Małe i duże bałkańskie podróże :-)

tony montana napisał(a):Nadrabiam i tutaj..... okazuje się, że od ostatnich dni stycznia mam, bagatela, 8 stron

Lecimy z tematem bo wiosna za pasem i na następne wyspy szykować się trzeba

No i kiedy Ty się wczasowałeś w afrykańskich okolicach to myśmy się przenieśli z 31 na 32
Jeszcze chwil parę i 33 będzie

I Tilos była extra pod względem plażowo-noclegowym, i Nisyros super ciekawa krajobrazowo - poznawczym... generalnie były to jedne z najlepszych wakacji EVER , i pod względem nakarmionych kotów też .

piekara114 napisał(a):A dziś jest Święto Kotów!

One to jak dla mnie codziennie święto mają

24 września, niedziela c.d.

Pójdziemy tutaj , kapliczka widoczna kawałek za Emborios wygląda całkiem zachęcająco.



Krajobrazy po drodze też są przyjemne, nic dziwnego, że na Nisyros powstało sporo szlaków wędrówkowych.



Dawne tarasowe poletka porastają już teraz głównie różne krzaki.



Poniżej Kastro z kościółkiem jest jeszcze trochę zabudowań…



…ale są też widoki na wnętrze wulkanu.





Hmmmm… czy my na pewno wybraliśmy dobrą ścieżkę? Ta, wyglądająca na starą kalderimi nie jest raczej zbyt uczęszczana



Niemniej, od Kastro się trochę już oddaliliśmy .

Ścieżka była dość podniszczona, ale ostatecznie doprowadziła nas do celu, gdzie przekonaliśmy się o dwóch faktach… po pierwsze doszliśmy do cmentarza , po drugie można nieco poniżej niego dostać się też autem.



Cmentarz jest na wpół opuszczony, nie ma tu wiele grobów, ale niektóre z tych co są – są dość nowe. Zwłaszcza długo przyglądamy się jednemu z nich, młodego, około 30-letniego człowieka zmarłego kilka lat temu, ze zdjęć i pozostawionych przedmiotów wynika, że był zagorzałym kibicem piłkarskim jednego z greckich klubów. Miejsce jest niesamowicie klimatyczne, wręcz magiczne, samo w sobie sprawia, że chodzimy niemal na palcach i rozmawiamy szeptem.







Kapliczka stoi w najwyższym punkcie ogrodzonego terenu, trzeba się tam wspiąć po wysokich schodach.







Wnętrze jest jakby podwójne, jest część bardzo stara i dobudowana do niej druga, nowsza.





To nieduże pomieszczenie z niskimi drzwiczkami mieści skrzynki z… greckim zwyczajem wiadomo z czym





Naprawdę tu ładnie , warto było podejść ten niewielki w sumie kawałek.





„Tyły” Emborios.

Postanawiamy wrócić już nie ścieżką, ale szutrową drogą. Dopiero gdy na niej jesteśmy, okazuje się, że jej nawierzchnia to nie szuter a… pumeks .





Na „znikającej wyspie” też go chyba niemało .





Pięknie tu i pusto, nie spotkaliśmy nikogo od dobrej godziny .



Powoli wracamy do Emborios.





Większość zabudowań jest w ruinie, a te odbudowane wydaje się, że są letnimi, wakacyjnymi daczami cudzoziemców, albo i mieszkających na lądzie Greków.

Tu widać drugi parking do którego można dojechać chcąc połazić po Emborios. Chociaż, prawdę mówiąc wszystko jedno skąd się spacer zacznie , choć większe od Nikii, i tak duże ono nie jest.



Nie schodzimy ulicą do naszego auta, przejdziemy przez wioskę, tylko trochę inną drogą.







W najwyższym punkcie Emborios stoi pięknie odrestaurowany dom , czyjaś kamienna rezydencja.











Nakarmione kotki mają się dobrze

Bardzo ładny i skomplikowany architektonicznie jest emborioski kościół, tym razem postanawiamy przyjrzeć mu się dokładniej.













I w ten oto sposób w parę kroków wróciliśmy do auta. Z jednego powodu byłem zawiedziony, choć Emborios okazało się i ładne, i ładnie położone i ciekawe…nie udało się nam bowiem natrafić na tutejszą ciekawostkę . Nie było niczego takiego po drodze, nie zauważyliśmy też żadnego znaku… a mowa o naturalnej saunie , kamiennej komorze ogrzewanej wydobywającą się z wnętrza wulkanu gorącą parą. Na placyku, gdy już wsiadaliśmy do auta, podeszła do nas młoda dziewczyna, też turystka, która szukała tego miejsca i chciała się dowiedzieć czy my wiemy gdzie ono jest… niestety, nie umiałem jej pomóc. Wsiedliśmy do auta, włączyłem silnik, ruszyłem w dół i może po 100 metrach coś mnie tknęło… to chyba tutaj . Tuż przy ulicy, w kamiennym murze był otwór przy którym stało auto a do środka wchodzili jacyś ludzie. Podszedłem sprawdzić… tak to właśnie tutaj .

Podbiegłem do góry powiadomić wciąż kręcącą się na placyku dziewczynę o swoim odkryciu , zeszliśmy do „groty” . Przed wejściem jest wmurowana taka tablica.





Wkraczam .



W środku jest gorąco i wilgotno , chwila moment i człowiek zaczyna spływać potem… 30 stopni na zewnątrz wydaje się miłym chłodkiem . Ewidentnie czuć (oczywiście poza lekkim siarkowym zapaszkiem)…



także wyraźny nawiew gorącego powietrza ze szczelin pomiędzy kamieniami. Wydobyłem termometr z naszej lodówki, przykładany w różnych miejscach wskazywał około i ponad 40 stopni. Choć w środku ciężko było wytrzymać dłuższą chwilę to i tak spędziliśmy tam trochę czasu…w końcu po raz pierwszy widzieliśmy na własne oczy takie zjawisko, takie miejsce, po raz pierwszy mieliśmy okazję być w saunie . Extra .

Widoczek sprzed niej



Byliśmy naprawdę zachwyceni nie tylko Emborios, które wywarło na nas bardzo pozytywne wrażenie, ale i całą Nisyros . Bardzo ciekawie tu jest i bardzo pięknie… to był świetny pomysł by w końcu się tutaj wybrać .

A teraz pojedziemy do miejsca, dzięki któremu jeszcze bardziej polubimy tego greckiego wulkanika .

c.d.n.

33 to piękna liczba będzie (jest)

Ja Ci powiem Paweł, że te okolice koło Afryki to są całkiem fajne, aby spędzić tam jesień życia..... co zresztą jest moim marzeniem od 2014 roku

Czekam na cd

tony montana napisał(a):33 to piękna liczba będzie (jest)

Fajna, nie powiem
Może w tym roku dobijemy 40... może. Ale wątpię, bo postanowiliśmy się nie spieszyć i przy jakiejś okazji czasami na którąś wrócić...

tony montana napisał(a):Ja Ci powiem Paweł, że te okolice koło Afryki to są całkiem fajne, aby spędzić tam jesień życia..... co zresztą jest moim marzeniem od 2014 roku

No proszę, piękne i sympatyczne marzenie
Pewnie widziałeś na własne oczy, bo ja tylko o tym czytałem i widziałem na fotkach, że na Kanarach jest masa zimujących w kamperach ludzi, także Polaków. Wystarczy sobie autko zakupić gdzieś w Europie, przewieźć promem a potem śmigać na wysepkę kiedy dusza zapragnie . Jest tam pod tym względem bezpiecznie i niedrogo a nastawienie lokalnych władz bardzo pozytywne. W kamperku motorek i wyspa Twoja, zresztą nie jedna a wszystkie.


Pozdrawiam.

24 września, niedziela c.d.

Drugą część dnia przeznaczyliśmy na plażowanie . Do odwiedzenia na Nisyros pozostał nam jeszcze jeden monastyr i oczywiście stolica, ale to zostawiliśmy już sobie na jutro… z rana zawsze najlepiej się zwiedza . Tak więc z Emborios zjeżdżamy do Pali i jedziemy wzdłuż północno wschodniego wybrzeża do samego końca drogi.

Prawdę mówiąc spodziewałem się, że na tym końcu będziemy mogli sobie zostać później na noc… i zapewne byśmy mogli, ale spory szutrowy placyk jest zupełnie nieprzytulny , pylący, a na dodatek widać że przez niego przejeżdżają nisyrosianie którzy gdzieś powyżej, w głębi wyspy mają swoje działki i zwierzęta. Odpuszczamy, poszukamy innego miejsca.

Ale to później . Póki co dojechaliśmy, jedzie się przyjemnie nad samym morzem wzdłuż kamienisto-piaszczystego wybrzeża. Trochę mi ten obszar przypomina wschodnią Samotrakę . Trudno by jednak nazwać to plażą… ta zaczyna się dopiero pod sam koniec. Jest tutaj też jedna tawerna, o tej porze roku zamknięta… i bardzo dobrze bo rosnące w jej pobliżu eukaliptusy dają przyjemny cień w którym pozostawimy nasze auto. Jest to jedyne zacienione popołudniami miejsce w tej najbliższej najlepszym nisyroskim plażom okolicy.



Plaża Lies jest całkiem przyjemna .









Ale my pójdziemy tam, gdzie nie ma już żadnej drogi





Przy placyku parkingowym na końcu asfaltu jest jeszcze jedna świetna plaża .











Jesteśmy w sporym szoku, że na najlepszych, można nawet powiedzieć że jedynych z prawdziwego zdarzenia plażach na Nisyros w gorące, piękne popołudnie nie ma NIKOGO .

Ale my na tym nie poprzestaniemy . Do słynnej Pachii Ammos, największej i najładniejszej plaży na wyspie trzeba sobie kawałek podejść wzdłuż wulkanicznego, osypującego się nieco klifu taką oto ścieżeczką.



Zarówno ścieżka, klif, jak i widoki bardzo się nam podobają .









Chwilami jest trochę wąsko .





Wulkaniczne zlepieniec kruszy się i osypuje z wielką łatwością, a wiejące tu właśnie chyba najbardziej wschodnie wiatry żłobią w klifie różne formy .







Jest super, jedyny minus to fakt, że o tej porze klif jest zupełnie nieoświetlony.

Bardzo powolny spacer do Pachii Ammos zajmuje nam nieco ponad pół godziny . Ostatnia nisyroska plaża robi na nas kolosalne wrażenie .







Bardzo fajne jest to podłoże , z drobniutkiego żwirku wymieszanego z okruchami pumeksu.



Jest brązowo .





Jak wskazywały dwa zaparkowane na końcu drogi samochody, na tej plaży jednak ktoś będzie. Ale jest ona tak wielka, że prawie nie widać obecności innych ludzi.

Pachia Ammos słynie z tego, że na jej „zapleczu” za wydmą lokują się w sezonie zwolennicy swobodnych, namiotowych noclegów . Od razu spieszę sprawdzić jak sprawa się ma . Okazuje się, że po namiotach nie ma już prawie żadnego śladu, a miejsce to jest naprawdę bardzo ładne .















Nie minęło pół godziny a jedyni współplażowicze sobie poszli…



Zostaliśmy absolutnie sami .





Było super, spędziliśmy na plaży 2-3 godziny. Nie mogliśmy zostać do samego zachodu słońca bo po pierwsze o tej porze roku dość szybko skrywa się ono za górami wyspy, poza tym jeszcze musieliśmy gdzieś umieścić się na nocleg. Ale musieliśmy nadrobić wczorajszy brak morskich kąpieli, non stop moczyliśmy się we wciąż ciepłej wodzie… specjalnie wziąłem termometr by sprawdzić temperaturę. Była ciepła, ale już nie taka jak na bardzo bliskiej przecież Tilos, tam 27-28 a tu „tylko” 24-25. A co ciekawe , nie jestem do końca przekonany jak to naprawdę jest ale wydaje mi się, że woda przy Nisyros może być lekko podgrzewana ciepłem wulkanu…będąc w wodzie wyraźnie czuło się zagłębiwszy nieco palce w kamykach podłoża, że są one ciepłe, całkiem inaczej, niż gdziekolwiek indziej .

Ostatecznie zostaliśmy na noc może kilometr od końca drogi, tuż przy niej na placyku pod wielkim drzewem. Nie było, ale też nie chciało się nam jeździć i szukać innego, lepszego może miejsca, uznaliśmy, że tu przy drodze prowadzącej prawie donikąd nikt nocą nie będzie miał potrzeby jeździć . Prawie nie wiało, ugotowaliśmy obiad przy całkowitym już prawie zmierzchu, a gdy zrobiło się całkiem czarno było widać tylko migające światełka wypływających na połów łódek, a także coś tam się świeciło na Kos i na wybrzeżu Turcji.

To był bardzo fajny dzień, gorący ale nie tak upalny, bez wiatru, nie męczący a ciekawy. Kolejny wspaniały grecki dzień .

c.d.n.

Piękne te Wasze wspaniałe greckie dni
I w końcu Was dogoniłam

kulka53 napisał(a):Pachia Ammos słynie z tego, że na jej „zapleczu” za wydmą lokują się w sezonie zwolennicy swobodnych, namiotowych noclegów .

W czerwcu kilka namiotów stało. Super miejsce

pzdr

... miałem sporo zaległości ... ... ale już na bieżąco ... ...
Pozdrawiam.