Małe i duże na Północ podróże :-)

Ratusz, zdecydowanie bardziej nowoczesny.









Uliczka Adelgade i okolice.

Powoli wspinamy się od zachodniej strony na niewysokie wzgórze nad jeziorem, na którym stoi Koldinghus.







Koldinghus to zamek królewski . Został zbudowany w 1248 roku, rozbudowany w XVI wieku i przez kilka stuleci, do początków XVII wieku był rezydencją królewską na Jutlandii. W połowie XVII wieku, w czasie potopu szwedzkiego (który dotknął także Danię) zamek został splądrowany i uszkodzony. Spłonął w 1808 roku i przez półtora wieku pozostawał w formie zabezpieczonej ruiny. Odbudowano go po II wojnie światowej, dziś mieści się w nim muzeum.







Wrota są dość mało reprezentacyjne



Można wejść i zajrzeć do środka ale tylko przez kratę. Muzeum jest chyba jeszcze zamknięte, zresztą i tak nie mamy zamiaru go zwiedzać.

Widoczek sprzed zamku



Parę fotek ze wzgórza zamkowego







Trochę dziwi nas to, że Duńczycy nie odrestaurowali zamku tak całkowicie, odbudowany jest, ale do świetnego wyglądu zewnętrznego sporo mu jednak brakuje. Może to na pamiątkę tego jak wyglądał przed odbudową?





Mi to nie przeszkadza, ale Małgosi nie podobały się te drewniane „ozdóbki” . Mimo to chętnie zapozowała do pamiątkowego zdjęcia .



Naprzeciwko zamku znajdują się zabudowania dawnych budynków gospodarczych, dziś m.in. jest tu hotel.





Kilka ujęć zamku od strony jeziora, które nie jest zbytnio zagospodarowane, ma dookoła promenadki i ławeczki i to w zasadzie tyle.

Wracamy deptakiem Jernbanegade. Podobnie jak w innych odwiedzonych duńskich miastach, także i tu można napotkać różne, czasem dziwne pomniki. Jeden z nich stoi na tzw. Hiszpańskich Schodach.



Drugi – wprost na chodniku.



I trzeci, w bocznej uliczce, jest wyjątkowo dziwny .





Napis na cokole wiele nam nie mówi .



Podwórka przy uliczce Slotsgade zamieniono na jedno wielkie centrum towarzysko-gastronomiczne , pełno tu knajpek, kawiarenek, wszystkie z ogródkami. Sprawia to bardzo dobre wrażenie, choć o tej porze jest jeszcze nieczynne.



Nieopodal natrafiamy na Det Gamle Borgerhus – najstarszy budynek w mieście .



Bardzo malownicza uliczka tuż przy nim .



Dom ten jest o 6 lat starszy niż dawna apteka przy rynku .

Klostergade.



Kolding powoli budzi się do sobotniego, wakacyjnego życia .





A my, spędziwszy w mieście około 2 godzin, wyjeżdżamy.



To był dobry pomysł by się tutaj zatrzymać .

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Bardzo malownicza uliczka tuż przy nim .

... między innymi za takie uliczki bardzo lubię Danię ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):... między innymi za takie uliczki bardzo lubię Danię ... ...

To mamy podobnie
Ten zaułek w Kolding był naprawdę niewielki, ale sprawił, że od razu spojrzeliśmy na miasto inaczej

Pozdrawiam

Dzień pierwszy, 28 lipca, sobota c.d.

Jedziemy na Fionię . Most łączący ją z Jutlandią jest darmowy…właściwie są 2 mosty, autostradowy i zwyczajny. Nie będziemy wjeżdżać na autostradę, po co, skoro i tak zaraz byśmy z niej zjeżdżali, pojedziemy zwykłym, przez miasto Middelfart. Nie pojechaliśmy .

Najpierw pomyliłem drogę i wjechaliśmy jednak na autostradę . Potem, pierwszym zjazdem, jeszcze przed mostem z niej zjechałem… po to by przejechać się kawałek i dowiedzieć się że most nie autostradowy jest zamknięty . Nie było więc wyjścia.

Autostrada w kierunku Fionii, Zelandii, Kopenhagi, Szwecji Norwegii, Finlandii i kto wie w jakim jeszcze była makabrycznie zatłoczona. Wszystkimi trzema pasami ciągnęły sznury pojazdów z prędkością nie większą niż 80-90 km/h. Naprawdę nie sądziliśmy że na Północy tak to może wyglądać…Zajechaliśmy na chwilę na przyautostradowy parking… szok, były takie tłumy, że brakowało miejsc do zaparkowania , upchnęliśmy się wzorem innych po prostu przy zaroślach.

Ok, opuszczamy autostradę na kilka dni , kierujemy się na północ. Wzdłuż zatoki Båring ciągną się plaże, zajeżdżamy skręcając w boczną dróżkę na wybrzeże przy sporym osiedlu letnich domków o nazwie Varbjerg.

Jest środek ładnego, gorącego, letniego dnia. W tym akurat miejscu plaża jest, hm, łagodnie mówiąc kiepska, ale co kawałek w morze wchodzą pomosty z których można wskoczyć od razu na głębszą wodę.





Krajobraz okolicy sprawia wrażenie, że jesteśmy nad wielkim jeziorem.







Na dnie rośnie sporo jaskrawozielonych wodorostów.





Nie wiem, naprawdę nie wiem dlaczego ale jestem zachwycony tym miejscem . Oczywiście nie miałbym ochoty na plażowanie tutaj, ale do wody chętnie bym wskoczył, tej głębszej z pomostu…Małgosia tonuje nieco moje zapędy i kompletnie nie rozumie dlaczego tak mi się tutaj podoba. Jest tu tak spokojnie, cicho, sielankowo… spokojne morze, przygrzewające słońce, mało ludzi.





To zdjęcie przypomina mi nieco widoczek z naszej nadmorskiej Rewy .



To nie Małgosia robi mi zdjęcie, to ja robię sobie sam .





Chwilowo zostawiliśmy auto tutaj:



Jednak nie było to dobre miejsce gdybyśmy chcieli zostać tu dłużej. Pojechaliśmy kawałek wzdłuż plaży w kierunku zachodnim, tam były fajne miejsca na wydmach gdzie można by nawet zostać na noc – dalej od zabudowań, w oddaleniu od szutrowej dróżki biegnącej wzdłuż brzegu. Ostatecznie jednak nie zdecydowaliśmy się by tam zostać, nawet mimo tego, że plaża była bardziej przyjazna, nieco nawet przypominająca nasze plaże. Dziś mamy ważniejszy cel

Jadąc dalej uwieczniamy ładny kościółek przy drodze – Skovby kirke. (choć jemu podobnych jest w Danii mnóstwo).









Zaglądamy też do wznoszącego się kawałek dalej pałacu Harritslevgard Slot. Duńskie budowle tego typu zrobiły na nas duże wrażenie poprzednim razem, jest ich tu sporo i w większości są własnością prywatną służąc jako spore wille . Tak jest i w tym przypadku.

Terenu strzegą groźne drapieżniki .



Zauważamy też mniej groźne





Nieopodal są stawy (pewnie dawniej hodowlane) a nad wpadającą do nich rzeczką stoją zabudowania dawnego młyna.







W bezpośrednie pobliże pałacu nie podchodzimy – własność prywatna ma swoje prawa.











Obchodzimy dookoła…



Hmmm .



Na „zapleczu” znajdują się dawne budynki gospodarcze, sądzę że już nie pełnią dawnej funkcji.



Ten akurat pałac na kolana nie powalił, podobnie jak kilka innych tego typu, które jeszcze zobaczymy. Chyba poprzednim razem mieliśmy więcej szczęścia .

c.d.n.

kulka53 napisał(a):kierujemy się na północ.

... fajnie, że pojechaliście na północ Fionii - my tej części w zasadzie nie znamy, skupiliśmy się na południu ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):... fajnie, że pojechaliście na północ Fionii - my tej części w zasadzie nie znamy, skupiliśmy się na południu ... ...

A są przynajmniej 2 powody dla których na pewno warto na północ Fionii pojechać
Za to nie byliśmy na Ærø .

kulka53 napisał(a):A są przynajmniej 2 powody dla których na pewno warto na północ Fionii pojechać

... no to jestem ciekaw co znalazło się w tym TOP2 i nie tylko północnej Fionii ... ...

kulka53 napisał(a):Za to nie byliśmy na Ærø .

... bardzo sympatycznie wspominam, piękne miejsce ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):... no to jestem ciekaw co znalazło się w tym TOP2...

Pierwsze miejsce - Æbelø i okolice
Już za moment coś na ten temat

Dzień pierwszy, 28 lipca, sobota c.d.

Największe chyba (poza Kerteminde) miasto leżące na północnym wybrzeżu Fionii – Bogense – mijamy bez zatrzymywania. Jest ono typowym duńskim, nadmorskim miasteczkiem w dużej mierze turystycznym – są tu plaże, jest kemping, jest też spora przystań jachtowa. Miałem ochotę pospacerować godzinkę , ale Małgosia zaprotestowała, może przy innej pogodzie to owszem ale przy tak upalnej, letniej, sprzyjającej kąpielom w ciepłym morzu aurze , grzechem byłoby z niej nie skorzystać i po raz pierwszy nie zanurzyć się tak w pełni i w całości w duńskich wodach . Poza tym połaziliśmy już po Kolding, na dziś miast wystarczy .

Wybrzeże na wschód od Bogense jest doprawdy fantastyczne . Po części przypomina nieco zachodnie wybrzeże Jutlandii - wyspy Romø, Mandø i Fanø, generalnie PN Vadehavet – choć ten obszar jest jednak sporo mniejszy. Jadąc drogą jesteśmy w pewnym oddaleniu od wybrzeża i widzimy je tylko w niewielkiej części, ale nawet to co było widać, oświetlone południowym słońcem robiło bardzo dobre wrażenie. Mieszanina złocących się pól, zagajników, płytkich wód, mielizn i płaskich wysepek, trafiają się też biało-czarne wiatraki… też za takie widoki tak bardzo lubię Danię . Nie zatrzymujemy się jednak, nie zajeżdżamy gdzieś bliżej… dążymy do celu, nieodległego zresztą .

Jeszcze w zeszłym roku przygotowując się do ponownego wyjazdu do Danii trafiłem na zdjęcia z wysepki Æbelø . Jest to nieduża wyspa, niezamieszkała (choć znajduje się na niej jeden dom oraz latarnia morska), leżąca nieco na północ od Fionii. Jedynym sposobem na to by dostać się na Æbelø jest… spacer .

Przejeżdżamy przez wioskę Jersore i po chwili jesteśmy u celu. Na końcu wąskiej dróżki znajduje się nieduży parking oraz trochę informacji turystycznych na temat miejsca w którym jesteśmy. Jest też WC .



Szybko orientuję się że niestety na Æbelø nie pójdziemy , zresztą jak się później okazało i tak byśmy nie doszli, to jest wycieczka raczej na cały dzień. A nie pójdziemy dlatego, że z powodu zagrożenia pożarowego (w Danii, podobnie jak u nas lato było wyjątkowo suche) na wyspę wybierać się nie wolno , są wyraźne zakazy i ostrzeżenia. Nie mamy zamiaru ich łamać.

Jemy drugie śniadanie, rozglądamy się po okolicy, zastanawiamy się co robić. Nie ma tutaj plaży więc nasze plany kąpielowe też nie mają większych szans się spełnić.

Spacer na Æbelø – w tamtym kierunku.



Widoczek z dawnym wiatrakiem – na zachód.





Ten ląd naprzeciwko to mniejsza wysepka po drodze – Dræet.



Pasażerowie wielkiego kampera oraz znak ostrzegawczy przed wędrówką na Æbelø

Oczywiście nie mogę sobie odmówić połażenia po płytkiej wodzie…



której temperatura wynosi…. zmierzone …28 stopni .



Oj… kusi nas ta woda, oj, bardzo .





Postanawiamy, mimo zakazów, pójść jednak gdzieś dalej . Na Æbelø nie wolno, to nie pójdziemy ale przecież morza zakaz nie dotyczy . Pójdziemy sobie morzem tak daleko jak będzie nam się chciało, zobaczymy, jak będzie za głęboko to wrócimy. Zastanawiamy się nad butami do wody (wzięliśmy ze sobą z domu), ale uznajemy że dno jest na tyle akceptowalne że nie ubieramy ich. Jest piaszczyste, czasem tylko zdarza się jakiś kamyk, tu i ówdzie rosną morskie trawy.

O, takie roślinki też są.



Idziemy .



Szlak jest zaznaczony metalowymi słupami.



Idziemy, idziemy… woda wciąż do kolan .





Domek na jeszcze jednej wysepce – Ejlinge.