Małe i duże bałkańskie podróże :-)

dangol napisał(a):Tym większy mój podziw dla Małgosi, że w przedbiegach nie odrzuciła pomysłu górskiej wycieczki

Do ostatniej chwili zastanawiałam się czy dam radę iść i jak będę się czuła. Zdecydowaliśmy się na Maglic bo to było marzenie od ponad 3 lat i już trzecia próba zdobycia tego szczytu. Poza tym, gdybym poczuła się źle, zawsze mogłam zostać gdzieś niżej i poczekać na wrażenia i opowieści Pawła po powrocie ze szczytu .

A w ogóle cała choroba była dla mnie zaskoczeniem. Przecież ja nie choruję

plavac napisał(a):Bardzo mnie zaintrygowało zdjęcie ze smugą cienia ! Przypadek czy celowo uchwycone ?

Mi też się ono podoba. Słońce było prawie dokładnie w tamtym kierunku, była też lekka mgiełka. Oczywiście to nie był przypadek, celowo skierowałam obiektyw w tamtą stronę by uchwycić ten moment.

plavac napisał(a):Mieliście szczęście, że się Was przestraszył.

Takiego zachowania wobec obszczekujących nas pasterskich psów nauczyliśmy się w Rumunii, gdzie było ich bardzo dużo. Zwykle wystarczył ruch schylenia się po kamień, ewentualnie zamach ramieniem, by pies dał nam spokój. Dlatego teraz nie byliśmy przestraszeni. Chociaż masz rację, zawsze może to się skończyć dużo gorzej ( jak się trafi na greckie sfory )

Dzień trzeci, 6 września c.d.

Idziemy jeszcze trochę wyżej, widoki są coraz szersze i piękniejsze. Bioc i Volujak, te pasma możemy podziwiać z coraz szerszej perspektywy. Teraz wąska ścieżeczka prowadzi pod skałami przez wysokie, prawie całkiem zeschnięte trawy a w miarę podchodzenia zbocze staje się coraz bardziej strome. Jeszcze przechodzimy przez niewielkie piarżyska i postanawiamy trochę odpocząć. Małgosia idzie wolno, ale mimo osłabienia całkiem dobrze daje sobie radę, tabletki działają na tyle dobrze, że nie występują u niej typowe dla przeziębienia objawy, katar czy kaszel. Wciąż jeszcze narzeka tylko na uporczywy ból gardła.

Jezioro pozostało już daleko za nami, stwierdzamy, że jesteśmy już przynajmniej 400 m powyżej niego, czyli prawie na 2000 m npm.

Dochodzi południe. Niedaleko ponad nami widzimy niewielkie wypłaszczenie, stwierdzamy, że jak tam dojdziemy, to trochę odpoczniemy i zjemy. Niestety, niebo całkiem zaciągnęło się chmurami, ciemniejącymi z minuty na minutę........











Nie odpoczęliśmy.....nawet nie zdążyliśmy się porządnie rozsiąść . Ciemne chmury za naszymi plecami mogły oznaczać tylko jedno...... zbliżającą się burzę. Potężny grzmot w jednej chwili zmienił nasze plany o 180 stopni, dosłownie. Natychmiast wstaliśmy i jak szybko się dało, ruszyliśmy w dół.

To czy niedysponowana Małgosia dałaby radę dojść dziś do szczytu to jedna sprawa. Południowa burza sprawiła że nawet nie mogliśmy tego sprawdzić. Trzecie podejście do Maglica i niestety trzecia porażka . Ta góra wyraźnie nas nie chciała......

Jeszcze przed odwrotem pstrykam fotki popularnego w górach ostu:





a potem już tylko w dół, jak najszybciej. Ostrzegawcze grzmoty nie ustają, na dokładkę zaczyna padać wspomniany deszcz . A my mamy pewnie ze 3 godziny drogi z powrotem. Gdy dochodzimy do pierwszych drzew leje już całkiem przyzwoicie a i grzmoty są częstsze i całkiem bliskie..... Może przeczekamy tę nawałnicę? . Chowamy się pod dość rachityczne buki, przez parę minut nas ochraniają, potem i tam robi się mokro. Trudno, ruszamy dalej w dół, może deszcz ustanie, może znajdziemy jakieś lepsze schronienie w gęstym lesie.

Gdy dochodzimy już prawie do jeziora zaczyna lać tak, że słychać tylko jeden szum wody spadającej na liście. No nie, nie tylko, co chwilę słychać też potężny grzmot burzy przetaczającej się właśnie dokładnie nad nami. O nie, w takich warunkach nie da rady wyjść na otwartą przestrzeń nad jeziorem , musimy przeczekać nawałnicę w lesie. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że nie ma tu żadnego schronienia, nawet skałki pod którą moglibyśmy schronić się przed deszczem. Drzewa nie stanowią już przed nim żadnej ochrony, zatem trzeba trochę się przygotować na porządne przemoknięcie......aparaty, dokumenty, komórki, zapasowe ubrania wędrują do plastikowych worków. Dostrzegam w pobliżu grube, powalone drzewo, może pod nim znajdziemy jakąś ochronę przed deszczem? Z niemałym trudem umieszczamy się pod nim w pozycjach niemalże półleżących. No tak, na głowy nam nie pada, ale już na ramiona i nogi i owszem . Małgosia stwierdza w końcu, po godzinie może, że to bez sensu, leje a i tak jesteśmy mokrzy, poza tym robi się coraz bardziej zimno. Trzeba iść i tyle......

Burza na szczęście przechodzi, ale deszcz nie ustaje. Wędrujemy wokół jeziora, schodzimy coraz niżej. Po jakiejś godzinie, gdy jesteśmy na polanie ze spalonymi drzewami, wtedy w końcu przestaje padać. Zatem, rozkładamy się na jej środku by poprzebierać się choć częściowo w suche rzeczy. Teraz nie myślimy już o pechu, myślimy tylko o tym by jak najszybciej dotrzeć do suchego samochodu i trochę się ogrzać ciepłem silnika...... W sumie głównie chodzi o zdrowie Małgosi, jest świeżo po przeziębieniu, a tu przemoczona i zmarznięta musi wędrować jeszcze kawałek drogi, żeby nie dostała czasem jakiegoś zapalenia płuc. Ale odpocząć też troszkę trzeba

Z dołu zbliżają się jacyś ludzie. To zaskoczenie, nie sądziłem że spotkamy tu kogokolwiek i to przy takiej pogodzie. Zamieniamy kilka słów po angielsku, pytają czy daleko jeszcze do jeziora i którędy na Maglic. Potem okazało się, że byli to Węgrzy. Chwilkę później z góry schodzi większa grupka ludzi, 6 czy 7 mężczyzn i 2 kobiety. Skąd oni się tu wzięli? Dochodzimy do wniosku, że musieli wejść jednak na szczyt tą stromą trasą z Prijevora a wracali przez jezioro. Jakoś sprzętu alpinistycznego u nich nie dostrzegliśmy.......

Trochę widoczków z drogi powrotnej, na szczęście już nie padało, nawet trochę się rozpogodziło i późnym popołudniem wyszło słońce .

































Na Prijevorze spotykamy parę sympatycznych młodych Czechów i dość długo z nimi rozmawiamy. Twierdzą, że jutro będzie lepsza pogoda i oczywiście wybierają się na Maglica, oczywiście trasą przez jezioro , wyczytali w przewodniku, że krótsza, eksponowana trasa jest tylko dla "horolezców" . Wymieniamy doświadczenia górskie i rozstajemy się życząc sobie nawzajem powodzenia.

Chwilę później jesteśmy już przy samochodzie. Trzeba się poprzebierać i w ogóle jakoś ogarnąć. Nawet nie jesteśmy szczególnie zmęczeni więc gotowanie obiadu przebiega szybko i sprawnie. W miarę jak zapadają ciemności robi się coraz zimniej, mokre spodnie, koszule i kurtki wędrują na tylne siedzenie a my chowamy się w końcu we wnętrzu naszego autka. Włączam silnik by trochę nagrzać wnętrze i nasze zmarznięte ciała i już po chwili robi się przyjemnie i komfortowo .

No cóż, nie udało się nam osiągnąć celu. Mimo to i tak jestem zadowolony, że tu dotarliśmy, doszliśmy chociaż nad jezioro i jednak kilkaset metrów ponad nie. Zastanawiam się co by było gdybyśmy poszli pod górę stromą trasą i burza złapałaby nas na szczycie...... czasem jak widać nie ma tego złego...... . Po takim nie do końca udanym dniu czasem dopada nas zniechęcenie i mamy dość zmęczenia, planowania, w ogóle gór. No ale trwa to zwykle do następnego poranka......

c.d.n.

Wiecie co - naprawdę jest mi przykro, że tak Was los potraktował
Nie dało się wywnioskować z tekstu, że nie będziecie na szczycie.
Ech ...
Pamiętam relację Uli ( Sthrigi ) , jak musiała się cofnąć spod samego szczytu Maji Jezerce. Pamiętam swoje rozgoryczenie sprzed kilku miesięcy, kiedy po dwóch dniach oczekiwania na pogodę lawiny zmusiły nas do zejścia w dół i drugi raz Gran Paradiso nie dał nam szans.

W takich chwilach zawsze sobie powtarzam najważniejsze górskie przykazanie - "Nie sztuka wejść , sztuka zejść !".

Bo tyle jeszcze przed nami !

Jestem pewien, że kolejne dni wynagrodziły Wam to niepowodzenie.

Pozdrawiam

kulka53 napisał(a):No cóż, nie udało się nam osiągnąć celu. Mimo to i tak jestem zadowolony, że tu dotarliśmy, doszliśmy chociaż nad jezioro i jednak kilkaset metrów ponad nie. Zastanawiam się co by było gdybyśmy poszli pod górę stromą trasą i burza złapałaby nas na szczycie...... czasem jak widać nie ma tego złego......

Człowiek nigdy nie wie, co by było, gdyby postąpił inaczej niż postąpił...

kulka53 napisał(a):Po takim nie do końca udanym dniu czasem dopada nas zniechęcenie i mamy dość zmęczenia, planowania, w ogóle gór.

"We wtorek w schronisku po sezonie
W doliny wczoraj zszedł ostatni gość
Za oknem plucha, kubek parzy dłonie
I tej herbaty i tych gór - mam dość"

Pozdrawiam,
Wojtek

Lidia K napisał(a):Mi też się ono podoba. Słońce było prawie dokładnie w tamtym kierunku, była też lekka mgiełka. Oczywiście to nie był przypadek, celowo skierowałam obiektyw w tamtą stronę by uchwycić ten moment.

Małgorzato !

.. a mnie jeszcze bardzo, bardzo ta uchwycona chwila się podoba !

Pozdrawiam

kulka53 napisał(a):

Zauważyłeś, że masz na tym zdjęciu aureolkę?

Coś, może ktoś, czuwa nad Wami ...

plavac napisał(a):Wiecie co - naprawdę jest mi przykro, że tak Was los potraktował

No cóż, góry to góry, a z pogodą się nie wygra....
Tym razem byliśmy we właściwym miejscu ale, jak się okazało, o niewłaściwym czasie

Franz napisał(a):Człowiek nigdy nie wie, co by było, gdyby postąpił inaczej niż postąpił...

Dokładnie tak, ja to jeszcze zawsze mawiam, że życie składa się z przypadków a zdarzenia dla nas z pozoru nieistotne mogą mieć bardzo duży wpływ na losy innych ludzi.... I odwrotnie.

mariusz-w napisał(a):mnie jeszcze bardzo, bardzo ta uchwycona chwila się podoba !

Mgły mają to do siebie że potrafią stworzyć nierzeczywisty spektakl i dodać zwykłym często przedmiotom czy obiektom fantastyczne efekty. W tym przypadku swoją rolę odegrały również przebijające się z góry promienie słoneczne

weldon napisał(a):Coś, może ktoś, czuwa nad Wami ...

Nie zauważyliśmy tej aureolki . Dobrze że jest troszkę wyżej nade mną bo byłaby nieco przyciężkawa
A czy ktoś czuwa..... w kontekście niedługo mających nastąpić wydarzeń.... niewykluczone

weldon napisał(a):Zauważyłeś, że masz na tym zdjęciu aureolkę?

Nie strasz Bo to by znaczyło, że nie masz już Pawła pomiędzy nami...
A jest przecież! - Żywy i namacalny.

Może to tylko jakiś kamień... Damoklesa...


Pozdrawiam,
Wojtek

Cześć,

Mam pytanie do Franza. Czy mógłbyś określic w paru żołnierskich zdaniach (na podstawie na przykład szlaków tatrzańskich) trudność bezpośredniego wejścia na Maglic z Prijevor'a?

Dzięki
K2

K2 napisał(a):Mam pytanie do Franza. Czy mógłbyś określic w paru żołnierskich zdaniach (na podstawie na przykład szlaków tatrzańskich) trudność bezpośredniego wejścia na Maglic z Prijevor'a?

Nie ma tam trudności tatrzańskich.
Na sporym odcinku jest to pierońsko strome trawiaste zbocze, upstrzone drobnymi skałkami. Jest tam kawałek liny stalowej, która niczego nie ubezpiecza, bo zwisa luźno. Do zejścia koniecznie kijki, a w obie strony mocne uda. Często konieczność łapania się trawek.

Widokowo - wspaniałe.

Pozdrawiam,
Wojtek

Dzięki,

Czyli do przejścia. Bardziej obawiam się ekspozycji, nie lubię po prostu.

Pzdr
K2

Franz napisał(a):

K2 napisał(a):Mam pytanie do Franza. Czy mógłbyś określic w paru żołnierskich zdaniach (na podstawie na przykład szlaków tatrzańskich) trudność bezpośredniego wejścia na Maglic z Prijevor'a?

Nie ma tam trudności tatrzańskich.
Na sporym odcinku jest to pierońsko strome trawiaste zbocze, upstrzone drobnymi skałkami. Jest tam kawałek liny stalowej, która niczego nie ubezpiecza, bo zwisa luźno. Do zejścia koniecznie kijki, a w obie strony mocne uda. Często konieczność łapania się trawek.

Widokowo - wspaniałe.

Pozdrawiam,
Wojtek

K2 napisał(a):Czyli do przejścia. Bardziej obawiam się ekspozycji, nie lubię po prostu.

Jest... trawiasta. Natomiast - nie ma pionowej skały.

Pozdrawiam,
Wojtek