Małe i duże na Północ podróże :-)

Dzień ósmy, 4 sierpnia, sobota c.d.

Po opuszczeniu plaży i strumyka w Bøgsted Rende oddalimy się na trochę od wybrzeża i odwiedzimy trzy miejsca położone niemal tuż obok siebie. Przecinamy główną i jedziemy dalej na wschód przez las dróżką prostopadłą do niej by po paru kilometrach zatrzymać się na żwirowym parkingu (na marginesie – świetne miejsce na nocleg ) przy małym, otoczonym lasem i wrzosowiskami jeziorku.

Niestety, akurat w tym czasie niebo się trochę zasnuło .





Jeziorko jest ogrodzone drutem pod napięciem, pasą się tu krowy .



Ewidentnie wieją tu silne wiatry



Gdyby nie pora i zupełnie inny plan, chętnie zostalibyśmy tu na noc.



Jeziorko jest niezbyt duże i zupełnie niedostępne.





Wspomniane krowy .

Kolejnym miejscem oddalonym od jeziorka o może kilometr są ruiny średniowiecznego kościoła. Ruiny to trochę za dużo powiedziane, raczej są to fundamenty i niewiele więcej ponad to.











Niedostatki architektury rekompensują nam porządnie rozrośnięte krzaki jeżyn , którymi napychamy się dłuższą chwilę .





Nieopodal, kolejne kilkaset metrów dalej jest miejsce, które chcieliśmy zobaczyć, jedno z wielu tego typu miejsc w Danii, zwłaszcza na obszarach bardziej turystycznych. Zwykle są one dostępne tylko rowerem lub pieszo, tutaj akurat była możliwość dojazdu autem, zatem skorzystaliśmy z okazji. Chodzi o taką „noclegownię” na świeżym powietrzu, teren na którym można rozbijać namioty ale gdzie stoją też drewniane jak się okazało „schrony” noclegowe. Warunki spartańskie , to trzeba lubić i umieć tak spędzać czas.









Miejsca te są opisane, oznaczone na mapkach, zadbane, wyposażone w dostęp do wody oraz toalety. Jeszcze później (przypadkiem) trafimy w jeszcze jedno takie miejsce.

c.d.n.

Chwila nieuwagi i spore zaległości się pojawiły ... ... ale takie zaległości to ja lubię ... ... sporo ciekawych i widokowych miejsc, szczególnie tych położonych nad morzem ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):Chwila nieuwagi i spore zaległości się pojawiły ... ... ale takie zaległości to ja lubię ... ... sporo ciekawych i widokowych miejsc, szczególnie tych położonych nad morzem ... ...

Trochę jeszcze podobnych widoczków będzie , ale powoli będziemy się zbliżać do końca dnia i tej relacji .

Dzień ósmy, 4 sierpnia, sobota c.d.

Wracamy nad morze. Tym razem skręcimy z głównej do Nørre Vorupør, miasteczka podobnego do Klitmøller, lecz mniej znanego i spokojniejszego. Osada Vorupør składająca się z dwóch części –Nørre i Sønder Vorupør istnieje w tym miejscu już od średniowiecza, a może nawet i wcześniej, ale właśnie z tego okresu zachowały się pierwsze pisane wzmianki. Dziś większą i znaczniejszą częścią jest Nørre – a to z od czasu budowy w tym miejscu mola (na początku XX wieku) które stworzyło lepsze warunki dla przybijania i cumowania łodzi, w tym czasie zbudowano też murowany kościół. Wcześniej ważniejsza była część Sønder posiadająca własną szkołę, dom misyjny i sklep.

Dawniej wioska rybacka, dziś Vorupør to niewielki ośrodek turystyczny a także jedna z ostatnich miejscowości w Danii, gdzie jeszcze praktykuje się zawodowe rybołówstwo, podobnie jak w Thorup które odwiedziliśmy wczoraj. Jednak większość łodzi wypływa w morze już tylko dla połowów komercyjnych, turystycznych. Wspomniane molo to najbardziej oddalony od stolicy skrawek duńskiego terytorium (oczywiście poza Wyspami Owczymi i Grenlandią ). Molo stanowi też osłonę dla pierwszego i jak dotąd jedynego w Danii basenu w którym możliwa jest kąpiel w słonej, morskiej wodzie bez obawy o prądy morskie czy zbyt duże fale.

Przejeżdżamy przez Nørre Vorupør bez zatrzymywania, ale bardzo powoli… także skutkiem niewielkiego zatoru samochodów w części najbliższej morzu. Wtedy też pstryknęliśmy kilka fotek.



Korek przy molo .



Sporo tu łódek rybackich.



Ok, na chwilę się zatrzymaliśmy, na parkingu przy sklepie by w spokoju uwiecznić kościół .



W Vorupør podobało się nam. Mniej tłumnie i jakby faktycznie spokojniej niż w Klitmøller, mniej hoteli a więcej prywatnych domków usadowionych wśród wydm.

Jeszcze fajniej jest w położonym nieco tylko na południe Stenbjergu, osadzie mniejszej i położonej bardziej w głębi lądu, nie bezpośrednio przy morzu. Również Stenbjerg był wioską rybacką ale połowów zaprzestano tu już w latach 70-tych. Miejscem najbardziej dziś przyciągającym turystów jest miejsce dawnego lądowania łodzi, tzw. Stenbjerg Landingplads – stoją tam dawne szopy rybackie które pod koniec XX wieku popadły w ruinę. Dziś są odremontowane stanowiąc jedną z wizytówek Thy i samego oczywiście Stenbjerga. Właśnie tam jedziemy .

W pobliżu znajduje się wielki parking wśród wydm, tam zostawiamy auto. Są wolne miejsca, ale aut jest naprawdę dużo, stoją też wzdłuż drogi. Widać, że to popularne miejsce, przynajmniej w taki dzień jak dziś – z ładną pogodą, w weekend w środku lata .

Nad okolicą góruje krzyż… ale służy on raczej do wywieszania flag niż celów religijnych, przynajmniej tak się nam wydaje .



Końcówka drogi dojazdowej do Stenbjerg Landingplads.



Faktycznie jest to dość ładne miejsce z odnowionymi chatami. Część jest zamknięta, w części są punkty gastronomiczne, w jednym, sporym budynku mieści się punkt informacji turystycznej w którym zaopatrujemy się w różne folderki i mapki Parku Narodowego Thy.











Plaża jest ładna i baaaaaardzo szeroka .





Wieje… w obie strony raczej pusto .

Kąpać się nikt nie kąpie, ale zaraz chyba będziemy oglądać popisy kitesurfingowe .



Morze jest wzburzone i zaraz przy brzegu jest głęboki uskok, myślę że tu mogłoby być niebezpiecznie… a jeszcze mogą być takie głazy .

Od południa zbliżają się chmury.









Przygotowania chwilę trwały, ale chyba już wszystko gotowe .









W tandemie przyjemniej?



Więcej popisów już nie obserwowaliśmy, uznając że dostatecznie zapoznaliśmy się ze Stenbjergiem wróciliśmy do auta. Aaaaa jeszcze zajrzeliśmy do tej obleganej „restauracji”… klienci siedzieli nie tylko na zewnątrz ale też szczelnie oblegali ławy i stoły w środku a do kasy była spora kolejka. Menu – nad wyraz skromne z tego co pamiętam – jakaś rybka, jakieś ciasto… ale ewidentnie niedrogo i smacznie skoro miejsce to cieszyło się taką popularnością.

c.d.n.

Dzień ósmy, 4 sierpnia, sobota c.d.

Południe minęło już dość dawno ale wciąż mamy jeszcze trochę czasu na poznawanie zakątków Parku Narodowego Thy . Kolejnym takim miejscem będzie okolica Lyngby, małej, zwartej, bardzo ładnej i klimatycznej osady zagubionej pomiędzy wydmami.

Lyngby powstało stosunkowo niedawno bo w latach 60-tych XIX wieku kiedy to kilka rodzin z położonego dalej na południe miasteczka Agger postanowiło zmienić miejsce zamieszkania . Idąc na północ trafili na dogodne warunki – obszar ziemi nadającej się do uprawy i schronienie za pasem wydm przed wiatrami… jednocześnie było to jeszcze na tyle blisko morza że mogli pozostać rybakami. Z biegiem lat osada powiększała się, warunki jednak do uprawiania rybołówstwa okazały się zbyt trudne, ostatecznie tej działalności zaprzestano w początkach XX wieku.

Zdjęć z Lyngby nie mamy, jedynie z plaży. Morze działa tutaj wyjątkowo gwałtownie pochłaniając kolejne metry wydm i wybrzeża, asfaltowa dróżka prowadziła kiedyś gdzieś dalej, dziś urywa się po prostu na klifie bez żadnego zabezpieczenia. Jest tutaj mały piaszczysty parking, widać że nie jest to zbyt uczęszczana okolica.

Zaduma na krawędzi…asfaltu .



Morze, plaża i wydmy są tu podobne jak wszędzie, czyli wspaniałe .

Nieco dalej na południe wznosi się latarnia morska Lodbjerg Fyr. Podobno jest to jedna z niewielu jeszcze działających latarni na duńskim wybrzeżu, wysyła dwa błyski co 20 sekund… nie zauważyliśmy tego. Latarnię tę zbudowano w 1883 roku wraz z zabudowaniami dla dwóch rodzin latarników. Stoi ona dość daleko od brzegu morza. Ciekawostką wybrzeża w tej okolicy jest występowanie w klifie nadmorskim wychodni z czarnych glin morenowych w których z biegiem czasu odsłaniają się skamieniałości skorupiaków. Niestety, na samo wybrzeże już nie doszliśmy więc nie mogliśmy tego zobaczyć… będzie do nadrobienia na ewentualną przyszłość.

Podobnie jak wejście na latarnię . Trochę się nam spieszyło i nie weszliśmy na górę choć można było to zrobić. Latarnia nie, ale wspomniane zabudowania były w remoncie i to w jego wczesnej raczej fazie, co tam powstanie trudno powiedzieć. Przy latarni jest parking – było kilkanaście aut – a ostatni odcinek drogi dojazdowej jest szutrowy, jakieś 2 kilometry.









Także i tu można się natknąć na poniemieckie bunkry.









Latarnia jest ładna a otoczenie takie sobie, może takie wrażenie robił fakt remontu. Ścieżką nad morze jest stąd ponad kilometr, jak wspomniałem nie poszliśmy. Może następnym razem .

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Morze, plaża i wydmy są tu podobne jak wszędzie, czyli wspaniałe .

... bez dwóch zdań - dla takich widoków i dla takiego klimatu jedzie się w te rejony ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):

kulka53 napisał(a):Morze, plaża i wydmy są tu podobne jak wszędzie, czyli wspaniałe .

... bez dwóch zdań - dla takich widoków i dla takiego klimatu jedzie się w te rejony ... ...

Jest pięknie, byle tylko trafić na dobrą pogodę , ten warunek zresztą nie odbiega zbytnio od naszego morza.
Genialne tereny rowerowe, spacerowe, widokowe... nieporównanie puściej niż u nas - a byliśmy w środku sezonu.
Sądzę, że gdy zapadnie decyzja na kolejny raz w Danii znów będę się wahać czy wybrać jakiś nowy region (Zelandia), czy jednak wybrzeże Morza Północnego .

Dzień ósmy, 4 sierpnia, sobota c.d.

Latarnia Lodbjerg to był już niestety jeden z ostatnich punktów podróży wzdłuż Parku Narodowego Thy – ale nie ostatni . Na jego południowych krańcach leży otoczone niemal całkowicie wodą miasteczko Agger – tam właśnie się wybieramy.

Od zachodu Morze Północne, od północy spore, płytkie jeziora Flade Sø i Ørum Sø, od południa rozcięta drogą zatoka Limfjordu Kirk Vig. Pewnie sporo tu komarów , ale przecież często tu zapewne wieje więc może nie jest tak źle. W każdym razie jak my byliśmy te parę chwil w Agger to nie było ani jednego.

W Agger podobało nam się chyba najbardziej ze wszystkich odwiedzonych miasteczek Parku. Brak tutaj masowej turystyki (o ile w ogóle można o takiej mówić w odniesieniu do Danii i tego regionu), nie ma tu hoteli. Gdy wjeżdżaliśmy do miasta przywitały nas...przeróżne rzeźby które ustawiono niemal wszędzie z okazji odbywającego się właśnie w ten weekend festiwalu, a także … policja stojąca przy głównej ulicy prawdopodobnie w związku z mającym się rozpocząć o tej porze jakimś festiwalowym wydarzeniem. Na uliczkach Agger było sporo ludzi, było też sporo poustawianych samochodów, ale nie można było mówić o tłumie i ścisku… w każdym razie bezproblemowo choć powoli przejechaliśmy całość by trafić w północną cześć miasta na mierzeję oddzielającą dawną morską zatokę Flade Sø od pełnego morza. Tu się na trochę zatrzymaliśmy.

Było pięknie .









Droga wzdłuż mierzei, tędy też można było przyjechać spod latarni.



Podeszliśmy na plażę. Wiało, poza tym w oczy rzucają się bunkry, całkiem słusznych rozmiarów.



Pomysłowe wykorzystanie bunkra… nic dziwnego że w Danii nie widzi się parawanów













Jeszcze jeden rzut oka na Agger.

Pogoda ewidentnie się psuła, może nie drastycznie ale o słońcu mogliśmy już póki co zapomnieć. Im dalej na południe tym wyglądało to gorzej, jednak jeszcze kawałek w tamtym kierunku mieliśmy zamiar się wybrać. Za Agger nie ma już prawie nic, jedzie się drogą po mierzei oddzielającej morze od zatoki Limfjordu, od strony morza są głównie płytkie i zarastające mokradła od zachodniej – głębsze i pełniejsze wody zatoki.




Kiedyś mierzeja była całością, na początku XX wieku przekopano kanał by umożliwić żeglugę w głąb Limfjordu. Na ile obecnie jest to wykorzystywane, trudno powiedzieć, na pewno kanał nie odgrywa jakiejś znaczącej roli. W każdym razie po prawie 10 kilometrach droga się kończy, w tym miejscu istniej przeprawa promowa na drugą stronę. Wraz z przekopem kanału powstało po jego południowej stronie miasteczko Thyborøn, z tego co mogliśmy zobaczyć krajobraz się tu już zdecydowanie różni od tego który mieliśmy okazję widzieć w Parku. Nie sądziłem że niewielki Thyborøn jest miastem przemysłowym .



Wody Limfjordu.



Przeprawa promowa.



Kolejka nie była duża, ale wydaje mi się że jest to dość popularna opcja przedostania się na południe.



Szkoda że pogoda się popsuła , widoki byłyby na pewno przyjemniejsze.







Podobnie jak tam gdzie byliśmy wczoraj, przy przeprawie Feggeklit, zbudowano nową przystań w miejsca już nieużywanej, starej.



Nie ubrałem się, ale przy braku słońca wiatr nieźle ochładza powietrze.



Płynie prom .





Przypłynął, auta wyjechały, wjechały, okolica opustoszała. Odjeżdżamy.



I tym nieco ponurym bo pochmurnym akcentem zakończyła się nasza przygoda z PN Thy. Jeszcze co prawda chwilę czasu spędzimy w okolicy – ale to już w następnym odcinku .

c.d.n.

kulka53 napisał(a):PN Thy

... zanotowane w głowie ... ... pozostaje tylko czekać aż udamy się w te rejony ... ...
Pozdrawiam.