Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Mi chodziło o te plaż...

Aaaaaa... ok, nie zauważyłem że ta wielka też ma skałkę . Ale - tak jak pisałem - na tym odcinku wybrzeże jest niemal jedną wielką plażą

6 maja, niedziela c.d.

Przejechawszy parę ładnych kilometrów szutrem pod górkę dotarliśmy pod monastyr Odigitria. Przewodnik zachęcał do jego odwiedzenia zachwalając jego odosobnienie, położenie w wysokich górach (ok, tu jeszcze można by się zgodzić), oraz fakt, że turyści rzadko tu trafiają (w to akurat bardzo wątpię). Plac przed monastyrem zajmowało kilkadziesiąt aut a Grecy, którzy przyjechali nimi na poranne, niedzielne nabożeństwo właśnie powoli zmierzali w ich kierunku. Zaparkowałem w cieniu oliwki, uzupełniliśmy zapasy wody z kranika przed wejściem i weszliśmy do środka.

Wstęp jest darmowy. Już po pierwszych krokach na dziedzińcu zdaliśmy sobie sprawę że nie będzie to miejsce odosobnione i zaciszne, a wręcz przeciwnie – gwarne i pełne życia. Z tego co widzieliśmy mieszka tu co najmniej kilkunastu mnichów.

Monastyr Odigitria ma wielowiekową tradycję a został założony nieopodal miejsca prehistorycznego, minojskiego kultu religijnego na terenie którego odkryto też 2 grobowce – tolosy. Miejsce to było w użyciu przez około 1000 lat. Prawdopodobnie nie jest udostępnione do zwiedzania, w każdym razie my nie natknęliśmy się na żadne znaki tam kierujące. Monastyr był przez wieki bogatym i liczącym się ośrodkiem religijnym, należały do niego tereny niemal całych, leżących na wschód gór Asterousia.

Dziś jest to miejsce bardzo zadbane, ładne, taki chyba dość typowy wytwór na potrzeby kreteńskiej turystyki. Na pierwszy rzut oka robi bardzo dobre wrażenie… już ich obecność przy wejściu nastroiła nas pozytywnie .



Dalej jest naprawdę ładnie.



Od razu trafiamy na otwarte pomieszczenia w których można zobaczyć jak wyglądało życie dawnych mnichów.

Do kościoła też weszliśmy ale ze względu na sporą ilość ludzi praktycznie przez cały czas nie mamy za wiele zdjęć z wewnątrz.



Tylko te, nie wysilaliśmy się zbytnio by koniecznie obfotografować wnętrze bo nie było tam nic szczególnego.













Klasztor dawniej był ufortyfikowany, cześć murów zachowała się, podobnie jak ta wieża (z tego co pamiętam pochodzi z XV wieku).

Można wejść do środka wieży a także na samą jej górę , z czego oczywiście korzystamy.



Wewnątrz też urządzono małe muzeum-wystawę.









Gdy wejdzie się już na dach wieży, poza dziedzińcem monastyru widać także nowy kościółek poza jego murami. Wydaje mi się, że to właśnie tam, gdzieś obok były wspomniane minojskie grobowce.



Monastyr Odigitria z góry

Na koniec zaglądamy do jeszcze jednego mini-muzeum, tym razem z dawnymi sprzętami związanymi z rolnictwem i codziennym życiem mnichów.





























Dziś mnisi porzucili większość z tych zajęć skupiwszy się bardziej na komercyjnym aspekcie życia . Prowadzą spory sklep do którego zostaliśmy niemal siłą zaciągnięci przez jednego ze starszych Greków…fakt, że turystów takich jak my kręciło się niewielu, może jeszcze kilka osób, reszta to byli Grecy którzy pozostali po nabożeństwie na zwyczajowych pogawędkach ze sobą i z mnichami. A skoro już do sklepu trafiliśmy to nie wypadało tak wyjść z pustymi rękami, zwłaszcza, że monastyr ma jednak sporo do zaoferowania turystycznym oglądaczom takim jak my. Jednym z planowanych zakupów wyjazdowych była grecka oliwa, wyszliśmy z 5 litrowym baniakiem .

Odigitrię warto odwiedzić, zwłaszcza że dojazd od północy nie jest tak uciążliwy jak od południa, na drodze leży asfalt . Zawiedzie się jednak ten który szuka prawdziwego zacisza i oazy życia duchowego…

c.d.n.

Jaka fajna maszyna do szycia.... choć mały remoncik to by się jej przydał....

piekara114 napisał(a):Jaka fajna maszyna do szycia.... choć mały remoncik to by się jej przydał....

Mam nieco młodszy model maszyny i w nieco gorszym stanie są drewniane elementy. Na niej uczyłam się szyć i szyła maszynowo (niesamowicie) równo. Łucznik nie dorównywał jej jakością ale pozwalał "obrzucać". Może kiedyś zrobię mojej remoncik i znowu na niej coś zeszyje.....

Życzę z całego serca czasu na remoncik.... ja bez pedału nie umiem szyć, choć taką młodsza maszynę mam w pełni sprawną i podobnie jak u Ciebie blacik jest uszkodzony....

piekara114 napisał(a):.... ja bez pedału nie umiem szyć,...

A ja Singerem (sprawny do dzisiaj) na korbkę plecak ponad 40lat temu sobie uszyłem.
I z plecakiem tym, w tym roku, byłem zimą na Szrenicy

pzdr

Nie na darmo handemade ma się dobrze i jest w cenie
A co dopiero 40-letnie materiały i robocizna

Mimo tego, że ten rejon Krety jest najmniej znany przewodnikom turystycznym to i Kali Limenes to i owo czytałem, zakładałem, że jest tam ładniej szczerze mówiąc...

Kurczę, a może to jednak źle, że skupiliście się na wschodniej częsci Krety (i środkowej) zamiast zachodniej, tam nie spotkałby Was raczej zawód

tony montana napisał(a):Kurczę, a może to jednak źle, że skupiliście się na wschodniej częsci Krety (i środkowej) zamiast zachodniej, tam nie spotkałby Was raczej zawód

Mam podobne odczucia...

tony montana napisał(a):Mimo tego, że ten rejon Krety jest najmniej znany przewodnikom turystycznym to i Kali Limenes to i owo czytałem, zakładałem, że jest tam ładniej szczerze mówiąc...

A bo Ty to się już tyle świata naoglądałeś że byle Kreta nie atrakcja

Samo Kali Limenes jako miejscowość to faktycznie nic szczególnego, dużo przyjemniej wyglądało Lentas. Natomiast jak dla nas to ta część wybrzeża była całkiem w porządku, zarówno łatwiej dostępny odcinek w zachodniej części Asterousii, przejazd wąwozem i plaża Tripiti, oraz wcześniej pokazany kawałek od Tsoutsouras na wschód do Keratokambos.
Dużo bardziej się nam tam podobało niż w okolicach Vai, Makrygialos czy Mochlos. Przynajmniej sporo plaż było .

tony montana napisał(a):Kurczę, a może to jednak źle, że skupiliście się na wschodniej częsci Krety (i środkowej) zamiast zachodniej, tam nie spotkałby Was raczej zawód

piekara114 napisał(a):Mam podobne odczucia...

Może tak, a może i nie... ja osobiście wątpię. Krajobrazowo może i jest ładniej, są słynne kreteńskie "hity" na czele z Balos, ale to tylko część tego co składa się na odbiór całości. Masowa turystyka nie znika, a wręcz przeciwnie...
Niemniej, niewykluczone, że to kiedyś sprawdzimy .

Pozdrawiam

6 maja, niedziela c.d.

Pogoda dopisuje, jest pięknie, bezchmurnie i wraz z upływem czasu robi się coraz bardziej gorąco. Wiatr, który wczoraj wieczorem tak utrudniał nam gotowanie i kąpiel we w miarę ciepłym morzy na południowym wybrzeżu praktycznie zupełnie ucichł. Na dziś mamy zaplanowany bogaty program dnia , ale gdy przy okazji pojawi się coś ciekawego to oczywiście chętnie się przyjrzymy… i tak było właśnie teraz, w małej wiosce Agios Ioannis, a właściwie tuż przed nią – przy drodze od strony południowej. Zauważyliśmy tam fajny, staro wyglądający kościółek .

Kościółek pod wezwaniem Agios Pavlos otoczony jest wysokim murem oraz niewielkim cmentarzem. Pochodzi z XIV wieku ale prawdopodobnie zbudowano go na miejscu jeszcze wcześniejszego baptysterium z V wieku.











Okazało się. że można wejść do środka. Tam na ścianach zachowały się freski, niezbyt wiele ale zawsze coś .











W mur otaczający kościół wbudowane jest takie pomieszczenie…



Zachęcony podstawionym pod otwór sporym kamieniem zajrzałem do środka.



A w środku… no jednak niespodzianka .



Całkiem spory stosik (tak chyba na metr wysokości) różnych kości… poczułem się dość dziwnie i nieswojo, jakby w kontraście do słonecznego wiosennego dnia.

c.d.n.