Małe i duże na Północ podróże :-)

kulka53 napisał(a):Ołtarz główny

... pamiętam, że zrobił na mnie duże wrażenie ... ...

kulka53 napisał(a):ogromna dziura w ziemi czyli Albani Torv.

... trochę czasu już te "wykopaliska" trwają ... ...

kulka53 napisał(a):chwilę spędzimy w kolejnym bardzo przyjemnym miejscu centrum Odense…. .

... czyżby w pobliskim parku ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):... pamiętam, że zrobił na mnie duże wrażenie ... ...

Na nas też, także dlatego że jest tak super odrestaurowany... zresztą jak wszystko chyba w Danii

kmichal napisał(a):... trochę czasu już te "wykopaliska" trwają ... ...

No może... ciekawe co tam powstanie , to w końcu ścisłe centrum miasta.

kmichal napisał(a):... czyżby w pobliskim parku ...

Zgadza się , zaskakująco przyjemne miejsce nad rzeczką
Pozdrawiam

Dzień drugi, 29 lipca, niedziela c.d.

Z rozkopanego i ogrodzonego placu Albani Torv przemieszczamy się na tyły katedry św. Kanuta.



Teren się tu obniża, wyraźnie schodzimy w dół ze wzgórza do dolinki którą płynie niewielka rzeczka, ta sama którą przechodziliśmy rano z parkingu najstarszym stalowym mostem w Danii. W środku mniej więcej dnia panuje ogromny upał , z przyjemnością chowamy się w cieniu drzew.

Katedra i przyległe budynki dawnego klasztoru pięknie się z tej perspektywy prezentują . Stoi tu też pomnik Andersena.





Krótko ścięty trawniczek na pagórku jest totalnie zeschnięty , nieprawdopodobna sprawa tegorocznej pogody w Europie, jak widać Danię też nawiedziła susza…

Mimo to rzeczka Odense (ma długość około 60 km) ma sporo wody w swoim korycie .







W tym miejscu nad rzeczką urządzono przyjemny park z niedużym ogrodem różanym.







Nimfa Echo .



Z tej perspektywy katedra z przyległościami bardzo się nam podoba, dużo korzystniej niż od frontu, od centrum miasta.

Powoli kierujemy się w stronę auta…. napotykając rozlewiska Odense





Spoglądamy na przyległy do kościoła św. Albana dawny klasztor sięgający swoimi początkami XVI wieku.



Postanowiliśmy jeszcze podejść do kościoła. Ze zdumieniem zauważamy, że w tej części miasta również są malownicze, stare uliczki z kolorowymi, niskimi domkami .

Paaskestræde







Skręcamy do kościoła. Albani Kirke jest kościołem katolickim, zbudowanym na początku XX wieku w stylu neogotyckim.



Za wiele się nie naoglądamy, bo właśnie zaczyna się msza.



Widzieliśmy co najmniej kilka aut z polskimi rejestracjami stojącymi pod kościołem, a jeszcze podjeżdżały kolejne.

Wracamy na Paaskestræde. Wznosi się tutaj ciekawy kompleks mieszkalny, zapewne dawniej czyjś dwór.











Brama wejściowa w krzywym zwierciadle



I normalnie .



Zaglądamy oczywiście na podwórze. Klimatyczne miejsce z dziesiątkami okienek .





Tuż obok wznosi się kolejny dom związany z losami Andersena.







Do auta wracamy bardzo ładną uliczką Nedergade.













Spędziliśmy w Odense całkiem sporo czasu, prawie pół dnia . Znacznie więcej niż się spodziewałem że spędzimy a znacznie też mniej ile można na to miasto przeznaczyć. Odense bardzo nas zaskoczyło , pozytywnie oczywiście, zdecydowanie nie żałowaliśmy że miasto zostało ujęte w tegorocznym planie. No i przekonaliśmy się, że nie tylko małe duńskie miasteczka mogą być bardzo malownicze, te większe także .

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Odense bardzo nas zaskoczyło , pozytywnie oczywiście,

... nam również podobało się w Odense - jest ciekawa katedra, sympatyczne parki, ciekawe muzea i skansen oraz bardzo ładna zabudowa, którą również pokazaliście w ostatnim odcinku ... ...
Pozdrawiam.

Dzień drugi, 29 lipca, niedziela c.d.

Wczesnym popołudniem, gorącym i wciąż słonecznym, wyjeżdżamy bez problemów (choć z pomocą nawigacji) z Odense. Kierunek – północny wschód , czyli najbardziej w tę stronę wysunięta część Fionii.

Początkowo nic szczególnego nie przykuwa naszej uwagi, dopiero w okolicy miasteczka Mesinge, a raczej za nim, krajobrazy stają się naprawdę ładne. Teren jest pagórkowaty, pofałdowany, pokryty niewielkimi zagajnikami i złotymi łanami zbóż… czyli z jednej strony taki typowo duński , a z drugiej… nagromadzenie i wysokość wzniesień jest spora zatem można powiedzieć że jest to coś co go jednak trochę wyróżnia. Po prostu jest tu bardzo ładnie, co jak zwykle zauważam i doceniam głównie ja .

Zdjęć jednak żadnych nie mamy. Ruch na wąskiej drodze jest zaskakująco duży, z czego wnioskujemy, że cypelek Fyns Hoved do którego zmierzamy jest popularnym celem wycieczek z Odense a może i z dalszej okolicy. Zanim jednak do niego dotrzemy, zatrzymamy się na dłuższą chwilę kawałek wcześniej, przy zatoczce. Jest tu w okolicy kemping, jest też niewielka przystań jachtowa.





Droga do przystani, kamienista, jak cała okolica i jak pobliskie wybrzeże.











Po drugiej stronie zatoczki widać zabudowania kempingu.



Kałuże… czyżby jednak padało, czy może to woda morska przesiąka przez podłoże?



Jest tu dużo ludzi, auta przyjeżdżają, odjeżdżają… niektórzy traktują to miejsce jak plażę , wchodzą do wody i pływają. My musielibyśmy jednak wykazać się znaczną determinacją by zachować się podobnie .





Większość jednak zatrzymuje się tylko na chwilę bo ich celem, podobnie jak naszym, jest widoczny w oddali cypelek.





Póki co – chwila relaksu , nadeszła bowiem pora na drugie śniadanie .



Korzystamy jeszcze z dobrodziejstw pobliskiej toalety, spod której ścieżeczką można też wyjść na zalesione wzgórze i spoglądnąć na okolicę z góry. Z tego akurat nie korzystamy, zaraz wdrapiemy się na inne pagórki .

Nie mamy żadnego zdjęcia parkingu przy Fyns Hoved, ale był on totalnie zapełniony (fakt, że nie jest to jakiś ogromny plac). Samochody stały też wzdłuż żwirowej dróżki dojazdowej, stało też kilka kamperów. Tłumek więc był zauważalny, coś jak na szlaku na Morskie Oko , byli piknikowicze korzystający z ciepłej i bezwietrznej pogody, byli spacerowicze. Nie dziwię się… to całkiem ładne miejsce .

Od wschodniej strony rozciąga się wielki i płytki zalew.





Do samego końca półwyspu jest całkiem jeszcze spory kawałek, do tego pod górkę, Fyns Hoved jest mocno pagórkowaty.





Dość szybko otwiera się fajny widoczek na „lagunę” .



Zelandia na horyzoncie…





O, tutaj widać kawałek zapchanej drogi dojazdowej, schodki na punkt widokowy oraz przystań przy której byliśmy przed chwilą.



Ścieżeczka wiedzie nad klifem po zachodniej stronie cypla, teren po prawej jest zagrodzony a od czasu do czasu napotykamy takie bramki:



Napis na bramce informuje, że teren ten należy do Jej Królewskiej Mości , ale oczywiście skoro jest otwarte to można wejść. Chętnie korzystamy by wspiąć się jeszcze wyżej.

Zagrodzenie służy temu by na zewnątrz nie wydostały się królewskie owce .



Nie jest ich zbyt wiele, ale zawsze trochę… co ciekawe nawet tutaj panują takie warunki pogodowe, że podobnie jak te greckie szukają skrawka cienia i ochłody.



Owcom nie poświęcamy jednak wiele czasu, wolimy przyglądać się całkiem ładnym widokom .





Do cypelka wciąż mamy kawałek, ale wzgórzami nie pójdziemy bo pomiędzy nim jest głęboka „przepaść” . Nie widać tego na fotce ale zaraz za tym słupkiem teren opada bardzo stromo do zalesionego jaru.



Nie jesteśmy jedynymi którzy wdrapali się na szczyt.





.

Wracamy na brzeg klifu.







To chyba najwyższy punkt po tej stronie.





Pojawiło się więcej cienkich chmur i słońce od czasu do czasu przestaje świecić… ale i tak nie możemy na pogodę narzekać.



Niektórzy przybywają z bardziej wyrafinowanym sprzętem .



No i jesteśmy . Północno-wschodni kraniec Fionii u naszych stóp











To dokładnie tutaj .







Pogoda sprzyja odpoczynkowi…



Było tutaj naprawdę sporo ludzi, czego na zdjęciach nie widać bo my jak zwykle staramy się nie robić im zdjęć. Okazało się, że Fyns Hoved to bardzo przyjemne, ciekawe miejsce, może niekoniecznie do plażowania, ale na pewno dobrze na popołudniowy, poobiedni spacer.

Wracamy inną drogą. Po wschodniej stronie cypla jest druga, płaska ścieżka nad brzegiem zalewu, widzieliśmy ją z góry i już wcześniej postanowiliśmy tamtędy wrócić, zresztą jak przeważająca większość odwiedzających to miejsce.



Jest tutaj namiastka plaży , jak widać wykorzystywana może nawet jeśli nie do kąpieli (woda jest bardzo płytka) to do wyłożenia się na skrawku piachu.



W pewnym momencie usłyszeliśmy sygnał karetki, zbliżał się… okazało się, że nawet tutaj da się dojechać tak dużym pojazdem. Prawdopodobnie na jednym z pływających w okolicy jachtów ktoś zasłabł i załoga wezwała pomoc właśnie w to miejsce.





I jeszcze parę zdjęć z powrotnej drogi do samochodu.













Prawdę mówiąc to byliśmy już trochę zmęczeni… przedpołudnie w Odense, teraz parokilometrowy spacer po Fyns Hoved . Jednak jak się miało okazać, ten dzień jeszcze się nie kończył, przed nami jeszcze trochę zarówno planowanych jak i nieplanowanych jego etapów…

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Dość szybko otwiera się fajny widoczek na „lagunę” .

... naprawdę fajne miejsce ... ... tak sądziłem, że tam wpadniecie ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):... naprawdę fajne miejsce ... ... tak sądziłem, że tam wpadniecie ... ...

Fajne, bardzo się nam podobało. Fyns Hoved nie był przypadkowy, mieścił się w planie na Fionię .
Nie jest to może to co można zobaczyć w Jutlandii, ale poza kamienistym wybrzeżem i brakiem fajnej plaży w okolicy to nie ma się do czego przyczepić. Fajne plaże są za to gdzie indziej, niedaleko (wspomniany odcinek wybrzeża w okolicy Hasmark na północ od Odense), więc jakby co to jest wybór .

Dzień drugi, 29 lipca, niedziela c.d.

Właściwie to nie planowałem jakoś szczególnie wizyty w Kerteminde, wcześniejsze poszukiwania ciekawych miejsc i ładnych miasteczek nie wykazały by był tu spełniony jeden z tych dwóch warunków. Jednak zatrzymaliśmy się tam i to nawet dwa razy .

Kerteminde to nieduże miasteczko i port rybacki, położone w północno wschodniej części Fionii. Wjeżdżając do niego od północnej strony widzi się willowe przedmieścia o charakterze letnich, czy weekendowych daczy położone nad samym prawie morskim brzegiem, jest tutaj też kemping. Jednak to co najbardziej nas uderzyło i zaciekawiło, były wielkie ilości ludzi i samochodów nad samym morzem, wyglądało to tak jakby odbywała się może jakaś impreza. Ale nie, to nie było żadne wydarzenie kulturalne czy rozrywkowe, to po prostu Duńczycy tłumnie wylegli na długą plażę Kerteminde . Plaża ta jest kamienista, częściowo trawiasta, w naszym pojęciu średnio atrakcyjna , ale widocznie tubylcom się podoba . O tej porze dnia, albo akurat w tym miejscu wiał dość silny wiatr i były spore fale, także kąpiących się było niewielu… także i ja nie zdecydowałem się na zanurzenie. A ochota, nie powiem, była .













W oddali na południu widać most łączący Fionię z Zelandią. Tym razem nim nie pojedziemy…





Nie wiem dlaczego akurat tutaj przed każdym niemal domem powiewała wielka duńska flaga .

Jedziemy dalej. Nadal nie mieliśmy zamiaru zatrzymać się w miasteczku, ale to co zobaczyliśmy przejeżdżając sprawiło, że postanowiliśmy jednak poświęcić mu chwilkę .

Podobnie jak w innych nadmorskich miasteczkach także i tutaj nie ma czegoś w stylu urokliwej promenady nad samym brzegiem, wręcz przeciwnie, panoramę miasta szpeci ogromny betonowy silos czy magazyn, zapewne obecnie nie wykorzystywany. Dziwiliśmy się czemu nie zostało to paskudztwo jeszcze wyburzone , może to kwestia czasu. Widać go było już z końca plaży...



z bliska zdjęcia nie mamy.

Chwilę zajęło nam znalezienie miejsca do zaparkowania, głównie dlatego że chodziło o to by w panującym upale auto zostawić w cieniu. Centrum miasteczka jest nieduże, stanowi je głównie długi deptak – ulica Langegade, oraz trochę uliczek przy jej południowym końcu, w okolicy ujścia Kerteminde Fjordu.

Wędrujemy Langegade na południe. Jest bardzo ładnie .









W tym budynku zdaje się mieści się jakieś muzeum-skansen. Zanim zorientowaliśmy się że moglibyśmy tam na chwilę wejść, zostało zamknięte .





Kościół, mimo niedzieli, też był zamknięty.

Po chwili trafiliśmy do klimatycznego, specyficznego kompleksu budynków utrzymanych w jednolitym, ciemnożółtym kolorze. Prawdopodobnie był to przed wiekami czyjś dwór, posiadłość.















Zabrakło farby?