Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się by jeszcze raz rzucić okiem na pięknie położone Spoleto.



















A miejsce widokowe znaleźliśmy przy ruinach jakiegoś kolejnego średniowiecznego kościoła, w zabudowaniach którego działała restauracja

Rocca i Ponte dei Torri z głównej drogi na południe.







Wiosenne, włoskie, makowe łąki.



Opuszczamy Spoleto wbrew pozorem nie na południe, ale chwilowo na północ a potem na wschód . W ciągu drogi trzeba przejechać przez dłuuuuuuugi tunel, liczy sobie kilka km, a to tylko zwykła „powiatowa” można by rzec droga. Potem jedziemy przez zielone, prawie całkiem puste, niezamieszkałe górzyste tereny, cały czas dolinami. Od czasu do czasu tylko gdzieś w górze wyłania się jakaś wioseczka z typową tutejszą zabudową

Cerreto di Spoleto





Ruch jest bardzo duży, Włosi widocznie wracają z weekendu w górach do swoich miejskich domów. Ale jedzie się płynnie, na szczęście bo ja mimo połkniętych tabletek nieciekawie się czuję. Po niespełna godzinie mijamy Norcię i odbijamy w kompletnie pustą drogę pod górę. Wznosimy się coraz wyżej i wyżej, a temperatura spada i spada . Wypatrujemy już jakiegoś noclegu, i tak będzie nam pewnie niezbyt ciepło tej nocy . Ostatecznie zatrzymuję się na dość dużym, szutrowym placu, po prostu przy drodze. Tu zostaniemy.

Jest naprawdę zimno Zbliża się wieczór, wysokość tego miejsca to pewnie około 1000 m. npm. , wieje dość silny, przenikliwy wiatr – trzeba było ubrać na siebie kilka warstw ciuchów łącznie z czapkami, Małgosia zapobiegliwie zabrała rękawiczki właśnie w tym momencie też się przydały. Gdy dojechaliśmy termometr wskazywał 11 stopni, gotowanie obiadu chwilę trwało, gdy potem przekręciłem kluczyk było już tylko 8 . Przynajmniej wszystko stygło nam błyskawiczne . Połknąłem kolejną porcję tabletek i wraz z zapadającym zmrokiem położyliśmy się spać w naszych śpiworach dodatkowo przykrywając się też kocami. Majowe Włochy to jednak nie wrześniowa Grecja .

Niezbyt skomplikowana dzisiejsza mapka



A – nocleg nieopodal Montefalco
B – Spoleto
C – Monteluco
D – nocleg na przedgórzu Monti Sibillini

c.d.n.

Widzę, że nocowaliście prawie na styku trzech krain: Marche, Umbrii i Lazio

Omszałe drzewa - niezły efekt

tony montana napisał(a):Omszałe drzewa - niezły efekt

Nieźle natura to sobie umyśliła.
Te zdjęcia podkoloryzowane, czy tak „wyszły"?

tony montana napisał(a):Widzę, że nocowaliście prawie na styku trzech krain: Marche, Umbrii i Lazio

A pojechaliśmy do Abruzji

tony montana napisał(a):Omszałe drzewa - niezły efekt

FUX napisał(a):Nieźle natura to sobie umyśliła.
Te zdjęcia podkoloryzowane, czy tak „wyszły"?

Od razu żałowałam, że nie uprzedziłam Pawła, że to robienie zdjęć drzewom "troszkę" potrwa. Trzeba było wejść w głąb lasu. Może znalazłabym inskrypcje kamienne z końca III wieku p.n.e., napisane w archaicznej łacinie, które ustanawiają sankcje za profanację Najświętszego Gaju poświęconej Jowiszowi. A że drzewa stare i nie cierpiące z powodu suszy w "słonecznej Italii" to i mocno omszałe.

Zdjęcia robię pentaxem i jak widać po innych zdjęciach np. fresków całkiem dobrze radzi on sobie z automatycznym balansem bieli i robi ładnie nasycone kolorystycznie zdjęcia. Mchy na wiosnę mają intensywną barwę, stąd ta wiosenna zieleń. Aby ją pokazać a miałam problem z długimi czasami, bo ciemno było jak w kościele i aparat za bardzo rozjaśniał zdjęcia, musiałam zwiększyć ISO(200) i mocno zmniejszyć ekspozycję EV=-1.3. Rzadko mi się zdarza, żebym musiała ingerować w pentaxowe kolory, kontrast czy coś tam jeszcze. W tym przypadku nic nie robiłam.

6 maja, poniedziałek

Zgodnie z przewidywaniami noc na 1000 m była „lekko chłodnawa” . Poranne 7 stopni może dało by jeszcze radę jakoś przeżyć, ale lodowaty, silny wiatr to już było ponad nasze możliwości. Oczywiście znów w ruch poszły swetry, kurtki i takie tam inne czapki , a po śniadaniu też i tabletki... samopoczucie moje, zresztą zgodnie z oczekiwaniami, jakieś super nie było. Niebo zakrywały ciemne chmury, na widocznych w oddali szczytach zalegał śnieg , wciąż jeszcze trudno nam nazwać Włochy „ciepłym krajem” . Ale poranne widoczki zrekompensowały nam te przejściowe chłodne niedogodności

Spaliśmy na górskim zboczu, poniżej – dolina w której leży Norcia.

















O, tu spaliśmy



Wspomniane ośnieżone szczyty . Z mapy wynikało, że mogły to być to oddalone o jakieś 30 km Monti della Laga sięgające niemal 2500 m. npm.





Na tych niższych, znacznie bliższych, pozostały już tylko resztki śniegu.

Wolno posuwamy się pod górę zupełnie pustą, boczną drogą.



To był nasz pierwszy, dzisiejszy cel. Rozległy, płaski, otoczony górami płaskowyż Piano Grande u podnóży Monti Sibillini.



Cel numer dwa – malowniczo położona wioska Castelluccio.



Przy pięknej słonecznej pogodzie i błękitnym niebie wszystko wyglądałoby na pewno zupełnie inaczej... ale my i tak wydajemy z siebie wielkie WOW, jesteśmy zachwyceni tym miejscem .

Zjazd w dolinę, najeżony niebezpieczeństwami .



My tak szybko nie zjedziemy. Napawamy oczy tym górskim widokiem.

Rzeczne początki.



Szczyty, najwyższe partie masywu Monti Sibillini niestety zakrywają chmury .

Góry Sybilińskie są objęte ochroną w ramach jednego z 24 włoskich parków narodowych. Ten akurat został założony w 1993 roku, więc dość niedawno. W ogóle oprócz czterech przedwojennych parków narodowych Włoch, pozostałe 20 ustanowiono dopiero po 1989 (ostatni w 2007 roku).

Gdzieś tam wznosi się Monte Vettore, najwyższy szczyt pasma o wysokości 2476 m. Dziś mieliśmy na niego wejść , nie wejdziemy, nie tym razem.



Dziś muszą nam wystarczyć Castelluccio i Piano Grande.

No dobra, wystarczy . Zjeżdżamy. Teraz nie musimy tylko 30, możemy aż 50 km/h





No nie powiem... nam się podoba





Na łąki nie można wjeżdżać, nie dziwi mnie to, poza tym teren wygląda na dość grząski .



U podnóży Castelluccio, 1400 m. npm.

Podjechaliśmy do wioski i pozostawiając auto na sporym parkingu przy drodze poszliśmy pooglądać okolicę. Nie byliśmy jedynymi turystami... oprócz nas zauważyliśmy kilka kamperów, ale takich prawdziwych, większych trochę od naszego

Widok na świeżo obrobione pola niemal powalił nas na ziemię. Co tu musi się dziać gdy na tych polach coś rośnie i kwitnie...

Castellucio to mała, prawie opuszczona miejscowość.

Poszliśmy na krótki spacer. Wiele domów jest pustych, weekendowych, w innych można wynająć jakieś kwatery dzwoniąc do mieszkających gdzieś w większych ośrodkach ludzi. Stałych mieszkańców na pewno jest trochę, ale mało...

Znów zaczyna padać deszcz



















W Castelluccio są dwa kościoły. Zamknięte





Do jednego można zaglądnąć













Opuszczamy Castelluccio, super miejsce. Szkoda że pogoda była jaka była... miejsce jest łagodnie mówiąc bombowe .

c.d.n.

Te łaciate, polne zdjęcia super
Szczególnie te "geometryczne" ujęcia.

pzdr

Drodzy

Jak dla mnie - OBOK ODCINKÓW Z CONERO - NAJWSPANIALSZY z super wszystkich odcinków!!

Te góry, te doliny, kolory, zwierzęta, kwiatki!!!!!

Jednocześnie mam prośbę, moja lustrzanka Sony A450 nie daje mi możliwości robienia tak pięknych zbliżen. Chciałbym kupić sobie (ale żona nie pozwala jakoś) dodatkowy obiektyw, ale tak naprawdę to chciałbym jakis zaawansowany kompakt (aby mieć drugi aparat) z DUŻYM ZOOMEM - co polecicie?

Ten Wasz Pentax zły się być nie wydaje


JESTEM POD OGROMNYM WRAŻENIEM KRAJOBRAZÓW i ZDJĘĆ z tego dnia!!