Małe i duże na Północ podróże :-)

kulka53 napisał(a):Jest tu na forum relacja z Minorki...

... cro-relacje z Balearów już zaliczone ... ...

kulka53 napisał(a):Do dzikości to jej daleko tak wg mnie

... dzikość wg miejscowych balearskich standardów ... ...

kulka53 napisał(a):Są tu wspaniałe, puste, piaszczyste obszary pagórkowatych wydm porośniętych trawą i wrzosowiskami a dalej od morza – sosnowymi lasami.

... można nieźle oczy nakarmić słusznymi krajobrazami ... ...
Pozdrawiam.

16 sierpnia, wtorek cd

Okolica na wschód i północ od Hanstholmu to już niemal zupełne pustkowia . Nie spodziewałem się, że będą tutaj w Danii tak mało zagospodarowane tereny, tzn. może nie tyle nie zagospodarowane, co niezaludnione. Miejscowości prawie tu nie ma, a te które są, ciężko nawet nazwać wsiami. Poza tym pola i lasy, całkiem sporo lasów.

Puste tereny, to i pusta droga, jedzie się bardzo przyjemnie, zwłaszcza przy takiej pięknej, spokojnej pogodzie. Wypatrujemy drogowskazu…jest, zatem skręcamy na północ. Kilka kilometrów przez lasy i wydmy, dojechaliśmy do Bulbjergu.

Bulbjerg to ciekawa formacja skalna, podobno jedyna w całej Jutlandii, wapienne urwisko o wysokości 47 m. n.p.m., które kiedyś również było wyspą. Miała to być jakaś tam ciekawostka tej części wybrzeża, dobry punkt widokowy…no i to było, oczywiście dużo bardziej ciekawe i spektakularne niż się spodziewaliśmy .

Tuż przed brzegiem morza droga się rozwidla, jedna odnoga biegnie płasko, druga pod górę. Wybieramy tę drugą by po chwili zaparkować na sympatycznym niewielkim parkingu wśród traw. Jesteśmy na Bulbjergu , trochę wieje.

Oczywiście są tutaj toalety , ale poza tym są zapierające dech krajobrazy .







Bulbjerg był świetnym punktem obserwacyjnym przez wieki, a także podczas II wojny, kiedy to Niemcy wybudowali na nim, a właściwie w nim, ukryty bunkier. Wewnątrz jest mała ekspozycja historyczno-przyrodnicza.







Co nieco się z tych tablic dowiedzieliśmy, m.in. także to, że nieopodal od 1907 roku znajdował się przy plaży hotel. Wysadzili go wycofujący się Niemcy pod koniec II wojny.

Wszystko to bardzo ciekawe, ale jednak bardziej fascynują nas widoki .







„Piknik pod wiszącą skałą”





Tu widać drugi parking, dolny, oraz, w oddali po prawej – osiedle domków Lild Strand.



Kolor wody prawie jak na południu , to chyba zasługa wapiennego podłoża.



Na skałkę właśnie dopłynęło dwóch pływaków. Jeszcze 40 lat wcześniej nie byłby możliwy taki odpoczynek w tym miejscu… zamiast płaskiej, ledwie wystającej z wody skałki sterczała tu spora skalna kolumna o nazwie Skarreklit. Zwaliła się do morza podczas burzy i sztormu w 1978 r.





Jest pięknie

Nie bylibyśmy sobą, gdybyśmy nie podjechali jeszcze na drugi parking, tuż przy plaży .







Tu dobrze widać wapienne płyty podłoża.



Bulbjerg od dołu.





Hmm, chyba trzeba by pójść i tam .



Pływacy wrócili już na ląd… jakoś nie mieliśmy ochoty ich zastąpić .

Naszą uwagę przyciągnęło co innego , także hałasem



Bulbjerg jest jedynym w Danii urwistym klifem wykorzystywanym jako miejsce lęgowe mewy trójpalczastej….

Mewich gniazd były setki a harmider tworzyły te ptaki, zwłaszcza domagające się pokarmu młode, niesamowity .





Postanowiliśmy pójść pod klifem jak najdalej się da, okazało się, że można prawie suchą nogą przejść na jego drugą stronę, przy czym trzeba się trochę naschylać .



A mając nad sobą gniazda cały czas trzeba uważać na to by nie znaleźć się na mewiej „linii ognia” .



To było niesamowite, zaskakujące miejsce, byliśmy zachwyceni tym, że się tu znaleźliśmy.











To wyjątkowy moment, który udało się uchwycić Małgosi , pochłanianie złowionej rybki



I na zbliżeniu.

Czasami trzeba było wyczekać odpowiedni moment bez fal by się przedostać dalej… szkoda nam było moczyć sandałki a bez butów po takich kamykach to średnia przyjemność





No i jesteśmy po drugiej stronie . Oczywiście górą też można .





Wracamy.















Przejście na plażę jak nad Bałtykiem



Ale okolica już zupełnie inna



To było już późne dość popołudnie i jadąc tu wypatrywaliśmy jakiegoś fajnego miejsca na nocleg. Uznaliśmy jednak że tak jak podczas kolejnych dni, w tym wypatrzonym miejscu zatrzymamy się i ugotujemy sobie obiad a potem jeszcze będziemy mogli przejechać gdzieś dalej, bliżej kolejnych celów. Zatrzymaliśmy się co prawda przy drodze, tej do Bulbjergu, ale na fajnym, trawiastym placyku z wielkim drewnianym stołem i ławkami. Ruch był raczej znikomy, także spędziliśmy super przyjemne 2 godzinki przy powoli zachodzącym słońcu na gotowaniu i napełnianiu brzuszków .

A potem ruszyliśmy dalej by zajechać na zachód słońca na plażę do Slettestrand.
Trudno to miejsce nazwać miejscowością, chociaż może trochę ludzi mieszka tu na stałe. Całość sprawiała bardziej wrażenie ośrodka wypoczynkowego czy sanatoryjnego… ale to tylko takie wrażenie z tego co widzieliśmy przejeżdżając. Zajechaliśmy na parking przy samej, ogromnej plaży.

Ogromne było też co innego , nie mam pojęcia czy to symbol tego miejsca czy jakiś inny był powód ustawienia tego pomnika



Trochę mniej ludzi niż w Oia



Ale zachód taki sam, kto wie czy nawet nie ładniejszy…. (tylko że trochę udało mi się go zasłonić )



A chwilę później było już po fakcie .







Nie szkodzi, parę zachodów już w swoim życiu widzieliśmy .

No to jeszcze parę obrazków „pozachodowych” z plaży Slettestrand.







Na plażę prowadzi (prawie jak w nadmorskich kurortach ) drewniana ścieżka, dzięki której łatwiej mogą się w pobliże brzegu dostać osoby na wózkach.





Akurat tutaj sama plaża nas nie powaliła, piasek nie był tak jasny i miałki jak gdzie indziej, było też sporo kamyków. Na szczęście nie wybraliśmy się tu na plażowanie .

No dobrze, słońce zaszło, za chwilę będzie ciemno, najwyższy czas na nocleg. Tu w miejscowości nie będzie odpowiednio, jedziemy więc dalej. Ostatecznie wylądowaliśmy kilkanaście km dalej na północny wschód na malutkim parkingu pod wydmami plaży o nazwie Ejstrup (albo Sandmose)… o tym jednak za chwilę. Jadąc bowiem zauważyliśmy coś ciekawego , snujące się na nadmorskich łąkach….mgły , a jak mgła to wilgoć, a jak wilgoć to chłód. Spojrzałem na wskaźnik temperatury – rzeczywiście w parę chwil spadła o kilka stopni i nadal spadała by na wspomnianym parkingu wynieść zaledwie 7 czy 8 . Nocą zapewne będzie jeszcze zimniej , a już teraz żeby ogarnąć przygotowania trzeba było ubrać wszystkie ciepłe rzeczy .

Jeszcze parę słów o tym miejscu…malutki placyk parkingowy przy samych wydmach, tuż przy plaży zajmował już jeden kamper-blaszak, stały też dwie osobówki. Osobówki pojechały sporo po zapadnięciu zmroku wywożąc kilka młodych osób (co oni robili o tej porze na plaży w tych temperaturach?), kamper oczywiście został – mieliśmy więc towarzystwo. Przy placyku był budynek z w pełni wyposażonymi toaletami, poza tym były w okolicy zupełne pustki, chociaż z tego co pamiętam na północ od tego miejsca rozciągał się teren wojskowy. Teoretycznie na takich przyplażowych parkingach nie wolno nocować, są zakazy , ale tym razem postanowiliśmy wzorem kampera nie zwracać uwagi i zaryzykować. Nie było problemu.

No i na koniec mapka z dzisiejszą trasą:



A – nocleg przy Oddesund
B – plaża Knud Strand i zamek Spøttrup
C – przystań przy przeprawie promowej na wyspę Fur
D – most Sallingsund
E – Salgjerhøj
F – Hanklit
G – Park Narodowy Thy i Klitmøller
H – Hanstholm
I – Bulbjerg
J – Slettestrand
K – Sandmose Strand

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Jest pięknie

... rzeczywiście jest na czym oko zawiesić ... ...
Pozdrawiam.

17 sierpnia, środa

O ile poprzednie dni to było można powiedzieć takie „budowanie napięcia” , o tyle ten, który właśnie się zaczął miał się okazać swego rodzaju kulminacją tegoż . Uprzedzając fakty napiszę, że nasz zachwyt sięgnął zenitu co poskutkowało ogromną ilością zdjęć, z których sporą część tu zamieścimy …. .

Ale póki co jest nam zimno . Zgodnie z przewidywaniami i tym co działo się wieczorem noc była lodowata. Zdarzało się nam spać już przy niższych temperaturach i to także w sierpniu, do tego znacznie dalej na południe bo w Czarnogórze – ale to było na wysokości pewnie około 1800 m. n.p.m. w Durmitorze a nie na poziomie ciut powyżej 0 m. nad samym morzem . Plażę, wydmy i nasz placyk spowijała gęsta mgła która wraz ze wzejściem słońca baaaaaaardzo powoli zaczęła zanikać.

Temperatura około 7 rano .



Nasz poranny nieład



Do plaży .



Ogarnęliśmy się co nieco – na szczęście teraz sporo możemy zrobić wewnątrz auta, można też skorzystać z przyplażowych węzłów sanitarnych, ale śniadanie urządziliśmy sobie jednak przy stoliku. Nie wiało kompletnie wcale i powoli wznoszące się słońce coraz bardziej przygrzewało, także było całkiem przyjemnie. W międzyczasie słońce na tyle rozgrzało powietrze, że mgły zanikły pozostawiając na niebie niezbyt wiele chmur…zapowiadał się znów całkiem przyjemny dzień .

Poszliśmy na plażę. Jest typowo, można po niej swobodnie jeździć autami, chociaż akurat tutaj lepiej mieć pojazd do tego przystosowany….







Na brzegu leżało całkiem dużo czegoś dziwnego, podobnie jak na Sardynii nie wiedzieliśmy czy to rośliny, czy zwierzęta, czy ich jakieś części .



Gdy jedliśmy śniadanie, zajechał na plażę samochód do którego właśnie wracała po porannej kąpieli para na oko 80-cio letnich Duńczyków . Spoglądaliśmy na nich z podziwem, do tego morze jednak ciągnęło, temperatura już troszkę wzrosła… postanowiłem pójść w ich ślady .



Prawie udało mi się zanurzyć , woda mając zaskakujące 17 stopni (zmierzyłem, spodziewałem się jednak niższej temperatury) była odczuwalnie cieplejsza niż powietrze.

Chwilę później podjechała trójka rowerzystów, zostawili swoje pojazdy ot tak, przy drodze



i również poszli się popluskać .



Sama plaża może nie była cudem urody, sporo kamyków się na nią składało, ale do celów noclegowo-kąpielowych się zupełnie dobrze nam sprawdziła

Przed wyjazdem gdzieś wyczytałem, że w Danii w ogóle nie ma lasów. Otóż nie jest to prawda, lasy są, może nie w ogromnych puszczańskich areałach, ale są, zwłaszcza nad morzem. Dłuższą chwilę przemieszczamy się na północ właśnie przez takie ładne tereny.



Ale potem odbijamy chwilowo nieco w głąb lądu. Jednym z zaznaczonych celów tej podróży był Børglum Kloster, ponieważ i tak blisko niego byśmy przejeżdżali, uznałem że zaglądniemy tam.

Børglum Kloster to jak sama nazwa wskazuje – klasztor. Ale tę funkcję pełnił w średniowieczu, pierwsze wzmianki o tym miejscu pochodzą z XI wieku, natomiast kompleks budynków istniejący do dziś w niewiele zmienionej formie powstał na początku wieku XIII. Po reformacji został przejęty w 1536 roku na własność królewską a od 1669 roku stał się własnością prywatną i w takim stanie, zmieniając właścicieli pozostaje do dziś. Obecnie mieści się w nim muzeum.

O tym wszystkim oczywiście nie mieliśmy pojęcia i nie wiedzieliśmy co zastaniemy na miejscu. Okazało się, że całość klasztornego kompleksu nie robi oszałamiającego wrażenia, a wręcz przeciwnie, jest zupełnie nieciekawa.



O tym, że jest to jednak dość popularne miejsce świadczyło sporo już zaparkowanych aut, a także podjeżdżające autokary. Na zwiedzanie się nie nastawiliśmy nie wiedząc co też można wewnątrz zobaczyć a ceny – jak to w Danii – takich miejsc były jak dla nas nie bardzo zachęcające. Także udaliśmy się na pobliski pagórek, podobno najwyższy w okolicy, by trochę się porozglądać.



Pagórek prezentuje się tak: (po prawej, z flagą )





Bardziej niż klasztor spodobał się nam ten wiatrak…

Na szczycie





Widoki… takie, jakie mogą być z około 30 m. npm



Ale widać już gdzie zaraz pojedziemy





Skoro jednak jesteśmy jeszcze tutaj, zapamiętajmy sobie tę okolicę





















No i to tyle z klasztoru-muzeum. Może szkoda że jednak nie weszliśmy, może nie, tego nie wiemy. Zdecydowanie jednak bardziej niż do nietaniego muzeum ciągnęło nas do czegoś, czego byliśmy strasznie ciekawi i co można chyba nazwać jednym z duńskich symboli…

c.d.n.

17 sierpnia, środa c.d.

Spod klasztoru jedziemy prosto na wybrzeże. Odcinek pomiędzy miasteczkiem Løkken a osadą Lønstrup stanowią najwyższe nad Morzem Północnym klify sięgające 90 metrów. Są tutaj też wydmy, jest i latarnia morska a całość nazywa się Rubjerg Knude.

Dojeżdżamy.



Latarnia morska Rubjerg Knude jest jedną z większych duńskich atrakcji a dla nas miała być jedną z największych. Została zbudowana w 1900 roku na wysokość 23 metrów czyli jej światło, sięgające ponad 40 km znajdowało się na wysokości ponad 100 m. n.p.m. Gdy ją budowano, w odległości około 200 m od brzegu, teren wokół był porośnięty trawą, szybko jednak okolicę zdominowała piaszczysta wydma stopniowo ją zasypując. Latarnię wyłączono w 1968 roku. W ostatnich dziesięcioleciach obiekt stał się atrakcją turystyczną, budynki przy latarni zostały całkowicie zasypane i zburzone.

Przed wyjazdem naoglądaliśmy się zdjęć, bardzo zależało nam by tu trafić, a najlepiej przy ładnej pogodzie… i to się niemal w 100 % udało .

Parking (darmowy) znajduje się przy drodze, do latarni jest kawałek drogi, około kilometra. Można ją pokonać pieszo, można też w taki sposób (przypomniało się nam Morskie Oko ).



Parking dość szczelnie wypełniony był już samochodami i kamperami, to naprawdę bardzo popularne miejsce . Zabraliśmy ciuchy i na upał i na wiatr, czyli szeroką paletę i ruszyliśmy w kierunku….

Gdy podeszliśmy już blisko i dotarło do nas że na latarni widać ludzi, okazało się, że nie wziąłem z samochodu pieniędzy . Gdzie jak gdzie, ale tutaj na górę to chętnie byśmy weszli , dlatego nie pozostało mi nic innego jak szybkim krokiem wrócić do auta po kasę… Małgosia została i czekając na mnie popełniła parę fotek

Poza wieżą inne budynki zostały rozebrane a z cegieł walających się wszędzie w okolicy turyści układają różne murki i napisy











Tu i ówdzie widać już tylko zasypane resztki.



Jedni latają dronami, inni naprawdę

Zaopatrzony w portfel wracam do latarni













Podchodzę bliżej i bliżej, wypatruję Małgosi… nigdzie jej nie ma , dopiero po dłuższej chwili dostrzegam ją na górze .





Okazało się, że nie ma tu już (o ile w ogóle kiedyś były) opłat za wejście na górę. W ogóle jesteśmy jednak zaskoczeni bo miejsce jest totalnie pozostawione samemu sobie , nikt niczego nie pilnuje, nie sprawdza, nie ma płotów, barierek, zakazów, nakazów itp. itd. Każdy robi co chce, wchodzi gdzie chce…

Skoro się już odnaleźliśmy….





…trzeba się spotkać