Małe i duże bałkańskie podróże :-)

23 września, sobota c.d.

Czas na Nikię. Jest środek upalnego dnia, słońce przypieka, wiatru praktycznie nie ma. Wracamy z monastyru na „główną” i parę kilometrów dalej parkuję na wyłożonym kamiennymi płytami placyku w Nikii. To już koniec drogi, nieduży placyk jest jednocześnie parkingiem i miejscem nawracania autobusów , nie ma tu ani grama cienia, ale innego miejsca nie znajdziemy.





Tym razem ja czuję się głodny , ale u mnie proces zapełniania żołądka odbywa się znacznie szybciej , toteż już parę chwil później wkraczamy do Muzeum. Właśnie przy tym placyku znajduje się nikiańskie (a przy okazji nisyroskie) Muzeum Wulkanologiczne, jako że jesteśmy ciekawi tego tematu postanowiliśmy wstąpić.

Bilet to koszt 4 euro. Za tę cenę mamy do dyspozycji jedną długą salę oraz możliwość robienia w niej zdjęć. Spodziewaliśmy się, że Muzeum będzie nieco większe… no ale jest jak jest. Ekspozycja składa się w znacznej mierze z przeróżnych plansz na których elegancko pokazano typy erupcji, miejsca ich występowania na świecie i w Grecji, proces kształtowania się okolicznych wysp i wysepek, są też kamienie wulkaniczne. Z pewnością można się czegoś nowego dowiedzieć, choć nie znając idealnie angielskiego nie jest to takie łatwe. Nam w głowie utkwiło głównie to, że to nie sama Nisyros jest jedynym tutaj wulkanem, są nimi również Giali, Strongyli a także zachodnia część Kos – o czym nie miałem wcześniej pojęcia. No i że cały ten obszar jest aktywny sejsmicznie.

Kilka muzealnych plansz.













W drugiej małej salce z kilkunastoma krzesłami wyświetla się niezbyt długi, może piętnastominutowy filmik pokazujący etapy powstawania Nisyros a także trochę krajobrazów wyspy. Będąc zainteresowanym miejscem w którym się jest (czyli wulkanem) i mogąc przeznaczyć na to trochę czasu, myślę że warto do Muzeum zajrzeć… w przeciwnym razie niekoniecznie.

No to teraz czas na tę bardziej znaną i popularną z nisyroskich wiosek – Nikię. Spektakularnie położona na krawędzi kaldery osada słynna jest z dwóch powodów – wspaniałych widoków na krater oraz z pięknego głównego placyku, którego zdjęcia stanowią jedną z wizytówek wyspy.

To najpierw trochę widoków .

Do góry – na wulkaniczne skały





Nad Nikią góruje ładna kapliczka .





A w dół… widoki wiadomo na co





Stefanos nie jest jedynym kraterem, są jeszcze 3 mniejsze – Fleghethron, Polyvotis i Legetheris… zresztą różne źródła podają różne ich nazwy, toteż nie przywiązuję szczególnej do tego wagi.



Droga do krateru i druga z krawędziowych wiosek – Emborios.

Nikia jest bardzo przyjemną wioską o zwartej zabudowie i choć ma jedną w zasadzie główną „arterię” to sporo jest też pobocznych zaułków.

















Jest przynajmniej kilka miejsc z których można pozaglądać sobie na krater

Za ostatnimi zabudowaniami teren krawędzi znacznie się obniża.



Jest tu placyk z ławkami z którego zapewne można podziwiać piękne zachody słońca .











Droga do Avlaki (pojedziemy)

W parę kroków z powrotem jesteśmy na słynnym placu



Dość tu ciasno, placyk jest malutki a na dodatek obstawiony wielkimi parasolami. Ale niewątpliwie jest to jedna z głównych atrakcji wyspy .













Kościół jest zamknięty, ale na wieżę można wejść. A z niej też ładnie widać… m.in. Tilos .











Wracamy nieco inną drogą, napotykając m.in. dawną studnię.





Nie wszystkie domy są w Nikii zamieszkałe i zadbane, ale zdecydowana większość wygląda bardzo porządnie. Osada sprawia bardzo dobre wrażenie , myślę, że nie tylko ze względu na dość licznie odwiedzające ją wycieczki. Może to nie akurat ta pora bo gdy my w Nikii byliśmy, było tam prawie całkiem pusto… jedynie trochę indywidualnych turystów.



c.d.n.

kulka53 napisał(a): Może to nie akurat ta pora bo gdy my w Nikii byliśmy, było tam prawie całkiem pusto… jedynie trochę indywidualnych turystów.

Gdy my byliśmy w Nikii, akurat przyjechało auto z pieczywem. Nagle zrobiło się ludniej. Dla nas jakieś resztki zostały.

pzdr

longtom napisał(a):Gdy my byliśmy w Nikii, akurat przyjechało auto z pieczywem. Nagle zrobiło się ludniej. Dla nas jakieś resztki zostały.

U nas dla odmiany przyjechał busik i przywiózł kilkoro dzieci ze szkoły. Ludniej było tylko przez chwilę .

23 września, sobota c.d.

Zanim odjedziemy z Nikii pójdziemy w jeszcze jedno miejsce – do górującej nad wioską kapliczki . Właśnie… pójdziemy, chyba trochę zaszkodził mi upał i przebywanie na słońcu bo nie wpadłem na to, że na pewno można tam też podjechać. I można, niedługą szutrówką która odbija od głównej tuż przed Nikią. Pójdziemy więc, tylko którędy? Nie byłem pewien i wstąpiłem jeszcze raz do muzeum by spytać o to sympatyczną babkę sprzedającą bilety. Tek, dobrze przypuszczałem – ścieżka i schody zaczynają się nie przed budynkiem muzeum a Z TYŁU za nim.

To idziemy… podejście jest dość strome i jednak długie a schody tradycyjnie po grecku niedokończone , trochę się upociliśmy w słońcu.

Muzeum, Luna i Nikia .



Widoki na wioskę są takie średnie, bo popołudnie jest już coraz bardziej zaawansowane i wszystko zaczyna być coraz bardziej pod słońce. Także jakby ktoś się wybierał to lepiej o wcześniejszej porze. Kapliczka jest nowa ale ładna, choć dość typowa.









Poza tą kobietą przy kapliczce była jeszcze trójka innych turystów którzy oczywiście podjechali autem .

Wnętrze – nowoczesne.

Relaks pod kościołem .



Bramka przez którą przyszliśmy.



Pod słońce, ale coś tam jednak widać.









O tej porze Stefanos ma już spokój… żadnego autokaru .



Pamiątkowe fotki ze ścieżki .

Opuszczamy Nikię, ale pozostaniemy jeszcze przez jakiś czas w jej okolicy. Przy drodze nie ma żadnego znaku ale od czego mapa , jedziemy do nisyroskiego monastyru nr 3 – Agios Ioannis Theologos .

Nieduży kompleks ocieniony licznymi drzewami wznosi się po wewnętrznej stronie zbocza wulkanu.



Ozdóbki



Zbudowany w 1949? .





Nie ma tu dużego kościoła, monastyr prawdopodobnie powstał przy wcześniejszej, malutkiej skalnej kapliczce.



Ciekawe miejsce z kilkoma wyglądającymi na stare ikonami.





Hmmm?







Nieprawdopodobnie wąskie drzwi do kapliczki .



Fajne miejsce, chyba mało znane bo internet milczy na jego temat. Z dostępną wodą i widokami na wnętrze wulkanu.

c.d.n.

Wiedziałam, że będę żałować, że nie udało mi się wspiąć do kapliczki nad Nikią . Widoki stamtąd - obłędne.

kulka53 napisał(a):

Znam malunki udające stiuki, które dodają malowanym powierzchniom trójwymiarowości, ale "biały cień" widzę pierwszy raz w życiu

Potter napisał(a):Wiedziałam, że będę żałować, że nie udało mi się wspiąć do kapliczki nad Nikią . Widoki stamtąd - obłędne.

Fakt, całkiem fajne, choć od tych z samej Nikii różnią się tym, że widać też Nikię
Reszta (krater) jest podobna.
Wejście wydaje się banalne i w sumie takie jest, ale po drodze okazuje się, że kapliczka jest znacznie wyżej niż się z dołu wydaje. Dopiero z góry widać tę różnicę poziomów .

eystrasalt napisał(a):Znam malunki udające stiuki, które dodają malowanym powierzchniom trójwymiarowości, ale "biały cień" widzę pierwszy raz w życiu

Fajnie że zwróciłeś na to uwagę, nam umknęło .
Ewidentnie w Grecji wszystko (a przynajmniej sporo) jest możliwe .

piekara114 napisał(a):Patrząc na zdjęcia na placyku od razu przed oczyma miałam zdjęcia Potter z tego miejsca I ten sam błękit kontrastujący z bielą....cudo...

A wcześniej pokazywali to KOL i Longtom .
Mimo to zawsze warto pojechać i samemu zobaczyć i pobyć...

Pozdrawiam

23 września, sobota c.d.

Znów podjeżdżamy do samej Nikii i tuż przed nią, właściwie w miejscu gdzie już zaczynają się zabudowania stromo w dół odbija niepozorna dróżka. Pojedziemy do Avlaki .

Avlaki to stary port, wykorzystywany był do lat 50-tych XX wieku jako miejsce dostarczania zaopatrzenia dla mieszkańców Nikii. Duże statki podpływały jedynie na pewną odległość od wyspy, skąd mniejszymi jednostkami i łódkami transportowano towary do portu. Składowano je w magazynach a następnie transportowano z pomocą osłów na górę do wioski starą kamienną „kalderimi” . Dzisiaj miejsce to jest w ruinie.

Różnica poziomów między Nikią a brzegiem morza wynosi prawie 400m. Asfaltowa dróżka jest wąska, stroma i mocno kręta , wzdłuż niej znajdują się liczne działki i gospodarstwa mieszkańców wioski.













Co tu można znaleźć do jedzenia? .



Na końcu drogi stoi ogrodzona kapliczka Agios Pandeleimon.





Zostawiam auto w jej cieniu , z tyłu. Rośnie tam też trochę drzew. Kamienną ścieżką schodzimy w dół mając za sobą zabudowania Nikii.



Strzałki są, nie zgubimy się .



Agios Pandeleimonas w wersji mikro .