Małe i duże bałkańskie podróże :-)

24 września, niedziela c.d.

Zostawiamy parking i Stefanosa za sobą i udajemy się wyraźną kamienistą ścieżką w kierunku pozostałych, bocznych kraterów. Z mapki wynika że są ich trzy, poza Polivotisem nie podejmuję się ich nazywania bo w różnych miejscach noszą różne nazwy. Strasznie podoba się nam ten kolorowy krajobraz na tle granatowego (z tej strony) nieba .



Ścieżka jest w zasadzie bezproblemowa.



I nie jest długa, troszkę trzeba podejść pod górę, ale dotarcie do celu nie zajęło nam więcej niż 15 minut.



Byłem pierwszy .



No dobra, Małgosi zajęło to może 20 minut



A na miejscu można zajrzeć do kolejnej dziury , nieporównanie mniejszej niż Stefanos.





Krajobraz okolicy jest bardziej górzysty





Ale podobnie żółty



Druga, „główna” dziura jest jednak dużo większa.

Przyglądam się





Widać jak kruche wzniesienie sypie się tworząc piargi podobne do górskich.





Polazłem kawałek w dół…





Ale zostałem wezwany na pomoc… podmuch wiatru zdmuchnął Małgosi kapelusz, który umieścił się nieco poniżej krawędzi krateru



Tak szybko biegłem , że swój musiałem trzymać by nie zleciał od pędu powietrza .



Bez wahania ruszyłem na akcję .



zakończoną powodzeniem

Również w tych kraterach jest bardzo dużo obrośniętych siarką, dymiących fumaroli – to dla nas zaskoczenie, nie spodziewaliśmy się tego.















Są też skrzynki z aparaturą pomiarową.







Mimo niesprzyjających jak mi się wydaje warunków coś tutaj nawet rośnie .

Pięknie widać „pracę” spływającej wody opadowej , chyba zimą musi się tutaj tworzyć głębokie jezioro bo tak mniej więcej od połowy zbocza krateru widać poziome linie jak w zbiornikach zaporowych.



Chyba rzeczywiście, dno wygląda jak wyschnięta kałuża









Prawie jak w Kanionie Kolorado .



Ale czy tam jest tak kolorowo?





No i na pewno nic nie dymi







Tam z tyłu za Małgosią i trochę powyżej jest krawędź trzeciego kraterka.

Postanowiłem wleźć na stromą górę, tę z której osypujące się kamienie stworzyły piargi. Podchodziło się nawet w porządku, a widoki były genialne .









Na „szczycie”











Ale zejście , nieźle trzeba było uważać by nie zjechać po sypkim i porządnie stromym podłożu .



Przy bocznych kraterach spędziliśmy kolejną godzinę podczas której na parking nazjeżdżały się pierwsze autokary. Wszyscy, co wydaje się oczywiste, popędzili do Stefanosa, dzięki czemu także i tam mieliśmy fajny spokój. Dopiero gdy już schodziliśmy ścieżką do parkingu minęliśmy kilka osób.

c.d.n.

Niezwykłe krajobrazy , można się poczuć jak miliony lat przed naszą erą .
pzdr.

Ponoć plenery, któregoś z Bondów, w kraterze kręcili.
Ponoć.

pzdr

tiwa napisał(a):Niezwykłe krajobrazy , można się poczuć jak miliony lat przed naszą erą .

Niezwykłe, to prawda. Zapewne przed milionami lat nie było tam ścieżek , ale i tak jak dla mnie krater to była naprawdę spora atrakcja i świetna, kolejna ciekawostka wyspiarskiej Grecji .

longtom napisał(a):Ponoć plenery, któregoś z Bondów, w kraterze kręcili.

Zdaje się że tak
Chwila z wujkiem Google i... film z 1979 r. pt. Moonraker miał nisyroskie plenery
Trudno żebym to wiedział skoro nie widziałem żadnego Bonda

Pozdrawiam

24 września, niedziela c.d.

Wróciwszy do auta zaglądamy jeszcze raz do wnętrza Stefanosa, coraz liczniej okupowanego przez przybyszów z kolejnych autokarów.







Zostawiamy go im, na nas już czas , bo zanim zalegniemy na plaży mamy jeszcze jedno miejsce do odwiedzenia.

A tym miejscem będzie Emborios , bardzo ładne prezentująca się z tej strony osada.





Choć można było podjechać uliczką okrążającą wioskę od dołu jeszcze nieco dalej i wyżej, my skręcamy i zatrzymujemy się na placyku, podobnym do tego w Nikii, za którym dalej już jechać nie można. Dojeżdżają tu autobusy, ale nie wycieczkowe tylko te dla lokalnych mieszkańców, stoi nawet budka przystankowa . Emborios nie jest raczej uwzględniane w planach wycieczek docierających z Kos, głównie jak sądzę dzięki mniej spektakularnemu położeniu, również co prawda na krawędzi wulkanu ale dalej od widoków na jego wnętrze. Nie ma też tutaj takiego pięknego głównego placyku jak w Nikii, którego fotki reklamują Nisyros. Jednak na wpół opuszczone Emborios jest chyba nawet nieco od niej większe, a dzięki temu swoistemu „odosobnieniu” od turystycznego szlaku jest bardziej naturalne. Jak dla mnie było tu ciekawiej i przyjemniej niż w Nikii, której przecież też niczego zarzucić nie można.

Auto stoi na placyku pod murkiem w cieniu sporych drzew, a my (tzn niekoniecznie akurat ja ) oczywiście najpierw musimy zjeść drugie śniadanie obserwując przez dłuższą chwilę co się dzieje. A dzieje się niewiele, podjeżdża auto, drugie, inne odjeżdża, docierają też turyści na dwóch pożyczonych motorach. Poza tym to tylko koty są przejawem życia

Uliczka odchodząca z placyku po chwili się rozgałęzia, część Emborios leży po lewej. Wybieram się w tę właśnie stronę na krótki rekonesans.



W tej części praktycznie wszystkie domy są opuszczone i zrujnowane. Jednym z nielicznych całych a przy okazji dużym i wartym wspomnienia jest ten



w którym – jak głosi tablica – znajduje się obserwatorium wulkanologiczne .



z taką piękną mozaiką na placu przed nim…..



… i z widokiem na krater.



Można podejść jeszcze wyżej…



ale ja już wracam do Małgosi zaglądając tu i ówdzie…

Już razem idziemy pod górkę w kierunku „centrum” wioski. A stanowi je nieduży placyk z dwiema chyba tawernami (jedynymi o ile dobrze pamiętam czynnymi w Emborios), oraz z tzw. kolorowym kościołem.









To jeszcze nie koniec podejścia , ale taka uliczka bardzo zachęcająco wygląda.

I przy niej sporo zabudowań jest opuszczonych, ale są też zamieszkałe. A jak ludzie, to i koty .



Ta trójka podrostków była bardzo przyjaźnie nastawiona .









Nie było wyjścia musiałem się wrócić do samochodu po kilka saszetek .



Odnieśliśmy wrażenie, że w Emborios jest znacznie więcej kotów niż ludzi .

Nieco naokoło i omijając najwyższy punkt emborioskiego szczyciku (gdzie pójdziemy później)…













dochodzimy na inne wzgórze…



z bardzo ciekawie wyglądającym kościółkiem . Takiego dachu jeszcze nie widzieliśmy chyba nigdy .









Dawna studnia.



Ten kościółek to praktycznie jedyna pozostająca w całości budowla na terenie dawnego Kastro.







Roztaczają się stąd bardzo piękne widoki…







Jestem zachwycony tym miejscem, poza nami nie ma tu żywej duszy. Teoretycznie chciałem abyśmy doszli tylko tutaj, ale tak mi się tu podoba, że postanawiamy pójść jeszcze kawałek dalej…

c.d.n.

Nadrabiam i tutaj..... okazuje się, że od ostatnich dni stycznia mam, bagatela, 8 stron

Plaża Eristos robi wrażenie, natomiast ta czerwona plażyczka i skały niesamowite!!

Livadiańskie koty słodkie - ja tam jestem posiadaczem kota Bambo i lubię te wyluzowane zwierzęta

Teraz przenosimy się na Nisiros, pięknie, pięknie....wyspa numer 32? Szacunek!

Krater Stefanos na Nisiros bardzo ciekawy - fajnie to wymyśliliście, aby być tam z samego rana - bez innych ludzi





Krzyż na skale nawet domalowali

Mozaika z chochlaków z widokiem na krater - jak to na Dodekanezie