchodzenia do tego drugiego, podobno ważniejszego kościoła.



Widok na miasto, na pierwszym planie ruiny jakiejś twierdzy.





Zbliżamy się do celu











WOW

Kościół San Pietro to XII wieczna budowla zawierająca w sobie elementy z znacznie wcześniejszych konstrukcji, także antycznych. Uznaje się go za jeden z najwybitniejszych przykładów włoskiej sztuki średniowiecznej. Tuż obok znajdują się skąpe ruiny Pałacu Biskupiego, oraz dwie wieże, pozostałość po systemie obronnym miasta.









Nie będziemy tu sami – wycieczka niemieckich emerytów nadciąga









Za nią przyczajona wycieczka włoskiej młodzieży .