Małe i duże na Północ podróże :-)

kulka53 napisał(a):I na koniec – jajko niespodzianka

... ciekawe czy po tylu latach coś się wykluło ... ...

kulka53 napisał(a):To tyle z Wilna, pełnego zabytków miasta o przebogatej historii ściśle związanej z historią Polski. Nie sposób wpaść tutaj na jeden dzień, myślę, że dla dokładnego poznania Wilna i okolic potrzeba przynajmniej paru dni. Sporo widzieliśmy, ale sądzę, że sporo także zostało, niemniej miasto robi duże i dobre wrażenie, a teraz, po kolejnych 10 latach może być ono jeszcze lepsze .

... dzięki za przybliżenie mi Wilna ... ... mam nadzieję, że kiedyś, jak nie całe wakacje w państwach nadbałtyckich, to chociaż weekend znajdziemy dla niego, bo warto ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):... dzięki za przybliżenie mi Wilna ... ... mam nadzieję, że kiedyś, jak nie całe wakacje w państwach nadbałtyckich, to chociaż weekend znajdziemy dla niego, bo warto ... ...

Wilno Wilnem, ale są jeszcze Troki, no i nie tak dalekie Kowno
Na pewno warto.
Zresztą w ogóle na Litwie jest trochę ciekawych miejsc, a nad morzem całkiem fajna mierzeja
Na rodzinne wakacje może i nadbałtyckie nadają się średnio (wiadomo, pogoda i zimny Bałtyk), ale na jakieś wiosenne czy letnie zwiedzanie - jak najbardziej

Zdecydowanie warto Litwę odwiedzić.
W Kownie i na Mierzei Kurońskiej nigdy nie byłem, może kiedyś się uda.

kulka53 napisał(a):I na koniec – jajko niespodzianka

Spory ten "Fabergé".

pzdr

Nefer napisał(a):na Mierzei Kurońskiej nigdy nie byłem, może kiedyś się uda.

My też nie byliśmy , wówczas nie zaplanowałem takiego punktu podróży, trochę z braku czasu, trochę... nie wiem dlaczego.
Ale skoro nasze dwie mierzeje są takie fajne, to ta trzecia z pewnością też

longtom napisał(a):Spory ten "Fabergé".

Dość duży, fakt, podobno waży 300 kg .
Jajko to symbol odrodzenia artystycznej dzielnicy Wilna - Zarzecza (Užupis), takiej wileńskiej Christianii
Kiedyś stało tam na takim niedużym placyku, ale od 2002 roku zostało przeniesione w inne miejsce, skrzyżowanie na południowy zachód od Starego Miasta by "spowodować" odrodzenie także i tej dzielnicy i wtedy też przybrało wielkanocne barwy .
Czy się udało? ... trzeba pojechać sprawdzić

Po kilku dniach w Wilnie udaliśmy się na zachód. Wyjechaliśmy z samego rana, plan był taki, by jeszcze tego dnia dotrzeć na Łotwę, ale po drodze co nieco jeszcze chcieliśmy zobaczyć.

Niewyspanie po horrorze jaki urządzili nam rodacy na bezdańskiej kwaterze dawało się we znaki, ale nie na tyle by być całkiem nie do życia. Być może sprzyjała temu cudowna, bezchmurna aura, przy której świat stawał się piękniejszy .

Z Wilna do Kowna jest około 100 km, a że oba największe litewskie miasta łączy autostrada, może trafniej określana czteropasmową drogą szybkiego ruchu, można tam było dojechać w godzinkę. Zanim jednak dotarliśmy do samego Kowna, postanowiliśmy zajrzeć do Pożajścia (Pažaislis).



Klasztor w Pożajściu jest największym i jednym z najcenniejszych barokowych zabytków na Litwie. Powstał z inicjatywy kanclerza Księstwa Litewskiego Krzysztofa Paca dla zakonu kamedułów, budowa trwała w latach 1662 – 1712. Napoleon wewnątrz kościoła urządził stajnię, po Powstaniu Listopadowym władze carskie przekształciły kompleks w monastyr i cerkiew. Podczas krótkiego okresu niepodległości Litwy klasztor przejęły siostry zakonne z konwentu św. Kazimierza, zaś po II wojnie władze radzieckie utworzyły w nim szpital i archiwum. Generalnie wszystko co cenne z wnętrza zostało rozkradzione przez kolejnych „właścicieli”, zostały jedynie malowidła na sufitach i marmury ozdabiające ściany.

Klasztor jest położony na przedmieściach Kowna w malowniczej okolicy, na wzgórzu otoczonym wodami dawniej Niemna, obecnie tzw. Morza Kowieńskiego. Ogromny zalew, którego obwód wynosi 93 km powstał w 1959 r. po wybudowaniu tamy na rzece, wysiedlono z tego obszaru aż 45 wsi. Nad brzegiem jest sporo plaż, jedną z nich widzieliśmy jadąc do Pożajścia, jest tuż obok kompleksu, i ze względu na upał nawet mieliśmy ochotę się popluskać , ale nieco odstraszyły nas dość spore tłumy .

Nie da się ukryć, że klasztor robi wrażenie, jest naprawdę wielki (kopuła kościoła wznosi się na ponad 50 m.)









Udało się nam wejść do środka dzięki temu, że akurat napatoczyła się jakaś wycieczka, tak ogólnie to chyba było zamknięte. Z tego co kojarzę, wnętrze było dość surowe i puste i nie odnosiło się wrażenia przytłoczenia barokowym przepychem. Chyba był też zakaz robienia zdjęć , bo inaczej zapewne zostałoby nam więcej niż to jedno – kopuły.



c.d.n.

... szkoda, że taka perełeczka została w taki sposób potraktowana ... ...
Pozdrawiam.

Mało co dotrwało na tych terenach do naszych czasów nienaruszone . Na naszych zresztą też.
Zachód Europy miał pod tym względem więcej szczęścia.
Ale ten stan wcale nie musi trwać wiecznie

Z Pożajścia pojechaliśmy do Kowna, dawna stolica Litwy bardzo nas zaskoczyła. Nie dlatego, że było tam brzydko czy nieciekawie, wręcz przeciwnie, jest to całkiem niebrzydkie miasto, ale dlatego, bo zabudowa Starego Miasta bardziej przypominała prowincjonalną wschodnią Polskę niż dawną bo dawną, ale jednak stolicę państwa. Niemniej, Kowno zrobiło na nas bardzo dobre wrażenie , może poza dojazdem, bo z Pożajścia błądziliśmy nieco po jakichś kiepsko wyglądających terenach przemysłowych.

Kowno jest dość wyraźnie podzielone na niewielkie Stare Miasto i większe, nowsze centrum. Stare miasto leży u ujścia Wilii przepływającej przez Wilno do Niemna. Zostawiliśmy auto na jakimś parkingu mniej więcej pomiędzy tymi dzielnicami, przy szerokiej ulicy nieopodal brzegu Niemna. Do dziś nie wiem, czy to nie było właśnie to miejsce, gdzie próbowano się nam włamać do samochodu . Pod uwagę po wielu rozważaniach wzięliśmy w sumie 4 możliwości, bo ułamany scyzoryk, czy nóż w zamku od strony pasażera zauważyliśmy dopiero kolejnego dnia wieczorem, w Rydze. Na szczęście niedoszły złodziej musiał być kiepskim amatorem, bo włam do Skody zapewne nie jest niczym szczególnie trudnym , niemniej, nie udało mu się i cały nasz wyjazdowy dobytek pozostał nienaruszony. A po powrocie, w salonie wymieniono mi zamek za około 200 zł więc całkiem niewielkie pieniądze.

Ale póki co – wybieramy się na spacer po Kownie .

Gotycki kościół pw. Wniebowzięcia NMP, zwany kościołem Witoldowym stoi nad brzegiem Niemna – to najstarsza świątynia miasta zbudowana w początkach XV wieku.



Most na Niemnie, nieopodal kościoła. Jak widać, stan wody nie był zbyt wysoki



Przeszliśmy na drugą stronę rzeki, by z parkowego wzgórza popatrzyć na centrum Kowna





Po drodze na Rynek przyglądamy się jednemu z ważniejszych zabytków miasta, tzw. Domowi Perkuna. Jest to późnogotycka, hanzeatycka kamienica kupiecka z przełomu XV i XVI wieku. Służył jako jezuicka kaplica, teatr, szkoła cerkiewna, internat. Obecnie w budynku znajduje się muzeum Adama Mickiewicza.

Na przestronnym Rynku, czy też oficjalnie Placu Ratuszowym, zabudowanym niewysokimi kamieniczkami główną uwagę zwraca piękny, przypominający swoją bryłą kościół, Ratusz . Zbudowany w 1542 roku, w końcu XVIII wieku przebudowany w obecnej formie. Obecnie znajduje się tu muzeum ceramiki.





Na placu w rogu Placu Ratuszowego wznosi się (na 55 m) katedra pw. św. Piotra i Pawła, wybudowana w początkach XV wieku w stylu gotyckim.



A po zachodniej stronie stoi kościół św Trójcy z pierwszej połowy XVII wieku, zbudowany w stylu renesansowym z nawiązaniem do gotyku. Obecnie jest to część seminarium duchownego i nie można go zwiedzać (przynajmniej myśmy nie mogli )





Zanim dojdziemy na kowieński Zamek, zaglądniemy do jeszcze jednego kościoła w tej części miasta, św. Jerzego, wznoszącego się wraz z klasztorem tuż przy zamkowej fosie. Gotycki czworoboczny kompleks powstał pod koniec XV wieku w miejscu poprzedniego, drewnianego. Jako, że wewnątrz po II wojnie mieściły się magazyny, prezentowało się tak:

Zamek kowieński ma ciekawą historię , wybudowany został w połowie XIV wieku dla obrony Wilna i Troków przed Krzyżakami. Niestety, dość szybko został jednak zdobyty i zrównany z ziemią, już pod koniec XIV wieku Krzyżacy zbudowali swoją murowaną warownię, której ruiny po zniszczeniach wojennych i licznych powodziach stoją w tym miejscu do dzisiaj.





Kilka fotek z uliczek Starego Miasta

Tymi właśnie uliczkami powędrowaliśmy do nowszej dzielnicy Kowna, której główna arteria, Aleja Wolności



doprowadziła nas do okazałej cerkwi…. nie , to tylko tak wygląda jak cerkiew , zbudowana w 1893 roku obecnie jest kościołem rzymskokatolickim św. Michała Archanioła .





Wróciwszy do auta pojechaliśmy jeszcze na wzgórze tym razem po północnej stronie centrum, widzieliśmy tam ciekawie wyglądającą wieżę kościoła Zmartwychwstania Pańskiego. Ta nowoczesna bryła została wzniesiona jako wotum dziękczynne za odzyskanie przez Litwę niepodległości. Pomysł i projekt powstał w XX-leciu międzywojennym i do 1940 roku budowla była gotowa w stanie surowym. Wojna i okupacja, najpierw niemiecka, następnie radziecka rzecz jasna nie pozwoliły na dokończenie świątyni, dopiero po 1989 roku pomysł wrócił. Ze względu na brak środków kościół ostatecznie dokończono w 2005 roku – czyli na rok przed tym gdy tam byliśmy .







c.d.n.

... całkiem sympatyczne miasto, najbardziej wpadły mi w oko kościół Michała Archanioła oraz Ratusz ... ...
... a przygoda z autem nieciekawa, dobrze, że im się nie udało ... ...
Pozdrawiam.

Kowno prezentuje się bardzo ładnie na Twoich zdjęciach.
Dużo gotyku, a i ten kościół zbudowany ostatecznie w 2005 roku też ciekawie wygląda.

Przygody z samochodem nie zazdroszczę. Dobrze, że obyło się bez większych problemów.

kmichal napisał(a):... całkiem sympatyczne miasto, najbardziej wpadły mi w oko kościół Michała Archanioła oraz Ratusz ... ...
... a przygoda z autem nieciekawa, dobrze, że im się nie udało ... ...

Nefer napisał(a):Kowno prezentuje się bardzo ładnie na Twoich zdjęciach.
Dużo gotyku, a i ten kościół zbudowany ostatecznie w 2005 roku też ciekawie wygląda.

Przygody z samochodem nie zazdroszczę. Dobrze, że obyło się bez większych problemów.

Zgadzam się, Kowno jest warte paru godzin spaceru, nie dorównuje Wilnu rzecz jasna ilością zabytków, ale też nie odstaje za mocno.
Przedmieścia, wiadomo, blokowiska i jakieś rozpadające się zakłady, tak to pamiętam.
Ale centrum nie ma się czego wstydzić.

A co do auta - to była (odpukać) jedna jedyna taka przygoda podczas naszych podróży. A zostawialiśmy je w najdziwniejszych miejscach, choćby w środku lasu, starając się np dojechać jak najdalej w drodze na jakiś szczyt