Małe i duże na Północ podróże :-)

Nie zamierzamy korzystać z pobliskiego promu by przedostać się na drugą stronę kanału… można to w Danii zrobić jednym z w sumie czterech mostów i później to zrobimy . Skorzystamy z tego czwartego, jedynego którym jeszcze nie jechaliśmy …no dobra, w Aalborgu są dwa więc jakby co to jeszcze jeden nam został. Ale pierwszą część dzisiejszego dnia mamy zamiar spędzić jeszcze po tej stronie, czyli na stałym lądzie.

Wyjeżdżamy z Egense tą samą drogą w kierunku południowym. Pierwszy przystanek to miejscowość Dokkedal, a właściwie jej bliska okolica, tuż przed wsią skręcamy w lewo w żwirową dróżkę która po chwili doprowadza nad na duży trawiasty plac na którym stoki kilka kamperów. Okazuje się, że to jest również bardzo fajne miejsce noclegowe i gdyby wczoraj nie było tak późno pewnie byśmy tu trafili i zostali na noc. Zwłaszcza, że i tak chcieliśmy tu zajechać… tu, czyli na Mulbjerge.

Mulbierge to niewielkie pasmo częściowo zalesionych morenowych wzgórz nad cieśniną Kattegat, nie jest może długie ale dość wysokie, w najwyższym punkcie wznosi się na 46 m. n.p.m. wyraźnie górując nad płaską okolicą i nad morzem. Z tego akurat parkingu nie ma prawie żadnych widoków.









W przeważającej większości tego typu miejsc w Danii można skorzystać z toalet – ta tutaj jest jednak dość oryginalna .





Z wyglądu może niekonieczne , ale co innego było interesujące , Owszem, jest tu doprowadzona woda o czym świadczy rurka i kranik (nabieramy kilka butelek), jednak nie służy ona do spłukiwania…. W tym celu toaletę zaopatrzono w wielki pojemnik…trocin i łopatkę

Z parkingu można wejść na najwyższy szczyt pasma wzgórz, nie ma to jednak sensu bo jest on zalesiony, dlatego główna ścieżka wiedzie bokiem przechodząc na drugą stronę wzgórza skąd można zobaczyć już coś więcej. Niestety, pochmurna w tym momencie, nieco zamglona pogoda sprawia że widoki nie są takie jak mogłyby zapewne być.



Ten „dym” widzieliśmy już z naszego miejsca noclegowego i nawet się trochę obawialiśmy jechać w tym kierunku sądząc że to jakiś pożar , teraz się okazało, że to nie dym a pył wzniecany uprawiającym wyschnięte na wiór pole traktorem .







Tablica z zaznaczonymi i opisanymi punktami które można dojrzeć z tego miejsca.











Wybrzeże w okolicy Dokkedal, parking i punkt informacyjny – wiem bo za chwilę tam pojedziemy .













I już na dole. Nie ma tu nic ciekawego, nie można by też zostać na nocleg bo są wyraźne zakazy.

Odjeżdżamy. Zanim jednak pojedziemy w głąb lądu na zachód, zatrzymamy się raz jeszcze nad morzem… Jedziemy jeszcze kawałek na południe gdzie na północ od miejscowości, sporej i turystycznej, Øster Hurup, znajduje się kemping. Przy kempingu jest wielki parking a całość leży nad niezłą plażą którą chcemy zobaczyć… a ja nawet mam zamiar skorzystać z możliwości zanurzenia się w – mam nadzieję – ciepłej bo płytkiej wodzie.

Auto zostaje na parkingu (tu też są zakazy noclegowe, nic dziwnego, tuż obok jest kemping ) a my zabrawszy parę niezbędnych rzeczy wędrujemy na plażę.



Chyba jest odpływ, albo ze względu na ciszę i brak fal morze cofnęło się odsłaniając spory kawał piachu pokrytego zielonkawą warstewką wodorostów.



Jak widać jest już o tej dość jeszcze wczesnej porze trochę ludzi a i pojawiają się kolejni.







Miejsce jest powiedzmy takie sobie, nie tragiczne ale też nie jakieś odlotowe.





Nie zostajemy tu długo. Pogoda nie sprzyja kąpielom, nie jest może zimno ale brak słońca sprawia że ochota na zanurzenie w wodzie jest jakby mniejsza . Na dodatek woda jest zimna… nie lodowata, ale jednak chłodna, co nieco dziwi skoro jest tu tak płytko. Zmierzyłem, miała niby 22 stopnie . W każdym razie uznaję że nie skorzystam z możliwości kąpieli… i chyba dobrze, bo jeszcze dziś będzie okazja na wspaniałe moczenie się, które mogłoby trwać bez końca…. .

c.d.n.

Cała duńska północ jeszcze przed nami. Jednak po Waszych tam wojażach wiem, że absolutnie tego regionu Danii pominąć nie możemy. Zostawimy go sobie na deser ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):Cała duńska północ jeszcze przed nami. Jednak po Waszych tam wojażach wiem, że absolutnie tego regionu Danii pominąć nie możemy. Zostawimy go sobie na deser ... ...

Północ i zachód, wybrzeże Morza Północnego... tak, głównie ten obszar jak dla mnie stanowi o atrakcyjności Danii, tak całościowo.
Poprzednim razem tak się nam spodobało, że postanowiliśmy wrócić choć na chwilę...co prawda pogoda nie dopisała aż tak idealnie jakby się chciało, ale nie było źle i cel został osiągnięty .
Owszem, są inne atrakcje, Legolandy itp. , ale to jest jakby poza obszarem naszych zainteresowań .

Dzień szósty, 2 sierpnia, czwartek c.d.

Z wybrzeża w jakieś pół godziny przemieszczamy się w głąb lądu do głównego na dziś punktu programu. Podczas pierwszego pobytu w Danii nie udało się tu zajrzeć, miało więc udać się teraz .

Park Narodowy Rebild Bakker (las nieopodal Rebild ) choć nie jest takim prawdziwym parkiem narodowym wg przepisów duńskiego prawa to jest na pewno obszarem chronionym. Jako park narodowy miejsce to zostało objęte ochroną już w roku 1912. Rebild Bakker to niezbyt rozległy obszar malowniczych wzgórz poprzecinanych głębokimi wąwozami i porośniętych lasami oraz wrzosowiskami.

Niewiele wiedzieliśmy na temat tego miejsca , ale jadąc od wschodu, gdy minęliśmy wioskę Rebild zauważyliśmy po lewej spory parking i budynek – jak się okazało centrum turystyki tego obszaru. Zajrzeliśmy tam i po paru minutach rozmowy z sympatycznym młodym człowiekiem z informacji turystycznej wyszliśmy bogatsi o mapki i informatory oraz z gotowym planem spaceru po parku który miał nam zająć jakieś 2-3 godziny. Mieliśmy zobaczyć las, wąwozy, wrzosowiska i wywierzyska – źródła wody wypływającej prosto z ziemi. Po prostu idealnie , zwłaszcza że stopniowo coraz bardziej poprawiała się pogoda .

Przebraliśmy nieodłączne sandałki na buty bardziej nadające się na wędrówki po lasach i wzgórzach i wyruszyliśmy zgodnie z zaleceniami szlakiem przez las na północny zachód.



Pomiędzy drzewami prześwitywały przyjemne widoczki







Tą ścieżeczką wyszliśmy nieco poza wyznaczoną trasę by pooglądać więcej widoczków .











Wzgórza faktycznie są porządnie strome .

Ale potem wróciliśmy do lasu… w którym pomimo słońca było tak ciemno, że niektóre zdjęcia wyszły poruszone .

Schodząc stopniowo coraz niżej (tak, będziemy musieli potem to wszystko podejść ) przemierzyliśmy śródleśną polankę porośniętą paprociami, wrzosami i krzakami jagód.





















Ostatni etap tej części wycieczki to wąski wąwóz o stromych zboczach.











Ciekawy system korzeniowy

A na końcu wąwozu – wspomniane źródełko w postaci grząskiego, płaskiego bagienka z wypływającą z dużą siłą wodą.





Rzeczka płynęła wartko i była lodowata .















Te płaskie łąki służące za pastwiska to kres obszaru parku.









Sprawdzam co robimy dalej .



Nie mamy na zdjęciach ludzi ale było ich trochę. O tłumach nie było mowy ale na pewno park jest dość popularnym miejscem, o czym też świadczyły porządnie wydeptane ścieżki.

c.d.n.

Dzień szósty, 2 sierpnia, czwartek c.d.

Wędrując dalej załapaliśmy się na możliwość obserwowania w jaki sposób wyłapuje się i wywozi dokądś konkretną, upatrzoną sztukę… inne krowy wyraźnie czuły że dzieje się coś niedobrego i stały wspólnie jakby chcąc pożegnać towarzyszkę . Nie był to przyjemny widok, więc przyspieszyliśmy kroku…





Ze źródełka (jest ich w Parku kilka, zdaje się że co najmniej trzy, to które widzieliśmy jest największe i najpopularniejsze) powstała porządna rzeczka .











Gdzieś tam dołączają się do niej wody z kolejnego źródełka.

Prawie jak w Grecji



Nawet nie prawie , dokładnie takie same obrazki można obserwować np. na wielu greckich wyspach…



W sumie…. takie też



Doszliśmy do małego domku, niegdyś zamieszkałego, opisanego na mapce jako dom „kogoś tam” .



Domek jest zamknięty ale przez okienka można zajrzeć do środka.



Wewnątrz urządzono coś w rodzaju mini-skansenu.









Sprawdzałem – nie ma wody .

Teraz będzie nasz czekać wspinaczka



Co prawda pod górkę z powrotem do parkingu można też podejść łagodniejszą ścieżką wiodącą pomiędzy pagórami, ale my wybieramy tę bardziej hardkorową opcję

Zanim to jednak nastąpi trzeba dojść do podnóża wzgórz… a tam znów napotykamy liczne stadko owiec.















Mając więcej czasu można udać się jeszcze w tamtą stronę…

My jednak już powoli będziemy wracać. To wspomniana ścieżka pomiędzy wzgórzami.



My wspinamy się dość stromo pod górę na jeden z nich.







Widać coraz więcej .







Punkt widokowy na przeciwległym pasemku wzgórz.



Przypominają się dawne czasy kiedy wędrowaliśmy trochę po górkach… już prawie na szczycie



Pogoda…w sumie nie można narzekać .



Kwitnące wrzosy pośród usychających krzaków jagodowych.





Widoki…







No, nie jest źle ale mogło być lepiej .

Teraz czeka nas kawałek przez las porastający szczyt wzgórza….





…i już jesteśmy niemal na miejscu – tutaj widać zejście do dolinki pomiędzy wzgórzami.



Nie jestem pewien ale to chyba jest dom rodzinny (i pomnik) człowieka który wyemigrował na początku XX wieku do USA a potem założył Park Narodowy Rebild Bakker.



To pomnik symbolizujący emigrację zarobkową Duńczyków do USA.





I tym oto akcentem zakończyła się nasza wizyta w Rebild. Myślę że było warto tutaj przyjechać zobaczyć kolejną duńską ciekawostkę – bo na pewno było tu parę ciekawych miejsc i rzeczy. Młody człowiek z informacji turystycznej polecał nam jeszcze byśmy podjechali do jednego z trzech pobliskich jezior, są tam kąpieliska, ale my odpuszczamy. Zanim tutaj przyjechaliśmy podjechaliśmy do jednego z nich kawałek, jeziorka są raczej dzikie i mało dostępne mają brzegi… już zresztą wczoraj zanurzaliśmy się w innym jeziorze na Pojezierzu Silkeborskim i uznaliśmy że jednak wolimy morze - a stąd nie mamy daleko . Jeszcze przed wyruszeniem zjedliśmy więc drugie śniadanie na parkingu… w drogę .

c.d.n

kulka53 napisał(a):Północ i zachód, wybrzeże Morza Północnego

... wstępny plan jest już od dawna w głowie ... ...

kulka53 napisał(a):Owszem, są inne atrakcje, Legolandy itp.

... zapewne wjedziemy tam po raz trzeci ... ... świetna zabawa, również dla dorosłych ... ...
Pozdrawiam.

Dzień szósty, 2 sierpnia, czwartek c.d.

Z Rebild kierujemy się już prosto w kierunku morza. Północnego . Pogoda sprzyja, w ciągu dnia w czasie naszych spacerów po parku wypogodziło się już zupełnie, jest piękne, słoneczne i niemal bezchmurne wczesne popołudnie. W sam raz na to by jeszcze coś po drodze zwiedzić .

Limfjord tym razem przekroczymy w Aggersund. Tutejszy most został zbudowany w 1942 roku, jest to most zwodzony. Nie zatrzymujemy się z dwóch powodów, po pierwsze spodziewałem się większej spektakularności przeprawy a tu nic szczególnego nie ma w tej płaskiej okolicy. Po drugie – natrafiamy na korek przed wjazdem na most i to jakby bardziej pochłania naszą uwagę…

W Aggersund skręcamy z głównej drogi zaraz za mostem w kierunku zachodnim. Za drogowskazami, ale też z pomocą map google bez trudu docieramy do Aggersborg.

Nie udało się wczoraj wieczorem w Fyrkat, udało się tutaj. Zaraz pójdziemy zobaczyć największą odkrytą twierdzę-zamek wikingów, uważa się że została zbudowana około 980 roku przez Haralda Sinozębego (tego od Jelling ) . Pierścieniowy zamek miał średnicę 240m. i był otoczony czterometrowym wałem ziemnym oraz fosą. Posiadał 4 główne drogi krzyżujące się pod kątem prostym oraz pomniejsze ulice. Wewnątrz wzniesiono 48 długich domów, prawdopodobnie miejsce to służyło jako potężny garnizon wojskowy. W Danii w tym okresie zbudowano jeszcze 4 inne tego typu obiekty, wszystkie one używane były krótko, około 20 lat. W Aggersborg odnaleziono wiele artefaktów, w tym sporo pochodzących z dalekich krajów.

Nieopodal twierdzy wznosi się kościół, został zbudowany około 1100 roku, a pod koniec XII wieku drewnianą budowlę zastąpiono obecną – murowaną.

Zajeżdżamy na parking, niewielki żwirowy placyk u stóp znajdującego się na wzniesieniu kościoła. Jest tu też kilka innych aut, w sumie kilkanaście osób zwiedza Aggersborg. Niestety, kościół jest zamknięty .



Rekonstrukcja dawnej twierdzy nie robi powalającego wrażenia . Jest to po prostu łąka z zaznaczonymi ścieżkami w miejscu dawnych dróg oraz otoczona małym wałem ziemnym.





Na skrzyżowaniu umieszczono kamień.









Przy parkingu znajduje się mikro-muzeum i punkt informacyjny, a także toalety. Nie zaglądamy tam, jedziemy dalej. W sumie przestaliśmy żałować Fyrkat , niemniej raz można takie miejsce zobaczyć żeby wiedzieć jak wygląda w rzeczywistości.