Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

kulka53 napisał(a):Barok barokiem... ale to apuliańskie morze
Wrzesień w Apulii i okolicach - ten pomysł coraz bardziej mi się podoba.
Szkoda, że tak mało tych wrześni, tylko jeden w roku

Jeśli to za rok to na spokojnie dokończę moją relację, a WY znając Wasze preferencje i potrzeby opracujecie sobie traskę zwiedzania KILKU punktów NIE MOŻNA ominąć

No ja też chciałbym mieć więcej niż 26 dni urlopu i w Lotka wygrać

tony montana napisał(a):Jeśli to za rok to na spokojnie dokończę moją relację

Za rok , teraz to GR przyciąga jak coraz silniejszy magnes
Pisz spokojnie, byle dokładnie .
Czego nie przeczytamy w sierpniu, dokończymy w październiku

tony montana napisał(a):w Lotka wygrać

Z tym Lotkiem to w naszym przypadku aż tak niezbędne nie będzie mam nadzieję...
Odległość podobna, na noclegi nie wydamy a i na promy, w przeciwieństwie do Grecji, chyba też przynajmniej na razie niekoniecznie. Chociaż, jak posprawdzałem sobie pływające to i owo po powrocie z Włoch to ceny powalają , a mi się jeszcze niedawno wydawało, że greckie promy są nie do przeskoczenia...

4 maja, sobota c.d.

Pisałem w poprzednim odcinku, że jedziemy w góry, ale łatwo powiedzieć, nieco trudniej zrobić . Którędy – oto było pytanie zasadnicze. Kierunek wydawał się oczywisty, drogowskaz też jeden był, ale potem wąska uliczka rozdziela się raz, drugi...a kolejnych znaków ani śladu. Trochę to we Włoszech szwankuje, że nie zawsze kierowanie do określonego celu jest konsekwentne i trzeba trochę wysilić własne szare komórki. Na szczęście tym razem ostatecznie trafiliśmy gdzie trzeba

Tu jeszcze spoglądamy z góry na Spello.









Potem już tylko jechaliśmy, jechaliśmy i wciąż jechaliśmy. Pod górę, czasem stromo. Asfalt się skończył a my wciąż jechaliśmy – szuter był równy i nie spowodował żadnych problemów. Trudno powiedzieć gdzie jest najwyższy punkt Monte Subasio, ten o wysokości 1290 m ... to tak mniej więcej jakby ktoś chciał określić kulminację Równi pod Śnieżką . To nie było ważne ani istotne... ważne było że jest piękna pogoda (choć z wysokością zrobiło się wyraźnie chłodniej i powiewał dość mocny wiaterek), błękitne niebo, chmurki, zielone wiosenne łąki pokryte nieprawdopodobną ilością różnego kwiecia . Było przyjemnie, pięknie, pusto...

Do czasu. Zatrzymaliśmy się ostatecznie nieopodal miejsca, gdzie punkt startu upatrzyli sobie ONI











W tandemie





To wygląda jak wielka gąsienica

A tak mniej więcej wyglądają najwyższe partie masywu Monte Subasio.





Gdzieś daleko w dole leży Asyż







Na górze jest krzyżyk, są i anteny



O, tu stanęliśmy... auto się wietrzyło a my zaspokoiliśmy popołudniowy głód

Gdy ja wciąż jeszcze go zaspakajałem, Małgosia ruszyła na kwiatowe łowy . Rosły tu dwa gatunki storczyków i kilka innych właśnie kwitnących roślin.

Storczyków było zatrzęsienie



Szafirków też było bardzo dużo







A to nie wiem co



Wszystkie razem

















Jak się już najadłem, zająłem się głównie niezapominajkami

Na górze spędziliśmy pewnie około dwóch godzin, może i więcej. Potrzebne było nam, zwłaszcza Małgosi takie oderwanie od miasteczek, uliczek, zabytków, poprzebywanie bliżej natury. Może i zostalibyśmy do wieczora, poleżeli na trawce, ale ziemia była trochę jednak wilgotna i chłodna. Fajnie wspominamy to wczesne popołudnie na szczycie, nawet mimo to, że jak sądzę to właśnie ten czas miał dla mnie później pewne konsekwencje, nie całkiem przyjemne .

Wracając skupiliśmy się na fotografowaniu pasącej się fauny













Ale nie tylko... widoczki

I jeszcze trochę kwiatów... nieco niżej rosły łany kwitnących narcyzów

















Dla odmiany coś żółtego

A jeszcze gdzie indziej, trochę niżej – znów łan szafirków.







Gdy jedzie się na Monte Subasio ze Spello, (lub odwrotnie) nie da się nie przejechać obok górskiego „rifugio”.



A tu już mała wioseczka u podnóża góry, przez nią też się jedzie











Przy Collepino w rowie dla odmiany rosły jeszcze inne storczyki





I na tym zakończyła się ta całkiem przyjemna wiosenna wycieczka w góry . Jednak to jeszcze nie koniec naszej umbryjskiej podróży na ten dzień...

c.d.n.

kulka53 napisał(a): Może i zostalibyśmy do wieczora, poleżeli na trawce, ale ziemia była trochę jednak wilgotna i chłodna. Fajnie wspominamy to wczesne popołudnie na szczycie, nawet mimo to, że jak sądzę to właśnie ten czas miał dla mnie później pewne konsekwencje, nie całkiem przyjemne .

No nie mów, że WILKA dostałeś

maslinka napisał(a):Prawie jak na górze Żar

Hehe, byłem kiedyś na Żarze ale takich lotników nie widziałem... może dlatego, że wszystko co było ciut wyżej niż tafla jeziora spowijały kłębiące się szare chmury i mgły

tony montana napisał(a):No nie mów, że WILKA dostałeś

Nie mówię
Tak źle nie było, ale 2-3 dni faktycznie kiepsko się czułem
Chyba za szybko chciałem się opalić i trochę mnie przewiało
A może i poranno-wieczorne mycie przy 10-12 stopniach C też swoje dołożyło?

Romantyczne zdjęcie.
Mam wrażenie, że zaraz odlecą jak pegazy.

DarCro napisał(a):

Romantyczne zdjęcie.
Mam wrażenie, że zaraz odlecą jak pegazy.

Przecież to Fluttershy i Pinkie Pie.

Jacek S napisał(a):

DarCro napisał(a):

Romantyczne zdjęcie.
Mam wrażenie, że zaraz odlecą jak pegazy.

Przecież to Fluttershy i Pinkie Pie.

Nieprzewidywalne są Wasze skojarzenia.
Jak widać skojarzenia zależą od punktu patrzenia.
DarCro zobaczył skrzydła a Jacek dzięki swoim maluchom jest na bieżąco w obcym mi świecie bajek. Ale sprawdziłam i również sobie świat Fluttershy i Pinkie Pie przybliżyłam, koniki bardzo podobne, wesołe i sympatyczne, kolory nieba też bajkowe, łąka też bajkowa.
Konie podobnie jak psy i koty to moje ulubione zwierzęta, wszystkie mniejsze potrzebują bardziej cierpliwego fotografa niż ja. U nas widok tak beztrosko pasących się koni na ogromnej łące jest już niespotykany. Mają wybiegi ogrodzone płotem ale to nie to co widzieliśmy na Monte Subasio.

A moim zamiarem było zrobić zdjęcie 3 koni na styku ziemi i nieba ale tak aby maluszek był w środku, niestety chociaż czekałam i czekałam żeby się odpowiednio ustawiły nie doczekałam się bo nagle ten pierwszy ruszył w dól.